หนุ่มหน้าหนาวกับสาวหน้าร้อน

เนื้อเรื่อง

                                    “เพียงเพราะความบังเอิญหรือโชคชะตาที่นำพาให้เรามาพบกัน”

บรรยากาศที่หนาวสั่นกำลังจะติดลบ หิมะแรกกำลังโปรยปรายละม้ายคล้ายคลึงกับปุยนุ่นสีขาวสะอาดจนน่ายืนมือไปสัมผัส ต้นไม้สูงใหญ่ที่เรียงรายตามถนนเส้นเดิมจนกลายเป็นอุโมงค์ต้นไม้ที่สวยงาม คงจะดีไม่น้อยถ้าคุณมีคนที่คุณมั่นใจแล้วจะรักเดินเคียงข้างกันไป คงทำให้บรรยากาศที่ว่าหนาวอบอุ่นขึ้นมาไม่น้อยเลยที่เดียว........

วิ้ว....วิ้ว... เสียงลมหนาวที่ตีกระทบเข้ากับหน้าขาวๆจนกลายเป็นสีแดงชมพูระเรื่อจางๆสร้างความน่ารักน่าทะนุถนอมให้แก่หญิงสาวไม่น้อย  หากเพียงแต่ว่า..........

คุณหนูค่ะ! ป้าว่าเรากลับบ้านกันเถอะเย็นแล้วอากาศเริ่มหนาวแล้วด้วย เดี๋ยวจะไม่สบายกันพอดี  ไม่มีคำตอบกลับมามีเพียงแต่ใบหน้าที่ยิ้มหวานพยักหน้าตอบรับอย่างอ่อนโยน

บ้านหลังใหญ่สีครีมแม้ภายนอกอาจดูอบอุ่นแต่ภายในช่างไร้ความอบอุ่นสิ้นดี

“ฮัน ฮารุ” หญิงสาวที่กำพร้าทั้งพ่อและแม่ตั้งแต่อายุสิบขวบต้องอยู่กับป้าที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กคอยดูแลจนอายุสิบเจ็ดแล้ว  ฮารุ จึงรักและเคารพป้า" จิน จองมี" เสมือนแม่แท้ๆคนหนึ่งของเธอ

อีกด้านหนึ่งของกรุงโซลยามค่ำคืนที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนจนน่าสะอิดสะเอียนและความวุ่นวายโกลาหล 

“ชิน พารัม” หนุ่มใจร้อนและดื้อด้าน ทัดทานคำสั่งของแม่ผู้เป็นใหญ่แห่งตระกูล “ชิน” ออกมาเที่ยวเตร็ดเตร่สังสรรค์ตาม บาร์ ไนต์คลับ กับบรรดากลุ่มเพื่อนอย่างสนุกสนานโดยไม่สนใจว่าคนที่บ้านจะเป็นห่วงเค้าแค่ไหน

ไอ้ พารัม นี่แกไม่เบื่อบ้างหรอวะที่แม่แกตามจิกไม่เลิกแบบนี้  แกน่ะโตแล้วนะโว้ย

 มินอุก เพื่อนที่ก๊กเหล้าถาม พารัม อย่างเซ็งๆ ฉันล่ะไม่เข้าใจแม่แกจริงๆ

เบื่อจะตายอยู่แล้วแก่แล้วยังบ่นไม่เลิก โคตรรำคาญ อย่าพูดถึงได้มะ ไอ้คำเนี้ยไม่อยากได้ยิน    โว้ย! กิน กิน  เซ็ง  พารัม ยังคงกระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่สนใจเพื่อนๆที่นั่งอยู่ด้วยเลยแม้แต่น้อย

                                            การพบกันครั้งแรกของฉันกับเธอ

วันอาทิตย์ ที่แสนสดชื่น(หรือเปล่า) ฮารุ กำลังมองหามุมมองเหมาะๆสักที่ ที่จะวาดรูปสวยๆสักใบที่ทำเป็นกิจวัตรประจำทุกๆสุดสัปดาห์

( อืม  ตรงนี้แหละน่าจะเหมาะ) ฮารุเริ่มหยิบอุปกรณ์การวาดรูปออกมาจากกระเป๋าอย่างเริงร่าภาพตรงหน้าพระอาทิตย์กำลังเฉิดฉายคลอเคลียกับหมอกบางๆยิ่งทำให้บรรยากาศตอนนี้เหมือนในฝันมากขึ้น     ฮารุบรรจงวาดภาพอย่างมีความสุข....

แต่ทว่าเพราะความบังเอิญหรือโชคชะตาก็ไม่อาจล่วงรู้ที่ทำให้  ...ฉันได้พบกับเธอ....

(เอ๊ะ นี่มันขาคนนี่นา)  ฮารุที่เห็นขาคนยื่นมาจากพุ่มไม้ที่เธอกำลังจะลงมือวาด  กึก กึก  ฮารุ เขย่าตัวของชายแปลกหน้าที่พบกันครั้งแรกอย่างแรงหวังให้เขาตื่นขึ้นมา

(คนบ้าอะไรมานอนที่นี่อากาศก็หนาวไม่มีบ้านหรอไงนะ) ฮารุเริ่มเขย่าตัวชายแปลกหน้าแรงขึ้นจนกระทั่ง

ฮืม ๆๆ งำๆๆ อุบ อ๊อก แหวะ---คนที่ฮารุเขย่าเมื่อสักครู่ ตื่นขึ้นมาตามคำขอของเธอจริงๆ

 ( อี๊ กลิ่นเน่าเป็นบ้า มันเลอะเสื้อฉันหมดแล้วววววว  น้ารู้งี้ไม่น่าปลุกเลย  โอ้  พระเจ้าทำไมฉันนี่มันช่างซวยอย่างนี้ ) ฮารุเริ่มเครียดขึ้นมาตงิดๆเส้นเลือดเริ่มกระตุก ปุด ปุด

งึมๆๆ แม่บ้า แม่ใจร้าย แม่บ้าที่สุด ปล่อยผมนะ  ชายแปลกหน้ายังคงนอนละเมออยู่

(หือ ละเมอเหรอนี่  นายกล้าว่าแม่ขนาดนี้เลยหรอนายยังเป็นลูกอยู่หรือเปล่าเนี่ย ไอ้เน่า) ฮารุเริ่มเขย่าตัวชายแปลกหน้าแรงยิ่งขึ้น    (ตื่นนะ ตื่น ไอ้เน่า)

โธ่เว้ย อะไรกันนักหนาวะ ฟุบ พารัม ที่ลุกขึ้นมาแค่นั้น  ก็ล้มพับลงไปอีกรอบ 

(อีตาบ้า ตกใจหมดเลย)   ฮึบๆ ฮารุที่ตัวน้อยนิดอยู่แล้ว ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องแบก ดึง ลาก กระซาก คนที่ไม่รู้จักกลับมาที่บ้านด้วย  ไม่เข้าใจจริงๆ

ตายแล้ว....คุณหนูเสียงของป้าจองมีที่เห็น ฮารุ ร้องออกมาอย่างตกใจ

( ป้าคนที่จะตายคนนี้ต่างหากเล่า ฮารุ คิดในใจ)

