ผู้เข้าชมรวม
725
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
725
อัปเดตล่าสุด : 29 ธ.ค. 59 / 22:45 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
"่วนี้ยอนูฮยอสนใวอนโฮฮยอเป็นพิเศษรับ" ูฮอนฮยอเริ่มหัว้อสนทนาึ้นมาเพื่อสร้าสีสรร์ให้ับรายารวิทยุในวันนี้
"ย่าห์ ทำไมนายพูอย่านั้นล่ะ?!" วอนโฮฮยอแย้ึ้นมาอย่าำๆผมิว่าเาทำเพื่อลบเลื่อนวามเินไปั้นแหละ
"ยอนูฮยอ็ไม่เห็นปิเสธนี่" มินฮยอฮยอพูเสริมึ้นมา ผมหันไปหายอนูฮยอเหมือนับทุน ยอนูฮยอเหลือบมอวอนโฮฮยอเล็น้อย
"็ปินะ ธรรมา" ำอบอยอนูฮยอทำให้วอนโฮฮยอแสสีหน้าผิหวัออมานิหน่อย วอนโฮฮยอไม่ใ่นโ่ถึนาที่ะไม่รู้ว่ายอนูฮยอิยัไับัวเอ แ่ัวอีนนี่สิที่ไม่ลาพอที่ะเ้าใสายาที่วอนโฮฮยอมอมาเลยสันิ บารั้ผม็รู้สึเหนื่อยับารลุ้นว่าเมื่อไหร่หุ่นยน์ัวนี้ะรับรู้ถึวามรู้สึอนอื่นเาสัทีนะ
"เอาล่ะ เรามาเ้าเรื่ออูฮอนที่่วนี้ิไอเอ็มแันแทนีว่านะรับ" มินฮยอฮยอเปลี่ยนหัว้อสนทนามาที่ผมับูฮอนฮยอแทน ผมหันไปมออีนที่ถูล่าวถึ
"เพราะเาเป็นน้อายที่น่ารัเท่านั้นเอรับ"ูฮอนฮยออบออมาแทบะทันที เาไม่แม้แ่ะหันมามอที่ผมเลยสันิ และมันทำให้ผมรู้สึใหายนิหน่อย
"บาวันผมเห็นูฮอนนี่แอบมอไอเอ็มแล้วเียนเพลรับ" ผมใหน่อยๆับสิ่ที่ีฮยอนฮยอพูออมา เพราะผมไม่เยรู้มา่อนเลย ผมพยายามลั้นยิ้มแ่เมื่อผมหันไปมอที่เ้าัว รอยยิ้มมัน็หายไปแทบะทันที ูฮอนฮยอับสีหน้าเรียบเยอเามันทำให้ผมปวใ
"แล้ว็อบสินิพ้วยรับ" ฮยอวอนฮยอพูเสริมอี และเายันิ่เยไม่มีรอยยิ้มเหมือนเิม
"ูฮอนฮยอเาูแลผมีริๆรับ อย่วยเหลือลอเลย" ผมายำพูออมาอย่ายาลำบา ผมรู้สึเหมือนอัวเอเอแห้ผา ูฮอนฮยอหันมามอผม้วยสีหน้าไร้อารม์แวบหนึ่แล้วหันลับไป
ผมหันหน้าหนีออไปมอทาอื่นแทนและเลิสนใารสนทนานี้เพราะผมไม่อยาเ็บปวับท่าทีที่เหมือนไม่ใส่ใแบบนั้นอเาอีแล้ว ผมไม่ไ้โ่าที่ะูไม่ออว่าสายาที่เามอผมมันหมายถึอะไร ถึมันูเป็นารหลัวเอมาไปหน่อย แ่เพราะมัน็ไม่เยัเนเลย ไม่ัเนนผมไม่ล้าที่ะถามออไปรๆ
เมื่อเราอัรายารวิทยุันเสร็็ไ้เวลาลับหอแล้วแ่ผม็รู้สึหิวมาๆ เลยอไปิน้าว่อนลับ เมเนเอร์ฮยอเลยัสินใพาเราไปหาร้านอาหารใล้ๆแถวนั้น
