{bjin} my princess

เนื้อเรื่อง

My Princess

เจ้าหญิงของผม

คุณรู้จักเขาไหมครับ?

♡

เมื่อตอนยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ คุณพ่อคุณแม่เคยอ่านนิทานก่อนนอนให้คุณฟังใช่ไหม นิทานที่จะมีโครงเรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาอย่างกับลอกกันมา แต่ในรายละเอียดของมันกลับแตกต่างกันไป

นิทานก่อนนอนที่คุณแม่ของผมชอบเล่าให้ฟังเป็นนิทานที่มีเจ้าชายรูปงาม ซึ่งมีภารกิจต้องไปช่วยเหลือเจ้าหญิงที่ตนเองรัก จากแม่มดบ้าง มังกรตัวร้ายบ้าง แต่ผลสุดท้ายเจ้าชายจะได้รับชัยชนะและครองรักกับเจ้าหญิงของเขาชั่วนิรันดร์

เรื่องราวเหล่านี้มันก็ปลูกฝังอะไรในหัวเราไว้ได้สักพักหนึ่งละ ผมเคยติดนิทานพวกนี้จนนอนไม่หลับถ้าไม่ได้ฟังเชียวนะ แต่ก็เอาเถอะ จนถึงตอนนี้อะไรๆก็เปลี่ยนไปแล้ว

ผมไม่ได้จำเป็นต้องฟังนิทานก่อนนอนอีกต่อไป ไม่ต้องการเป็นเจ้าชายที่ขี่ม้าขาวไปช่วยเจ้าหญิงคนไหน ไม่ต้องการปราบแม่มดหรือมังกร เพราะเมื่อโตขึ้น อะไรๆรอบตัวก็สอนเราใหม่

ใครบางคนบอกผมเอาไว้ว่าเจ้าหญิง เจ้าชาย แม่มด มังกร มันก็มีอยู่แค่ในจินตนาการ แต่ผมไม่คิดว่าอย่างนั้นนะ

เจ้าหญิงของผมมีอยู่จริงๆ

♡

เปลือกตาสีอ่อนปิดสนิท รับกันดีกับเส้นผมสีดำสนิทที่ตกลงมาระหน้าผากมนสวย สันจมูกโด่งทว่าปลายมนนั้นหายใจเข้าออกเบาๆ ริมฝีปากสีสดเผยอออกน้อยๆทั้งที่สองข้างแก้มใสถูกกดลงจนเป็นรอยบุ๋ม

เจ้าหญิงกำลังหลับฝันดี

เหมือนกับในนิทานที่เคยฟังมา เจ้าหญิงที่กำลังหลับฝันดีอย่างเจ้าหญิงนิทราก็ต้องถูกจุมพิตเพื่อปลุกให้ตื่น คงไม่แปลกอะไรถ้าผมจะปลุกเจ้าหญิงของผมด้วยวิธีนั้นเช่นกัน

ร่างโปร่งคุกเข่าลงข้างเตียง ใบหน้าคมโน้มลงใกล้แก้มนุ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มือหนาวางลงด้านข้างร่างที่กำลังนอนหลับสบาย ดวงตาคมจ้องมองเจ้าหญิงของเขาอย่างหลงใหล แล้วก้มลงจนลมหายใจร้อนเป่ารดพวงแก้มเนียนใสของคนที่นอนอยู่

"คิมฮันบิน.."

ทว่าจู่ๆเจ้าหญิงของเขาก็ลืมตาขึ้น เสียงใสเอ่ยเรียกชื่อเขา โดยที่ดวงตาเรียวเล็กนั้นหรี่มองอย่างผู้ใหญ่ที่จับได้ว่าเด็กดื้อไปทำอะไรผิดมาสักอย่าง

"เอ่อ..คือ.."

คิมฮันบินเจ้าของชื่อยังค้างอยู่ในท่าเดิม ใบหน้าของพวกเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบแต่ไม่สามารถจุมพิตเจ้าหญิงได้อีกแล้วเพราะดูจากสายตาและใบหน้าที่เชิดรั้นนั้น อีกฝ่ายคงไม่ยอม

"ไม่ต้องแก้ตัว จะลักหลับฉันหรือไง"

เสียงใสเอ่ยก่อนจะใช้ฝ่ามือเล็กดันใบหน้าคมออกไป ฮันบินได้แต่ยิ้มแหยๆแล้วเกาท้ายทอยแก้เก้อ

