คนของชยิน

#คนของชยิน

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของไรต์ ตัวละครไม่ได้กล่าวถึงบุคคลใดโดยเฉพาะ ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

---------------

“วันนี้พอได้แล้ว ไปหาอะไรมื้อดึกกินกัน เดี๋ยวพี่ไปรับอยากซดอะไรร้อนๆ” ชยินลองหยั่งเชิง ตีเนียนเอ่ยชวนคนในสาย ไหนๆ ก็ตีเนียนโทรหาเขาทุกวันแล้วนี่ ตีเนียนชวนออกไปหาอะไรกินรอบดึกอีก จะเป็นอะไรไป

นินเงยหน้ามองนาฬิกาแขวนผนังก่อนจะเอ่ยถามออกไป “มันสามทุ่มครึ่งแล้วนะพี่ ไปจริงดิ”

“พี่ชวนจริงจังนะเนี่ย เธอไปป่ะล่ะ” กะจะส่งสายตาอ้อนๆ ให้น้องคล้อยตามหน่อย แต่ชยินดันเห็นแต่เอกสารที่อยู่บนหน้าจอ เลยได้แต่ส่งเสียงอ้อนๆ ไปแทน “ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อย เดี๋ยวพาไปซดก๊วยเตี๋ยวร้านเด็ด” ใช้ก๊วยเตี่ยวมาหลอกล่อแล้วหนึ่ง

“ก็ได้ครับ” ทั้งที่มันก็มืดค่ำจนเลยเวลากินมาแล้วแต่นินก็ยอมตอบตกลงไปในที่สุด จะด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งนินก็เลือกที่จะไม่ค้นหา

ได้แต่ปล่อยเบลอ...

----------------

“พี่ชยินถ่ายรูปให้นินหน่อย เอามุมนี้เลย” นินหันมาตะโกนเรียกคนที่ยืนห่างออกไปหลายก้าว ส่วนนินวิ่งเข้าไปในแปลงสวนดอกซีโลเซียเรียบร้อยแล้ว

“งั้นเอามือถือพี่ถ่ายนะ เดี๋ยวพี่ส่งให้นินทีหลัง” ชยินรีบเสนอ มันเป็นการตีเนียนอีกอย่างหนึ่ง เพราะเขาจะได้รูปของคนตัวเล็กอยู่ในเครื่องโดยไม่ต้องแอบถ่าย ให้มันรู้ซะบ้างว่าเจ้าพ่อตีเนียนอย่างเขาจะคิดไม่ได้ ชยินได้แต่กระหยิ่มยิ้มย่องในใจ

“มุมนี้ได้มั้ย” นินตะโกนขึ้นอีกครั้ง เอ่ยถามคนที่ยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปให้ ไม่รู้ว่าได้ไม่ได้แต่เห็นกดรัวๆ ไม่มีการส่งสัญญาณให้นินแอคท่าเลยสักนิด “พี่ชยินนับหนึ่งสองสามด้วยสิ นินจะได้เปลี่ยนไปท่าอื่น”

“โอเคครับ” ชยินเขยิบเข้าไปใกล้ร่างบางอีกนิดเพื่อหามุม “พร้อมนะ หนึ่ง สอง แช๊ะ! ถ่ายแล้วครับ”

“เอ้า! นับถึงสองเองเหรอ นินยังไม่ฉีกยิ้มเต็มที่เลยนะ เอารูปมาดูหน่อย มันได้จริงเหรอ” นินเดินเข้าไปหาตากล้อง ก่อนจะก้มดูรูปในมือถือที่มีมือแกร่งบังแสงไว้ให้ "เนี่ย! นินยังยิ้มแหยอยู่เลย"

“ห้ามลบ” ชยินโพล่งขึ้นอย่างลืมตัว เผลอเอ่ยห้ามซะงั้น “พี่หมายถึงถ่ายไปก่อน เดี๋ยวค่อยไปเลือกรูปแล้วลบทีหลังก็ได้ ลบตอนนี้มันเสียเวลา นินไปยืมที่เดิมใหม่เลยไป เดี๋ยวพี่ถ่ายให้ใหม่” ชยินรีบหาข้อแก้ตัวมาแก้ต่างเพื่อไม่ให้ตัวเองดูมีพิรุธ

รูปนินกำลังยืนยิงฟันน่ารักจะตาย ฟันกระต่ายของนินน่าเอ็นดูออก

ใครจะยอมให้เจ้าตัวลบมันล่ะ

“พี่ชยินถ่ายด้วยมั้ยอ่ะ เดี๋ยวนินเป็นตากล้องให้”

“ไม่เอา...พี่ไม่อยากถ่ายคนเดียว นินมาถ่ายกับพี่ดิ เอากล้องหน้าถ่ายก็ได้” พูดจบชยินก็เดินเข้าไปยืนซ้อนหลังคนตัวเล็กก่อนจะยื่นแขนออกไปด้านหน้า

“หนึ่งสองซั่ม! แป๊บซี่...” ภาพที่ออกมาทำเอาเจ้าของมือถือยิ้มแก้มปริ นินยกมือทำรูปครึ่งหัวใจประกบกับแก้มทั้งสองข้างแล้วยิ้มตาหยี น่ารักจนใจเจ็บมันเป็นแบบนี้นี่เอง ชยินพึ่งรู้ซึ้งถึงคำนี้

-------------

นิยายเรื่องนี้พระเอกตีเนียนเก่งค่ะ

ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ ไรต์ลงทุกวันเปิดให้อ่านฟรีจนจบแล้วหลังจากนั้นถึงจะติดเหรียญนะคะ

หนึ่งคอมเมนต์เท่ากับกำลังใจ
 

สนุกไม่สนุกยังไงฝากคอมเม้นต์ติชมและให้กำลังใจไรต์คนนี้ด้วยนะคะ
 

----------------

#โชษิตา