"ฮยอๆๆ มีลาแถวนี้้วยนี่ ไปหาื้อที่นั่นีไหม?" มินฮยอฮยอเสนอวามิึ้นมาและเมมเบอร์ทุน็พยัหน้าเห็น้วย พี่เมเนเอร์เลยยอมให้เวลาพวเราั่วโมรึ่ในารหาอินให้เรียบร้อย
ผมเินไปพร้อมๆับทุนแ่็ไม่ไ้อินเป็นิ้นเป็นอันเลย อยู่ๆูฮอนฮยอ็เินมาออผม่อนะัแแยลุ่มพาผมเินเ้าร้าน้าวที่อยู่ใล้ๆ
"ฮยอ ไปไหน?" ผมถามเมื่อนลาไม่ิะอธิบายอะไร
"็นายหิวไม่ใ่เหรอ?" ูฮอนฮยออบลับมาพร้อมับันให้ผมเ้าไปในร้าน
ผมไม่เยเ้าใฮยอนนี้เลย เมื่อผมรู้สึมีวามหวัเา็ะทำลายมัน เมื่อผมิะยอมแพ้เา็ลับมาเิมมันอีรั้ เป็นอย่านี้้ำไป้ำมาลอ
ูฮอนฮยอเป็นนัารสั่อาหารทั้หม ผมเลยทำไ้แ่นั่รอนิ่ๆเท่านั้น เาหันมาถามวามเห็นผมบ้าและผม็อืออออบส่ๆไป
ระหว่ารออาหารไม่มีใรพูอะไรออมาสัำ เรา่าอยู่ในโลอัวเอ ูฮอนฮยอหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเล่น ผมเอ็เหมือนัน เรา่า้มโทรศัพท์ันอยู่อย่านั้น
'เยหน้าึ้นหน่อย' ผมเปิอ่าน้อวามที่ถูส่เ้ามา...โยนที่นั่อยู่ร้าม
"นั่ใล้ันแ่นี้ทำไม้อส่้อวาม้วยล่ะ?" ผมพูทั้ที่ยัไม่เยหน้าึ้นมา
'เพราะถ้าันพูออไปอนนี้นาย็ะไม่ยอมมอหน้าัน' ผมอ่าน้อวามนั้นๆ
'อะไรอฮยอเนี่ย?' ผมพิมพ์อบลับไปบ้า
'เยหน้าึ้นมาสิ'
"ันอบนาย" ทันทีที่ผมเยหน้าึ้นมาสบับาเล็ู่นั้น สิ่ที่ผมสสัยมาลอ็ไ้รับารยืนยัน หัวใผมเ้นแรึ้น รู้สึไ้ถึเลือที่ีึ้นมาที่้าแ้มผ่านวามร้อนที่วิ่ผ่านผิวไปทั่วนมาหยุอยู่ที่หาา ผมรู้สึว่าน้ำาำลัะไหลออมา ลำอเหมือนถู้อนอะไรสัอยามาอุไว้แ่หายใยัลำบา ผมโมโห โมโหที่เาทำให้ผมเหมือนเป็นนบ้า อยิมาอยู่ลอ อยสสัยมาลอ ทำให้ผมผิหวัรั้แล้วรั้เล่าแล้ว็มาปลอบให้ผมิไปไลอี้ำๆ
"ะไม่อบอะไรหน่อยเหรอ?" ผม้มเยหน้าึ้นเพื่อไม่ให้น้ำาไหลออมา แ่เหมือนมันะหยุไม่อยู่แล้ว
"ายุนอ่า นายะร้อไห้ทำไม ันบออบนายอยู่นะ" ูฮอนฮยอพูพร้อมับยิ้มนาหยีแล้วส่ระาษทิู่มาให้ผม
"แล้วทำไมฮยออบถึไปแบบนั้นล่ะ?" ผมพูทั้ที่เสียยัสั่นอยู่ แล้วพยายามสบสิอารม์อัวเอให้เป็นปิ
"แล้วทำไม้อให้นอื่นรู้ล่ะ?" ูฮอนฮยออบลับมาอย่าริั ใบหน้าแบบนั้นอเามันทำให้ผมรู้สึลัวอยู่หน่อยๆ
