[SHORT FIC TVXQ] MINMIN STORY ^_yaoi_^

ข้อมูลเบื้องต้น

TVfXQ
[SHORT FIC]❤ สาวน้อย (ปริศนา) คนนั้นคือ ใคร ?

ที่มาของเรื่องนี้ไม่ใช่อะไรหรอกฮะ...ถ้าเกิดวันนั้นผมไม่บังเอิญไปกินขนมของพี่แจจุงที่วางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ เรื่องยุ่งๆมันก็คงไม่เกิด

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เนื้อเรื่อง

“นี่มันอะไรเนี่ย?”

ผมซึ่งเดินกลับมาจากการพักผ่อนในยามบ่ายเดินเข้ามาในห้องครัว จุดประสงค์เพื่อหาอะไรบางอย่าง...นั่นคือ ของกิน...(พูดแล้วน้ำลายสอ!!)

อ้อ!! ลืมแนะนำตัวฮะ

ผมชิม ชางมิน ^o^

สมาชิกวงดงบังชินกิและที่ใครๆรู้จัก เจ้ากวางน้อยในเอ็มวีบอลลูนน้องเล็กที่สุดของวงไงฮะ

“หิวจัง!!!...พี่แจจุง พี่ยุนโฮ พี่ยูชอนและพี่จุนซูไปไหนกันหมดเนี่ย”

ได้ทีผมก็ลำดับชื่อของพวกพี่ๆทุกคนแล้วสายตาโตๆออกแนวประสาเด็กซื่อของผมก็แอบไปเห็นอะไรบางอย่างสีน้ำตาลๆที่วางทิ้งไว้ฮะ

น่าจะเป็นคุกกี้!!! เง้อออออออ....แล้วทำไมมันถึงไหม้กรอบรสชาติปะแล่มๆๆแบบนี้ล่ะ

~ แผล๊บบบบบบบ!!! ~

ผมเลียมันฮะ (ไม่ต้องบอกก็ได้มินเอ๊ยยย!!!) ผมลองชิมแล้วก็ง่า.......ยังกินได้...... ^o^

จากนั้นผมก็หยิบมันทั้งหมดที่วางอยู่ยัดใส่ท้อง แต่มันยังไม่อิ่มฮะ...ของแค่นี้+++

สรุปแล้วอีก 10 นาทีต่อมาผมก็เดินไปควานของในตู้เย็นที่แช่ไว้เลือกๆแล้วก็กองรวมกันบนโต๊ะ (คนรึนั่น =.=?)

ชางมินกินทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่นานของทุกอย่างก็...หมดฮะ

~ เอิ้กกกกกกกกก!!! ~

ภารกิจต่อไปคือ นอน!!

กินอิ่มแล้วก็นอนสิฮะ..ชางมินกำลังเติบโตเป็นหนุ่มน้อยน่ารักตัวอ้อนแอ้น ผมเอนหลังได้ไม่นานก็เคลิ้มหลับ แล้วก็หลับไปนานฮะ...มาตื่นอีกทีก็โน่น!!!!!

เสียงของพี่แจจุงที่โวยวายพี่ยุนโฮเรื่องมีกิ๊ก!!!

“จอง ยุนโฮ...คนใจง่าย” ง่า...เห็นที คราวนี้จะไม่จบลงไปง่ายๆ พี่หมีหัวหน้าวงกำลังงอนง้อภรรยา (อุ๊บบ!!) พี่ชายคนงามของผมฮะ

“แจจ๋า...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เค้าไม่รู้จักน๊า...โอ๋ๆๆอย่างอน ดีกันน๊า” จอง ยุนโฮเบื้องหน้าสวมมาดนักร้องหนุ่มสุดเท่ แต่เบื้องหลัง+++

กำลังคุกเข่า ถ้าไม่ติดที่ว่าผมให้ร้าย...พื้นง่ะ พี่เขาแทบจะลงไปกราบภรรยาเพื่อขอคืนดีฮะ

“แล้วทำไมต้องไปส่งยิ้มให้ด้วยล่ะ” นั่น++พี่แจจุงเห็นเขาง้อเข้าหน่อยเล่นตัวฮะ หน้างี้บึ้งเชียวแต่จริงๆผมว่าพี่เขาแอบยิ้มนะที่ทำให้พี่ยุนโฮต้องมาแอบง้อด้วยการ ลุกขึ้นมาสวมกอด

ป๊าดดดด++โธ่ ... ร้ายกาจใช่ย่อย

พี่ยุนโฮใช้โอกาสที่พี่สาวคนสวยงอนไม่เลิกด้วยการคว้าหมับที่เอวบางๆแล้วก็ดึงเข้ามาในอ้อมแขนฮะ

สวีทวิ๊ดดดด!!!

จากนั้นใบหน้าหล่อๆก็ยื่นเข้าไปหาจุ๊บแก้มนวลฟอดใหญ่ๆๆข้างซ้าย

พอพี่แจจุงเล่นตัวหนักไม่ยอมคืนดี พี่หมียุนก็จัดการฝังจมูกเข้าที่แก้มด้านขวา เป็นการปิดท้าย

นี่ถ้า!!!ยืนจ้องหน้ากันคงจะจูบ ผมว่า..... (อุ๊บบบ!!!)

“หมีรักแจคนเดียวน๊า....”

“บ้า!!!!” คนสวยเขินด้วยการทุบอกของคนหล่อแล้วหน้าแดงก่ำ ง่ะ!!ทนไม่ไหวแล้ว

มันบาดตาคนไร้คู่อย่างผมซะเหลือเกิน อย่างงี้มันต้อง...ขัดขวางฮะ (มินอย่าพาลลูก....)