ไปทำอะไรมาเนี่ยเสื้อเลอะหมดแล้ว แล้วนี่ใครกันค่ะเนี่ย ฮารุปล่อยชายแปลกหน้าลงที่หน้าประตูอย่างแรง แล้วเดินไปหยิบกระดาษมาเขียนว่า  (ป้าค่ะช่วยหน่อยนะ)

ป้าจองมีพยักหน้าอย่าง งงๆ ก่อนจะเอ่ยปากว่า

 ป้าว่าหนูไปอาบน้ำเถอะค่ะทางนี้เดี๋ยวป้าจัดการเอง  ไว้ใจได้เลยค่ะ   

 ฮารุอาบน้ำเสร็จแล้วกำลังเดินลงมาจากห้องนอนในชุดสีขาวอ่อนหวานที่เข้ากับ

ฮารุได้อย่างดีเยี่ยม ฮารุหันซ้ายหันขวามองหาชายแปลกหน้าที่เมื่อเช้าทั้งแบกทั้งลากมาอย่างทุลักทุเลว่าตอนนี้ไปนอนขึ้นอืดอยู่ที่ไหนนะ

เขานอนหลับอยู่ในห้องรับรองค่ะ ป้าจองมีที่เดินมาหาเมื่อเห็นท่าทีของ ฮารุ ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะค่ะใครที่ไหนก็ไม่รู้ 

(หงึก หงึก) ฮารุพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเดินไปทางห้องรับรองตามที่ป้าจองมีบอก

ป้าจองมีมองหน้าฮารุอย่าง งงงง ป้าจองมีไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฮารุถึงทำแบบนี้  พาใครที่ไม่รู้จักกลับมาบ้าน (อย่าว่าแต่ป้าเลย ฮารุก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย )

แอ๊ด เสียงเปิดประตูอย่างแผ่วเบา ฮารุยืนมองชายแปลกหน้าอยู่เนิ่นนานจนเกิดความรู้สึกแปลกๆในหัวสมองและในหัวใจไม่เข้าใจว่าทำไมมัน ตุ๊มๆต๊อมๆ ชักแปลกๆแล้วนะเราเนี่ย

โอย .... เสียงโอดโอยของ พารัม ที่พึ่งจะคืนชีพ  เฮ้ย ที่ไหนล่ะเนี่ยจำได้ลางๆว่านอนกินเหล้าอยู่นี่หว่า พารัม มองไปรอบอย่าง งงๆ ว่ามานอนที่นี่ได้ไง

อ้าว ตื่นแล้วหรอ ถ้าตื่นก็ไปได้แล้วมั้งค่ะ จองมีที่ทำเสียงประชดประชันและออกปากไล่ ทันทีเมื่อเห็น พารัม  ตื่น

แล้วที่นี่ ที่ไหนแล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย  พารัมถามอย่างอารมณ์เสีย

คุณหนูพามาไปได้แล้วเสื้อของคุณตากอยู่ข้างนอก เชิญค่ะ

โว้ย งงไปหมดแล้ว อะไรกันวะ เนี่ย ตื่นขึ้นมาก็ไล่กันเลย

เออ ฝากขอบคุณ คุณหนูของยายด้วยแล้วกัน ไปล่ะ พารัม  พูดหยาบคายออกมากับป้าจองมี  แล้วเดินออกจากบ้านด้วยท่าทางที่กวนๆ

ไอ้เด็กไร้มารยาท จองมีอุทานออกมาอย่างเหลืออดเมื่อเห็นท่าทางที่หยาบกระด้างของ พารัม ที่แสดงออกมาอย่างหยาบคาย

ปัง เสียงประตูที่ดังสนั่นคงพอที่จะเดาอารมณ์ของคนปิดได้เป็นอย่างดีเลยที่เดียวว่าเป็นอย่างไร พารัม เดินไปหยิบเสื้อสีดำที่ตากไว้ข้างนอกพร้อมกับเดินจากไปอย่างไม่ใสใจป้าแก่ๆที่ช่วยเหลือตนเองไว้เลยแม้แต่น้อย แต่ทว่าก็ยัง งงๆ เล็กน้อยว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไร ใครคือคุณหนูที่ป้าแก่ๆนั่นพูดถึง

ตึก  (สะดุ้ง)  ฮารุที่นอนหลับด้วยความเหนื่อยอ่อนสะดุ้งขึ้นมาเพราะเสียงอะไรสักอย่างที่ดังสนั่น     (เสียงอะไรนะ) ว่าแล้วเธอก็เดินลงมาข้างล่างอย่างมึนๆ

(อ้าวหายไปไหนแล้วเนี่ย)  เมื่อหญิงสาวที่เดินลงมาแล้วไม่พบกับชายแปลกหน้าที่นอนอยู่ในห้องรับรอง

เขาออกไปแล้วค่ะ ป้าจองมี ตอบความสงสัยบนใบหน้าของฮารุที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน    ( หงึกๆ )ฮารุพยักหน้ารับพลางถอนหายใจออกมาระลอกใหญ่พลางเดินขึ้นห้องนอนของตัวเองไปอย่างเงียบๆ

ชิน พารัม นี่แกหายหัวไปไหนมาทำไมแกไม่ยอมกลับบ้าน เลิกทำให้ฉันเหนื่อยเพราะแกสักทีได้ไหมฉันเหนื่อยเพราะแกมามากแล้วนะ   

เว้ย  แล้วเมื่อไหร่แม่จะเลิกบ่นผมสักที นี่ไงก็กลับมาแล้วไงจะเอาอะไรอีก เบื่อมากก็ไปซะสิผมก็เบื่อแม่เต็มทีแล้ว ทีหลังแม่ก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก พารัม ตะโกนใสหน้าแม่แล้วเดินเข้าห้องตัวเองทันที

ปัง เสียงปิดประตูที่ดังสนั่นก็เหมือนกับหัวใจของแม่ที่ค่อยๆแตกสลายไปเหมือนกัน

เฮ้อ ! พารัม ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ พลางนอนคิดว่าตัวเองไปนอนบ้านนั้นได้ไงแต่ก็ช่างมันเหอะ จะคิดทำไมให้ปวดหัวนอนดีกว่า

ภายหลังประตูห้องทำงานเก่าของใครบางคนหญิงสาวอายุวัยกลางคนกำลังร้องไห้กับสิ่งที่ลูกชายกระทำกับตน ฮึกๆคุณค่ะได้ยินฉันไหมฉันเหนื่อยเหลือเกิน พารัม ไม่ฟังฉันเลย เขาไม่ฟังฉันเลย ฉันควรทำอย่างไรดีๆ  ซาเร ผู้เป็นแม่ร้องไห้อย่างเหนื่อยใจกับลูกชายคนเดียวที่เขาควบคุมไม่อยู่แล้ว ตั้งแต่ผู้เป็นพ่อจากไปจากชีวิตของ พารัม

เช้าตรู่ที่สดใสของ     ...โรงเรียนมัธยมตอนปลาย คัง ดองชิน....

