หอมกรุ่นกลิ่นกาแฟเลือด #น้องปอบน้อยของพี่แวมไพร์

แวมไพร์หนุ่มต้องนอนหลับอย่างระแวง มาตลอดตั้งแต่ที่คนรักของเขาได้เอ่ยขอบางอย่าง…

“พี่เตอร์”

เสียงหวานเอ่ยเรียกคนรักที่นอนแก้ผ้าอวดกล้ามท้องอยู่บนเตียง

พะพายเดินตรงไปที่ข้างเตียงมองกล้ามหน้าท้องสีขาวซีดไม่วางตา

จ้องเขม็งราวอยากให้มันทะลุไปที่เนื้อใน

“ครับผม?” วิคเตอร์เอ่ยตอบคนรัก

พอเห็นสายตาของคนน้องก็เกร็งหน้าท้องอวดหุ่นด้วยความพอใจ

คืนนี้แหละ! เขาจะอ่อยจนน้องตบะแตกเลย!

“อืม พายขอ...”

“ขออะไรครับ”

ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มยกยิ้มกริ่ม น้องต้องขอให้เขาจัดหนักให้แน่ ๆ ...

“ขอกินตับหน่อยนะ!”

พะพายเลียริมฝีปากอย่างกระหาย พร้อมเอ่ยความต้องการออกมาให้คนรักได้รับฟัง

“ได้สิครั- เอ๊ะ?"

พรึ่บ!

"พายครับ! ไม่ได้นะครับ!”

วิคเตอร์ผุดตัวลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความตกใจ

เมื่อคิดว่าแฟนเด็กนั้นอยาก...ปู้ยี่ปู้ยำเขา!

“ทำไมจะไม่ได้!”

พะพายมีสีหน้าบูดบึ้งและยุ่งยาก เมื่อถูกคนรักปฏิเสธ

แค่กินตับเองนะ ทำไมงก!?

“พายครับ มันไม่ได้ พายจะเสียบพี่ไม่ได้!”

วิคเตอร์กอดอกปิดบังร่างกายอันสวยงามของตน มองคนรักราวเด็กน้อยผู้น่าสงสารที่ใช้สายตาออดอ้อนร้องขอความเห็นใจ

คิ้วสวยขมวดแน่น เมื่อได้ยินคำพูดไม่เข้าหู พะพายจ้องเขม็งใส่คนรัก

เพื่อย้ำคำพูดก่อนหน้าของตนให้คนพี่ฟังความนั้นให้แตกฉาน

“เสียบอะไร พายจะกินตับพี่ ตับหวาน ๆ อะ!”

“มันได้ที่ไหนกันล่ะที่รัก! ตับนั่นก็ไม่ได้!”

เมื่อเริ่มเข้าใจคำกล่าวของคนรัก จากใบหน้าที่ซีดเผือดกลายเป็นเบิกตากว้างราวกับเห็นผี

ก็ผีจริง ๆ นั่นแหละ!

ปอบน้อยของเขาจะกินตับเขาแล้ว!