“ฮึ่มมมมมม!!!!” (มิ๊นนนน...อย่าพาล)

“ง่า...จุนซู ยาหยี...คนนั้นน่ะหลานแม่ปาร์คนะ ปาร์คไม่รู้จัก”

“คนบ้า...หลายใจ ไปให้พ้น” นั่นไงฮะ...คู่ที่สองเดินหน้าปูดเป็นลิงอยากมะพร้าวกันมาโน่น!!!!

อะไรกันเนี่ย!!ผมหลับไปนิดเดียวพวกพี่เขาอย่างกับร่วมรบในสมรภูมิเจอกิ๊กกันมาอย่างงั้น?

ชางมินยืนเอ๋อฮะ!!!!

“คนนั้นน่ะ...ลูกเพื่อนแม่”

“ไหนว่าเป็นหลานแม่ไง”

ป๊าบบบบบ!!! พี่ยูชอนไม่น่าเสียทีเลย เผลอเข้าหน่อยบุคคลผู้กลัวภรรยาเป็นอันดับสองก็โดนฟาดฮะ คราวนี้กลางหลัง

“ง่า....ยาหยี ปาร์ครักตัวเองน๊า” พี่จุนซูใจแข็ง+แกร่งยิ่งกว่าพี่แจจุงฮะ

พี่พร้าวเดินหน้าบูดไม่ทักทายน้อง(อย่างผม) แล้วก็ปิดประตูเต็มหน้าพี่ยูชอนที่ตามง้อน่ะสิฮะ

เห็นทีเวลานี้ผมจะไม่มีโอกาสได้เสวนากับใครซะแล้ว คล้อยหลังให้หน่อย...พี่ยูชอนก็เดินออกมาจากห้องพี่จุนซูด้วยหน้าที่บวมเป่งขนาดพี่แจจุงต้องถาม

“ไปทำอะไรมาน่ะ??”

“เมียตบ” สั้นฮะ!!! พูดจบแล้วก็เดินหนีเอาความเจ็บช้ำไประบายคนหัวอกเดียวกันอย่างพี่ยุนโฮ

เฮ้ออออ!!ชีวิตของคนมีคู่สงสัยจะทุกข์จัดฮะ ผมดีแล้วที่ยังโสดด!! (ไหนว่าอิจฉาไง?)

แต่ผมก็แอบสะใจเล็กน้อย ฉากแบบนี้นานๆทีมีหนฮะ ทุกทีพวกพี่เขาจะสวีทวี๊วววว!!!จนผมแทบสำลัก

“อ้าว!!...คุ้กกี้ที่วางไว้ มันหายไปไหนแล้วล่ะ?” ถ้าพี่หมายถึงไอ้ก้อนสีน้ำตาลๆนั่นผมกินมันไปหมดแล้วฮะ

“แปลกจัง!! กำลังจะเอาไปทิ้งหมาที่ไหนมันคาบไปกินเนี่ย”

~ เอ้งงงงง!!!! ~

//ง่า...ผมไม่ใช่หมานะ (โฮ่งๆๆๆ) ผมเอง...พี่ เดี๋ยวเมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะ...จะเอาไปทิ้งหรอ?//

“พี่แจจุง...พูดถึงคุ้กกี้ที่วางอยู่บนโต๊ะหรอ”

“อืมมมม!!..เอ๋..อย่าบอกนะว่ากินไปแล้ว”

//ง่า...ก็ใช่น่ะสิฮะ ทำไมหรอ..พี่อย่าบอกนะว่า//

“กินเข้าไปได้อย่างไง นั่นของเหลือตั้งครึ่งปี!!!!!!!!!!!!!!”

จึ๋ยยยย!! มิน่ารสชาติมันถึงแปร่งๆ

เวลาผ่านไปไม่นานไอ้ของเหลือจากเมื่อครึ่งปีก่อนมันก็ออกพิษฮะ

“อู๊ยยยย!!!พี่แจจุง ผมปวดท้อง” น่าสงสารตัวเองฮะตะกละจนได้เรื่อง อยู่ดีไม่ว่าดีดั๊นนน!!ไปกินของเหลือ

“เป็นอะไรมากไหม? กินอะไรบ้างไปล่ะเนี่ย” พี่ยุนโฮหน้าเครียดตามคาแรคเตอร์ฮะ วิ่งเข้ามาดูอาการของผมที่นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนโซฟา

“กะ..กิน....ละ หลายอย่าง”

ป๊าดดดด!!!แล้วผมจะตอบไปให้พวกพี่เขานั่งวินิจฉัยทำไมกันฮะ พี่แจจุงทำหน้าดุแล้วก็วิ่งไปเอายามาให้

“ชางมิน...เป็นอะไรเนี่ย ปวดอึ๊หรอ??”

ผลั๊ววววว!!!!

ศรีภรรยาสุดเลิฟฟาดเข้าที่กลางหลังของสะมีฮะ พี่จุนซูยังไม่หายงอนแน่เลย

“บ้าไง!!เวลานี้ยังจะมาล้อเล่นอีก” ว่าแล้วพี่ชายขี้งอนของผมก็วิ่งหน้าตื่นเป็นโลมาน้ำลดแล้วถาม

“อย่างงี้ต้องกินยาแก้ปวดแล้วมั้ง”

“ไม่สิ!!! ต้องกินน้ำอุ่นมันถึงจะหาย”

“ยาแก้ท้องเสียมีไหมที่รัก”

“ไม่ๆๆๆ ต้องยาสวน(ทวาร)เท่านั้น”