ตั้งใจเรียนนะค่ะคุณหนูของป้า  ฮารุยิ้มรับอย่างอ่อนโยนก่อนจะหันเดินเข้าโรงเรียนด้วยท่าทีเหงาๆ คาบเรียนแต่ละคาบที่ผ่านไปอย่างเนิ่นนานของฮารุ เพราะบรรยากาศรอบตัวมันไม่น่ารื่นรมย์เอาเสียเลยเพราะเพื่อนที่เจอหน้ากันมาเกือบห้าปีก็ไม่เคยคุยกันเลยสักครั้ง ฮารุที่สุดแสนจะว้าเหว่และเหงามาตลอดคงอึดอัดไม่น้อยที่ต้องอยู่ท่ามกลางสภาพแบบนี้

เพราะฮารุ   .....................ออด ออด เสียงสัญญาณที่บ่งบอกเวลาเลิกเรียน

(เย้ จะได้กลับบ้านแล้ว) ฮารุยิ้มออกมาอย่างดีใจเพราะรอคอยเวลานี้มานานมากถึงฮารุไม่ชอบและไม่อยากมาโรงเรียนแต่ก็สอบได้ที่หนึ่งของสายชั้นเสมอๆ เป็นนักเรียนดีเด่นมาตลอด คำชมจอมปลอมมากมายที่พรั่งพรูออกมาจากปากของผู้คนช่างไม่มีความจริงใจแฝงอยู่แม้แต่น้อย ฮารุไม่ต้องการคำชมเหล่านี้เลยสักครั้ง ไม่ต้องการ

( ปล่อยก่อนตั้งสิบห้านาทีไปเดินเล่นดีกว่า)

 ฮารุ ที่เดินเพลินไปหน่อยมาถึงหลังโรงเรียนอย่างไม่ได้ตั้งใจ 

( ฮู่ ...   บรรยากาศหลังโรงเรียนมันเป็นอย่างนี้เองอ่ะหรอ )

ฮารุนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่าๆพลางมองดูดอกไม้ที่กำลังเล่นล้อลม อย่างเพลินๆ สายสมพัดเอื่อยๆทำให้ผมที่ปรกหน้าอยู่เปิดหน้าของ ฮารุ ผมสีดำขลับคลอเคลียกับแก้มใสๆมันช่างเข้ากันดีจริงๆ

  เอ๊ะ ฟุด ฟิด ๆ หืม นี่มันกลิ่นหอมของอะไรเนี่ย  พารัม ที่นอนหลับอยู่ยังต้องตื่นขึ้นมาย่นจมูกหาที่มาของกลิ่นหอมที่โชยมาเอย่างเลี่ยงไม่ได้ 

(อ๊ะ  ตายแล้วนี่มันเลยเวลาแล้วนี่นา โดนป้าจองมีดุแน่เลย ซวยแล้วฉัน)  ฮารุรีบวิ่งออกมาจากทางเดินเส้นเดิมอย่างเร่งรีบกลัวว่าป้าจองมีจะรอนาน 

 เฮ้ย กลิ่นนี้มัน....มันพารัม ที่เพิ่งจะคิดออกรีบวิ่งตามหาที่มาของกลิ่นอย่างเร่งรีบจนเห็นเด็กสาวผมสีดำขลับวิ่งไหวๆอยู่อย่างรีบร้อนเหมือนกัน

เดี๋ยว เธอ เธอ คนนั้นน่ะอย่าพึ่งไปกลับมาก่อน พารัมตะโกนอย่างดัง

                    เพียงเพราะว่าไกลกันเกินไปหรือมันยังไม่มาถึงเวลาที่เราต้องพบกัน......

ฮารุ ก็กระโดดขึ้นรถไปเสียแล้ว .......   มันช่างน่าเสียดายจริงๆ

- -ฮารุที่กำลังนั่งทบทวนบทเรียนอยู่ก็ยังมิวายมีปัญหาร้อยแปดที่ถาโถมเข้ามาไม่เคยหยุดหย่อนไหนจะเรื่องเพื่อนในห้องที่ไม่มีใครคุยกับเธอ เพราะคิดว่าเธอเป็นคนหยิ่ง เห็นแก่ตัว และอีกมากมายร้อยแปดพันเก้า แต่ฮารุไม่เคยแสดงอาการให้เห็นเพราะเธอเข้าใจดีว่า ตัวเธอเองนั้นก็..........

ก๊อกๆๆ คุณหนูค่ะ คุณหนู   ป้าว่าไปหาคุณพ่อกับคุณแม่กันเถอะค่ะเราไม่ได้ไปนานแล้วนะเดี๋ยวท่านก็น้อยใจแย่

(หงึก หงึก )ฮารุพยักหน้าและเดินไปหยิบเสื้อโค้ชสีขาวสะอาดมาใส่อย่างเหนื่อยๆแล้วเดินตาม ป้า จองมีไปอย่างเงียบๆ

(  คุณพ่อ คุณแม่  หนูมาแล้วนะ) ฮารุนั่งลงข้างๆสุสานของพ่อและแม่ที่ตั้งอยู่เคียงข้างกันพ่อและแม่ของฮารุ จากเธอไปตั้งแต่สิบขวบด้วยเหตุการณ์ที่เลวร้าย จนเกินกว่าเด็กสิบขวบจะรับมันไหว มันทำให้เธอกลัวเหลือเกิน กลัวจน.....

                               การพบกันครั้งแรกของเธอกับฉัน

ฮารุเดินเล่นแถวสุสานที่จัดเหมือนเป็นสวนดอกไม้ที่สวยงามอย่างไงอย่างนั้น  ... จนกระทั่งเห็นคนแปลกหน้าที่เธอเป็นคนแบกมาเมื่อวันก่อน

(  อื้อ นั่นมันนายเน่านี่นา มาทำอะไรแถวนี้นะ)

ชิน พารัม ที่มาไหว้พ่อเหมือนกัน พ่อของ พารัมจากไปเพราะโรคมะเร็งที่สมองเมื่อสี่ปีที่แล้ว เขายังทำใจไม่ได้ที่พ่อจากไปโดยที่เขาไม่ได้ล่ำลาสักคำ  ผมขอโทษ พ่อครับผมขอโทษ พารัมตะโกนขึ้นฟ้าราวกับจะบอกใครสักคนหนึ่งที่จากเขาไปไกลแสนไกล

( หา นี่นายร้องไห้หรอ น่าสงสารจังแฮะ)   ฮารุที่แอบมองอยู่หลังต้นไม้อุทานออกมาด้วยความเป็นห่วง   ฟ่อ ฟ่อ  จึ๊ก ( โอ๊ย ตัวอะไรกัดเนี่ย หา ง....งู)

