คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1~ เ ปิ ด ตั ว ยั ย ตั ว วุ่ น ~
ตอนที่ 1
~ เ ปิ ด ตั ว ยั ย ตั ว วุ่ น ~(วุ่นจริงๆ)-_-^
~ ประกาศตามหา...กางเกงในจี-สตริง!!ตัวโปรด
ของอาจาร์ยเจ้ระเบียบ..ฝ่ายปกครอง..
ใครพบเห็นกางเกง จี-สตริง
ดังกล่าวที่มีสีแดงบานเย็น..ลายอุลตร้าแมน ปิ๊วๆ
โปรดนำมาคืนด้วยค่ะ..~เพราะตอนนี้เจ้แกต้องการด่วน!!~
“ นี่เป็นผลงานของพวกเธอใช่ไหม !!! หนอยยัยพวกเด็กบ้า !!!”
ฉันเเละเพื่อนสะดุ้งเฮือก~++!!O_O^ เมื่อได้ยินเสียงอาจารย์เจ้ระเบียบ..ที่มีเสียงดังราวกับ เจ้แก ตะโกน โดยใช้ไมค์โคโฟน..แปดร้อยอัน.
ง่าส์...ฉันแหละอยากจะบอกกับเจ้แกเสียจริงๆ..ว่า..
‘ หนูนี่แหละเป็นคนทำค่ะ..มีอะไรไหมค่ะอาจารย์..’
แต่ตอนนี้ฉันทำได้แค่เพียง...ทำหน้าตาใสซื่อ..ไร้เดียงสา..และแอ๊บแบ๊ว..เหมือนไม่รู้เห็นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...-_-^ ใดๆ ทั้งสิ้น
“ นี่อะไร...หรอค่ะอาจาร์ย..”
ฉันทำเป็นพูดไปอย่างทันใด...ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปซะงั้น..ฉันนี่ช่างสตอเบอแหล...เก่งเสียจริงๆ..เลย
. ~สตอเบอรี่..ไอติมวะนิลา..กินน้ำตาแล้วมันขมขื่นไม่ชื่นใจ~
อยู่ดีๆฉันก็ดันนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมา...O_O^แหมมัน~ช่างเข้ากับบันยากาศเสียจริงๆเลย...-_-^
“ นี่พวกเธอ.. !!! บอกมาเดี๋ยวนี้เลยน่ะ !! ว่าเป็นผลงานของพวกเธอใช่ไหม !!!!”
เวณกรรม ตาเถร ยายชี ตกบันได --* ตอนนี้อาจารย์เจ้ระเบียบแกโกรธจัดซะยิ่งกว่าอะไรอีก...นี่ถ้าเจ้แกเป็นคนจากดาวไซย่า...เจ้แกคงกลายร่างเป็นเป็นซุปเปอร์ไซย่า..แล้วแน่ๆ!^!- _-~~
จู่ๆ เจ้แก..ก็มองพวกฉันทีล่ะคน....เจ้แกมองผ่านลอดเเว่นตาอันหนาเตอะ~ของเจ้แก..ที่มีความหนายาวราวกับ 5 ม.ม โห ๆ ตอนนี้ฉันกับเพื่อนอยู่ในอาการเกรง..ค่ะ
ฉัน ฝ้าย ปูเป้ หมิว เราทั้ง 4 คนอยู่ในอาการสั่น ~ สยองค่ะ
“ ฉันถามว่า !!! ใครเป็นคนทำ..!!!ไงเล่า”O_O*
โอ้มายก๊อต...~~อาจาร์ยเจ้ระเบียบยิ่งพูดตะคอกเสียงดังขึ้น!!ทำให้พวกฉันยิ่งทำอะไรไม่ถูก...บอกตรงๆฉันไม่เคยเห็นอาจาร์ยแก...โกรธจัดมากขนาดนี้มาก่อน..
T_T แล้วเจ้แก..ก็มองไปที่ ยัยฝ้าย หนึ่งในสมาชิกเพื่อนในกลุ่มฉันที่มีนิสัยเรียบร้อย//เรียนเก่ง//และโกหกไม่เป็นที่สุด..... นั่นก็คือ....อ๊าก ~
!!!!
ให้ตายซิ...มีหวังล่มแน่ๆถ้าเจ้ระเบียบแก...ถามยัยฝ้ายขึ้นมาล่ะ....ว่าใครเป็นคนทำ...
