ลมสารทพัดหวน

ดวงตาหงส์ฉายแววอ่อนล้า ยื่นมือออกไปคว้ามีดสั้นใต้หมอนออกมา หากจะตายนางขอเลือกทางตายด้วยตัวเอง ปลายมีดอันแหลมคมปักลึกแหวกเนื้อหนังเข้ามา โลหะเย็นเยียบค่อยๆ ทะลวงไปตัดขั้วหัวใจ จบสิ้นกันทีกับหนึ่งชีวิตที่แสนไร้ค่า เนี่ยเสี่ยวเซียนกระอักโลหิตออกมา ก่อนจะหลับตาลงพิงพนักหัวเตียง

ในหัวกระหวัดไปถึงสารทฤดูตอนอายุสิบหก หากยามนั้นนางเชื่อฟังบิดาสักนิด ไม่ดันทุรังจะแต่งกับจินเสียงให้ได้ ป่านนี้ชีวิตของนางจะเป็นเช่นไรนะ ชีวิตนอกกำแพงสูงนั่นคงแตกต่างจากที่นี่มากทีเดียว ความรู้สึกยามได้สัมผัสสายลมสารทปลิดปลิวคงเต็มไปด้วยอิสรเสรี น่าเสียดายที่นางไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

ผู้ใดจะรู้สิ่งที่คะนึงหาในช่วงสุดท้ายของชีวิตจะเกิดขึ้นกับนางจริงๆ