Diary of love..

เนื้อเรื่อง

วันว่างของฉัน...ฉันที่วันวันไม่มีอะไรทำ..ฉันที่วันๆก็ถูกขังให้อยู่แต่ในกรง..ในกรอบ..ฉันที่อยากมีอิสระ..555+...ได้ไม่เป็นไร..ถูกจำกัดเสรีภาพทางกาย..แต่ฉันมีเสรีภาพทางใจ..ที่จะรักใครที่อยากรัก..บอกแล้วว่าวันว่าง...อาจจะเป็น...วันว่างวันสุดท้ายของฉันก็ได้ใครจะไปรู้...ฉันแค่อยากบอกใครสักคน..เพื่อคนที่ได้รู้มันจะได้จดจำฉันไว้ในส่วนหนึ่งของชีวิต...เรื่องของฉัน..คือไงหละ..ฉันแอบชอบผู้ชายอยู่คนนึง..เค้า..แบบว่า..เพอร์เฟคโคตรๆ..นั้นคือคำนิยามที่ฉันมีให้เค้า...แต่..ฉันไม่มีโอกาสได้คุยกับเค้าหรอก..เพราะทุกวันฉันต้องมองเค้าผ่านกรอบเล็กๆอยู่เสมอ...กรอบเล็กๆที่เค้าไม่มีวันเห็นฉัน..มีเพียงแต่ฉันเท่านั้นที่เห็นเค้า..แต่ไม่เป็นไร...ฉันมีความสุขกับการได้อยู่ตรงนี้..แม้เป็นที่ที่เค้ามองไม่เห็นก็ไม่เป็นไร...

ทุกวันเค้ามักจะตื่นแต่เช้าเสมอ..ฉันไม่เข้าใจเหมือนกัน..รู้เพียงแต่ว่า..เค้าจะตื่นพร้อมเสียงโวยวายกับร่างสูงกำลังดีของเค้าที่มักจะวิ่งคาบขนมปังไปพลางใส่รองเท้าไปและสะพายเป้สีดำออกมาจากบ้านของเค้าทุกวัน...เวลาเค้าไปโรงเรียนเค้าจะดูโดดเด่นเสมอ...แน่หละ...ตั้งแต่ทางเข้าโรงเรียนยันในห้องเรียน..ทุกคนต่างสนใจเค้ากันทั้งนั้น..เค้าเป็นศูนย์รวมของทั้งเพื่อนผู้หญิงและผู้ชาย...เค้าเก่งทุกอย่าง..ไม่ว่าจะเรื่องเรียน..แม้เค้าจะโดดบ้างแต่ก็เกรดติดในอันดับต้นๆเสมอ..เรื่องกีฬา..ที่ไม่ว่าจะอะไรก็เล่นได้ไปหมด..ยิ่งเรื่องดนตรีอย่าพูดเลย..เสียงของเค้าเพราะกว่าใครๆที่ฉันเคยได้ยิน..ใช่..ใครๆก็เรียกเค้าว่า..."คิมแจจุง"...

แจจุงที่น่ารัก...แจจุงที่ดูดี...แจจุงที่โดดเด่นและเต็มไปด้วยความสามารถ...แต่ในสายตาของฉัน..เค้าคือ..แจจุงเด็กน้อยที่ต้องการคนดูแล...แม้เค้าจะยิ้มแต่อะไรบางอย่างในรอยยิ้มของเค้าทำให้ฉันอยากตะโกนบอกเค้าไปดังดังว่า..ถ้าเค้ายิ้มแล้วไม่มีความสุข..ขอร้องอย่ายิ้มเลย...แต่ถึงอย่างงั้นก็มีเวลาที่เค้ายิ้มเต็มที่เหมือนกัน นั้นก็คือเวลาที่เค้าอยู่กับเพื่อนสนิทของเค้า ซึ่งมีด้วยกันอยู่ 4 คน...พวกเค้าสนิทกันมากอาจสนิทกันมากกว่าพี่น้องด้วยซ้ำ 4 คนนั้นนำทีมโดยจุงยุนโฮ...เก่งเรื่องเตะต่อยป็นที่สุด ปาร์คยูชอน ..ชายหนุ่มผู้มีดีกรีเป็นถึงนักแต่งเพลงตัวยง ชิมชางมิน..เป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มแต่กลับเรียนดีที่สุด..จะเรียกว่าสมองของทีมก็คงไม่แปลก สุดท้ายคงหนีไม่พ้น...เจ้าชายเสียงหัวเราะ99หลอด...คิมจุนซูผู้ร่าเริง