ง๊ากกกกก!!! มินมินอยากจะร้องไห้ พวกพี่อย่าเอาชีวิตผมมาล้อเล่นกันจะได้ไหมฮะ? ไม่เอาทั้งนั้น...ผมขอนอนฮะ

อย่า...อย่านะพี่ยูชอน ยาสวนอะไรผมไม่เอา!!!!! =.=

“มาแล้ว...ยาแก้ท้องเสีย กินซะ” ยังไม่ทันเห็นซองที่ใส่ใครก็ไม่รู้จับมันกรอกใส่ปากผมฮะ

-แค่ก แค่ก- รันทดตัวเองซะเหลือเกิน

นั่นโดนกรอกยายังไม่พอ ใครก็ไม่รู้ (อีกนั่นแหละ) เอาน้ำอุ่นๆมายกให้ผมดื่มแล้วตามด้วยยาอีกสามเม็ด

คือ...สรุปแล้วดงบังชินกิทั้งสี่เอาอกเอาใจน้องเล็กอย่างผมด้วยการสรรหายาที่รวมอยู่ในตู้ ดูจากสรรพคุณแค่ปวดก็น่าจะพอแล้ว

พระเจ้า!!!!

“ไม่เอาผม..จะนอน”

ท้ายที่สุดผมก็ร้องโวยวายเป็นเด็กให้พี่แจจุงพาไปนอนในห้องหลังจากที่หมดแรงจนไม่สามารถย้ายตัวเองไปไหนได้เลยฮะ

สารรูปหมดกันทีงี้ ชางมินเอ๊ยยยย!!!!

“นอน” ฮะ...พี่แจจุงสั่งผม

“ชางมินจะให้พี่มานอนด้วยไหม?” อันนี้พี่ยูชอนฮะ เอ่อออ....ผมรู้หรอกว่าพี่จุนซูไล่พี่ออกมานอนข้างนอกใช่ม๊า?? อย่ามารบกวนผมเลย ไม่ต้องฮะ!!!

“อย่าเถรไถลล่ะ” ง่า..พี่ยุนโฮ แค่เดินผมก็ไม่มีแรงแล้ว แล้วจะให้ผมเดินไปเถรไถลที่ไหนได้อีกล่ะ

“กู๊ดดดดด..บาย” แล้วเหล่าดงบังชินกิทั้งสี่ก็ต่างแยกย้ายกันออกไป

พี่แจจุงโดนพี่ยุนโฮโอบแล้วพากันเข้าห้อง(หอ) พี่จุนซูงอนตุ๊บป่องโดยมีพี่ยูชอนเดินตามไปง้อแบบติดๆ

----เงียบฮะ----

เวลามันช่างผ่านไปนานมากเหลือเกิน แล้วผมก็เคลิ้มหลับ...ฟี้!!!!

บรรยากาศในตอนค่ำมันหนาวนะฮะ แต่ตัวผมกลับมีเหงื่อผุดออกตามตัวและรู้สึกแปลกๆ มันร้อนอ่ะ..ไม่ไหวแล้ว

ฟึ่บบบบบบบ!!!!

ผมลุกขึ้นจากที่นอนด้วยอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น มึนหัวจัง...แต่เอ!!! หายปวดท้องไปแล้ว

แต่ทำไมมันร้อนแบบนี้ล่ะ น้ำ!! หิวน้ำจังฮะ

ผมเดินดุ่มๆๆท่ามกลางความมืดไปที่ห้องครัว แล้วก็เปิดเอาน้ำจากขวดใส่ยกดื่ม

แปลกฮะ...มันแปลกมากๆๆเลย

ผมรู้สึกว่าหลังผมมันมีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ด้วย เอ๋!!!! ผมไง...โธ่ คนเราต้องมีผมกันทั้งนั้น ใช่ไหมฮะ

??????????????????????

อ๊ากกกกกก...ผมง่ะ ผมของผม เดี๋ยวงงไปหมดแล้ว

ผมของผมมันยาวเยื้อยเลยฮะ ผมมันยาวยืดจนถึงกลางหลัง อะไรกันเนี่ย? บ้า...มันจะเป็นไปได้อย่างไง

ความแปลกอย่างที่สอง ตู้เย็น!!!

อ่ะเด๊ะ? ตู้เย็นเตี้ยลง ไม่ใช่...ผมเตี้ยลงตามตู้เย็นต่างหากล่ะฮะ (ปกติแล้วมินมันจะสูงกว่าตู้เย็นมากกกก!!)

ผมมึนหรือความฝันฮะ ผมยาว ตัวเตี้ย!!! มีอะไรอีกไหม

//หน้าอก//

.

.

.

ห๋า!!! ชางมินมีหน้าอกด้วยฮะ ไม่น๊า....ผมไม่แต๋ว ชางมินเป็นผู้ชายฮะ ลูกผู้ชายตัวจริง

ผู้ชาย แล้วๆๆๆหน้าอกผมมันมาจากไหนกันล่ะ พระเจ้า!!!

แถมเสื้อที่ใส่อยู่ก็หลวมโครกเลยฮะ ได้ไง!!!ก็มันเป็นเสื้อผมนี่...นี่มันเกิดอะไรกับชีวิตผมกันแน่ มันเกิดอะไรขึ้นฮะ???

ผมวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วสิ่งที่พบ

.

.

.

~ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ~

ผู้หญิงฮะ???????

ตอนนี้ผมกลายเป็นผู้หญิงไปแล้ว นั่นไง!! เด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม ตาบ้องแบ้ว แก้มตูมๆๆ ส่วนปากก็งอนน่ารัก มันผมอ่ะ...ผมแท้ๆๆเลย 

 

แต่ติดที่ไม่ใช่ชิม ชางมินคนเก่าฮะ ...ผมกลายเป็นผู้หญิงไปแล้ว

ไม่จริง!!!!!!!!!!!!!!!!