มีหวัง...it is a ล่มจมs แน่ๆ (เหตุที่คำว่า ล่มจม...ต้องเติมS ก็เพราะว่า..คนทีล่มจม..มีมากกว่าหนึ่งคน) คนที่ล่มจมไม่ใช่ใคร แต่เป็น ฉัน..และยัยปุเป้..อ่าดิ
แง้ ๆ T_T ยัยฝ้ายเธออย่าบอกอาจารย์เป็นอันขาดน่ะ...ว่าฉันกับไอ้ปูเป้เป็นคนทำ!T_T.... ~++++!!!!
ย้อนเวลากลับไป 3 วันก่อน
คอนเสริต์ ของวงดนตรี ในโรงเรียน
ฉันกับเพื่อนลุกขึ้นเต้นกันโดยมิได้นัดหมาย..ทำไงได้ล่ะ...ก็เพลงมันมันส์นี่นา...
เพื่อนฉันแต่ละคน..งัดเอาท่าประจำตัวของตัวเองออกมาใช้ได้อย่างดี..
ยกเว้นยัยฝ้าย..ที่นั่งมองการเต้นของพวกฉัน.- -^อย่างสิ้นหวัง..ทำไมฟ่ะ..ฉันเต้นออกจะน่ารักคิกขุ
ฉัน เต้นด้วยความมันเมาส์ สะบัดหน้าสะบัดก้น..ทะลวกออกมาทางลำคอ
หวังว่าถ้าฉันเต้นวันนี้...ฉันคงจะมีชีวิตอยู่รอดถึงพรุ่งนี้น่ะ
ยัย ปูเป้..เอาหมวก กัน น็อค ลายปีศาท ของ รุ่นน้องแถวนั้นมาใส่..แล้วเต้นท่าปลาโลมาของลาล่าในโปงลางสะออน... - -^ เจ้แกเต้นอย่างเมามันส์
หมิว...ลุกขึ้นเต้นท่าเซ๊กซี่..โอ้จอส...เกิดอะไรขึ้นกับพวกเราเนี้ย--*
ในขณะที่พวกเรากำลังเต้นกันอยู่ดีๆ ไอ้ปูเป้ ^o^ ก้อโดนผลักไปนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นดีน่ะ...ดีน่ะที่มันมีหมวกกันน็อคปีสาทอยู่ ไม่งั้นหัวของมันคงจะ
กระเเทกกับพื้นแน่ๆ ใครฟ่ะบังอาจมาผลักเพื่อนฉัน...ต่อหน้าฉัน สงสัยมันยังไม่เคยตายแน่ๆ
“ ง่าส์ .. เจ้คับ..หมวกกันน็อค ผม อ่ะคับ..แง้ๆ..เขาปีสาทหักเลย”
เสียง เด็กคนที่ไอ้ปู้เป้มันยืมหมวกปีสาท มาใส่ร้องดังขึ้น
ก็จริง...หมวกกันน็อคปีสาทที่ตอนแรกมันมีเขาโผล่ออกมาสองข้างตอนนี้เขาของปีสาทมันหักไปข้างหนึ่ง...
“ โอ้ ... ขอโทษ..เอาคืนไป ” แล้วไอ้ปูเป้มันก้อส่งคืนให้เด็กคนนั้นไป
T_T เด็กคนนั้นมองราวกับหมวกกันน็อคอันนั้นเป็นบุพการีมันงั้นแหละ...ให้ตายซิมันก้อไอ้แค่หมวกกันน๊อค..อ่ะโด่เอ๊ย..ไอ้เด็กโง่
“ พั่ว” อยู่ๆดีๆ ยัยฝ้ายก้อโดนผลักหัว.....โดนผลักหัวแล้วมันยังทำหน้าเอ๋อออยู่อีก...ฉันแหละอยากจะโกรธแทนมันจริงๆ
ฉันไม่ไหวแล้วน่ะ...ใครกันน่ะที่มันกล้ามาเล่นกับนรกอย่างพวกฉัน!!!! ฉันค่อยๆ หันหลังไปอย่างช้า ๆ ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น กลุ่ม ยัยพวกเจ้ซอนย่า ม. 6/5 นั่นเอง เจ้แก..เป็นคู่อริกับฉัน..ตั้งแต่ฉันขึ้น ม. 4 มาแล้ว /// ฉันกับเจ้แกเคยตบกัน..^o^--แต่เสมอกัน..ทุกที..
