ผู้บุกรุก

ตึก​ ตึก​ ตึก​ 

เท้าเล็กๆ​ ที่กำลังวิ่งหนีผู้คนด้วยความหวาดกลัว​ ตามหลังมาด้วยผู้คนมากมายที่กำลังไล่ล่าเด็กน้อยนับเป็นภาพที่น่าดูชมมากทีเดียว​ ยิ่งเห็นว่าเด็กคนนั้นมิใช่เด็กปกติ​ทั่วไปอย่างที่มนุษย์​ควรจะเป็นเด็กน้อยนั้นมีเขี้ยว​ยาวงอกออกมาจากริมฝีปาก​ซึ่งเป็นลักษณะ​พิเศษ​ของเผ่าพันธุ์​ยักษ์​

"แฮะ​ แฮะ​ แฮะ" เด็กน้อยวิ่งมานานมากแล้วจึงไม่แปลกที่จะเหนื่อยหอบ

"จะหนีไปไหน  มามะ​ มาให้เราจับซะดีๆ" ผู้ร่วมไล่ล่าคนหนึ่งได้เอ่ยขึ้น

ตึก​ ด้วยความไม่ระวังของเด็กน้อยทำให้ชนเข้ากับกิ่งไม้ข้างทางทำให้สะดุดล้มกลิ้งลงดอยจนถูกเศษไม้ขีดข่วนและทิ่มแทงจนเป็นแผลตามร่างกายก่อนจะหยุดลงเพราะชนเข้ากับบางสิ่ง​ ปึก

"อ๊ะ" แม้จะเจ็บปวดมากเพียงใดก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เพราะความเหนื่อยล้า​ร่วมกับความเจ็บปวดจึงทำให้เสียงที่เปล่งออกมาเป็นเพียงเสียงร้องบางเบาเพียงเท่านั้น

          เมื่อเด็กน้อยรับรู้ว่าร่างกายได้หยุดกลิ้งลงแล้วจึงได้เงยหน้ามองสิ่งที่มาขวางกั้น​ไม่ให้เขากลิ้งลงไป​ มองจากเท้าที่สวมรองเท้าประหลาดการแต่งก็ประหลาดจนมาหยุดอยู่ใบหน้าของสิ่งที่กั้นทางไว้ซึ่งเห็นเพียงริมฝีปาก​บางเพียงเท่านั้น​ ก่อนริมฝีปาก​นั้นจะเริ่มขยับ​

"หวัดดี เด็กน้อย" น้ำเสียงราบเรียบที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากนั้นทำให้เด็กน้อยเริ่มกลัวว่าคนผู้นี้จะเป็นพวกเดียวกันกับที่ตามล่าเขาหรือไม่

"กลัว?" เมื่อริมฝีปากนั้นขยับพูดอีกครั้งเด็กน้อยก็เริ่มถอยหนี  

"นั้นไง​ มันอยู่ตรงนั้น" 

"มีคนอยู่กับมัน" 

"เป็นพวกเดียวรึเปล่า"

" ไม่รู้เหมือนกัน​ แต่ยังไงพวกเราก็ต้องจับเด็กนั้นมาให้ได้" 

เสียงเอะอะเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"ช่วยผมด้วย" แม้จะเหนื่อยและเจ็บมากแต่เด็ดน้อยก็พยายามเปล่งเสียงออกมาเพื่อขอความช่วยเหลือ

ถึงคนๆนี้จะดูน่ากลัวและไม่น่าไว้วางใจแต่ก็ไม่เท่าพวกที่กำลังไล่ล่าตนอยู่อย่างน้อยตอนนี้ก็ต้องหาทางเอาตัวรอดก่อน

" ไม่"เมื่อกล่าวจบก็หันหลังเตรียมจะเดินจากไป​ ก่อนจะต้องชะงักเพราะเจ้าเด็กนี่มันมาเกาะขาของตนอยู่ เตรียมยกเท้าจะเตะมันออก​แต่ก่อนจะได้ทำอย่างใจคิดก็มีคนมาล้อมรอบ​ตัวเสียแล้ว

"ส่งเด็กนั่นมา ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน" 

"เอาไปสิ" ก่อนจะพยายามสะบัดเท้าออกจากการกอบกุมแต่สะบัด​เท่าไรมือของเจ้าเด็กนี่ก็ไม่ยอมหลุด

"ช่วยผมด้วย​ ฮึก​ ช่วยผม" เด็กน้อยกล่าวพร้อมสะอื้นไห้​ ดูแล้วช่างเหมือนตอนตนเองเป็นเด็กไม่มีผิด  

"ในเมื่อเตือนแล้วไม่ฟังก็คงต้องแสดงให้เห็นว่าคนที่ไม่ฟังมันจะพบจุดจบแบบไหน"เมื่อกล่าวจบคนทั้งหมดก็เริ่มกู่เข้ามาจะทำร้ายตน

'เฮ่ออ​ คนพวกนี้น่ารำคาญจริงๆ'​

ตุบ​ ตึก​ ตัก​ ๆๆๆๆ​ ผ่านไปไม่กี่นาทีเสียงการต่อสู้ก็หยุดลง​ คนทั้งหมดล้มกันระเนระนาด​ตามพื้น

"ปลอดภัย​แล้ว​ทีนี้ปล่อยขาฉันได้แล้ว"

"... "เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจึงก้มลงดูจึงพบว่าเจ้าเด็กนี่มันสลบไปแล้ว​ แถมยังเกาะขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยทั้งๆที่เมื่อสลบไปแล้วก็ควรปล่อยขาที่เกาะไว้ด้วยแท้ๆ

"เฮ้อ​ ทำไงล่ะทีนี้" ทำได้เพียงทอนหายใจเมื่อลองพยายามแกะมือตุ๊กแก​ของเจ้าเด็กนี่ออกแต่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายก็ได้แต่ลากเท้ากลับที่พักไปทั้งยังนั้น

'จะมาหาของกินแต่ได้เด็กน้แยนี่มาแทน​ เฮ้อ'​

'แต่ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่​ เจ้าเด็นี่ก็ดูน่ารักดี'​