ผมกลายเป็นผู้หญิง

ไม่น๊า!!!!!!!!!!!!!!!!

ผมอยากจะบ้า.....โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

สงสัยเพราะส่วนผสมหลายสรรพคุณที่พวกพี่กรอกให้ผมกิน+ไอ้คุ้กกี้ค้างคืนนั่นแน่ๆ ไม่เอา...เสียง ง่า...เสียงผมมันก็หญิงฮะ มันเล็กๆๆถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจะชมว่าน่ารักนะ แต่....ตอนนี้มินไม่ปลื้ม

ฟรึ่บบบบ!!!!

“นั่นใครน่ะ???” มีใครบางคนเปิดไฟฮะ

ง่ะ..อะไรนะ?? ไม่ๆๆๆๆ...หลอนสุดๆๆ อย่าเข้ามา

“นั่นใคร???” โฮกกกกกก...ผมจะทำอย่างไรดี พี่ยุนโฮตื่นแล้วครับ ตื่นเพื่อมาถามว่าผมเป็นใคร?

แล้วพี่จะตื่นมาไม ไปนอน...ได้โปรดอย่ามายุ่งกับโผ๊มมม =.=

“นั่นใครน่ะ?” ไม่รู้!!! อย่าถามผม เดี๋ยว...ถ้าพี่ยุนโฮเห็นเขาต้องไม่เชื่อแน่เลย ทำไงดี..ทำๆๆ อ๋า!!

~ เมี้ยววววว....หง่าววววว ~

ชางมินแปลงร่างเป็นนางแมวชั่วครู่เพื่อหลอกให้คนละเมอตายใจแล้วเดินกลับไปนอนต่อฮะ

//เออ..ก็แค่แมว// (หมีมันคิดงั้น!!!)

พี่ยุนโฮงัวเงียๆกลับไปทางเก่า งึๆๆๆ!!...ผมใช้โอกาสกระดึ๊บๆๆออกมาจากห้องน้ำ ลัดเลาะห้องครัวและในตอนนั้นเอง

- เคร้ง เคร้ง เคร้ง - 

ง่า.....อึ่กกกกกกก!!!~ (ชางมินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด)

เสียงกะละมังสะแตนเลส(ที่ใครก็ไม่รู้วางทิ้งเอาไว้)มันกลิ้งมาแถวๆที่ผมกำลังคลานฮะ พี่หมียุนตาสว่างในทันที

“เฮ้ยยย!!!” อารามตกใจเพราะสิ่งที่เห็นก็คือ..............!!!!

.

.

.

~ ผู้หญิง ~

(แล้วจะตกใจไปทำไมละหมีเอ๊ยยยย!!!....ในชีวิตไม่เคยเห็นหญิงหรือไง??)  

ผู้หญิง....ในห้องนอนของดงบัง

โอ้…พระเจ้าช่วยกล้วยทอด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“หว่า............!!!” พี่ยุนโฮร้องเสียงลั่นบ้านฮะ แล้วทุกคนก็ตื่นขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ผมถือโอกาสนั้น...คลานไปหลบใต้อ่างน้ำ ปล่อยให้พี่หมียุนเอาแต่ขยี้ตาตี่ๆของตัวเองไปมา

เอ๊ะ!!!หรือจะตาฝาด (ใช่ฮะ...พี่แหละตาฝาด ไม่จริ๊งงง!!...ผมไม่หญิงนะ)

ชางมินตัวสั่นเป็นลูกหมา ในขณะที่เสียงฝีเท้าของคนอีกสองวิ่งเข้ามา

“ยุนจ๋า...เกิดอะไรขึ้น?” ผมคงไม่ต้องบอกนะฮะว่านี่เป็นคำพูดของใคร ภรรยาคนสวยเดินเข้ามาคล้องแขนของว่าที่สามีในอนาคต

“เมื่อตะกี้หมีเห็นผู้หญิง” ง่ะ!!...เอาแล้วไหม

“ผู้หญิงหรอ” พี่แจจุงทวนคำแล้วก็ทำตาโตใส่

//นี่~อีตาหมีบ้ายังละเมอถึงผู้หญิงที่ไหนอีกห๋า!!!//

“พี่ยุนโฮตาฝาดหรือเปล่า” ใช่!!!ฮะ พี่จุนซูพูดถูก พี่หมียุนตาฝาด

ง่า...แล้วเมื่อไรพวกพี่จะเดินออกไปกันสักทีล่ะฮะ ผมง่ะ...เมื่อย

“ผีหรือเปล่า” เอาเข้าไปฮะ พี่ยูชอนเดินออกมาพลางอ้าปากหาว

คนนี้ก็ยิ่งกว่าใคร? ผีที่ไหนจะนั่งทำตาแป๋วอยู่แบบนี้ล่ะ

“ที่ห้องเรามีผีด้วยหรอ?” นั่น..นี่ก็อีกคนฮะ คนกลัวผีอย่างพี่แจจุงได้โอกาสซุกลำตัวบางๆในอ้อมแขนของคนใกล้ตัวที่แอบยิ้ม (นานๆทีแจจะรุกสักครั้งอ่า หมีชอบ!!!)

“ผีแม่ม่ายแน่ๆ ชางมินล่ะ”

“ชางมินหายไป!!!!!”

เอ้า!!! =.= แล้วนั่นใครเดินเข้าไปหาผมในห้องอีกล่ะฮะ ไม่นะ...แง้!!!ผมอยากจะร้องไห้

“หายไปไหนแล้ว”

“บอกแล้วว่าอย่าไปไหน..ไอ้เด็กดื้อ” พี่ยุนโฮบ่นเสียงเครียด

แง่ม แง่ม...ผมอยากจะออกไปรายงานตัวนะ แต่!!!! ตอนนี้มินมีนม (??)