“ อ่อ นึกว่าใครที่ไหน.. ก็พวกโอ่งมังกรราชบุรี นี่เอง.. ไม่สิ.. หน้าตา..มันไป
ทางอุดรธานีน่ะนั่นๆ”
ฉันเริ่มพูดจา กวน บาทา เจ้ซอนย่าทันที..ที่ฉันเรียก ยัยพวกเจ้ซอนย่าว่า โอ่งมังกร เหตุผล... ก็หน้าอกพวกเจ้แก..ใหญ่มหึมา..หยั่งกับเป็นโรคปอดบวมยังไงยังงั้น.. ฉันแหละสงสารกระดุมที่เสื้อ พวกเจ้แกจริง ๆ มันคับซะ..ขนาดนั้น..
“ นังตัวดี..วันนี้ถ้าแกไม่ตายมันต้องมีใครตายกันไปข้างหนึ่ง...ฉันไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่!!”
ว่าแล้วเจ้ซอนย่าก้อตบหน้าฉัน 1 ที หนอย !! บังอาจมาตบหน้าสวยๆของฉันหรอ...!!!!!!!!!! มีหรือคนอย่างฉันจะยอม...เอาว่ะ..วันนี้ฉันสู้ขาดใจโว้ยยยยยย
และพวกของเจ้แกอีก 3 คนก็ เข้ามารุมฉันและเพื่อนๆ
~ จะหนาวเหน็บหนาวเพียงไหน..จะฝ่าไปหนาวเป็นฝืนเป็นไฟจะฝ่าไป~
เพลงคอนเสริตก็ยังคงบรรเลงไม่เลิก...ฉัน..ปูเป้..หมิว..สู้ขาดใจ..
แต่นังฝ้ายซิ.. =_=;) ปล่อยให้พวกมันรุมตัวเองอยู่ได้
“ ปิ๊ด ๆๆ นักเรียนอยู่ในความสงบคับบบ”
ยาม มาห้ามไว้ทันพวกฉันและพวกเจ้ซอนย่ารีบวิ่งหนีกันเตลิด~+++!!!เหมือนกับควายแย่งกันออกนอกคอกยังไงยังงั้น..พวกเราวิ่งหนีออกมา..ด้วยความเร็ว หลายล้าน ปีแสง แห่ๆ เหนื่อยชะมัด
และเเล้วพวกเราก็หนีรอดออกมาจนได้...นับว่าเป็นบุญอย่างมหันต์
^o^ (=_=;’’;;’)
ฉันเหงื่อออกเปียกโซกเต็มเสื้อไปหมด... ก็จะไม่ให้เหงื่ออกเต็มเสื้อได้ไงล่ะก็ฉันเล่นวิ่งออกมาซะขนาดนั้น...เหงื่อก็เลยออกมามากเป็นพิเศษ....
“ แฮ่ก ๆ เหนื่ยเป็นบ้าเลยว่ะ”
ฉันได้ยินเสียง..ยัยปูเป้บ่นขึ้น..อย่างน่าสงสาร
..สภาพของมันไม่ต่างจาก...ลูกหมาตกน้ำเลย
“ ยัยกระทิงถึกนั่น...แรงเยอะจิงๆฉันเกือบสู้ไม่ได้”
ยัยหมิว เพื่อนคนที่สองของฉันบ่นขึ้น...ที่มันบอกว่า..ยัยกระทิงถึก..มันคงหมายถึง
เจ้ กะทิ เพื่อนในกลุ่ม ของเจ้ซอนย่า ที่มีน้ำหนักตัวราว 100 ตัน..เวลาเจ้แกเดินหยั่งกับ..ตุ่มลอยมาในอากาศ..ยังไงยังงั้น
มีอยู่ครั้งหนึ่ง...งานกีฬาสี..ที่โรงเรียน..เจ้แกเล่นเต้นซะ..ออกนอกหน้า..จนเสื้อกีฬา ขาดดัง แควก (-_-;) แต่เพื่อฟอร์มของเจ้แกแล้ว..เจ้แกเลยบอกว่า ‘ ตั้งใจอ่ะค่ะ...แบบว่าอยากโชว์ ’ (-_-^**;;) ~!
“ ฝ้ายว่า..มันคงไม่จบแค่นี้แน่ๆ เลยอ่ะ”
ยัยฝ้ายพูดขึ้นหลังจาก...เงียบอยู่นานแสนหน้า..จนเหน็บเกือบจะกิน...พวกฉัน
“ มันก็จิงอยู่แล้ว...เฟิสท์..ว่ากลุ่มเจ้โอ่งทั้งหลายนั่น....จะต้องมาเอาพวกเราคืนแน่ๆไม่แน่น่ะ อาจจะเป็นพรุ่งนี้เลยก็ได้ พวกเราอาจจะต้องได้มีเรื่องกับพวกนั้นอีกครั้ง....”