"คิดจะจูบปลุกอีกละสิ พอดีว่าฉันไม่ใช่เจ้าหญิงนิทรา แล้วก็รู้ทันนายด้วย ..โทษทีนะ"

เจ้าหญิงของเขาเอ่ยด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ รอยยิ้มร้ายถูกส่งมาหลังจบประโยคนั้น ก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมมาดึงแก้มเขาทั้งสองข้างให้ยืดออก อย่างที่ทำเป็นประจำเวลาอยากจะหยอกล้อกัน

แต่คนทำคงไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นมันหวานเชื่อมนักสำหรับคนมอง

"ไม่ง่วงหรือไง มานอนสักทีเถอะ เล่นอะไรเป็นเด็กอยู่ได้"

ไม่นานหลังจากนั้นเสียงเล็กก็เอ่ยขึ้นพลางวางมือลงตบที่ว่างด้านข้างเตียงดังปุๆ เรียกให้ฮันบินขึ้นไปนอนเป็นเพื่อน จบท้ายด้วยการปิดปากหาวหวอดอย่างน่ารัก แล้วดวงตาคู่สวยนั้นก็ปิดลงอีกคราว

เจ้าหญิงของผมไม่ได้หลับเพื่อรอให้เจ้าชายมาจุมพิตปลุกให้ตื่น

แต่เขารอให้เจ้าชายมานอนข้างๆกันตลอดทั้งคืน

คุณรู้จักเขาไหมครับ

เจ้าหญิงของผมน่ะ

♡

เรียวปากบางแย้มยิ้ม ในขณะที่สายตาก็จับจ้องไปที่โทรทัศน์เครื่องเล็กตรงหน้า เจ้าหญิงของผมกำลังนั่งกอดเข่าดูรายการวาไรตี้โชว์บนโซฟากลางห้องอย่างสนุกสนานเชียว

"ฮันบิน ..ดูดิ คนนี้กินโคตรเร็วอะ โห!"

กรอบตาเรียวสวยเบิกกว้างเมื่อยามมองไปยังผู้เข้าแข่งขันในรายการ เสียงผิวปากหวือและหัวเราะคิกคักดังเป็นระยะ จนฮันบินต้องเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเล่มโตที่อ่านอยู่

"อืม กินเร็วจริงๆด้วยแฮะ"

พึมพำผสมโรงไปกับคนตัวเล็กด้านข้างพลางลอบมองมุมปากเล็กที่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหวาน แววตาคล้ายลูกแมวไหวระริก กระตุกหัวใจคนมองให้หวั่นไหวได้อย่างเคย

"มาแข่งกันมั่งมั้ย ฉันว่าคราวนี้ฉันชนะแน่!"

เสียงใสเอ่ยขึ้นเจือแววตื่นเต้น ทั้งที่สายตายังจับจ้องไปที่หน้าจอแอลซีดีนิ่งราวกับถูกสะกด ฮันบินยกมือขึ้นเท้าคางมองเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"เอาสิ ..แตงโมนะ ใครชนะสั่งอะไรคนแพ้ก็ได้อย่างนึง"

คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงหลังจากเอ่ยคำท้าทาย เขาเชื่อว่าตนเองต้องชนะ เช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายเชื่อนั่นละ แต่ฮันบินมั่นใจมากกว่านิดหน่อยเพราะเขารักการแข่งขันมากกว่า

เจ้าหญิงกำลังถูกล่อหลอกด้วยเล่ห์กล

เหมือนกับในนิทานที่เคยฟังมา เจ้าหญิงที่งดงามอย่างสโนว์ไวท์ต้องถูกแม่มดใจร้ายล่อหลอกด้วยแอปเปิ้ลสีแดงสด เธอตกหลุมพรางและกัดกินมัน ผิดกันเพียงนิดเดียวตรงที่เจ้าหญิงของเขาไม่เชิงว่าถูกล่อหลอก แต่เป็นตัวตั้วตัวตีสร้างกับดักให้ตนเองตกหลุมพรางเสียเอง

"เตรียมรับคำสั่งไว้เถอะ คิมฮันบิน!"