“ผู้หญิงคนนั้น ใช่!!!...ไอ้มินมันต้องแอบพาผู้หญิงเข้ามาแน่ๆ เชื่อดิ”

เอา เอ้า!! ไอ้เรื่องใส่ร้ายไม่มีใครถนัดเกินพี่ยูชอนเขาหรอกฮะ พี่ง่า...ขยันหาเรื่องให้ผมจริงๆเลย

“ไม่มั้ง!!”

“ที่รัก...เซ้นส์ของปาร์คไม่มีพลาด เชื่อพี่เถอะยาหยี ผู้หญิงคนนั้นน่ะ เด็กไอ้มิน ชัวร์”

“++ฟันธง++”

ทุกคนอย่าห้ามฮะ..ผมจะเข้าไปต่อยพี่ยูชอน (~ไม่ดีมั้งหนู =.=)

อย่าห้ามมิน!! มินต้องเรียกร้องความเป็นธรรมเพื่อตัวเองฮะ

“อ่ะ...เอ๋!!!มีใครมากินน้ำเมื่อกี้น่ะ”

อ้าว!!แล้วกัน พี่แจจุงก็ช่างสังเกตโฮกกกกก!!! พี่ง่า..เกาะแขนพี่ยุนโฮไปเลยไม่ต้องเป็นห่วงผม

“หือออออ!!!”

(เผอิญว่ายูชอนมันบังเอิ๊ญ บังเอิญเห็นรอยเท้าของคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ..แล้วคลานต้วมเตี้ยมไปหลบอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก)

(ชางมินที่ตอนนั้นมัวแต่สังเกตท่าทีของพี่หมีเลยไม่ทันหลบ ไอ้คนจอมยุ่งที่เดินมาจ๊ะเอ๋!!อยู่ทางด้านหลัง)

//ปาร์ค ยูชอนสะกิดที่ไหลบางของสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม//

“นี่ๆๆๆ”

อย่ายุ่งน่า...!!! ผมกำลังแอบอยู่

“นี่ๆๆๆ”

หื้ออออ!!!บอกว่าอย่ายุ่ง ง่ะ!!!....

ชางมินหันกลับไปสบตากับตาปาร์คพร้อมกับทำหน้าบ้องแบ้วที่แบบคนเจ้าชู้ได้แต่อ้าปากค้าง

โอ้!! เฉิดโฉมงามประโลมใจ ยิ่งนางใดใดในหล้า...สวยหยาดฟ้ามาดิน (ลืมเมียไปชั่วขณะ!!ด้วยเพราะเจอหญิงที่เด็กกว่า)

จอร์จ....มันยอดมาก

“ไอ้ยุนนี่ไงล่ะ...” ปาร์ค ยูชอนหรือคนที่ผมอยากจะ...............??

อ๊ากกกกกก!!! บอกไม่ถูกฮะ พี่แกเดินมาคว้าร่างบอบบางอ้อนแอ้นอรชรที่หดสั้นไปเกือบ 20 เซนของผมขึ้นมาจากอ่างน้ำ

“ผู้หญิงที่พวกเราตามหา”

ดวงตากลมโตของสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มพยายามหลบสายตาของพวกหนุ่มหล่อทั้ง 4 ร่างเล็กๆภายใต้เงื้อมือของคนที่ชอบแกล้งผม (งึๆๆ)

“ใครกันเนี่ย?” ชางมินไงฮะ...พวกพี่ ผม...งึ ผม....แง้!!!!!!!!!!!!!!!

พวกพี่ไม่รักผมแล้วหรอ ? ไม่เอาน๊า.....อย่าจับผมโยนออกไปข้างนอก

“พวกแฟนคลับแอบย่องเข้ามาแน่ๆเลย ไม่ไหวๆๆ” ไม่ใช่น๊าพี่ยุนโฮ ผมชางมิน...มินมินน้องชายตัวน้อยๆ(ตรงไหน?)ของพี่ไงฮะ

ทุกคนฮะ พี่ยุนโฮกำลังสั่งให้พาผมออกไปทิ้งที่หน้าประตู แง่ม แง่ม...ใจร้าย

“พี่แจจุง!!!” ง่า...ผมนึกอะไรไม่ออกนอกจากเรียกชื่อพี่คนขี้ใจอ่อนของผม

เสียงหวานๆของผมทำให้คนถูกเรียกนึกชะงักและเดินเข้ามาสังเกตตามตัวแล้วก็พบว่า....!!

“นี่มันเสื้อของชางมินนี่” ใช่ฮะ!!! พี่เก่งจัง ก็ผมชางมินไง เสื้อที่ใส่อยู่นี่ก็เป็นเสื้อของผม

พี่จำได้แล้วใช่ไหมฮะ!! ชิม ชางมินน้องชายคนเล็กของพี่ไง

“ใช่จริงๆด้วย เสื้อที่ผู้หญิงคนนี้ใส่ของชางมิน เอ๋!!!หรือว่า....”

คราวนี้พี่จุนซูลงทุนวินิจฉัยรูปการเองเลยฮะ เอาเลยพี่....ช่วยผมด่วนก่อนที่สามีพี่จะโยนผมออกไป (ง่ะ!!รันทดตัวเองฮะ)

.

.

.