งงใช่ไหมค่ะ...ว่าใครคือ เฟิส์ท. แทน แท่น แท้น
@@~!! ฉันเองแหละค่ะ...มัวแต่คุยเพลิน..ยังไม่ได้แนะนำตัว..กันเลย~
ฉัน .... นางสาว พณิชญาภรณ์ รุ่งโรจน์พัฒนาพงค์
ชื่อเล่น .... ชื่อ เฟิสท์ ^o^ ค่ะ กำลังศึกษาอยู่ชั้น ม. 4 ของโรงเรียนนิตย์ฟามา
โรงเรียนอินเตอร์ค่ะ...ม๊ากมากๆขนาดปล่อยเด็ก..แทบไม่มีกฎระเบียบภายในโรงเรียนเลย TvT ฉันจึงได้ ดื้อ โคตรๆ แบบนี้ไงค่ะ...
“ เฟิสท์..พรุ่งนี้เตรียมตัวเคลียร์เหอะ..เรื่องใหญ่แน่” หมิวพูดขึ้น
พร้อมกับทำสายตา..ที่น่ากลัว...มาให้กับฉัน...ฉันอยากจะบอกแกจริงๆเลย
ไอ้หมิว...เวลาแกพูดอะไรกับฉัน..แกทำให้ฉันเคลียดว่ะ...บอกตรงๆ.ฉันกลัว
ไอ้หมิว..ยิ่งกว่ากลุ่มเจ้โอ่งอีกอ่ะ...ฮือๆแงๆ Y_Y แกทำให้ฉันเสียความมั่นใจ..มากเลยอ่ะ..แกรู้ไหมมมมม~
“ เออ..เอาเป็นว่าพวกเราไปเตรียมใจไว้เหอะ...พรุ่งนี้ค่อยดูสถานการ์ณ...”
ฉันพูดออกมา...อย่างทันใด..ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วย..ความโอนโยน
(น้อย) และน่ารัก...
“ นี่..ไอ้ฝ้ายเช๊กดูซิ..คาบต่อไปเรียนอะไร”ปูเป้ถามยัยฝ้ายอย่างไร้อารมณ์สุดๆ..
สงสัยมันคงจะร้อนมากๆล่ะมั้ง...เป็นงี้แหละเพื่อนฉัน..
“ โดดเรียนได้..อาจาร์ยที่สอนเราวันนี้เค้าไปดูงานที่เชียงราย..พวกเราโดดเรียนได้อย่างปลอดภัย..ไม่ต้องกลัว”
ยัยฝ้าย..เริ่มเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา...หลังจากที่รับบทเรียบร้อยไม่ได้..
!!!!!๑๑๑๑๑๑///งง ใช่ไหมล่ะ....ว่าคนที่ไม่สู้คนและเรียบร้อยอย่างยัยฝ้ายจะตอบออกมาเป็นเช่นนี้...นี่แหละคือหน้าที่หลักของยัยฝ้ายมันเลยแหละ...คอยเช็กดู..ความเรียบร้อยและเป็นหลักในการ.ลอกการบ้าน.ชั้นยอด.แต่ในกลุ่มเรา..ก็รักยัยฝ้ายกันทุกคน...เน๊อะ..ฝ้ายเน๊อะ..รักฝ้ายน่ะ..บ้าและฉัน!..555+
“เออ...งั้นแยกกันกลับบ้านเหอะว่ะ..โดดเรียน มันคาบนี้แหละ..ขี้เกียจเรียนอ่ะ”
ฉันพูดขึ้น..(พวกเราเริ่มเปิดเผยตัวจริงทีล่ะนิดแล้ว)
แต่ปัญหาก็คือเราจะทำยังไง...ให้ออกจากโรงเรียนได้..ในเมื่อ..ประตูโรงเรียนยังไม่ถูกเปิดเป็นเพราะ...ยังไม่ถึงเวลาปล่อยเด็ก...
แต่พวกเราก็สามารถออกมาจากโรงเรียนได้...
เนื่องจาก ในกลุ่มเราจะมีอะไรที่บ้าๆบ๊องๆ และเหลือเชื่ออยู่เสมอ... ไอ้ปูเป้ที่บ้านมันเป็นสำนักมาเฟียเก่า...มันจึงได้มีของแปลกๆอาทิ เช่น ของที่พวกเรากำลังใช้กันต่อไปนี้...ยังไงล่ะ
นั่นก็คือ...เข็มสลบ...ยัยหมิว..ใช้ความเซ๊กซี่ในตัว..ล่อยามที่เฝ้าประตูหน้าโรงเรียนให้คุยด้วย...และไอ้ปูเป้..ก็ย่อง..เอาไปทิ่ม..ลำตัวของยามทันที...ทำให้ยามสลบอย่างน่าอัศจรรย์...(เหมือนในเรื่องโคนันเยยอ่ะ...เหอๆๆ)พวกเราจึงโดดเรียนกันกลับบ้านอย่างสนุกสนาน....
