นาย ๑๒

อยู่ๆก็หลุดเข้าไปในวรรณคดีไทยเรื่องที่เพื่อนสาวแนะนำให้อ่าน 

เขาเป็นน้องเล็กสุดที่มีชื่อว่า ลำเภาจันทร์

หน้าแปลกที่พวกเขาทั้ง ๑๒ คนนั้นเป็นบุรุษทั้งๆที่ตามเนื้อหาแล้วควรเป็นสตรี

หลังจากที่โดนท่านพ่อและท่านแม่ทอดทิ้งไว้ในป่า ลำเภาจันทร์ก็บังเอิญเดินไปพบกับพญายักษ์เข้า 

จากวันนั้นคนงามก็โดนพญายักษาตัวใหญ่ไล่ตามวอแวไม่หยุด

"ในเมื่อท่านเป็นยักษ์ ท่านก็ควรกลับเมืองยักษ์ของท่านไปเสีย"

เอาเถอะ ยังไงซะเด็กๆทั้ง ๑๑ คนที่ถึงแม้ว่าจะมีอายุมากกว่าเขาแค่ ๑ หรือ ๒ วิ แต่เขาที่มีจิตวิญญาณที่โตกว่าจะดูแลไม่ให้สูญเสียลูกกะตาเหมือนกับเนื้อเรื่องในวรรณคดีเอง

ถ้าทำตัวดีล่ะนะ

"ท่านจะทำอันใด ข้ายังเด็กอยู่"

"๑๖ ปีมิเด็กแล้วหนาพ่อลำเภาของพี่"

"นี่มันพรากผู้เยาว์กันชัดๆ"

"คนงามของพี่ เห็นใจพี่เถิดหนา พี่รอคอยช่วงเวลานี้มาเนิ่นนาน มาเถิด พี่จะทำเจ้าเจ็บเพียงนิดเท่านั้น เพียงนิดเดียวเท่านั้นจริงๆ"

"!!? ข้าบอกให้ท่านปล่อยข้าเสีย!!"

....

พญารามสูร×ลำเภาจันทร์