“ผู้หญิงคนนี้จะเป็นเด็กของชางมินอย่างที่....ยูชอนพูดอ่ะ”

อ่ะจ๊ากกกกกกกกกกก!!!!! =.=

สามี-ภรรยาเหมือนกันทุกประการเลยฮะ เอาจิ..เอาเข้าไป วินิจฉัยกันไปเลย งึๆๆๆ!! ไหนผมก็กลายเป็นแพะไปแล้วนิ พี่จะโยนอะไรมาก็ได้

ชางมินเศร้าฮะ !!!

“เธอชื่ออะไรน่ะ??” พี่ชายคนสวยของผมเอ่ยอย่างอ่อนโยน แง้~+++ชางมินไง จำไม่ได้หรอ?

เอาสิ!! ถ้าอย่างงั้น

“ชะ ชาง...” ง่า!!! พี่แจจุงผมรักพี่นะ (เกี่ยวไรด้วยมิน...ไปยุ่งกับเมียป๊าเขาทำไม?)

แต่ถ้าบอกไปแล้วใครเขาจะเชื่อผมล่ะ ถ้างั้น!!!!

“ช้างงงงงงง!!!!”

//ไหนช้าง!!//

แจแจหันควับเพราะนึกว่าช้างเมืองไทยจะบินมาอยู่เหนือกรุงโซลด้วยความสูงเกือบ 20 ชั้น (ตูอยากจะบ้า!!)

“ไหนช้างหรอยุน” เจ๊ผมยังให้ความสนใจกับหน้าต่างต่อไป เท่านั้นยังไม่พอฮะ...ยังดึงร่างท้วมๆของพี่หมีให้ไปดูช้างขี่บอลลูนด้วยกันเลย

“เธอเป็นแฟนของชางมินหรอ” เง้อออออ...ไม่ใช่นะ ผมชางมินต่างหากล่ะ พี่จุนซู

“แหงอยู่แล้ว...เอาเสื้อมาใส่ซะขนาดนี้ ชัวร์!!” พี่ยูชอนเงียบไปก่อนได้ไหม ไม่ช่วยแล้วยัง.....อ๊า!! ผมนึกแผนการดีๆๆออกแล้วฮะ

ไหนๆๆชีวิตผมก็น่าสงสารแล้ว ก็เอาอย่างงี้เลยดีกว่า

.

.

อย่างแรกคือการเอาคืนคนที่ชอบหาเรื่องป้ายสีผม!!!!

ไม่ใกล้ไม่ไกลฮะ...พี่ยูชอน ตายแน่!!!พี่เอ๋ยยยยยย

จริงๆแล้ว...ผมไม่ใช่คนเจ้าคิดหรอกฮะ แต่ถ้าใครมาเจออย่างผม..งานนี้ต้องล้าง(แค้น)เท่านั้น

“งึๆๆ....ยูชอนคนบ้า ไหนว่าจะพาเขามานอนด้วยไง แล้วให้รอแบบนี้ บ้า บ้า บ้า!!!”

ชางมิน เอ๊ะ!!ต้องเรียกว่าสาวน้อยหน้าตาเบบี๋ทุบรัวไปที่อกของนายปาร์คที่ปากค้างเป็นหุ่น ส่วนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ.....ตัวสั่นเทาเป็นโลมาอบลาวาเดือดฮะ

ง่า...ไอ้ปาร์คตายแน่ ตายแน่!!! ไอ้ปาร์ค

ตายฮะงานนี้....มีหรือที่คนขี้งอนอย่างพี่จุนซูจะปล่อยให้ลอยนวลไปง่ายๆ (ชางมินแอบเลวร้ายหน่อยๆ) คราวนี้มินมินขอเอาคืนบ้าง

“อีตาปาร์ค...แกตายยยยย”

เพี๊ยะ!!! ตุ๊บ!!! โป๊ก!!! โครม!!! เพล้ง!!! ตึก!!! เอ๋ง!!! (มาไงฟ่ะ??)

55+..อย่าให้ผมบรรยายเลยว่าสภาพศพของพี่ยูชอนงานนี้เป็นเช่นไร ถ้ายังมีชีวิตรอดจากเงื้อมือของภรรยาโลมาน้อยมาได้ มินขอคารวะ

//ชะรอยว่าดงบังชินกิจะเปิดออสมาชิกคนใหม่มารอก่อนดีไหมเนี่ย ??//

เอ้า!! ดูๆไปแล้วนี่เป็นโอกาสดีที่ผมจะฉิ่งฮะ หนีมันไปเลย

พี่แจจุงกับพี่ยุนโฮคู่นั้นเขากำลังดูช้างฮะ...ปล่อยเขาไปเหอะ อีกนานกว่าช้างจะบินผ่านมา

ส่วนคู่ของพี่จุนซูกับพี่ยูชอนน่ะหรอ แหะๆๆอ่วมอย่าบอกใคร ชางมินตัวป่วนว่าแล้วก็ชะแว๊บออกมาฮะ...

สาวน้อยบอบบางอ้อนแอ้นอรชรค่อยๆแอบแฝงความวุ่นวายที่เกิดขึ้น แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูเพื่อจะหนีฮะ

แต่ทว่า!!!!

“จะไปไหน?” พี่จุนซูอ่ะ หน้างี้อย่างกับพันธุรัตกลับชาติมาเกิดฮะ

พี่แกนอกจากจะใช้กำลังอันทรงเหลือร้ายจัดการสั่งสอนคนแอบนอกใจแล้วยังพาลมาถึงกิ๊ก(ตัวปลอม)อย่างผม

ง่า....ขอโทษฮะ ชางมินไม่น่าหาเรื่องไปยั่วคนขี้หึงให้เข้าใจผิดเลย ทำไงดีเนี่ย?