ส่วนแจจุงนะเหรอ..เค้ามีข่าวกับดาวโรงเรียนทั้งในและต่างโรงเรียน..ไม่ว่าจะไปที่ไหน..ข้างกายเค้าจะไม่เคยว่าง..ผู้หญิงที่หน้าตาดีทั้งหลายต่างผลัดกันมาเป็นคู่ควงของเค้าเสมอ...บางฉันก็เคยได้ยินผู้หญิงพวกนั้นพูดกันว่า "ขอเพียงแค่ได้ควงแจจุงซัก 20 นาที..พวกเธอก็สามารถดังได้"..อะไรกัน..ตอนแรกฉันก็งงนะ..เค้าเห็นผู้ชายที่ฉันรักเป็นอะไร...แต่อย่างว่า..จนกระทั่งวันนึงฉันก็ได้เค้าใจ...พอดีวันนั้น..เจ้าหมาน้อยที่น่ารักของฉัน เจ้าโฮปัง กำลังรอซาลาเปาใส่ชีสของโปรดทั้งของฉันและมันอยู่ที่สวนหลังโรงเรียน..เสียงของผู้หญิงคนนึงที่กำลังคร่ำครวญอย่างหนักทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะชะงักหยุดดู...ภาพตรงหน้าก็คือ..แจจุง..เค้ากำลังเล่นกับหมาน้อยของฉันอย่างหน้าตาเฉย...ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังร้องไห้อ้อนวอนเค้าอย่างเอาเป็นเอาตาย...จนในที่สุด..แจจุงก็พูดประโยคนึงกับผู้หญิงคนนั้นว่า.."ครบแล้ว 20 นาที..รีบไปจากชีวิตฉันซักที..ฉันรำคาญ"แม้เค้าจะพูดให้คนอื่น..แต่ฉันกับรู้สึกว่าเค้าก็กำลังพูดกับฉันอยู่เหมือนกันนะ...ทำไมหนะเหรอ..ถ้าเป็นคุณจะรู้สึกยังไงที่ถูกใครคนนึงแอบมองอยู่เสมอ...มองทุกอิริยาบถ...เป็นฉัน..คงรำคาญอยู่ไม่น้อย...สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้คือ..ภาวนา...ภาวนาต่อพระเจ้า...ขอร้องอย่าให้เค้าเห็นฉัน...อย่าให้เค้าหันมาบอกฉันว่าเค้ากำลังรำคาญ..ฉันขอแค่เพียง...อยู่ตรงนี้..รอตรงนี้...จะไม่โวยวาย..จะไม่เรียกร้อง..เพียงแค่..ได้มองเค้า..คอยส่งกำลังใจให้เค้า..คอยเป็นห่วงเค้า...แค่นี้ก็น่าจะดีแล้ว..เพราะถ้าหากตัวฉันเองโลภมากไปมากกว่านี้พระเจ้าอาจพรากฉันให้ออกมาจากเค้าก็เป็นได้...

หลังจากวันนั้น..แจจุงก็มักมาเล่นกับเจ้าโฮปังของฉันเสมอ..มาทุกวัน..มาจนฉันงง...เค้ามีเพื่อนมากมาย มีคนที่พร้อมจะอยู่กับเค้ามากมาย แต่เค้ากลับชอบมาอยู่คนเดียว...กับ..เจ้าโฮปังของฉัน...บางทีเจ้าหมาตัวดีก็พยายามวิ่งมาหาฉัน...พยายามมากจนแจจุงสงสัย...จนวันนั้นตัวฉันได้ก้าวเค้าไปเป็นส่วนนึงของชีวิตเค้า...5555+...ดีใจกับฉันหน่อยสิ...เพราะทันทีที่ฉันไปคุยกับเค้า..เค้าก็ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้..รอยยิ้มที่เป็นของฉันไม่ได้ส่งผ่านใคร...รอยยิ้มที่ฉันเคยต้องการมันมาตลอดเลยกลายเป็นว่าหลังจากนั้น..ทุกเย็นฉันต้องมารอเค้า...รอที่จะได้รับรอยยิ้มอ่อนโยนที่เค้าจะส่งมาให้...พร้อมกับนำน้ำผลไม้หรือของว่างเล็กน้อยมาฝากเค้าเสมอ...แน่หละ..เค้าดูชอบใจทุกที..แล้วดูท่า..จะใจตรงกับเจ้าโฮปังซะด้วย...เพราะเค้าชอบกินซาลาเปาใส่ชีสเหมือนโฮปังเลยเลย...ทุกวันที่ได้อยู่กับเค้าฉันรู้สึกมีความสุข...มีความสุขมากจนลืมคำพูดของตัวเอง