รอยยิ้มหวานกดลึกลงตรงมุมปากสวยนั่นทันทีที่ตอบรับคำท้า ฮันบินเผลอจ้องมันไม่วางตา ก่อนที่กำปั้นเล็กจะยกขึ้นชกไหล่เขาเบาๆแก้เขิน

"ไปเอาแตงโมมาเดี๋ยวนี้เลย"

ใบหน้าเรียวเล็กที่เริ่มจะมีริ้วแดงปรากฎจางๆเสมองไปทางอื่น เมื่อเอ่ยประกาศิตคำสั่งนั้นออกมา ทำให้เขาไม่สามารถหุบยิ้มได้สักที เพราะไม่บ่อยนักที่เจ้าหญิงของเขาจะเก็บอาการเขินอายไว้ไม่อยู่แบบนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันน่ารักจนเขาอยากจะระเบิดตัวเองทิ้งให้ได้ในวินาทีเดียว

"นับหนึ่ง สอง สามแล้วเริ่มนะ ใครหมดก่อนผิวปากดังๆ ถือว่าอีกคนแพ้ทันที โอเคปะ?"

หัวทุยสวยพยักหน้าแรงจนผมเส้นเล็กสีดำขลับปลิวไปตามแรงลม แววตามุ่งมั่นตั้งใจจากอีกคนทำให้ฮันบินอดจะยกยิ้มมุมปากไม่ได้ เขานับหนึ่งถึงสามเป็นสัญญาณแล้วเริ่มกัดกินเนื้อผลไม้สีแดงสดอย่างรวดเร็ว

บรรยากาศของการแข่งขันเริ่มคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ ต่างคนต่างจ้องซีกแตงโมในมือฝ่ายตรงข้ามและกลืนส่วนของตนเองลงท้องโดยที่แทบจะไม่ได้เคี้ยว เปลือกสีเขียวถูกทิ้งลงบนจานทั้งสองเป็นจำนวนไม่น้อย สุดท้ายเสียงผิวปากก็ดังขึ้นชัดเจน

รอยยิ้มของฮันบินเป็นหลักฐานยืนยันได้ดีถึงชัยชนะ รวมทั้งเสียงโห่ร้องนั่นก็เช่นกัน เจ้าหญิงของเขาขมวดคิ้วฉับทันทีที่เห็นการกระทำเหล่านั้น ริมฝีปากแดงบางเม้มเข้าหากันแน่นอย่างที่เจ้าตัวไม่รู้หรอกว่าน่ารักแค่ไหน มือเล็กวางเปลือกแตงโมที่ติดเนื้ออยู่นิดหน่อยลงกับจาน

"ฮันบินขี้โกงว่ะ ฉันไปทำงานต่อดีกว่า เก็บจานด้วยนะ"

รอยยิ้มแห่งชัยชนะค้างอยู่บนใบหน้าคิมฮันบินได้อีกสองวินาทีเท่านั้น จากนั้นคือความงุนงงที่ฉายอยู่บนใบหน้า ร่างสูงโปร่งทำท่าจะเดินตามเจ้าหญิงของเขาไป แต่คิดอีกทีก็เปล่าประโยชน์

คิมฮันบินยักไหล่เสียทีหนึ่งให้กับชัยชนะที่ดูเหมือนจะไร้ค่าไปแล้วตอนนี้ เขาหัวเราะเบาๆกับตัวเองพลางก้มเก็บอุปกรณ์การแข่งขันเมื่อครู่ เมื่อนึกถึงสีหน้าของคนรักตอนที่รู้ตัวว่าแพ้แล้วก็อดยิ้มออกมากว้างๆไม่ได้

เจ้าหญิงของผมก็เป็นอย่างนี้เสียทุกที

เขาฉลาดพอที่จะปีนขึ้นจากหลุมพรางที่ตกลงไป

ด้วยความเอาแต่ใจที่น่ารักจนใครๆก็ต้องยอมแพ้

คุณรู้จักเขาไหมครับ

เจ้าหญิงของผมน่ะ

♡

หลังมือเล็กสัมผัสเบาๆบนใบหน้าคมของคนที่ยังนอนอยู่บนเตียง ทั้งที่ปกติไม่ใช่คนตื่นสายแต่ฮันบินกลับยังหลับสนิท แม้ว่าขณะนี้เข็มนาฬิกาจะจรดลงตรงกันบนเลขสิบสองแล้วก็ตาม

"ฮันบิน ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย?"

เสียงใสพึมพำเบาๆเมื่อรับรู้ถึงอุณหภูมิร่างกายของอีกคนที่สูงขึ้นกว่าปกติ ร่างสูงโปร่งที่ยังนอนอยู่บนเตียงไม่ยอมลุกขึ้นตามเสียงเรียก มีเพียงเสียงครางต่ำๆเท่านั้นที่ตอบรับกลับมา

"ฮืมม..."