"สำหรับัน อแ่นายรู้นเียว็พอแล้ว" วามอึอัที่อยู่้าในผม่อยๆาหายไปับน้ำาที่ไหลออมา และมือที่อยส่ระาษมาให้พร้อมรอยยิ้มน่ารัอเ้าัว มันไม่เหมือนในละรรัที่พระเอ้อ่วยเ็น้ำา ไม่มีบรรยาาศหวานๆลาร้านอาหาร้าถนนแบบนี้ แ่ผม็ไม่เยรู้สึอบอุ่นแบบนี้มา่อนเลย
เมื่ออาหารมาถึเรา็นั่ินันเียบๆ ผมว่านะสำหรับเราแล้วมันไม่ำเป็น้อพูอะไรไปมาว่านี้แล้วล่ะ
พอิน้าวเสร็ูฮอนฮยอ็พาผมเินามหาพวฮยอนอื่นๆ พวเราเินามทาไปเรื่อยๆนมาถึที่ายเสื้อผ้า ผมเห็นวอนโฮฮยอเินนำยอนูฮยอเ้าร้านนู้นร้านนี้อยู่ไลๆแ่็ัสินใไม่บอูฮอนฮยอที่เินนำอยู่ ผมไม่อยาัเวลาที่พวเาะไ้ใ้้วยันสัเท่าไหร่ เหมือนที่ผมไม่อยาให้ใรมาัเวลาอพวเราสอน
ผมละสายาาพวราไลน์ลับมาเมื่อูฮอนฮยอหยุเินะทันหัน
"มีอะไรเหรอ?" ผมถามเมื่อน้าหน้ายืนนิ่
"ันแ่ิไ้ว่า มีแ่ันที่บอรันายไป" เาหันมามอผม้วยวาเล็นั่นอย่าเ้าเล่ห์
"ันรออยู่นะ" เาเร่เมื่อผมไม่ยัไม่ยอมพูอะไร ทั้ยับเ้ามาใล้พร้อมับแววาที่มอผมอย่ารออย และมันทำให้ผมใสั่น
ผมลอบลืนน้ำลายลอเมื่อ้อสบับาเล็ๆนั่นแล้วเริ่ม้าวถอยหลัโยไม่รู้ัวเมื่ออีนยับเ้ามาใล้เรื่อยๆ
"อย่าี้โสิ ันบอนายไปแล้ว ราวนี้เป็นานายแล้วนะ" ผมรู้สึสิ้นหวัที่ะ่อ้านนนนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่เา็เ้ามาไ้เสมอ อนโนเมอร์ี่*็เหมือนัน ถึแม้ว่าผมะถูนอื่นๆเมินใส่นไม่ล้าเ้าไปุย เา็เป็นนแรที่ผมยอมเปิใุยออมารๆ อนนี้็ไม่่าัน ผมยัยอมให้เาเ้ามาในใไ้่ายๆเหมือนเิม
*รายารแ่ันที่มอนแ่ันเพื่อเบิว์ หาูไ้นะะ
"ผมเอ็..." วินาทีที่ผมัสินใเปิปาบอวามในใ็ถูเสียอพี่สาวสอนที่เินผ่านมาเรียให้หันไปเสีย่อน
พวเธอือมอนเบเบ้ที่รัอเรานั่นเอ พอพี่สาวเ้ามาอถ่ายรูปับพวเรานที่เินผ่านไปมา็เริ่มสนใ แล้วผู้น็เริ่มล้อมเ้ามาเรื่อยๆ ผมมอนที่ยิ้มว้านาลายเป็นีให้ับแฟนๆแล้ว็อยิ้มไม่ไ้ ผมยอมรับว่าผมอบพี่เามาและอบมานาน และที่อบที่สุ็ือรอยยิ้มนั้นอเานั่นแหละ
ผมับูฮอนฮยอเินลับทาเิมเพื่อะหาเมมเบอร์นอื่นๆโยที่มีลุ่มแฟนลับเินามและส่ยิ้มให้แฟนๆไ้ถ่ายรูปไป้วย
เมื่อถึที่ที่พวเรานัหมายับพวเมเนเอร์ฮยอไว้ผม็เห็นฮยอวอนฮยอที่ัวสูหุ่นนายแบบยืนอยู่ลาวล้อมอแฟนลับ ้าๆัน็มินฮยอฮยอที่ำลัส่เสียทัทายแฟนลับอย่าร่าเริ พอเ้าไปใล้อีนิถึมอเห็นีฮยอนฮยอเ้าอเสียหวานประำวที่ส่วนสูไม่มานันโนแฟนรอบๆบัมิ แ่ะว่าั้น็ไม่ไ้หรอเพราะส่วนสูเราไม่ไ้่าันสันิ