---*-*-*-*-*-*-*-------------**-*-----*-*-*-*-------**-*------
ณ ที่บ้าน (หลังจากกลับมาจากโรงเรียนแล้ว)__-_-__^
“ ..ไอ้เฟียส..แม่ไปไหนฟ่ะ”
ฉันถามไอ้ เฟียส น้องชาย ฉันพึ่งอยู่แค่ ป.5 แต่นิสัยกวนบาทาระดับมหาลัย...ฉันมีน้องชาย 1 คนก็คือไอ้เฟียส..ฉันไม่อยากเกิดร่วมโลกกับมันจริงๆ-_-^
“ จะไปรู้เหรอ..ไม่ใด้ตัวติดกับแม่ นี่ ”
- ^ - ดูมันตอบดิ...น่ากระโดดเตะอัดหน้า ต่อด้วยขยี้หน้าให้เป็นศพหมา...จริงๆ ปากหรอนั่น...ฉันโอส่าห์พูดกับมันดีๆแท้ๆ ให้ตายซิ...ไอ้น้องชั่ว..แกมันกวนจริงๆฉันหันซ้ายหันขวา..ดูว่าแม่อยู่หรือป่าว...แห่ๆ ทางสะดวก...ฉันเลยจัดการ..เคิกกระบาล มันไป สามที ..
“ ไอ้เฟิสท์ ถ้าแม่มา เค้า จา ฟ้องแม่แน่”
เออ ..ดูมันเรียกฉันสิ...เรียกไอ้เฟิสท์..ทำไมแกเรียกฉันอย่างนั้นฟ่ะ..ไอ้น้องเวณ.ฉันเป็นพี่สาวแกน่ะ
....ไม่เหมือนน้องคนอื่นที่เค้าเรียกพี่ตัวเอง..กันเพราะๆเลย.....ไอ้เด็กไม่มีมารยาท...เดี๋ยวใครเค้าก็หาว่า..พ่อแม่..ไปสั่งสอนหรอก...เคยได้ยินไหม.....แม่ไปไม่ว่าหรอ..ทำตัวแบบนี้อ่ะ...แทนที่จะเรียกฉันว่า..เจ้เฟิส์ท..ดันเรียก ไอ้ ซะงั้น ไอ้น้องเฮ็งซวย
“ ศึกยังไม่ทันจบ...อย่าพึ่งนับศพทหาร”
เวงกรรม..=_=^ อารัยของมันเนี่ย...ไอ้เฟียส มันเล่นเกมส์เพย์สเตชั่น ทรู อยู่ดีๆ...แล้วดูมันพูดออกมาดิ...นับวันมันยิ่งหลอนเหมือนเจ้มันเข้าทุกทุกทีแล้วน่ะนั่น...
“ นี่...แม่มาบอกด้วยน่ะ..เจ้จะไม่ลงมา..กินข้าวน่ะ”
ฉันบอกไอ้เฟียส
“ เออรู้แล้ว..เดี๋ยวบอกแม่ให้...ไม่ต้องเป็นห่วง...”
แล้วฉันก็ขึ้นบันไดเข้าห้องไป..ทันที..
อยากรู้จัง...พรุ่งนี้..พวกเจ้โอ่งทั้งหลายนั่น..จามีแผนอารัยมากานน่ะ...เฮ้อ..~
โปรดติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ--->ในตอนที่มีชื่อว่า เหตุเกิดจากการมีเรื่อง~
คุยกันสักนิดน่ะค่ะ...^o^ตอนต่อไปจะสนุกมากๆเลยน่ะค่ะเมื่อเจ้ซอนย่า..มาเอาคืน..แล้วทำให้พวกเฟิสท์ต้องมีเรื่องจนถึงขั้น!!!!!อยากรู้ใช่ไหมค่ะ...ยังไงก็รออ่านตอนต่อไปน่ะค่ะ...รับรองสนุกแน่ๆค่ะรับประกันเลย...สุดท้ายวานผู้อ่านทุกคนช่วยเม้มให้กำลังใจ//ติชม//เรื่องด้วยน่ะค่ะ...ขอบคุณค่ะ!!!!%%%%(-3-)
ความคิดเห็น