 ตุ๊บ  ฮารุตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยล้มลงพลางจับต้นขาของตัวเองที่โดนงูกัดด้วยความเจ็บปวดจนหมดสติไปในที่สุด ทำให้ พารัม ที่นั่งอยู่หน้าสุสานของพ่อได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากหลังต้นไม้เลยวิ่งมาดู พารัมเห็นหญิงสาวนอนสลบอยู่เลย จับลำตัวให้เงยหน้าขึ้นมา ยังกับหยุดหายใจ หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ  พารัม ที่มองหน้าของฮารุอย่างไม่ละสายตาจับแขนของฮารุขึ้นมา แต่  ตุ๊บ แขนของฮารุหล่นลงไปกับพื้นทำให้พารัมตกใจ พลางเห็นรอยอะไรที่ต้นขา ตายห่า งูกัดนี่หว่า พารัมไม่รอช้ารีบอุ้มร่างที่ไร้สติของฮารุที่สลบอยู่พาวิ่งออกมาพลางมองหา  คลินิกหรือโรงพยาบาลแถวนั้นอย่างเร่งรีบ แต่ในขณะเดียวกันฮารุสลบอยู่ในอ้อมแขน ผมนุ่มๆของเธอปะทะเข้ากับแก้มของ พารัม อย่างเลี่ยงไม่ได้ กลิ่นหอมๆที่แสนคุ้นเคย ทำไมเขาถึงมั่นใจอย่างนี้ ใช่ต้องใช่แน่ๆเธอคือคนๆนั้น

คนไข้ไม่เป็นอะไรมากครับงูที่กัดไม่มีพิษเธอคงแค่ตกใจเลยหมดสติไปครับ

หมอคิดว่าอีกชั่วโมง สองชั่งโมง ก็คงตื่นครับ

 ครับๆขอบคุณมากหมอนะครับ พารัม  อุ้มฮารุที่ตัวนิดเดียวออกมาจากคลินิกอย่างสบายๆนี่ก็ใกล้จะมืดแล้ว พารัม เองก็ไม่รู้ว่าบ้านของเธออยู่ไหน  เลยพาเธอกลับมาที่บ้านตัวเองคงจะดีกว่า ถ้าเธอตื่นขึ้นมาแล้วค่อยว่ากันอีกที  บ้านที่ใหญ่ที่สุดในซอยแต่ดูจากวี่แววแล้วว่าไร้สิ่งที่เรียกว่ามีชีวิตอยู่ในบ้าน หึ พารัม หัวเราะในลำคออย่างเจ็บปวดมันเป็นอย่างนี้มาตลอดตั้งแต่พ่อของเขาจากไป

22.35

ฮารุที่เริ่มรู้สึกตัวเพราะมีคนหายใจรดหน้าอยู่ข้างๆเธอ แต่ก็ตกใจสุดขีดเมื่อคนที่นอนข้างๆเธอนั้นเป็น นายเน่าที่เธอช่วยไว้คราวก่อนนั่นเอง พอเรียบเรียงเหตุการณ์ได้

 “ ขอบคุณมากคะ ฮารุ ” ฮารุทิ้งกระดาษโน้ตแล้วเดินจากบ้านหลังโตมาอย่างเงียบๆ

แต่ว่าโลกภายนอกยามค่ำคืนมันไม่เป็นใจให้กับฮารุเอาเสียเลยเด็กสาวที่มีคำว่าบ้านและโรงเรียน ต้องมาเดินเตร็ดเตร่ยามวิกาลแบบนี้ มันช่าง......เสียจริงๆ

22.50

พารัม ที่ตื่นขึ้นมาไม่เห็นหญิงสาวที่พามานอนอยู่ข้างๆ เฮ้ยนี่มันอะไรกัน เนี่ยหายไปไหนนะ  พารัม หันซ้ายหันขวามองหาเธอเพื่อว่าจะเดินไปเข้าห้องน้ำ

จนกระทั่งเขามองเห็นกระดาษโน้ตที่เขียนด้วยลายมือน่ารักๆของเธอ  

 ชื่อฮารุงั้นหรอ พารัมวางกระดาษโน้ตไว้ที่เดิม   แล้วก็ออกวิ่งตามหาฮารุอย่างบ้าคลั่ง  ทั้งๆที่ไม่รู้จุดหมายว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แต่เพราะหัวใจไงล่ะมันมั่นใจว่าเธอยังอยู่แถวนี้ มันบอกมาอย่างนั้น จริงๆนะ

ฮารุเดินออกมาจากบ้านพลางกระชับเสื้อโค้ชให้แน่นยิ่งขึ้นด้วยบรรยากาศที่หนาวเหน็บของเกาหลียามค่ำคืน  

 ดึกๆค่ำคืนแบบนี้เดินคนเดียวไม่เหงาหรอ ให้พวกพี่พาไปส่งที่สวรรค์ไหมจ๊ะ  คนสวยของพี่ มามะ มามะ เดี๋ยวพี่ไปส่งน้า จ๊วบ จ๊วบ

กลุ่มวัยรุ่นที่กำลังเมาได้ที่สาวเท้าเข้ามาหาฮารุอย่างหื่นกระหาย

( เฮือก พระเจ้าช่วยกล้วยเหี่ยว ทำไมฉันมันซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้นะ )  ฮารุรีบวิ่งหนีเพื่อออกห่างจากกลุ่มวัยรุ่นพวกนั้น  อ้าวอย่าพึ่งรีบไปมาสนุกกันก่อนสิ คนที่ดูจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มไม่รอช้ากระชากฮารุที่กำลังจะหนีลงไปนอนกับพื้นอย่างเลือดเย็น   อ..อ.. ฮารุที่พยามยามจะกรีดเสียงร้องแต่ภาพเก่าๆเมื่อสิบปีที่มันย้อนกลับมาในห้วงความคิด  ทำให้ฮารุเกิดอาการพูดไม่ออกเอาแต่ส่ายหน้าร้องไห้ราวกับจะขาดใจตาย

 ( ฮือ ทำไม ทำไม อย่าทำแบบนี้ อย่า..อ.....) เสียงเล็กๆที่ดังก้องในหัวใจดวงเล็กๆกลับไม่มีใครได้ยินเลยสักคน  แต่จะมีสักกี่คนที่รับรู้ว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหน จะมีสักกี่คน 

แปลบ แปลบ หน้าอกของพารัมตอนนี้มันเจ็บ เจ็บเหลือเกิน แต่ว่ากลับไม่เป็นผลต่อพารัมแต่อย่างใด  พารัม กลับรีบตามหาฮารุเร็วกว่าเดิม   เพราะเค้าคนนั้นมันคือเธอคือเธอยังไงล่ะ  มันคือเธอยังไงล่ะ   ดวงตาของ พารัม เบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่มันไม่สมควรที่จะเกิดขึ้นกับเธอแม้แต่น้อย แม้แต่มันแค่จับตัวเธอมันก็ไม่สมควร  เขาวิ่งเข้าไปหากลุ่มวัยรุ่นที่กำลังทำมิดีมิร้ายกับ ฮารุ อย่างไม่รอช้าและมั่นใจว่าคนที่นอนอยู่นั้นคือเธอ เธอคนที่เขาตามหาอย่างบ้าคลั่ง ตามหาอย่าง.........

