พอแล้วชีวิตนี้ สำหรับอดีตวายร้ายแบบข้า

                ' กลียุคนั้นเป็นดั่งจุดเริ่มต้นและจุดจบของทุกสิ่งทุกอย่าง มันเป็นดั่งความโกลาหลที่ไม่รู้จักจบ ที่ซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยความโลภ ความตะกละ ความอิจฉาริษยา ความโกรธ ความเกลียด ความแค้น และความราคะ ทุกสิ่งอย่างเป็นตัวจุดชนวนให้เกิดสงครามไปยังทุกที่ ทุกหย่อมหญ้า ทุกเผ่าพันธุ์ ไม่เว้นแม้แต่เหล่าทวยเทพ '

                 ชายหนุ่มรูปร่างผอมเพรียวมีกล้ามเนื้อที่เด่นชัดเห็นได้ด้วยตาเปล่า รูปทรงของกล้ามเนื้อนั้นเรียกว่าไม่มากเกินไปและไม่น้อยเกินไปทำให้ดูดีจนมีเสน่ห์ 

                 ผมสีดำที่ยาวมาถึงกลางหลังกับชุดที่ขาดหลุดหลุ่ยอีกทั้งรองเท้าที่ไม่มีใส่ ทำให้ตัวของเขานั้นดูเหมือนพวกขอทานเป็นอย่างมาก

ชายหนุ่มเงยหน้ามองไปยังบนท้องฟ้าที่ตอนนี้กลายเป็นสีดำปกคลุมไปทั่วทุกสารทิศ ก่อนจะก้มลงมามองเป็นแนวตรงแล้วหันหน้าไปทางด้านซ้ายของตน ที่ตอนนี้มีแต่กองศพนับไม่ถ้วนตายเรียงรายกันอยู่ตรงนั้น ใช่แล้วพื้นที่ ที่เขายืนอยู่นั้นคือสนามรบที่ตอนนี้คงเหลือไว้เพียงแค่ศพ เอาไว้ให้พวกนกอีกา และนกอีแร้งมาจิกกินศพเป็นอาหารประทังชีวิต ก่อนที่ตัวของเขาจะค่อยหันกลับมาแล้วเดินหน้าต่อไป โดยที่สีหน้านั้นแสดงถึงความไร้ความรู้สึกและอารมณ์เป็นอย่างมาก

                   ' สงคราม... เป็นเพียงคำพูดไม่กี่ประโยคแต่เมื่อได้ฟังแล้วกลับรับรู้ได้ถึงความสิ้นหวัง ความโศกเศร้าและความตาย มันเป็นแบบนั้นมานานแล้วและไม่มีทางที่จะหยุดลงได้ ได้แต่เพียงภาวนาขอให้มันผ่านไปได้ด้วยดีเท่านั้น... '

                    เขาเดินไปและคิดแต่เรื่องเดิม ๆ วนไปมาในหัว นี้เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกตะหงิดใจเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เขาลืมตาดูโลก

                    " ทำไม? เพราะอะไร? ใยมนุษย์ถึงยังยิ้มได้ทั้งๆที่กำลังตาย? ความรู้สึกนั้นมันคืออะไร? พวกมันไม่กลัวตายเลยหรือยังไง ช่างเป็นความรู้สึกที่ตัวข้าไม่อาจเข้าใจได้เสี่ยนี้กระไร !? "

                    ยิ่งคิดทบทวนไปมากเท่าไหร่ หน้าตาของเขาก็ยิ่งมีแต่จะขมวดคิ้วมากขึ้นเพราะสิ่งที่ตัวเองไม่เข้าใจและไม่อาจเข้าถึงได้ ถึงแม้จะมีอายุอยู่มาเป็นร้อยปี พันปี ก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เลยสักครั้งในชีวิต เพราะทุกครั้งที่มนุษย์เจอเขาจะเอาแต่วิ่งเข้ามาโจมตีโดยที่ไม่สนและไม่เคยถามไถ่กันเลยสักครั้ง ใช่แล้วเพราะเขานั้นคือสัตว์ประหลาดยังไงละ จะเป็นปีศาจก็ไม่ใช่เป็นอมนุษย์ก็ไม่เชิง ขนาดเผ่าพันธุ์เดียวกันกับเขายังเกลียดตัวเขาเองเลยด้วยซ้ำ เพราะเขานั้นแตกต่างจากทุกคน แตกต่างจากทุกสิ่งทุกอย่างและไม่มีสิ่งใดที่เหมือนกับเขา ทุกสิ่งอย่างเป็นอันตรายสำหรับเขามากกว่าการเป็นมิตรเสียด้วยซ้ำ..

                   ' จากนี้ไปข้า ไลเคออน อาคาเดีย ราชันย์ของมนุษย์หมาป่า ตัวของข้าต้องการมีชีวิตที่เงียบสงบและต้องการหลีกหนีจากทุกสิ่งทุกอย่าง เมื่อความสงบสุขกลับมาเยือนยังดินแดนแห่งนี้อีกครั้ง แม้จะใช้เวลาเป็น 1,000 ปี ตัวข้าก็จะรอ และจะกลับมาอีกครั้ง ' 

                   ไลเคออน หรือก็คือชายหนุ่มคนดังกล่าวทำสีหน้าจริงจังมากขึ้นกว่าเดิมในขณะที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ภายในใจ ก่อนจะเริ่มออกเดินทางเพื่อเข้าสู่การเก็บตัวอย่างลับ มันเป็นการเก็บตัวที่ตัวเขาไม่ได้บอกให้คนในฝูงรู้ และด้วยการหายตัวไปของเขาทำให้พวกมนุษย์หมาป่าที่เหลือคิดว่าเขานั้นได้ตายไปแล้ว นั้นเลยเป็นเหตุผลที่ทำให้มนุษย์หมาป่าต้องมีผู้นำหรือจ่าฝูงคนใหม่เพื่อเป็นผู้นำฝูงคนต่อไป 

                  ไลเคออนนั้นรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนั้นซึ่งตัวเขาเองก็ต้องการให้เป็นแบบนั้นพอดี เขานั้นเบื่อแล้วกับชีวิตที่ทุกคนทำตามคำสั่งเพราะหวาดกลัวเขา มันเป็นชีวิตที่เขาไม่ต้องการ และไม่อยากหันกลับไปมองมันอีกครั้ง....