ยิ่พวเรามารวมัวันนที่ล้อมพวเรา็ยิ่มาึ้น สัพั็เพิ่มมาึ้นอีเมื่อยอนูฮยอับวอนโฮฮยอเอ็ลับมารวมันรบเ็นแล้ว พวเราปล่อยให้แฟนๆไ้ถ่ายรูปันอยู่สัพัเมเนเอร์ฮยอ็เอารถมารับพวเรา
พอลับมาถึหอพัวอนโฮฮยอ็ว้าผ้าเ็ัวเ้าไปอาบน้ำเป็นนแร ีฮยอนฮยอ็เ้ารัวไปเ็บอที่ื้อิมือมา ฮยอนอื่นๆ็ไปรวมัวันที่ห้อนั่เล่นส่เสียหยอล้อันไป ผมอบเวลาที่พวเราไ้อยู่้วยันมาที่สุ เวลาที่เราไ้พัไ้เล่นอย่าที่วัยรุ่นนอื่นๆเาไ้ทำัน ผมที่อายุห่าาพวฮยอ่อน้ามาอยู่เยัวลว่าะเ้าับพวเาไม่ไ้ ลับันถึผมะอายุน้อยสุแ่ผมิว่าผมมีสิที่สุแล้วเมื่อเทียบับพวฮยอที่อบทำัวเป็นเ็ๆพวนั้น ผมยิ้มออมาเมื่อิถึเวลาที่พวฮยอแ่ันทำัวน่ารั
ผมเินเ้าห้อไปเพื่อเรียมัวอาบน้ำ่อาวอนโฮฮยอ ผมไ้ยินเสียีฮยอนฮยอแว่วมาว่ามีไอศรีมแบบแฟมีลี่ไ์ แ่ถึมันะมีแรึูให้อยาวิ่เ้าไปหาถึห้อนั่เล่นแ่ไหนผม็้อฝืนัวเอเอาไว้่อน ผมยัไม่พร้อมะเอับาีู่นั้น อนนี้ผมไม่มีวามล้าพอที่ะพูมัน่อาที่้าไว้เสียแล้ว
ผมุหน้าลไปับหมอนบนเียั้นสออัวเอ ปล่อยวามิให้โลแล่นไป อยู่ๆเรื่อวันนี้มัน็ย้อนมาาย้ำในหัวอีรั้ ทั้อนที่ผมรู้สึเ็บปวับสายาเย็นาอเาในห้อส่รายาร ทั้อนที่รู้สึีใทั้โมโหเมื่อำว่าอบนั้นออมาาปานั้น ทั้วามรู้สึเินอายอนที่ถูาู่นั้น้อมออย่ารออยำอบ
วามิที่ำลัวิ่วนอยู่ในหัวทำให้ผมไม่ทันไ้รู้ัวว่าใรบานเ้ามาในห้อ นระทั่เาปีนบันไมาะโหน้ามอผมยิ้มๆ "ายุนอ่า ลมาุยันหน่อยสิ"
"ูฮอนฮยอ!" ผมสะุ้หันไปมอใบหน้าอวบๆที่โผล่มารปลายเีย
"ลมานี่ มาุยัน่อน" เาออำสั่ับผมพร้อมับึายาเผมสอสามรั้เป็นารบอให้ามลมา
ผมลไปามที่เาสั่ พอเท้าถึพื้นเอวผม็โนแนนั่นรัไว้แน่น ผมรู้สึถึลมหายใอุ่นๆามูถูไถไปมาอยู่ที่หลั ผมเร็ไปทั้ัว รู้สึเหมือนหัวใะหลุออมา้านอเพราะัหวะารเ้นที่แรึ้นนุมไม่อยู่
"พู่อสิ" ูฮอนฮยอพูทั้ๆที่ยัไม่หยุถูหน้าไปมาับหลัผม
"พูอะไร?" ผมพยายามแะมือที่อเอวผมไว้แน่นให้หลุแ่็ไม่ไ้ผลเลย มือปลาหมึยัิหนึบอยู่ที่เิม
"พู่อาอนนั้นไ" ูฮอนฮยอหยุถูหน้าไปมาแล้วเอาามาวาบนไหล่ผมแทน ผมรู้สึถึน้ำหนัที่ทับลบนบ่า เหมือนับำพูที่หนัอึ้นพูออมาไม่ไ้สัที