ไอ้สารเลวที่กำลังจะก้มจูบฮารุอย่างหื่นกระหายนั้น  อย่าอยู่เลยไอ้ชั่ว ปึก พารัมเอาท่อนไม้ที่หยิบได้ระหว่างวิ่งมาฟาดลงไปที่หลังอย่างของมันเต็มเหนี่ยวและไม่ลังเลเลย

 พวกมึงอย่าอยู่เลย กล้ามากที่ทำผู้หญิงของกู มันจะเกินไปแล้ว  พารัมจัดการต่อสู้กับกลุ่มวัยรุ่นอย่างไม่หวาดหวั่นเลยเพราะคนที่นอนอยู่ตรงหน้านั้นมันเจ็บกว่าเขาอีกเป็นร้อยเท่า ยิ่งเห็นคนที่นอนอยู่อย่างไร้สติก็ยิ่งฟาดแรงขึ้นและย้ำให้แรงและหนักแน่นกว่าเดิมกว่าเดิมจนกระทั่งตอนนี้หมดคู่ต่อสู้แล้ว พารัม ทิ้งไม้แล้วรีบเข้ามาอุ้มฮารุอย่างแผ่วเบาและพากลับมาที่บ้านอีกครั้ง

เขา จัดแจงทำแผลให้อย่างทะนุถนอม  ใบหน้าที่ขาวใสตอนนี้กลายเป็นรอยนิ้วแดงเถือกจนเห็นได้ชัด ปากที่สวยได้รูปมีเลือดที่แห้งติดเกรอะกรัง พารัม ทำแผลให้ฮารุจนลืมไปว่าตัวเองก็แย่ไม่แพ้กัน

ฮารุตื่นขึ้นมาในความมืดพลางปรับสายตาให้เข้าที่  ฮารุที่คิดว่าตัวเองตายไปแล้วเสียอีกพลางคิดว่าใครกันนะที่ช่วยเธอ 

อ้าวตื่นแล้วเหรอ  พารัมที่นั่งเฝ้าเธอตลอดถามฮารุทันทีที่เธอตื่นขึ้นมา

ฮารุหันหน้าไปทางต้นเสียงจนทำให้ปากเล็กๆของเธอสัมผัสเข้าที่แก้มใสๆของ พารัมอย่างไม่ตั้งใจ   

โอ๊ย เสียงของพารัม  ฮารุที่ทั้งตกใจแล้วก็หน้าแดงลุกขึ้นด้วยความตกใจแล้วเดินไปเปิดไฟ  ความสว่างที่ทำให้เห็นหน้าของ พารัม อย่างชัดเจนหน้าของเขาช่างแย่จริงๆมีแผลบนใบหน้าเต็มไปหมดแต่ก็ยังไม่ทิ้งเคล้าของความหล่อ   ฮารุก้มหน้าลงเพราะเขินเลยมองเห็นเศษกระดาษที่เปื้อนไปด้วยเลือดอุปกรณ์ทำแผลต่างๆทำให้เธอเข้าใจมันได้อย่างดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เสื้อผ้าตัวนอกที่ถูกเปลี่ยนไปเป็นเสื้อไหมพรมสีเทาของพารัม ฮารุก้มหัวให้พารัมแสดงถึงความขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ

พลางหยิบกล่องยาขึ้นมาบนเตียงแล้วนั่งลงข้างๆ   พารัม    พร้อมกับค่อยๆทำแผลให้ พารัม อย่างแผ่วเบา พารัมนั่งมองดูท่าทางที่อ่อนหวานอย่างเนิ่นนานโดยไม่รู้ตัวจนฮารุทำแผลให้จนเสร็จถึงรู้ตัวว่ามันเจ็บมากมากนั่นเอง 

ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ  อย่าทำแบบนี้อีก  พารัมจับแขนฮารุเขย่าอย่างแรง อย่าทำแบบนี้อีกนะ พารัม พูดคำนี้ซ้ำไปซ้ำมา

   ฮารุมองหน้าพารัมอย่าง งงๆ ว่าตัวเองทำอะไรผิด

ทีหลังเธอต้องร้องให้ดังๆอย่าเงียบแบบนี้อีก ต้องร้องออกมาให้ดังๆเข้าใจไหม.....  ฮารุ ชิน พารัม ที่หลุดปากเรียกชื่อฮารุออกมา

 จึ๊ก  เหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงหัวใจของฉันอย่างนั้นแหละมันเจ็บเหลือเกิน

 ( ถ้านายรับรู้ได้ก็คงจะดี ถ้าหากว่ามันเป็นไปไม่ได้ล่ะถ้าฉันไม่สามารถร้องออกมาให้ดังๆอย่างที่นายว่าละ )  หงึก ๆ ฮารุพยักหน้ารับทั้งที่รู้ว่ามันยากเหลือเกินที่จะทำได้  ทำไมคนแปลกหน้าคนนี้ทำให้เธอมั่นใจในตัวเขาและมั่นใจในตัวเองว่าเธอจะต้องทำได้  (ฉันจะต้องทำได้ )ฮารุ ท่องคำห้าคำนี้ในหัวสมองวนไปวนมา

สัญญานะ พารัมที่ยื่นนิ้วก้อยไปหา ฮารุ  ( ฉัน ..น..สัญญา) ฮารุที่ยื่นนิ้วก้อยไปหา พารัมเช่นกัน สัญญาของเรา

ปกติแล้ว พารัม ไม่ใช่  คนที่อ่อนโยนแบบนี้แต่นี่เธอเป็นใครที่เขาก็ไม่รู้จักแต่ทว่ามันกลับทำให้เขาอบอุ่นในหัวใจเหลือเกิน

ฮารุ ที่หมดความหวังในตัวเองไปนานมากแล้วมันทำให้เธอพยามยามที่จะทำมันอีกครั้งเพื่อใครคนหนึ่งที่เธอก็ไม่รู้จักเหมือนกัน ทว่าเพียงแค่เขาคนนั้นมั่นใจในตัวเธอ

ตอนเช้า พารัม อาสาเดินมาส่งฮารุที่บ้านก็ต้องตกใจว่าคุณหนูที่พาเขามาเมื่อคราวก่อนคือ ฮารุเองหรอคือเธอเองหรอ  ตลกสิ้นดีโลกนี้มันช่างมหัศจรรย์ดีจริงๆ

   คุณหนู เสียงดังที่มาก่อนตัวจะปรากฏของป้าจองมีที่รอฮารุอยู่หน้าบ้านแทบทั้งคืนวิ่งมากอดด้วยความเป็นห่วง  อ๊ะ  ไอ้เด็กไร้มารยาทนายมาทำอะไรที่นี่อีก

 ป้าจองมีพูดขึ้นเมื่อเห็น พารัม ที่มาพร้อมกับคุณหนูของเธอ  พารัมก้มหัวให้แล้วเดินจากไปอย่างไม่ได้บอกกล่าว กริยายังหยาบคายเหมือนเดิม  ป้า  จองมีอุทานออกมาหัวเสีย

ฮารุเล่าให้ป้าจองมีฟังทั้งหมดผ่านตัวหนังสือแล้วขอตัวขึ้นห้องของเธออย่างเหนื่อยๆ

 ป้าจองมีที่เข้าใจในตัวของ พารัม ผิด อยากขอโทษและอยากขอบคุณ พารัม เหลือเกินที่ช่วยคุณหนูของเธอไว้

( ฉันต้องทำได้ ) ฮารุนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือพร้อมหยิบไดอารี่เล่มเดิมมาเขียนอย่างที่เธอทำมันทุกวัน เพื่อนที่ดีที่สุดที่รับฟังเราไม่โต้แย้งก็คือไดอารี่นี่เองสินะ  

