คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 การเริ่มต้น : ตอนที่ 3 แผนที่วางไว้และการเตรียมพร้อม
บทที่ 1 ารเริ่ม้น : อนที่ 3 แผนที่วาไว้และารเรียมพร้อม
“วันนี้็เอามาายเยอะเหมือนเิมเลยนะ
โลเวล!!!”
ลุร้านายยาพูออมาอย่าอึ้ๆ
หลัาที่เห็น ถุนาให่ที่ใส่ิ้นส่วนอมอนสเอร์ที่ผมนำมาาย
“เอาแหละทั้หม
7 เหรียเิน 30 เหรียทอแนะ”
“รับ
อบุรับ....”
อนนี้ผ่านมา 3 อาทิย์แล้ว
หลัาที่ผมไ้่อสู้ับพว Gray Wolf บอามรว่าถ้าผมไม่มีสิล
“ฟื้นฟูสมบูร์แบบ” ล่ะ็ ไม่มีทาที่เ็อายุ 12 ะรอมานถึอนนี้แน่
“่อไป็ไป
“หอสมุหลว” สินะ”
นอาพว Gray
Wolf แล้วผม็ไ้่อสู้ับมอนสเอร์อีหลายัวโยเพาะ “็อบลิน” ใน่ว 3 อาทิย์ที่ผ่านมา นอาาร่อสู้ับมอนสเอร์และารฝึาบแล้ว
ผมยัหารายไ้พิเศษาารเอาิ้นส่วนอมอนสเอร์ไปายับพวพ่อ้าและร้านายยา่าๆ
และเ้า “หอสมุหลว” เพื่อหาวามรู้้วย
โย “หอสมุหลว” ็ือสถานที่ที่เ็บหนัสือเอาไว้มามายอแ่ละเมือ
โยที่ประานสามารถเ้าไปอ่านไ้ฟรีแ่้อ่ายเินมัำทั้หม 30 เหรียเินเพื่อป้อันารแอบโมยหนัสือหรือทำหนัสือเสียหาย
“่ามัำ
30 เหรียเินนะ”
“นี่รับ....”
เมื่อผมเินมาถึหน้าทาเ้าอหอสมุหลว
ผม็นำเินไปให้ับพนัาน แล้วานั้น็เินเ้าหอสมุไป
“อนนี้เรา้อเ้า
“โรเรียนฝึทหาร่อน” ให้ไ้่อนสินะ....”
ในอนแรผมวาแผนไว้ว่าะทำารฝึฝนเพื่อเรียมพร้อมสำหรับารเป็นนัผภัยในอนอายุ
13 ปี และเมื่ออายุรบ 15 ปี็ะไปสมัรเป็นทหาร แ่พอไ้ยินมาว่าถ้าเรียนบา “โรเรียนฝึทหาร” ล่ะ็ ะมีโอาสไ้เป็นทหารแน่นอน
เพราะั้นผมึเปลี่ยนแผนที่วาเอาไว้ ือ
1.
เมื่ออายุ 13 ปี ็ะสมัรเป็นนัผภัย ----- ายิ้นส่วนอมอนสเอร์เพื่อเ็บเินไว้เป็น่าเทอม ---- ฝึฝนาร่อสู้เพื่อเรียมพร้อม
2.
เมื่ออายุ 14 ็ไปสอบเ้าที่โรเรียนฝึทหาร ----- เรียนให้บแล้วไปสมัรเป็นทหาร
3.
เมื่อสมัรเป็นทหารไ้แล้ว็รีบทำผลานให้เลื่อนำแหน่ --- มีหน้าที่ารานมั่น ---- ีวิสุสบาย
“เอาแหละ
้อั้ใเ้าไว้ ะไม่ยอมลับลำบาอีแน่.....”
ารที่เยเป็นทาสมา่อนทำให้ผมรู้ว่าวามลำบามันยัไเพราะั้นผมะไม่มีทาลับไปลำบาแบบนั้นอีแน่
ว่าแล้วผมพุ่สมาธิอผมไปที่หนัสือรหน้า
โร!!!!!!
(เสียท้อร้อ)
“ัหิวแล้วสิ.....”
พอผมรู้สึัวอีที็เห็นแสอาทิย์ยามเย็นรอออานอหน้า่ามา
ูเหมือนว่าผมะอ่านหนัสือเพลินนถึเย็นเลยสินะ
“เอาแหละ
ลับโรแรมีว่า...”
เพราะไ้เินาารายิ้นส่วนมอนสเอร์ทำให้ผมไม่้อไปนอนอยู่ในป่าอีแล้ว
หลัาที่ออาหอสมุหลวแล้ว ผม็รีบรลับไปที่โรแรม แ่ะที่ผมำลัเินลับโรแรมอยู่นั่นเอ
“ริ๊
ปล่อยั้นนะ!!!!!”
“หุบปาะ
มันเป็นพ่ออเธอ ั้นถึ้อทำอย่านี้!!!”
“ไม่นะ
่วย้วย!!!!!!!”
ทารอเล็ๆ
้านวามืออผมมีายร่าให่นหนึ่ำลัับเ็สาวผมทอ ที่แ่าย้วยุทีู่หรูหราที่อายุน่าะพอๆับผมอยู่
หลัาที่ผมยืนมอ้วยวามสสัยสัพัหนึ่ เ็สาวที่ถูับัวอยู่็ะโนมาทาผม
“นี่
่วย้วย ่วยั้นที!!!!”
“อย่ามายุ่นะเว้ย!!!!
นี่เป็นเรื่อระหว่าั้นับยัยนี่ เ็อย่าแอย่ามายุ่!!!!”
“ะ
อร้อแหละ่วยั้นที!!!”
หลัาที่เ็สาวส่สายาอ้อนวานปนวามน่าสสารมาทาผม
ผมที่ไม่มีทาเลือึเอ่ยปาออไป
“เ้าใแล้วรับ....”
“ะ
ริเหรอถ้าั้--”
“ถ้าั้นามสบายนะรับ....”
“เอ๊ะ....”
“ไม่ใ่ธุระอะไรอผม
เพราะั้นโีรับ...”
ว่าแล้วผม็เินไปารนั้นทันที โยไม่สนใสายาอเ็สาวและายร่าให่ที่มอมาทาผมอย่าุน
ความคิดเห็น