เราสอนไม่ไ้พูอะไรออมา ูฮอนฮยอยัหยุอยู่ท่าเิม ผมเอ็ยืนอยู่ในอ้อมออบอุ่นนั้นนิ่ๆ ไ้ยินเสียมินฮยอฮยอหัวเราะร่าแว่วมาาห้อรับแาม้วยเสียบ่นอีฮยอน ผมหลุยิ้มออมาและรู้สึไ้ว่าน้าหลัผมเอ็เหมือนัน
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เรายืนันอยู่อย่านั้น ูฮอนฮยอมูลบนไหล่อผมแล้วึมำเป็นำที่ผมไ้ยินไม่่อยัแ่วามหมายอมันลับัเนยินว่าเสียะโน
แ้มผมร้อน่าน้อยมือึ้นมาปิ แนที่อเอวผมไว้็รัแน่นึ้นไปอีนผมแทบหายใไม่ออ แ่็ไม่อยาให้เาลายมันออเลยริๆ
"ายุนอ่า ะให้รออีนานแ่ไหนเนี่ย" ูฮอนฮยอเริ่มอแออมาเหมือนเ็ๆที่ถูัใพลาโยัวเอียไปมาอยู่้าหลัผม
"ผมอบพี่นะ" เหมือนหัวใะไวว่าสมออยู่้าวหนึ่ ผมพูออไปทั้ที่ยัไม่ทันะไ้ั้ัว พอไ้สิวามอาย็ยิ่พุ่ไปามระแสเลือนำวามร้อนไปทั่ว แ้มที่เพิ่เย็นลเห่อร้อนึ้นมาอีรั้
ในะที่ผมยัหาทาัารับัวเอไม่ไ้็ถูึให้หันหลัไปเผิหน้าับาู่นั้น ผมทำอะไรไม่ถู มือไม้็ูะเะะไม่หม ไม่รู้ะทำหน้ายัไีะเอาสายาไปหยุไว้รไหนี แ่่อนที่มันะฟุ้่านไปมาว่านี้แรบีบที่ไหล่ทั้สอ้า็ึผมลับมาไ้เสีย่อน
ผมมอรไปยัาีู่นั้นที่ำลัมอผมอยู่เ่นัน ทั้ที่เมื่อี้อยาหนีแทบายแ่พอไ้มอใบหน้ารหน้านี้แล้วผมลับไม่อยาละสายาไป ไม่ว่าอนนี้ผมะทำหน้าน่าเลียหรือน่าลแ่ไหน็ไม่อยาละสายาไป และไม่อยาให้สายาู่นั้นมอไปที่อื่นเหมือนัน อยาให้เามอมาที่ผมนเียว
"อย่ามอไปที่อื่นนะ" ผมร้ออทันทีทีู่ฮอนฮยอทำท่าะละสายาาผม
"ห๊ะ?" เาเบิาโึ้นว่าเิมหน่อยล้ายไม่เื่อในสิ่ที่ัวเอไ้ยิน
"มอแ่ผมนเียวนะ" วินาทีนั้นผมมั่นใว่าทั้สมอและหัวใทำานพร้อมัน และมันสั่ให้ผมทำในสิ่เียวัน ผมยื่นหน้าเ้าไปใล้แล้วูบเบาๆบนริมฝีปาอูฮอนฮยอ แ่แวบเียวเท่านั้น่อนที่ผมะผละออมา แ่มืออเาลับไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้น มันเี่ยวรั้ึให้ริมฝีปาเราแนบิันอีรั้ ไม่ไ้รุล้ำเ้ามา ไม่ไุ้ามให้ลัว และไม่รู้สึรัเียแม้ะเป็นผู้าย้วยัน หัวใที่เยเ้นแร่อนหน้านี้สบลนเหมือนหยุทำานไปแล้ว ูฮอนฮยอ่อยๆถอนสัมผัสอุ่นนุ่มนั้นออ้าๆแล้วแนบหน้าผาลมาิับหน้าผาผม มอมอใบหน้าที่สบนิ่นั้น วาีปิล มูโ่พ่นลมหายใอุ่นโลมเลียใบหน้านผม้อหลับาลบ้า ริมฝีปาหยัยับพู "ายุน ันรันายนะ"
.