ตั้งแต่เหตุการณ์เลวร้ายทั้งหมดผ่านไป ชิน พารัม มั่นใจแล้วว่าเขารักฮารุและพร้อมที่จะดูแลเธอ  เขาขอคบกับฮารุเป็นแฟน  ฮารุที่รัก พารัม เหมือนกันเธอตอบตกลงแต่มีสิ่งหนึ่งที่อยู่ในใจมันทำให้เธอลำบากใจจริงๆ   

 ตลอดสองเดือนมานี้ ฮารุ เดินไปโรงเรียนพร้อม พารัม โดยไม่ต้องให้ป้าจองมีไปส่งเหมือนเคยซึ่งป้าจองมีก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังเห็นดีเห็นงามไปด้วย

หลายอย่างที่เธอและชินพารัมทำร่วมกัน  มันทำให้เธอมีความสุขจริงๆนะแต่เมื่อนึกถึงเวลานั้นแล้วเธอกลัวเหลือเกิน อย่าเพิ่งให้มันมาถึงเลยนะฉันขอร้อง  ฉันขอร้อง

ฮารุ พารัม เรียกฮารุออกมาอย่างเบาๆสองเดือนแล้วนะที่เราคบกัน ฮารุมองหน้าพารัมอย่างไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะพูดอะไร  เธอบอกฉันสักครั้งไม่ได้หรอว่าเธอรักฉัน ทำไมเธอไม่พูดกับฉันสักครั้ง  สองเดือนที่ผ่านมาเราคุยกันผ่านเมล์ตลอดหรือไม่ก็จดหมายที่เธอเขียนให้ฉันหรือไม่ก็ภาพวาดที่เธอวาดเท่านั้นมันก็ทำให้ฉันมีความสุขดีแต่

ฉัน..ฉัน...  ฉันแค่อยากได้ยินสักครั้งว่าเธอรักฉัน ขอแค่สักครั้งเท่านั้นเองไม่ได้หรอ ฮารุ บอกฉันสักครั้งว่ารักไม่ได้หรอ ทำให้ฉันไม่ได้หรอ ฮารุ เสียงของพารัมที่ฟังแล้วรู้เลยว่ามันน่าน้อยใจขนาดไหน

น้ำตาของฮารุไหลลงมาเป็นทาง เวลานี้สินะที่เธอไม่อยากให้มันมาถึง  ไม่อยากให้มันมาถึง ไม่คิดเลยว่ามันจะมาไวขนาดนี้  หรือที่ผ่านมาเธอไม่เคยรักฉันเลยทั้งๆที่ฉันทำให้เธอทุกอย่างมันไม่เคยมีความหมายเลยใช่ไหม มันไม่มีความหมายเลยใช่ไหมนี่เป็นครั้งแรกที่ พารัม ตะคอกใส่เธอ   น้ำตาของฮารุไหลออกมามากขึ้นอย่างกับจะขาดใจไม่อยากจะคิดเลยว่ามันมาถึงเร็วขนาดนี้ ไม่คิดเลย ( ฮือๆๆ ฉันขอโทษ ชินพารัม )

พารัม ที่เดินหันหลังจากฮารุไปอย่างเจ็บปวดโดยไม่รู้เลยว่าคนที่เขาตะคอกใส่เมื่อกี้เจ็บปวดกว่าเขาเป็นร้อยเท่า  อ....อย่.....ฉั..   ฮารุที่พยายามอย่างหนัก เปล่งเสียงเรียกพารัมให้หันกลับมาแต่ไม่เป็นผลเลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่คิดที่หันกลับมาเลยหรือไง

(ฮือ ทำไมทั้งที่ฉันพยายามที่จะพูดทุกวัน ทำไม ฮือ ๆๆ  ฉันรักนายนะ ชิน พารัม   อย่าไป อย่าไปนะ  ฉันรักนาย  )

 พารัม ที่เดินกลับมาบ้านด้วยความผิดหวัง  แค่คำเดียวทำไมเธอไม่พูดกับฉัน ทำไม พารัม ตะโกนออกมาอย่างเสียงดังเหมือนกับระบายความน้อยใจ   เพียงเพราะเขาไม่รู้ว่าเธอนั้นพูดไม่ได้

คุณหนู   ป้าจองมีตกใจเมื่อเห็นสภาพของฮารุที่ย่ำแย่เหลือเกินทำไมเป็นอย่างนี้  ฮารุกอดป้าจองมีแล้วร้องไห้ออกมาราวกับระบายความทุกข์ที่เธอมีทั้งหมดให้ป้าจองมี  ใจเย็นๆนะค่ะ  มีอะไรบอกป้ามาค่ะ นะคนดีของป้า ฮารุเล่าทุกอย่างให้ป้าจองมีอย่างเจ็บปวดที่สุดตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอจมอยู่ในความทุกข์มาตลอด เธอมีความสุขมากเมื่อพารัมก้าวเข้ามาในชีวิต  ฮารุที่เหนื่อยและอ่อนล้ากับเรื่องที่พึ่งผ่านไปหลับลงในอ้อมกอดของป้าจองมีที่อบอุ่นอย่างไม่รู้ตัว

(เหนื่อยเหลือเกิน  พารัมฉันเหนื่อยเหลือเกิน  ทั้งๆที่ฉันพยายามทำเพื่อนายขนาดนี้นายยังดูมันไม่ออกอีกหรอ ชิน พารัม)

เช้านี้ ป้าจองมี มาที่โรงเรียนเพื่อมาพบกับ ชิน พารัม  โดยเฉพาะ ที่เขาทำให้ฮารุต้องเจ็บปวดใจจนไม่สามารถมาโรงเรียนได้  ชิน พารัม ป้าจองมี เรียก พารัมที่เดินเหม่อเข้ามาในโรงเรียนอย่างเสียงดัง  

พารัม หันมาตามเสียงเรียกของป้าจองมีอย่างเนือยๆ

มีอะไรหรอครับ ใบหน้าตอนนี้ของพารัมดูแย่สิ้นดีขอบตาที่ดำคล้า หน้าตาขาวซีด    เหมือนหมีแพนด้าอย่างไงอย่างนั้น

ขึ้นมาก่อนสิป้าจองมีเรียกพารัมให้ขึ้นมานั่งในรถก่อนจะออกรถ

ป้าจองมีขับรถไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ป้ามีอะไรกับผมหรอครับ พารัม ที่ดูเรียบร้อยขึ้นหลังจากที่คบกับฮารุแค่สองเดือนเท่านั้นมันทำให้เขาดูใจเย็นขึ้นและลดคำหยาบไปมากเปลี่ยนไปจริงๆ          ฮารุน่ะ ป้าจองมีเริ่มเอ่ยปากพูด   

ถ้าจะพูดถึงเธอป้าไม่ต้องพูดหรอกครับ  มันจบแล้วแค่คำว่ารักคำเดียวเธอยังบอกผมไม่ได้เลย   พารัม พูดด้วยเสียงสั่นเครือ 

เอี๊ยด....ด รถที่เบรกกะทันหันโดยป้าจองมี  เพี้ยะ  ป้าจองมีตบที่หน้าของพารัมอย่างแรง ฟังฉันนะ  ฮารุรักน่ะนายมากทำไมนายทำกับเธอแบบนี้  นายคิดได้แค่นี้เองหรอ พารัม

