ไข้เปรตวิปลาส

บทนำ

          ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

                ธิดาถามตัวเอง แสงอรุณสาดส่องเข้ามา ตาลอยๆ กลอกทั่วเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคย ที่ไหนเนี่ย? ไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่ห้องกันต์ ไม่ใช่ห้องเพื่อนฉันด้วย ทำไมฉันมานอนตรงนี้? บนพื้นพรมของห้อง...ออฟฟิศรกๆ แบบนี้ เธอหรี่ตาหันไปทางที่มาของแสง พอดวงตาทอประกายปรับแสงได้ ก็พบกับผนังหลังห้องที่เป็นกระจกใสทั้งแถบ เผยให้เห็นทิวทัศน์ของตึกเรียงรายลดหลั่นกัน นี่ฉันอยู่บนตึกสูงหรอ? ฉันพาตัวเองขึ้นมาอยู่บนนี้ไงยังไง?

   จำได้ลางๆ ว่าเมื่อวานตัวเองใส่ชุดนักศึกษา ไปเรียนตามปกติ แล้วนี่มันอะไรกัน เธอปวดหัวตึ้บกับการพยายามนึกให้ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เมื่อวานไปทำอะไรมา กินเหล้ากับอีเบนซ์หรอ

               ใช้ศอกยันตัวขึ้นนั่ง ปวดไปหมดทั้งตัวเลย แล้วนี่ชุดอะไรเนี่ย เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวเขรอะๆ เปื้อนเลือด สวมทับด้วยแจ๊คเก็ตแขนยาวหนาสีเขียว กางเกงขาวยาวรองเท้าผ้าใบ ไม่ใช่ของเธอแน่ๆ ลองค้นตัวเองก็ไม่พบอะไรเลย มือถือ กระเป๋าเงิน หายเกลี้ยง มองไปรอบห้อง ดูเหมือนจะเป็นออฟฟิศเก่าของใครสักคน กว้างพอสำหรับทำงานคนเดียวอย่างสบาย มีโต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาดชุดหนึ่ง ข้าวของที่เคยอยู่บนโต๊ะตอนนี้กระจัดกระจายเต็มพื้น ทั้งกระดาษ คอมพิวเตอร์ อุปกรณ์สำนักงาน ปืนพก!?

        ร่างกายเธอเรียกร้องอาหารและน้ำ โชคดีที่มีตู้กดน้ำใกล้ๆ เธอไอโขลกๆ ตอนที่พยายามกระเดือกครั้งแรก แต่หลังจากนั้นไม่นาน น้ำที่เคยเหลืออยู่ก็หมดไปอย่างรวดเร็ว

              ขาเธออ่อนแรงมากตอนที่ลุกขึ้น ล้มพับไปหลายรอบกว่าจะทรงตัวได้ ฉันคงยังไม่สร่างเหล้าจริงๆ เธอเดินโซเซไปที่ผนังกระจก พอกวาดตามองออกไป ก็ต้องตลึงงันกับภาพที่เห็น

     กรุงเทพมหานครกลายเป็นเมืองร้างเลย ไม่มีใครสักคน ไม่มีเสียงใดๆ รถก็ไม่ขยับ ตึกต่างๆ ว่างเปล่า ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ราวกับเป็นเพียงภาพวอลเปเปอร์ยังไงยังงั้น มีรอยเขม่าดำจากอาวุธหนักไปทั่ว เธอขยี้ตา นี่ไม่ใช่ความฝัน เป็นไปไม่ได้ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในคืนเดียวจริงๆ หรอ!

          จากนั้นภาพบางอย่างก็แล่นปราดเข้ามา ภาพของวันสุดท้ายที่ทุกอย่างเป็นปกติ