พระเจ้าที่มักช่วยเหลือคนดี และมีเมตตาต่อคนบาปเสมอ แต่ดูท่า คงไม่ใช่สำหรับฉัน...อาจเป็นเพราะฉันเองที่โลภมากเกินไปพระเจ้าจึงลงโทษโดยการพรากฉันออกจากเค้า ออกจากผู้ชายที่ฉันรักไปตลอดกาล

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันรักกำลังจะจางหายไปจากชีวิตฉัน...งั้นฉันขอเลือกเอง...เลือกไปจากเค้าก่อนที่เค้าจะไปจากฉัน...แม้จะเสียใจมากขนาดไหน..ฉันก็ต้องพูด..ใช่..ฉันพูดว่า...ฉันก็คือหนึ่งในคนที่หวังหลอกเค้า..เพียงแค่ได้ควงเค้าซัก 20 นาที...ฉันก็จะกลายเป็นคนดัง...แน่นอน..สีหน้าของเค้าช่างดูธรรมดา..เค้ายิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฉันอย่างเดิม...เค้ายิ้มแล้วบอกกับฉันว่า..งั้นรีบไปจากเค้าซะ..ก่อนที่เค้าจะรั้งฉันไว้...หึ..รั้งฉันไว้...เค้าใจร้ายที่พูดคำนี้...ฉันจะทำยังไงได้..ในเมื่อตอนนี้..ต่อให้เค้ารั้งฉันไว้ได้..ก็แค่เพียงเสี้ยวนาทีเท่านั้น...สู้ฉันวิ่งออกมาจากเค้าเองดีกว่า...เพียงแต่ฉันอยากบอกเค้า..อยากมองหน้าเค้าเป็นครั้งสุดท้าย...อยากเดินจากเค้าได้โดยที่หัวใจยังคงเป็นปกติ...แต่จะทำได้ยังไงในเมื่อ...ขาที่จะก้าวไปจากเค้ายังคงสั่นเทาอยู่...จะทำได้ยังไงในเมื่อหัวใจฉันมันยังคงเรียกแต่เค้า...จะทำได้ยังไงในเมื่อถ้าหันไปมองเค้า...แล้วเค้าจะเห็นน้ำตาที่ตอนนี้เปื้อนใบหน้าของฉัน...ที่สำคัญ...ยังไม่ได้บอกเค้าเลยว่า...แค่ได้เห็นรอยยิ้มที่เค้ามอบให้ฉัน...ฉันก็สามารถหายใจได้ต่อไปแล้ว...แต่อย่าเลย...รีบเดินออกมาก่อนที่เค้าจะจากฉันไปเอง...รีบออกมา...มาอยู่ในกรอบเล็กๆที่ฉันสมควรอยู่เหมือนเดิม...เสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินหลังจากที่เดินจากเค้ามาคือ...ขอให้ฉันมีความสุข...นายอวยพรได้ดีมากเลยแจจุง...ฉันคนนี้มีความสุขมากที่สุดในโลก..มีความสุขที่ได้รักนาย...มีความสุขที่ได้รับความอบอุ่บจากนาย..แม้แค่เพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมากที่สุดในชีวิตเลย...คิมแจจุง...

จากวันนั้นจนกระทั่งวันนี้ ฉันกลับเข้ามานั่งอยู่แต่ในกรง..ทำได้เหมือนเดิมคือ...มองเค้าผ่านช่องเล็กๆเช่นเดิม...ฉันคงเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามาชีวิตของเค้า...ที่ไม่ได้เป็นแม้กระทั่งส่วนนึงในความทรงจำ ฉันยังคงเห็นเค้าร่าเริงกลับเพื่อนเวลาที่ฉันเดินผ่านเค้าจะทำเหมือนกับว่าฉันไม่มีตัวตน ไม่เคยรู้จัก หรือเป็นเพราะว่าฉันไม่เคยอยู่ในสายตาของเค้ามาตั้งนานแล้วกันแน่ งั้นขอโทษแล้วกันนะแจจุง เพราะวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันคนนี้จะทำให้นายรู้สึกลำบากใจ ขอมองและรับรู้ถึงความรู้สึกของการอยู่ใกล้นายเป็นครั้งสุดท้าย แล้วฉันคนนี้จะไปจากนาย...ตลอดกาล...

