เรื่องราวตำนานอียิปต์โบราณ

ลำดับตอนที่ #29 : สิ่งเตือนใจมิให้เจ้านครอียิปต์กล่าวเท็จ

เจเรมี  เทย์เลอร์  เขียนเล่าเรื่องนี้ ไว้ว่า...

            เจ้านครจักไม่กล่าวเท็จเพื่อผลประโยชน์แห่งตน หรือเพื่อความได้เปรียบของรัฐบาล  อีกทั้งจักไม่โกหก ในการเจรจา  ทำสัญญา  ต่อรอง ตลอดจนในกิจกรรมทางการทูตที่เกี่ยวข้องกับสันติภาพและข้อตกลงระหว่างรัฐ  ทั้งนี้  เพราะนอกจากมันจะทำให้ เกิดความขัดแย้งระหว่างความหวาดหวั่นและอ่อนแอที่ต้องอ้างถึงสิ่ง ศักดิ์สิทธิ์ในการกล่าวมุสา  ในขณะที่พวกเขาถูก เฆี่ยนตีด้วยพลังของความถูกต้องในจิตใจตนเองแล้ว  มัน ยังเป็นการทำลายรัฐบาลและความผูกพันกันระหว่างสังคมกับทางการด้วย  และหากว่าการโกหกนั้นล้มเหลว  ต่อ ไปก็จะไม่มีใครเชื่อถือคำรับรองยืนยันของเจ้านครผู้ควรเป็นที่เคารพยกย่อง ตลอดจนความศักดิ์สิทธิ์ของศาสนาที่ควรเทิดทูนบูชา  ด้วย เหตุนี้  กฎหมายของอียิปต์จึงเน้นในเรื่องนี้ว่า  “ขอให้ทุกคนที่ผิดคำพูดและการให้สัตย์สาบาน จงตกตายไปด้วยเหตุนั้น”  เพราะว่า พวกเขาประพฤติชั่วถึงสองซ้ำ...

            พวกเขาทำลายความเป็นที่เคารพยำเกรงของเทพเจ้า และความศรัทธาในมวลชน  อันเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งในการ ผูกพันสังคมเข้าไปด้วยกันและหากเจ้านครกล่าวเท็จหรือโกหก  เพื่อน บ้านของเขาก็ไม่มีทางสัมพันธ์กับเขาด้วยวิธีอื่นใดนอกจากการใช้ความรุนแรง และสงคราม  และประชาชนของเขาก็จะมีแต่ความหวาดกลัว และประสบเคราะห์กรรม  เพราะการที่เจ้านครโกหกนั้น เป็นการผิดธรรมเนียมอย่างยิ่งในโลก

            ดังนั้น  ดิ โอโดรุส  สิคูลุส  จึงบอกให้ เจ้าทั้งหลายของอียิปต์สวมสร้อยทองคำประดับด้วยอัญมณีหลากสีที่เรียกกันว่า  “สัจจะ”  ซึ่งมีความหมายว่า  สำหรับพวกเจ้า นครแล้ว  ไม่มีเครื่องประดับใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่านี้  ไม่มีอะไรที่จะศักดิ์สิทธิ์ไปกว่านี้  หรือ จะต้องจดจำรำลึกไว้มากกว่านี้อีกแล้ว

Taylor, Jeremy,  The  Rule  of  Conscience,  จาก  THE  WHOLE  WORKS,  บรรณาธิการ  R. Heber,  1922

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อ่านแล้วก็อย่าลืม Comment ให้กันบ้างนะค่ะ