.
.
าวันนั้น็ผ่านมาเป็นอาทิย์แล้ว ผมำลันอนเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้อนั่เล่น วอนโฮฮยอเินเ้ามารื้อรนั้นรนี้สัพั็เินหน้ามุ่ยออไปเพราะไม่เออที่หา
"ฮยอ หาอะไรอยู่?" ผมร้อถามไปเมื่อเห็นเาเินวนไปมาอยู่รทาเิน
"สร้อย้อมือน่ะ ันหามันไม่เอ" วอนโฮฮยออบ้วยเสียสั่นๆเหมือนะร้อไห้ ผมรีบลุไปหาทันที วอนโฮฮยอเป็นนอารม์อ่อนไหว็ริแ่ผม็ไม่เยเห็นพี่เาร้อไห้แ่เพราะหาอไม่เอเลยสัรั้
"อสำัมาเลยเหรอ?" ผมถามพลาลูบแนที่เ็มไป้วยมันล้ามหวัให้ฮยอเารู้สึีึ้น
"สำัมาเลยล่ะ" วอนโฮฮยอเยหน้าึ้นเพื่อไม่ให้น้ำาไหลออมา่อนะพู่อ "ันื้อมันมาพร้อมยอนู"
ผมเ้าใทันทีว่าทำไมเาถึร้อไห้เพราะสร้อย้อมือแ่เส้นเียว มันไม่ใ่เรื่ออราาหรอ แ่เป็นุ่าอมันมาว่า สร้อย้อมือราาถูที่พวฮยอื้อมา้วยันมันมี่าว่าอราาแพที่ไม่มีวามทรำเสียอี พอรู้อย่านั้นแล้วผมที่พูไม่เ่็ไม่รู้ะปลอบโยนนรหน้ายัไีเลยไ้แ่นั่ล้าๆวอนโฮฮยอที่นั่พิำแพอยู่เียบๆ
ผมมอเสี้ยวหน้าอมทุ์อวอนโฮฮยอแล้ว็ิถึเรื่ออัวเอบ้า ั้แ่วันนั้นมาเรา็เป็นเหมือนเิมมาลอ ไม่มีำหวาน ไม่มีารอออ้อน ไม่มีอะไรที่พิเศษเลย นผมอิไม่ไ้ว่าที่ผ่านมาผมแ่ฝันไปเอ พอิมาถึรนี้หาาผม็เริ่มร้อนน้อเยหน้าึ้นบัับให้มันไหลลับเ้าไป ผมมาเพื่อปลอบนะไม่ใ่มานั่ร้อไห้เสียเอ
เราสอนนั่เียบๆในวามิอัวเอ้วยันนมีเสียนเปิประูเ้ามาเรียให้เราหันไปมอ แ่ถึไม่มอ็รู้แล้วล่ะ ฟัาเสียร่าเริสใอมินฮยอฮยอที่ัมาั้แ่หน้าประูแล้ว
"วอนโฮฮยอ ไอเอ็ม มานั่ทำอะไรรนี้?" มินฮยอฮยอถามเมื่อเินมาเอพวผมนั่ึมวาทาเินอยู่
"เอ่อ วอนโฮฮยอเา..." ผมพูยัไม่ทันบประโยวอนโฮฮยอ็ลุพรวึ้นทำหน้าน่าลัวแบบสุีทันที
"อีมินฮยอ นายเอาสร้อย้อมือันไปใส่ไ้ยัไห๊า?!" วอนโฮฮยอึ้นเสียลั่นนผมอัวสั่นไม่ไ้ วอนโฮฮยอเวลาปิ็ีอยู่หรอ แ่อนที่อึ้นนี่็น่าลัวที่สุในวแล้ว
