[ รามเกียรติ์ ] วิไลลักษณ์เทวี

เมื่อครั้นพระแม่อุมาเทวี สตรีผู้เป็นเอกแห่งมหาเทพเกิดสงสัยใคร่รู้ถึงสตรีที่งามล้ำที่สุดในสามภพผู้เป็นเอกแห่งองค์นารายณ์ พระแม่ลักษมีผู้งามล้ำเสียจนไม่มีผู้ใดเปรียบได้ จึ่งใคร่อยากจะแลหาว่าจักมีผู้ใดที่มีใบหน้างามเสียยิ่งกว่าพระแม่ลักษมี หากแต่แลหามาเนินนานก็มิพบผู้ใด 

ด้วยฤทธิ์แลเดชแห่งพระแม่อุมา ได้บรรจงปั้นสตรีที่งามล้ำเหนือพระลักษมีทั้งรูปทรงองค์เอวของเทพีหาผู้ใดเปรียบมิเจอ ผิวเนียนระเอียดดุจสายน้ำ เกศาดำขลับดุจแพรไหม ดวงเนตรนี้หรือกระไรงามล้ำเสียยิ่งกว่าโลกา เครื่องหน้าที่งามล้ำเหนือนางอัปสร พลันหยาดน้ำสีใสที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจก็ไหลริน

แต่แล้วก็ต้องใจหายใจคว่ำเมื่อรูปปั้นขี้ผึ้งก็เรืองแสงสาดส่องไปทั่วทั้งสามภพ เหล่าพฤกษาต่างออกดอกและผลอย่างผิดฤดูกาล เหล่าสัตว์ป่าแลเดรัจฉานต่างกู้ร้องอย่างยินดี รูปปั้นเทพธิดาค่อยๆเล็กลงอย่างช้าๆ พร้อมๆกับแสงสว่างที่ลดลงเหลือเพียงร่างของทารกเพศหญิงที่มีแก้วมณีวิเศษ ลอยอยู่รอบกายทารกอย่างน่าอัศจรรย์

“เกิดกระไรขึ้นหรือเทวีแห่งเรา”เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นที่หน้าเรือนพำนักของพระอุมาเทวี พระนางทรงยังมิหายตกใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้า

“อุแว้ๆๆๆ”เสียงร่ำไห้หวานใสดังขึ้น เรียกสายตาของมหาเทพให้หันมอง ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อพบกับราทากเพศหญิงที่นอนดีดดิ้นอยู่พื้น โดยมีของวิเศษลอยอยู่ข้างกาย

“ท่านพี่ ข้าเพียงลองปั้นเทพธิดา ข้าไม่คิดว่าหุ่นขี้ผึ้งจะกลายร่างเป็นสิ่งมีชีวิตได้”พระแม่อุมากล่าวบอกคนรักของตนด้วยสายตาเลิกลั่ก แล้วหันไปมองทารกน้อยที่นอนเปลือยกายอยู่บนพื้นอย่างน่าสงสาร จึงอดไม่ได้ที่จะเดินไปอุ้มนางมาสู่อ้อมกอด

“เทวีแห่งเรา ข้าไม่ว่ากระไรเจ้าดอกหนา เจ้าได้ร้างนางขึ้นมาด้วยฝ่ามือของเจ้า แลเจ้าจะตั้งชื่อนางว่ากระไร”มหาเทพเอายออกมาพรางมองเด็กทารกด้วยสายตาเอื้อเอ็นดู เพราะตัวเขาเองตอนนี้ก็ไร้บุตร บางทีการรับทารกคนนี้เป็นธิดาคนแรกก็คงไม่เสียหายอะไร

“สุดแต่ท่านพี่จะกล่าวเถอะเพคะ”พระแม่อุมาเทวียิ้มออกมาเมื่อพบว่ามหาเทพผู้เป็นพระสวามีมิได้โกรธตน จึงเผยรอยยิ้มออกมา พร้อมก้มของเด็กทารกเพศหญิงในอ้อมแขนเอาไว้ด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี บางทีเธอควรรับเด็กคนนี้ไว้เป็นบุตรตรี เพราะเธอเองนั้นก็อยากมีลูกและเธอเองก็เป็นคนสร้างนางขึ้นมาด้วย

“วิไลลักษณ์เป็นอย่างไร ”

“เพคะ เป็นบุญของทารกคนนี้ยิ่งนักเพคะ”พระแม่อุมาก้มลงมอบกราบสวามีตน พร้อมโอบอุ้มทารกร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน

เวลาพัดผ่านไปนับร้อยปี จากทารกเริ่มเติบโตขึ้นเป็นเด็กหญิงตัวน้อยน่ารักแม้จะผ่านมาเนินนานแต่รูปร่างเหมือนเด็กชาวมนุษย์วัย5ขวบปี แม้จะยังเป็นเพียงเด็กหญิงร่างเล็กแต่ความงามล้ำก็เผยออกมาให้เห็น รัศมีเทพที่เปล่งประกายโอบล้อมรอบกายเล็กทำให้นางแลดูสูงส่ง

แต่สิ่งหนึ่งที่ควรคำนึกถึง เพราะวิไลลักษณ์ยิ่งโตยิ่งสวย ทำให้ผู้เป็นบิดาอย่างมหาเทพหวงแหนนางประดุจไข่ในหิน การมีอยู่ของนางจึงถูกปิดไว้ไม่มีใครรู้ตัวตนและที่ไปที่มาของนาง แต่ความหวาดระแวงที่มีต่อเหล่าบุรุษมากเล่ห์ที่จะมาเกี้ยวบุตรตรี จึงทำให้มหาเทพขาดความยั้งคิด ทำลายช่องว่างระหว่างมิติ สอดแทรกบุตรแห่งตนไปไว้ที่โลกอื่นเพื่อหลบซ่อนนางจากสัตว์หน้าขนทั้งหลาย

พร้อมร่างจุติที่เฝ้าเลี้ยงดูนางอย่างประคบประหงม

จึงเป็นเหตุให้วิไลลักษณ์เติบใหญ่ในภพอื่น 

================