ป้าเอาอะไรมาพูด พารัม ที่เอ่ยปากขึ้นมาอีกครั้ง 

 เงียบฉันบอกให้ฟังไง นายไม่เคยสังเกตเลยหรอว่าที่ผ่านมา ฮารุพูดไม่ได้เธอพูดไม่ได้  ไม่เคยสังเกตเลยหรอว่าที่โรงเรียนทำไมไม่มีคนคุยกับเธอ ไม่เคยสังเกตเลยหรอไงว่าเธอเจ็บปวดมากแค่ไหน ไม่เคยสังเกตเลยหรอไง  ไม่รู้หรือไงว่าเธอพยามแค่ไหนที่จะพูดกับนาย     ที่ฮารุไม่ยอมพูดเพราะ....ป้าจองมี  เว้นช่วงไปพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมาว่า    เหตุการณ์เมื่อสิบปีที่ญี่ปุ่นมันทำให้เธอไม่กล้าที่จะพูด พ่อแม่ของเธอถูกฆ่าอย่างทารุณนายจะคิดอย่างไรถ้าเด็กอายุสิบขวบที่เห็นพ่อ แม่ที่ร้องขอชีวิตโดนตัดลิ้นต่อหน้าต่อตา นายจะทำอย่างไร ป้าจองมีที่พูดออกมาทั้งน้ำตา นายจะทำอย่างไร ชิน พารัม

ฉันถึงได้พา ฮารุ ออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ไงที่เกาหลีนี่ไงแต่มันกลับไม่เป็นผล เธอกลัว กลัวจนไม่กล้าที่จะเอ่ยปาก 

พารัม ที่นั่งเงียบมาตลอดไม่อยากเชื่อเขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอเจ็บปวดมากแค่ไหน  น้ำตาของลูกผู้ชายไหลลงมาเป็นทาง ฉันขอโทษ ฮารุฉันขอโทษ นี่ผมทำอะไรลงไป ผมทำเธอเสียใจขนาดไหน ผมขอโทษ พารัม ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ที่รู้ว่าฮารุเจ็บปวดมากแค่ไหนกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ เขาตะคอกใส่หน้าเธอโดยไม่รู้ว่าเธอเจ็บปวดขนาดไหน  ขอโทษนะฮารุ ฉันมันเห็นแก่ตัว ขอโทษฉันขอโทษ ฮึก ฮึก

ที่ห้องนอนของฮารุ

ฮารุที่นอนหลับไม่รู้เรื่องว่ามีคนเข้ามาในห้อง  ผนังห้องเต็มไปด้วยภาพวาดของเธอกับพารัมที่เธอเป็นวาดขึ้นเองทั้งหมด ตอนที่เจอกันครั้งแรก ตอนที่กินข้าวด้วยกัน และอีกหลายภาพที่เขาและเธอทำอะไรด้วยด้วยกัน  ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะเขียนหนังสือ หน้าประตูห้องน้ำล้วนมีคำพูดติดเต็มไปหมดว่า ฉันรักเธอบ้างล่ะ ฮารุรักพารัม  และอีกมากมายที่บรรยายไม่หมด 

พารัมที่เดินไปนั่งข้างๆฮารุแล้วจับมือเธอขึ้นมาบีบมือเธอเบาๆ ฉันขอโทษ พารัมพูดคำนี้วนไปวนมาหลายรอบจนกระทั่งเขาหลับลงไป  ฮารุตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ คือคนที่เธอรอมาตลอด คนที่เธอคิดว่าเขาจะทิ้งเธอไปแล้วไม่กลับมาหาเธออีก น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ฮารุเป็นอะไรไป   พารัมที่ตื่นขึ้นมาได้ยินเสียงสะอึกของฮารุถามอย่างเป็นห่วง         พารัม เช็ดน้ำตาให้ฮารุอย่างอ่อนโยนและกอดฮารุอย่างแรงเหมือนกลัวว่าเธอจะหายไป ฉันขอโทษนะ ขอโทษ ฉันมันโง่เอง ฉันขอโทษนะฮารุที่ทำให้เธอเสียใจ  ขอโทษคำขอโทษมากมายที่พรั่งพรูออกมาจากปากของ พารัม

ฮารุมองหน้าพารัมแล้วส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับจูบลงที่เปลือกตาของเขาอย่างแผ่วเบา

เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ พารัมพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน

ฮารุพยักหน้ารับแทนคำตอบ

ตอนนี้ ฮารุ พยายามอย่างหนักที่จะพูดให้ได้เหมือนก่อน พารัมที่คอยอยู่ข้างๆเป็นกำลังใจให้ตลอด  แต่ภาพเก่าที่ยังไม่ออกไปจากความทรงจำมันทำให้เธอกลัวอยู่ดี กลัวที่จะพูด ฮารุส่ายหน้า เหมือนกับบอกกับ พารัม   ว่า ฉันทำไม่ได้  ฉันไม่กล้าพูด

หมับ พารัม จับมือของฮารุขึ้นมาพลางมองลึกเข้าไปในดวงตา ก่อนจะพูดว่า เธอเชื่อฉันไหมไม่มีใครมาทำร้ายเธอ ฉันยังอยู่ข้างๆเธอ เชื่อฉันนะเธอต้องพูดได้ เธอต้องทำได้ฮารุเธอทำได้  ฉันรักเธอนะ  พารัม บอกฮารุอย่างมุ่งมั่นและเชื่อในตัวเธอว่าเธอทำได้ 

 ฮารุพยักหน้าอย่างแน่วแน่ว่าเธอต้องทำได้ อย่างน้อยก็มี พารัม  ที่เชื่อในตัวเธอ

  ฮารุพยายามที่จะพูดอีกครั้งแม้ว่ามันจะยากแค่ไหน

ไหนลองเรียกชื่อฉัน  ฉันต้องเชื่อเธอนะ พารัม ก้มลงหอมแก้มฮารุอย่างให้กำลังใจ

ฮารุตั้งสติอีกครั้ง เหงื่อเม็ดใหญ่พร่างพรายออกมาทั้งๆที่เป็นหน้าหนาว

ปากเล็กๆของฮารุเริ่มขยับอีกครั้ง  พ....พ..พา.