โบสถ์อันโอ่โถงภายในถูกประดาประดาด้วยดอกไม้สวยงามมากมายตาทว่าน่าตาของคนที่อยู่ภายในกลับไม่สดใสเหมือนกับดอกไม้เอาซะเลย เพราะอะไรกันนะ อาจเป็นเพราะว่า โลงแก้วที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางโบสถ์กระมั่งที่ทำให้ผู้คนที่อยู่ภายในงานนั่งเงียบกริบพลางซุบซิบกันถึงอายุอันน้อยนิดของการจากไปของ...ใช่...ฉันเองแหละ

ฉันอยากให้เป็นความฝัน...แค่ความฝัน...เหมือนกับว่าตอนนี้ฉันรู้สึกล่องลอยเพราะเมื่อฉันมองออกไปนอกประตูโบสถ์ร่างสูงคุ้นเคยของใครคนหนึ่งที่ฉันมักคอยแอบมองอยู่เสมอ เค้ามาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่สีขาวบริสุทธิ์ เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเค้าใส่สูทเต็มยศ แต่ฉันไม่ชอบเลย มันทำให้เค้าดูเย็นชากว่าปกติที่เคยเป็น เค้าค่อยเดินเข้ามาในงานท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่กำลังจับจ้องมาที่เค้าอย่างสงสัยว่าเค้าเป็นใครกัน ฉันมองแจจุงที่เดินเค้าใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ...เค้ากำลังเดินเข้ามาที่ร่างไร้สีเลือดของฉัน...แจจุงนั่งข้างฉันก่อนค่อยๆเอามือลูบใบหน้าที่ตอนนี้ซีดมากของฉันแต่แล้วฉันก็รับรู้ถึงความเย็นที่สัมผัสกับผิวหน้าของตัวเอง....คนที่เป็นที่รักของฉันกำลังร้องไห้..คนที่ร้องไห้ยากที่สุดในสายตาของฉันกำลังร้องไห้...เพื่อฉัน...ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาเค้าเลย...ขอร้องอย่าร้องเลยนะ...อย่าร้องเลย...ได้โปรด..ฉันจะดีใจดีมั้ยที่นายร้องไห้เพื่อฉัน...แต่อย่าดีกว่า...ฉัน..ฉันรักรอยยิ้มของนายที่สุด...อย่าร้องไห้เพื่อฉันเลย..น้ำตาของนายคู่ควรกับคนที่มีค่า..มากกว่าฉัน...อย่าร้องนะ..แจจุง...ฉันเช็ดน้ำตาให้นายไม่ได้..อย่าร้องเลย...เพราะถ้านายร้องไห้...ฉันคนนี้จะนอนตายตาไม่หลับ...ฉันทำได้แค่นี้จริงๆ...ขอโทษแจจุง...วันนี้ฉันไม่อยู่แล้ว..นายต้องดูแลตัวเองดีดีนะ...อย่าอยู่คนเดียวบ่อยๆหละ...ไม่งั้นจะไม่มีเพื่อนเล่น...แวะไปเล่นกับเจ้าโฮปังบ่อยๆบ้างก็ได้นะ...ตลอดเวลาที่ผ่านมานายคงไม่ค่อยมีความสุขที่ได้อยู่กับฉัน งั้นตอนนี้ฉันคงทำได้แค่เพียงขอ..ขอให้นายเจอคนที่รักนายจริง..และสามารถอยู่กับนายได้...ขอให้คนที่นายเจอรักนายให้มากกว่าที่ฉันรัก...ดูแลนายให้ดีกว่าที่ฉันดูแล..ใส่ใจนายมากกว่าที่ฉันใส่ใจ...ที่สำคัญ...สามารถบอกรักนายได้ดังมากกว่าที่ฉันบอก...จนถึงทุกวันนี้ฉันยังไม่เคยบอกนายเลยนะ...ฉันรักนายมากกว่าอะไรทั้งหมดเลย..แจจุงฉันรักนายนะ...จำไว้ฉันอยู่กับนายเสมอ...หึ..นายไม่ได้ยินอีกแล้ว...ตอนนี้รู้สึกแปลกๆเหมือนกันที่กำลังเห็นตัวเองถูกฝัง..ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของครอบครัว...แต่ช่างมันเถอะ...เพราะต่อให้ฉันถูกฝัง..ถูกลืม..แต่เพียงแค่ความรักที่ฉันมีให้นายจะอยู่กับนายตลอดไป...ส่วนนาย...จะอยู่ในความทรงจำของฉันอยู่ทุกลมหายใจ...ฉันจะโลภมากไปมั้ย...แต่ก่อนที่ฉันจะถูกฝังและลืมเลือนไปจากผู้คนที่ฉันรักตลอดกาล...ขอให้พระเจ้าคุ้มครองผู้ชายที่ชื่อคิมแจจุงให้เค้ามีความสุขมากๆ แทนส่วนของฉัน...เคยมีคนบอกว่า..ถ้าเราต้องการอะไรก็ต้องแลกด้วยสิ่งที่มีค่าเท่าเทียมกัน งั้นฉันขอแลกด้วย ความรักที่มีทั้งหมดของฉันไง...ความรักทั้งหมดของฉันที่มอบให้นาย

ผู้ชายที่ฉันรักที่สุด "คิมแจจุง”
********************************************************************