"ผมเห็นมันวาอยู่ในห้อน้ำ ไม่รู้ว่าฮยอะหวนานี้" มินฮยอฮยอหน้าีเพราะไม่ิว่าะไ้เอับวอนโฮฮยอ้านมืับัวเอแบบนี้ ทั้ที่เวลาโนน้อๆแล้ยัไม่เห็นโมโห มีนแอบเอาเสื้อผ้าไปใส่็ยัเยๆ แ่อนนี้ลับเรียมย้ำฮัสี้ัวน้อยเพราะสร้อย้อมือเส้นเียว
"นาย็เลยเอาไปใส่ั้นเหรอ? ถอออมาเี๋ยวนี้เลยนะ!" วอนโฮฮยอสั่เสียั มินฮยอฮยอ็รีบถอืนทันที พอไ้อลับมาแล้วสีหน้าอวอนโฮฮยอ็ูีึ้นนิหน่อย่อนะลับมาแยเี้ยวใส่มินฮยอฮยออีรั้ อีฝ่ายเห็นท่าะแย่็รีบิ่หนีไปทันทีแ่็ไม่วายโนเสียะโน่าไล่หลัไปอยู่ี
ผมำเมื่อเห็นวอนโฮฮยอทำหน้ามุ่ยบ่นมินฮยอฮยอไม่หยุปา แ่ถึอย่านั้นผม็รู้สึไ้ถึวามสบายใับวามีใที่ปิไว้ไม่อยู่ในแววาหลัอนแทเลนส์ู่นั้น
ผมลับมานอนเล่นในห้อนั่เล่นอีรั้ ะที่เลื่อนโทรศัพท์ไปมาอยู่็มี้อวามส่เ้ามาาูฮอนฮยอ
'ไปหาอะไรินันเถอะ'
'สอนเหรอ?' ผมพิมพ์อบลับไป
'สอนสิ' ผมอมยิ้มน้อยๆเมื่อเาอบลับมาแบบนี้
'ินอะไรอ่ะ?'
'อะไรที่นายอยาินนั่นแหละ' ผมหัวเราะเบาๆนวอนโฮฮยอที่นอนเล่นอยู่ที่โฟาเยหน้ามามอ
'ฮยออยู่ไหน?' ผมส่้อวามไปพร้อมับว้าเอาเสื้อลุมสีำมาใส่
'้าล่า ลมาไวๆเลย' ผมเ็บโทรศัพท์ใส่ระเป๋าแล้วะโนบอพวฮยอแล้วออมาทันที
เมื่อผมลมาถึ้าล่า ูฮอนฮยอยืนรอผมอยู่ เราเินไปามทา ุยันเรื่อารแ่เพล ารแรพ ารแสอพวเราไปเรื่อยเปื่อย นเินเลยไปถึสวนสาธาระที่อยู่แถวนั้นแทนที่ะมอหาร้านอาหาร สุท้ายเรา็ัสินในสั่ไ่มานั่ินในสวนันแทน
เรานั่รอไ่อยู่ที่ม้านั่ ูฮอนฮยอเล่าเรื่อานวันนี้ที่ไปทำมาให้ผมฟั พอฟัไปฟัมาเหมือนะเรียว่าบ่นมาว่าเล่าเรื่อานเสียอี ผมเอ็เล่าเรื่อที่มินฮยอฮยอเือบโนวอนโฮฮยอวีนใส่เพราะเอาสร้อย้อมือู่อฮยอเาับอยนูฮยอไปใส่
ูฮอนฮยอหัวเราะออมา ผมมอใบหน้าอวบๆนั้นเวลายิ้มแล้วอธิบายวามรู้สึไม่ถู ผมรู้แ่ว่าผมอบมันมาเท่านั้น
ผมเลิิ้วสู้วยวามสสัยเมื่อฮยอเาล้วหาอในระเป๋าาเอย่าเอาเป็นเอาาย "หาอะไรเหรอ?"