 พารัมที่มองหน้าฮารุอย่างเชื่อใจและมั่นใจในตัวเธออีกร้อยเท่า  

 ฮารุส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจที่ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาจากปากได้    

 ไม่เป็นไรใจเย็นๆนะไหนลองเรียกชื่อฉันอีกครั้ง      พารัม บอกฮารุด้วยสายตาที่มุ่งมั่นในตัวเธออีกครั้ง     ฮารุพยักหน้าก่อนที่จะพยายามพูดอีกครั้งอย่างยากลำบาก   พ....พ..พา..รัม ...ชิน...พารัม  ฮารุพูดชื่อของ พารัม ได้แล้วนี่เป็นเสียงแรกในรอบสิบปีที่ฮารุเอ่ยออกมาอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอพยายามที่จะทำมัน ตอนนี้เธอทำมันสำเร็จแล้วนะ

น้ำตาแห่งความยินดีไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว 

ยะฮู้  ฮารุเธอพูดได้แล้ว  วู้ ฮารุ เธอพูดได้แล้ว ชิน พารัม ตะโกนออกมาอย่างดีใจทำให้คนที่เดินผ่านไปมามองด้วยความประหลาดใจว่าพี่แกเป็นอะไรไป   แฟนผมพูดได้แล้ว แฟนผมพูดได้แล้ว วู้ พารัมยังคงกระโดดรอบๆตัวฮารุและตะโกนอย่างไม่อายสายตาผู้คนที่มองมาแม้สักนิดเดียว            

 ฮารุที่ทั้งอึ้งและดีใจเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะพูดได้อีก ฮารุมองหน้าพารัมอีกครั้ง

พารัม  ฉั....น  ฉันพูดได้แล้วนะ ฉันพูดได้แล้ว  ฮารุที่ยิ้มให้ พารัม ด้วยความดีใจ

พารัม เช็ดน้ำตาของฮารุอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะ  ควับ  พารัมจับหน้าของฮารุที่ไม่ทันตั้งตัวเข้ามาจูบด้วยความดีใจ  น้ำตาของฮารุไหลลงมาด้วยความตื้นตัน ตื้นตันที่เขาไม่ทิ้งเธอไป เขาฝ่าฟันเรื่องราวที่เลวร้ายมากับเธอโดยไม่ลังเลว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร พูดอีก พูดออกมาอีก บอกหน่อยว่าเธอรักฉัน  ฮารุบอกหน่อยว่าเธอรักฉัน   ฮารุยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเปล่งเสียงพูดอีกครั้งด้วย ความมั่นใจว่า

 ชิน...ชิน พารัม ฉัน...รัก...นาย  ฉันรักนาย ฉันรักนาย  ฉันรักนาย แม้ภาพเก่าที่โหดร้ายจะผ่านเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่าในช่วงความคิดแต่เธอก็มั่นใจว่า  พารัม ยังอยู่ข้างๆเธอ เขายังจับมือเธออยู่  เขายังอยู่ข้างๆเธอ

 พารัม พาเธอมาที่บ้านตัวเองอีกครั้งทั้งๆที่รู้ว่าที่บ้านมีแม่ที่เขาทำไม่ดีกับแม่ไว้หลายอย่าง แต่เขาอยากให้แม่ได้เห็น ฮารุ คนที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปมากขนาดนี้  แม่ของพารัมตกใจเมื่อเห็นลูกชายของตนเองมาหา  พารัมนั่งลงกราบเท้าของแม่ แม่ครับผมขอโทษ ผมขอโทษที่ทำไม่ดีกับแม่ไว้ผมขอโทษ ยกโทษให้ลูกเลวๆอย่างผมด้วยครับแม่  

ผมขอโทษ  ซาเร นั่งลงปลอบ ชิน พารัม ด้วยความรัก  ไม่เป็นไร พารัม แม่ไม่โกรธ

เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ  ไม่เป็นไรลูกลุกขึ้นมา ไม่เป็นไรนะแม่ให้อภัยแกเสมอ

ไม่เป็นไรแล้วนะ  แม่และลูกที่ไม่ลงรอยกันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งเพราะ เธอ

พารัม กับ แม่ ปรับความเข้าใจกันใหม่ทั้งสามนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานแม้บางครั้งฮารุจะพูดไม่ชัดมั่ง พูดติดอ่างมั่ง สำเนียงผิดมั่ง แต่มันก็ทำให้เธอดีใจที่กลับมาพูดได้อีกครั้งโดยไม่อายเลยแม้บางครั้งจะพูดอะไรผิดๆออกมา  เหลืออีกคนหนึ่งที่ยังไม่รู้ว่าฮารุพูดได้แล้ว ฮารุเดินกลับมาที่บ้านพร้อม พารัม ด้วยความดีใจ

 ป้าจองมีที่ออกมารับฮารุหน้าบ้านด้วยความเป็นห่วง  ฮารุกอดป้าจองมี  ทำให้ป้าจองมีงงกับอาการของฮารุว่าเป็นอะไรไป  คุณหนูเป็นอะไรไปค่ะเนี่ย

พารัมทำอะไรคุณหนูของป้าหรือเปล่าเนี่ย

 ป้า จองมีมองหน้าพารัมที่เอาแต่อมยิ้มอยู่   แล้วฮารุก็พูดขึ้นมาว่า

“ แม่ค่ะ ฮารุรักแม่ จองมีค่ะ”   ฮารุรักแม่จองมีมากๆค่ะ   คุณ...หนู.... คุณหนูพูดได้แล้ว  วู้  วู้  คุณหนูพูดได้แล้ว จองมีกอดตอบรับฮารุด้วยความดีใจ เป็นคุณแม่ของหนูนะค่ ะ   จ๊ะ จองมียิ้มออกมาทั้งน้ำตา แม่ก็รักลูกจ๊ะ  ทั้งคู่อยู่ในอ้อมกอดกันอย่างเนิ่นนาน

ตอนนี้ ฮารุไปโรงเรียนได้อย่างมีความสุขเพื่อนๆเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมาเธอพูดไม่ได้ ฮารุมีความสุขที่สุดเลย ต้องขอบคุณทุกคนที่คอยผลักดันและเป็นกำลังใจให้ตลอดมา โดยเฉพาะ นาย   

   ชิน พารัม  สุดที่รักของฉัน หุ หุ 

ตอนนี้ก็ใกล้จะหมดหน้าหนาวแล้ว แต่ทว่าเราก็ยังเห็นคู่รักคู่หนึ่งที่ชอบเดินจับมือกันไปตามถนนสายเดิมที่เป็นอุโมงค์ต้นไม้  ด้วยความรักที่มีให้ต่อกันเหมือนไม่มีวันหมด

ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วล่ะ ว่าฉันจะรักนาย รักนายตลอดไป ชิน พารัม ขอบคุณที่นายเดินเข้ามาในชีวิตฉัน ขอบคุณโชคชะตาหรืความบังเอิญที่ทำให้เรามาพบกัน  ขอบคุณสายสมและแสงแดด ขอบคุณจริงๆ   
                                                                                                    ฮัน ฮารุ ( หญิงสาวหน้าร้อน )

 ผม ชิน พารัม ต้องขอบคุณผู้หญิงตัวเล็กๆที่เขามาเปลี่ยนชีวิตเน่าๆของผมให้เป็นคนขึ้นมา ผมก็สัญญากับสายสมที่เปรียบเสมือนชื่อของผมว่า  

                                     “ ผม ชิน พารัม จะรักและซื่อสัตย์กับ  ฮัน ฮารุตลอดไป ”

                                                                                                    ชิน พารัม (ผู้ชายแห่งสายลม)

               จะไม่มีคำว่าพบกันเกิดขึ้นระหว่างฉันและเธออีกเพราะเราจะพบกันตลอดไป

          สุดท้ายนี้ฉันคิดว่า “ถ้า.” ไม่มีคำว่า ...โชคชะตา... สำหรับฉันและเธอ เราก็คงเดินผ่านกันไปเหมือนแสงแดดและสายลมที่พัดผ่านไปอย่างไม่มีวันหยุด......
                                                                                                                                  จบแล้วค่า