“ปวดฉี่ฮ....ค่ะ พี่ชาย” โฮะๆๆๆๆ.....ผมจะรอดไหมฮะ ต้องยิ้มสู้

พี่จุนซู..ไม่เหมือนพี่แจจุงที่ว่าใจอ่อน ง่า....หาเรื่องใส่ตัวเองแท้เลยผม

“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น..เธอกล้ามากที่มายุ่งกับแฟนฉัน”

เอ้า!!ปาปาราซซี่จดไว้เลยฮะ ความลับสุดยอดคิม จุนซูเปิดอกยอมรับปาร์ค ยูชอนเป็นแฟนกันซึ่งๆหน้า

ดงบังก็ดงบังเห๊อะ...ชายกับชาย สาวกวายมาเร๊วววว!!!

“ผะ..เอ๊ยย!! หนูขอโทษค่ะ พี่ขา หนูไม่ได้ตั้งใจนะ...ก็พี่เขาบอกว่าโสดหนูเลยเชื่อสนิทใจ” ชางมินแหลชั้นยอดฮะ ฮี่ๆๆๆ.....ทางออกคือปั้นหน้าบ้องแบ้วเข้าไว้แล้วคนเห็นจะใจอ่อนเอง

มุขนี้พี่แจจุงสอนผมมา!!! (มิน่าอิยุนถึงได้หลงนัก)

“จริงๆนะค๊า พี่จ๋า!!หนูโกหกใครไม่เป็นหรอก พี่ชายคนนั้นเขาบอกว่าโสดสนิทจริงๆ”

“อีตาบ้าหลายใจ ต๊ายยยยยยยย!!!!!!!!”

เหอๆๆๆ ซ้อมรอบสอง พี่ยูชอนหลังจากพักยกไปรอบแล้วพี่จุนซูยังแถมรอบใหม่ เอ้า!!ผมก็หนีสิฮะ

สนุกจริงๆเลย ว่าแต่!! ไอ้ร่างนี้มันก็ดีๆจริงๆนะ หึหึหึ....

ผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ที่ผมเดินเข้ามาหลบอยู่ในห้องเหมือนดังเดิม ง่วงจังฮะ..เพลียๆเหนื่อยๆแบบแปลกๆ เอ๊ะ!!! มันร้อนอีกแล้วฮะ ร้อนรุ่มไปหมด

ผมทิ้งตัวนอนในขณะที่เสียงคนซ้อม (ไม่ต้องบอกนะฮะว่าใคร?) ยังดังลอดเข้ามาไม่หยุด

จนกระทั่งมารู้สึกตัวก็เมื่อแสงตะวันยามเช้าสาดส่องบานกระจกเข้ามาถึงตัวผม

--เวลาผ่านไปนานเท่านาน--

เช้าแล้ว!!! ง่ะ..เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นฮะ ผมมึนหัวไปหมดเลย

ชางมินลุกขึ้นจากที่นอนแล้วก็พบว่า เอ๊ะ!! จริงสิ...เมื่อคืนผมฝันว่าตัวเองกลายร่างเป็นหญิงฮะ แปลกไหม? ผมฝัน ฝันเหรอ? ฝันหรือว่าความจริง?

ผมลองเอามือจับหน้าอก สำรวจความสาวแล้วก็ต้องโล่งอกอย่างถอนหายใจ เห๊อะ!!ชายฮะ ไม่มีนม???

ชางมินกลับมาเป็นชิม ชางมินคนเดิมแล้ว เย้!!!! ถ้าอย่างงั้นเรื่องเมื่อคืนนี้มันก็เป็นเพียงแค่ความฝันน่ะสิฮะ

ไชโย๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ผมกระโดดโลดเต้นแล้ววิ่งออกมา แต่สิ่งที่พบ...เอ๊ะ!! ทำไมห้องครัวของเรามันดูรกๆๆแบบนี้ล่ะฮะ ใครมาก่อสงครามเมื่อคืนนี้หรือเปล่า หม้อ+กะละมัง+ทัพพี ทำไมมันกระจายเกลื่อนแบบนี้ล่ะฮะ?

ห๊าวววววววววว!!!!! พี่แจจุงเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับพี่ยุนโฮฮะ (อ่ะ!!ไปทำอะไรกันมาเนี่ย?)

“พวกพี่ไปทำอะไรกันมาน่ะ...ตาคล้ำเชียว” เฮ้ๆๆๆ อย่าบอกนะว่า

“ไม่ได้นอนเลย” ห๋า!!!พระเจ้า อันนี้พี่แจจุงตอบผมฮะ

“แจจุงชวนดูช้างทั้งคืน” อ๋อ!! มิน่าล่ะ ก็แค่ดูช้าง

แง๊!!!!...พี่ฮะ ช้างที่ไหนมันจะออกมาเพ่นพ่านกลางดึกล่ะ ขนาดเด็กประถมยังเดาออกเลยว่าอ่อน พี่ไปฟังใครมาเนี่ย?

ผมงงฮะ..ยังพอเข้าใจว่าพี่แจจุงเอ็นดูช้างยิ่งกว่าหมี (ทำไมต้องเป็นหมีล่ะ?)

แต่ไอ้ช้างเนี่ยมันคุ้นๆนะ อย่างกับผมฝันว่าผมหลอกพี่แจจุงให้หันไปมองช้างทางนอกหน้าต่างเมื่อคืนนี้เลย

ยิ่งคิดก็ยิ่งมึนฮะ....อ่ะพี่จุนซู

“พี่จุนซู...อรุณสวัสดิ์ฮะ” ชะอุ๊ย!!หน้าตาเหมือนไปโกรธใครมาเป็นร้อยชาติเลย นอกจากไม่ทักไม่ทายแล้วยังมองผมตาขวางเชียว

งี๊!!! น่ากลัว

“พี่ยูชอนล่ะฮะ....” นั่นสิ!! ผมไม่เห็นพี่เขาเลย ในห้องนอนก็ว่างเปล่า ตื่นแต่เช้าเลยไม่น่าเชื่อ?