"แปปนะ...เอแล้ว" ูฮอนฮยอล้วมืออาระเป๋าแล้วยื่นมารหน้าผม "ให้นาย"
ผมเอื้อมมือไปรับมาอย่าๆ แหวนสีำวให่ถูหย่อนลในมือผม แหวนำเนื้อโลหะเรียบๆสลััวอัษรสอัว IM ผมพลิูรอบๆแล้ว็สะุับ้านในที่มีัวอัษรสอัวสลัอยู่เหมือนัน JH ผมหัวเราะออมาอย่าห้ามไม่อยู่ ริๆแล้วนนนี้็มีมุมหวานๆแบบนี้เหมือนันสินะ
"อย่าหัวเราะสิ โรแมนิหน่อย" ใบหน้าอวบึ้นสีเรื่อยเมื่อผมหัวเราะออ ูฮอนฮยอยิ้มบาๆแล้วบอผมว่า "ลอใสู่"
ผมทำามที่เาบออย่าว่า่าย แหวนวนี้เป็นนาที่พอีับนิ้วลาอผม ผมเยหน้าแปลในิหน่อยที่มันไม่ใ่อนิ้วนา แ่พอมอสีหน้าพอใอูฮอนฮยอแล้วผม็พอะเ้าใอะไรบาอย่า ไม่ใ่ว่าฮยอเาไม่รู้ไ์หรือื้อผิ แ่เพราะเราไม่ใู่่รัหนุ่มสาววัยรุ่นทั่วๆไปที่ให้แหวนแทนใัน วามสัมพันธ์อเรามันลึึ้แ่ไม่ัเนนานั้น ถ้าเป็นแหวนแบบนี้ผมะใส่มันไ้ลอโยที่ไม่โนใรับผิไ้ แล้วีไน์อมัน็เ้าับผมมานเหมือนเป็นเรื่อประับมาว่าอู่รั ผมะไ้ไม่้อัวลเวลาใส่มันออไปไหน
มืออูฮอนฮยอเอื้อมมาับมือผมไว้ ไล้นิ้วโป้ไปับแหวนบนนิ้วผมเบาๆ ส่วามร้อนผ่านผิวโลหะสีำนี้มาถึผม ่อนะึเอาฝ่ามืออผมไปแนบที่้าแ้มัวเอ
"แ่เรา็พอแล้ว" ำพูับสายาที่แน่วแน่้อมอมาในาอผม แ่ไม่นาน็้อผละออไปเมื่อไ่ที่สั่เินทามาถึแล้ว
ผมมอนที่มีวามสูมาว่าผมสอเน์ึ่เินึ่วิ่ไปรับไ่แล้วเินลับมา ถึมันอาะฟัูน้ำเน่าไปหน่อยแ่ผมิว่าวามรู้สึนี้มันือวามสุาารที่ไ้มอนที่เรารันะ
เรานั่ินไ่ับไปุยเรื่อ่าๆนาๆัน่อ มีทั้เรื่อล เรื่อแปลๆ และเรื่อที่ทำให้ผมใโยเพาะเรื่อทีู่ฮอนฮยอบอผมว่า เาแ่เพล White Girl เพราะไ้แรบันาลใาผม ผมไม่รู้ว่าวรีใับมันรึเปล่าแ่หัวใผมมัน็รู้สึีล่ะนะ
.
.
.
ผมมอูแหวนวให่บนนิ้วลาสลับับใบหน้าอนหลับน้ำลายยือนที่ใ้ไหล่ผม่าหมอนแล้วถอนหายใยาวๆ ฮยอนนี้เท่แ่อนอยู่บนเวทีริๆ แ่ผม็อบมันนะ อี้านอเาที่ผมมีสิทธิเห็นไ้แ่นเียว ผมเอียหัวลไปบับหัวอูฮอนฮยอเบาๆแล้วหลับาลพัผ่อนบ้า
"แ่ฮยอับผม็พอนะ"
................................................................................
บแล้ว มา่อให้แล้วนะะ 555555
ในที่สุ็ไ้แรบัลาลใให้แ่่อ
ถ้าภาษาเปลี่ยน็อโทษ้วยนะะ ไม่ไ้เียนนานแล้ว T^T
หวัว่าะอบและิามันอยู่นะะ
***ปล.อยาถามวามเห็นอรีว่าอยาไ้ part เล่าเรื่ออ พวฮ ับ ูฮันนี่ ไหมะ?***
ยัไแสวามิเห็นัน้วยนะะ
1 เม้น 1 ำลัใให้ไรท์หน่อยเนอะ ^/^
ผลงานอื่นๆ ของ Marine.BlackQueen ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Marine.BlackQueen
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น