นางมารเจ้าราคี

   "ท่านพี่  อึ..ฮือออ..อึ... ท่านพอเถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว อือออ..." 

        ร่างบางผมยาวดำขลับ แผ่สยายเต็มที่นอน น่าอกน่าใจ สั่นไหวตามแรงกระแทก มือสองข้างถูกกอบกุมอยู่เหนือหัวด้วยมือแกร่ง    

"หมิงเยว่ เจ้ายั่วยวนข้ามาตลอด หวังอยากมีลูก...อืออ เพื่อสืบตระกูลมารให้อยู่ต่อ อะ..อืออ ข้าก็ทำให้สมใจเจ้าแล้วนี่" 

 ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า กระแทกกระทั้นตามอารมณ์หวิวของตัวเอง   เสียงหอบกระเส่า เสียงครางในลำคอ นุ่มนวลชวนให้เคลิ้มปลุกอารมณ์กระเส่าชายหญิงยิ่ง 

หญิงสาวส่ายหน้าจนผมปลิวปกบนใบหน้า  และพยายามขัดขืนแรงมือ แรงขานั่นถูกรวบเหนือบ่าแกร่งมิอาจขยับได้ แรงมือถูกกดทับจนรู้สึกเจ็บ  

"ไม่...อืออ... ข้าไม่ต้องการอะไรจากท่านอีกแล้ว....อาาอือ... ข้าแค่...อืมมม... " 

หญิงสาวเอ่ยปากกล่าวฟังไม่เหลือศัพท์

  ชายหนุ่มได้ยินดังนั้น ได้หยุดการกระทำ หากแต่แขนขาของหมิงเยว่ยังถูกพันธนาการไว้  ยังแช่กึ่งกลางเอาไว้  หญิงสาวหายใจแรงด้วยความเหนื่อบหอบ

ชายหนุ่มหรี่ตามองเล็กน้อยขยับเข้าใกล้ริมฝีปาก ลมหายใจทั้งสองยังคงกระเส่าด้วยความเร่าร้อนเมื่อหลายยามก่อนที่ผ่านมา  

"เจ้าแค่อันใด ข้าเป็นอันใด ชายหนุ่มทั้งอัน  เจ้าคิดว่าข้าเป็นพวกตัดชายเสื้อหรอ  ก็พิสูจน์เอาเถิดหมิงเออร์" 

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย หญิงสาวที่เอาแต่มองตาเขาไม่วางถูกโขมยปากไปไม่ทันตั้งตัว  ข้าหลงคารมนางมารตนนี้อีกแล้วหรอนี่  แรงกระแทกมีต่อมาเรื่อยๆ แรงจูบจากนางมารน้อยเริ่มรุกรานหวานหอมเย้ายวนเขาเสียเหลือเกิน  

"หมิงเยว่ เจ้าไม่อยากนอนดอกหรือ " ชายหนุ่มถอดทอนริมฝีปาก หายใจกระเส่าอยู่เหนือจมูกของหญิงสาว 

หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย  "ข้า..ข้าเหนื่อยแล้ว อะอาาาา ..." 

เปลือกตาหงษ์อ่อนแรงลง หายใจแรง เหนื่อยอ่อนจนพล้อยหลับไปชายหนุ่มเหนือร่างได้แต่ยิ้มบางเบาดอกไม้ในใจกำลังเริ่มก่อตัว