"ดวงจันเอ๋ย"ขอข้าให้ได้พบเจ้า

เรื่องนี้ผมแต่งขึ้นมาเป็นครั้งแรกแบบจริงๆจัง ฝากติดตามด้วยนะครับ 

ช่องทางการติดตามนะครับ 

Ig : famm._.m

ขอขอบคุณทุกๆท่านที่อ่านด้วยนะครับ 

.

.

.

แนะนำนักเขียน 

ผู้เขียน : แฟ้ม 

อายุ : 17 ปี 

เหตุผลที่เขียน : ได้รับแรงบัลดาลใจจากอนิเมะยอดฮิตในสมัยผมยังเด็กคือ "อินุยาฉะ" และภาพยนตร์ เรื่องดังการรอคอยของท่านชาย อย่างเรื่อง "แต่ปางก่อน" จากที่ผมได้รับแรงบันดาลใจนี้ ผมเลยสามารถเขียนเรื่องนี้จากความรู้สึกที่ผมดูทั้งสองเรื่องได้ 

แผนที่จะทำต่อจากนี้ : ถ้าเรื่องนี้กระแสตอบรับดี ผมจะไปร่วมงานกับนักวาดใน Webtoon สร้างเรื่องนี้ให้เป็นภาพให้ทุกคนได้อ่านอย่างแน่นอน 

ขอบคุณจริงๆนะครับที่อ่านมาถึงตรงนี้ ผมมีสปอยมายอกนิดหน่อย 

"เจ้าเป็นอะไรแม่นางเรไร"พานึล พลางอุ้มหญิงสาวอันเป็นที่รักขึ้นเพื่อที่จะพาไปรักษา "ท่านพานึลเพค่ะ ชีวิตมนุษย์อย่างพวกดิฉัน มันไม่ได้ยืนยาวกระไรดอกนะท่าน" หญิงสาวพูดพลางยิ้มและก็ค่อยๆหลับตาลง "ถ้าเจ้าต้องการอายุขัย ข้าจะหามาให้ ที่ดินแดนสวรรค์ มีลูกแก้วพันปีอยู่ ตำนานมันบอกไว้ว่าผู้ใดที่กลืนมัันลงไปจะมีอายุยืนพันปี"พานึลตอบกลับหญิงาาวด้วยสีหน้าแห่งความหวัง "เจ้านอนตรงนี้นะข้าจะหามาให้"พานึลวางหญิงสาวไว้และรีบพุ่งตัวไปดินแดนสวรรค์เลยทันที

.

.

.