คุณชาย(ของ)ข้าไม่ได้น่ารักขนาดนั้น

คำโปรย

เกิดใหม่ทั้งทีแต่ดันกลายเป็นลิ่วล้อของตัวร้ายในนิยายเสียอย่างนั้น หลินกว่างเฉิงผู้แสนอาภัพจับผลัดจับพลูมาเป็นเพื่อนเล่นวัยเด็กและผู้ติดตามของจางจื่อเซียว ว่าที่ทรราชผู้เหี้ยมโหด ทว่าจุดจบของลิ่วล้อมิได้สวยงามนัก นอกจากตายอย่างอนาถแล้วยังถูกสาปแช่งอีกต่างหาก

อุตส่าห์มีโอกาสได้เกิดใหม่ทั้งทีใครจะยอมตายง่าย ๆ แบบนี้กันเล่า แน่นอนว่าหลินกว่างเฉิงไม่ยอม ปฏิบัติการเปลี่ยนตัวร้ายให้กลายเป็นตัวน่ารักจึงเริ่มขึ้นแบบงง ๆ

****

ภาพที่ตนกดคนผู้นั้นลงบนเตียงแล้วกอดจูบลูบคลำอีกฝ่ายพลันแวบเข้ามาในหัว ขนอ่อนในกายลุกตั้งชัน รู้สึกขนพองสยองเกล้าขึ้นมาเมื่อจำได้ว่าผู้ที่ถูกเขากระทำนั้นเป็นใคร

“เวรแล้วไง หาเรื่องตายชัดๆ”

ชายหนุ่มดีดกายผึงลุกขึ้นจากเตียงไม่สนใจความเจ็บปวดเบื้องล่างของตนเลยสักนิด ความคิดแรกที่คิดออกคือต้องหนี หากไม่หนีตอนนี้ต้องตายแน่ๆ อยู่ดีไม่ว่าดีดันไปจับเจ้าตัวร้ายกดเสียนี่

หลินกว่างเฉิงคว้ากางเกงขึ้นมาสวมอย่างลนลาน เมื่อแต่งตัวเสร็จจึงแง้มประตูดูบรรยากาศด้านนอกห้อง หันซ้ายแลขวาไม่เห็นมีผู้ใดก็สอดตัวผ่านบานประตู วิ่งสุดชีวิตไม่คิดเหลียวหลัง

“บ้าเอ๊ย! แล้วที่นี่จะทำยังไงดีล่ะ” หลินกว่างเฉิงหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจ จินตนาการภาพที่ตัวเองถูกจางจื่อเซียวแล่เนื้อออกเป็นชิ้นๆ มันช่างสยดสยองยิ่งนัก

****

“พี่เฉิง ท่านได้ข้าแล้วจะทิ้งเช่นนั้นรึ”

ได้ยินคำถามพร้อมรอยยิ้มชวนสยองนั้นหลินกว่างเฉิงพลันรู้สึกราวกับมียมทูตมาเยือน หนังศีรษะชาหนึบขึ้นมา เหงื่อเย็นซึมหน้าผาก ก่อนอึกอักตอบ “มะ ไม่ได้จะทิ้ง” ใครจะมันจะไปกล้าตอบตามความจริงกันเล่า เขายังรักชีวิตตัวเองอยู่นะ

“หากไม่ได้คิดจะทิ้งข้า ไยต้องหนีมาด้วย?”

“ไม่ได้หนี ผู้ใดหนีกัน” รอยยิ้มประจบมีเท่าใดหลินกว่างเฉิงก็เค้นมันออกมาจนหมด แก้มเริ่มเมื่อยอยู่บ้าง “ข้าแค่กลับมาเปลี่ยนชุดเท่านั้น เสร็จแล้วก็ว่าจะรีบกลับไปหาเจ้า แต่ข้าเหนื่อเกินไปจึงเผลอหลับจนถึงบัดนี้”

จางจื่อเซียวมุมปากกระตุก “เช่นนั้นรึ”

หลินกว่างเฉิงพยักหน้า “ย่อมเป็นเช่นนั้น”

จางจื่อเซียวลดทางท่าเคร่งขรึมลง “ข้ารึก็นึกว่าท่านหวาดกลัวจนอยากหนีไปเสียอีก หากเป็นเช่นนั้นจริงละก็ ท่านคง…”

ข้าคงอะไร เจ้าจะทำอะไรข้า

หลินกว่างเฉิงรู้สึกกลัวแล้วจริงๆ ไม่คิดเลยว่าเรื่องทุกอย่างจะกลับกลายเป็นเช่นนี้ แม้อยากตะโกนใส่หน้าฝ่ายตรงข้ามว่าให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอเห็นสีหน้าท่าทางเหมือนจะฆ่าคนได้ของเขาก็พาให้ไม่กล้าเอ่ย ได้แต่โป้ปดออกไป “อาเซียวออกจะรูปงามซ้ำยังใจกว้าง ข้าไหนเลยจะหวาดกลัวแล้วหนีไป”

“ใช่ไหมเล่า ข้าแสนดีขนาดนี้ท่านได้ข้าแล้วจะทิ้งไม่ได้นะ ไม่เช่นนั้นข้าคงเสียใจแย่” จางจื่อเซียวเดินเข้าไปใกล้ ยื่นมือลูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ “มีสตรีมากมายที่หวังอยากร่วมเตียงกับข้า แต่ท่านโชคดีนักที่ไม่ต้องใช้มารยาเหมือนพวกนางข้าก็พาตัวเองมาส่งให้ถึงที่ ได้สามีดีเช่นข้าท่านก็จงถนอมไว้เถิด”

สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกท่าน ไรท์เพิ่งจะหัดเขียนนิยายวายนะคะ หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยจ้า ทุกอย่างในเรื่องเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลหรือสถานที่ใด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ยังไม่มีกำหนดอัพที่แน่นอนเพราะไรท์เขียนพร้อมกันหลายเรื่อง ลงตามสะดวกจ้า 

ป.ล. ทุกกำลังใจและคอมเมนต์ของนักอ่านคือกำลังใจของไรท์นะคะ หากชอบผลงานของไรท์อย่าลืมกดหัวใจด้วยน้า เพื่อความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของนักหัดเขียนตัวน้อยๆ คนนี้

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอก ดัดแปลงเนื้อหาบางส่วนหรือทั้งหมด เพื่อผลิตเป็นรูปเล่ม ไฟล์ pdf และ / หรือสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์เพื่อการใด ๆ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น