“นอนอยู่!!!” ตรงไหนล่ะพี่..ไม่เห็นจะมีละ...

แง๊!!!!!! พี่ยู๊ชอน

ทุกคนฮะ ร่วมไว้อาลัยกับสภาพอันเลวร้ายของชายหนุ่มหนึ่งในสมาชิกวงดงบังชินกินอนจมซากกะละมัง+ตะหลิวที่ผมเพิ่งจะเดินผ่านไปหยกๆ

โธ่!!! ใครหนอช่างทำพี่ชายผม น่าสงสาร =.=

“ใครบังอาจทำพี่” ผมถามฮะ พี่ชายตัวป่วนที่ผมคิดว่าจะเอาคืนเข้าสักวัน ลืมตาขึ้นมามองผมอย่างช้าๆๆๆ

พี่ต้องไม่ตายนะ พูดกับผมก่อนจะกินอะไรไหม? (อ้าว??)

พี่ยูชอน ใครทำพี่?

“จุนซู” พี่จุนซูหรอ อ่ะเด๊ะ!! คุ้นอ่า..คุ้นอีกแล้ว มันเหมือนกับในความฝันของผมเลย เอ่อ...อย่าบอกนะว่า

“เมื่อคืนมีผู้หญิงเข้ามาในห้องของเรา” อันนี้พี่แจจุงพูดขึ้นฮะ

เอื้อกกกก!! ผู้หญิงหรอ (ชางมินกลืนน้ำลายดัง อึ่กกก!!!)

“ผู้หญิงหรอฮะ”

“อืมมม!! ใส่ชุดเหมือนนายเลย”

“ผมยาวป่ะพี่”

“ใช่!!” ง่ะ...แล้วผมก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆ “แต่เอ๊ะ!!นายรู้ได้ไงอ่ะ”

มันไม่ใช่ความฝันฮะ มันคือความจริง..ถ้าอย่างงั้นไอ้เรื่องเมื่อคืนนี้ ผม...ผม...อ๊ากกกกกกกก!!! ผมคนฮะ

“นี่ไง!!...หลักฐาน” มีผมของผม โอ๊ยยยย!!ไม่ใช่ มีผมของสาวน้อยปริศนาคนนั้นตกลงข้างๆประตูห้องนอน รู้สึกว่าจะเป็นตอนที่โดนพี่จุนซูกระชากไว้แน่ๆเลย ตาย!!!

“ใช่จริงๆด้วย...ผมยาวประมาณนี้” พี่ไม่ต้องวินิจฉัยจะได้ไหม ขอร้อง!!

“โธ่!! ของแค่นี้จะไปรู้ได้อย่างไงว่าเป็นใคร จริงไหมฮะ....” ผมแกล้งเดินไปหยิบเส้นผมในมือของพี่ยุนโฮเพื่อต้องการทำลายหลักฐาน

แต่พี่จุนซูคนแค้นหนักกลับเอื้อมมาคว้าแล้วดึงทิ้งอย่างแค้นยิ่งกว่าสิ่งใด

“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ายัยผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” เอื๊อกกกก!! ชะตาชีวิตผมเริ่มสั่นคลอนฮะ

“ฉันจะไม่ไว้แน่!!!” แอ๊!!.....โหดร้าย พี่จุนซุน่ากลัวยิ่งกว่าอะไรในยามนี้...ไม่ใช่ความฝัน !!

จบกันฮะ เรื่องนี้ต้องปิดเป็นความลับสุดยอด อย่าให้ใครรู้เลยเชียวนะว่าสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม หุ่นอ้อนแอ้นอรชรเมื่อคืนนี้เป็นใคร

ตายโฮกกกกกก!!! ฮะ

จุ๊ๆๆๆๆ ทุกคน...มินมินมีความผิดที่ปิดบังไว้ในใจ อย่าไปบอกใครเชียวนะ ว่าผู้หญิงคนเมื่อคืนก็คือ ผม

เหยียบไว้เลยนะฮะ ยิ่งจมได้เท่าไรยิ่งดี

แล้วในที่สุด เหล่าสมาชิกดงบังชินกิทั้งสี่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่า แม่หนูน้อยคนเมื่อคืนนั้นเป็นใคร

คิม จุนซูออกตามล่า..อย่าเอาเป็นเอาตาย

และนึกเสียดายว่าเมื่อคืนนี้ไม่น่าปล่อยให้มีชีวิตรอดกลับไปได้!!!!

บ๊ายบายฮะ...หวังว่าเรื่องราววุ่นๆจะจบลงเพียงเท่านั้น

ร่วมไว้อาลัยให้กับพี่ยูชอนที่ยังจมดิ่งกับพวกกะละมังจากเงื้อมมือของพี่จุนซู ผมขอโทษฮะ...อ่ะนะ พี่ มินไม่ได้ตั้งใจ ถ้าเมื่อคืนพี่ไม่ใส่ร้ายผมก่อนนะ..เอ่อ รู้สึกผิดฮะ

จะทำอย่างไงดีเนี่ย!!!

“พี่ยูชอน” อ่ะ...สลบไปอีกและ ตาย...ถ้าอย่างงั้น!!!

--ปอเต็กติ๊ง--

เฮ้ว มี พลีสสสส!!!!!!!!!!! =.=

///THE END///

-----------------------------------------------------------------------