ริมฝีปากสีสดยื่นออกเล็กน้อย เมื่อเจ้าตัวกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด เจ้าหญิงของเขากำลังอยู่ในสภาวะงุนงงที่ไม่รู้จะจัดการอย่างไรดี

เจ้าหญิงกำลังเป็นห่วงเจ้าชายมาก

เหมือนกับในนิทานที่เคยฟังมา เจ้าหญิงเป็นห่วงเจ้าชายอสูรเมื่อเขาถูกอันธพาลบุกเข้ามาทำร้ายถึงในปราสาท เธอจับมือเจ้าชายเอาไว้และสัญญากับเขาว่าเขาจะต้องปลอดภัย เธอบอกรักเขาเป็นครั้งแรกท่ามกลางน้ำตาที่ไหลริน

แต่โดยที่ไม่ได้ร่ำไห้หรือบอกรักกัน เจ้าหญิงของเขากลับใช้มือเล็กข้างหนึ่งแปะป่ายไปตามใบหน้าคม ส่วนหลังมืออีกข้างก็วางทาบอยู่บนหน้าผากของตัวเอง และดูเหมือนเท่านั้นจะไม่ช่วยอะไรได้มากพอ เพราะคิ้วเรียวยังขมวดมุ่นอย่างไม่สบายใจ

"โทษนะ.."

ลิ้นเรียวแลบเลียริมฝีปากบางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่หน้าผากมนจะโน้มลงแนบชิดกับหน้าผากของคนที่คาดว่าจะป่วย ฮันบินค่อยๆลืมตาขึ้นมองการกระทำแปลกๆของคนน่ารักของเขา

"ทำอะไรอะ?"

ดวงตาเรียวสวยกลอกไปมาเร็วๆดูลอกแลกยิ่งกว่าเดิม ไม่นานหลังจากนั้นเจ้าหญิงของเขาก็ผละออกอย่างตระหนกน้อยๆ แม้มือบางจะยังกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น

"เอ่อ.. วัดไข้ ..ฮันบิน นายตัวร้อน.."

ว่าแล้วใบหน้าน่ารักก็ขึ้นสีเรื่ออีกครั้ง คนตัวเล็กรีบวิ่งไปยังห้องครัว คงจะเอาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้คนป่วยที่นอนยิ้มหวานจนตาปิดอยู่บนเตียงนั่นละมั้ง

ตลอดทั้งวันคนตัวเล็กวิ่งวุ่น เช็ดตัว หาข้าวหาน้ำมาปรนนิบัติคนป่วยจนเหงื่อตก จนบางครั้งก้น่าแปลกใจว่าคิมฮันบินนั้นจัดอยู่ในลิสต์ของคนป่วยหรือคนสำออยกันแน่

"ป้อนหน่อยสิ ไม่มีแรงถือช้อนเลย"

"ตัวร้อนขึ้นหรือเปล่าอะ ลองวัดอีกทีสิ มันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ"

"เหนียวตัวอะ เช็ดตัวให้หน่อยได้มั้ย"

"ขอน้ำหน่อย อยากกินน้ำส้มคั้นจังเลย"

และอื่นๆอีกมากมายก่ายกองที่คิมฮันบินจะสรรหาความต้องการมาเรียกร้องเอาได้ แม้จะดูราวกับแกล้งกัน แต่คนตัวเล็กก็ยังทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการโดยไม่ปริปากบ่นให้ได้ยิน

"เหนื่อยมั้ย?"

เสียงทุ้มยิ่งกลายเป็นโทนต่ำและแหบห้าวลงไปอีกเพราะความป่วยไข้ เขาเอ่ยถามเมื่อยันตัวขึ้นนั่งบนเตียงนุ่มพลางทอดสายตามองไปยังใบหน้าหวานที่เม็ดเหงื่อผุดพราว

"เหนื่อยดิ แต่ถ้ามันทำให้นายหายเร็วขึ้นก็ถือว่าโอเค"

รอยยิ้มหวานเชื่อมทว่าดูอ่อนเพลียตอบกลับมา ทำให้เขาได้แต่เกาท้ายทอยเก้อๆ อันที่จริงก็เขินอยู่ไม่น้อยแหละ เพราะเจ้าตัวเล็กของเขาแทบจะไม่เคยแสดงความรักความห่วงใยให้เห็นกันชัดๆแบบนี้เลย

"ขอบคุณนะ ถ้าอยู่คนเดียวตอนป่วยคงแย่กว่านี้มาก"

คราวนี้เจ้าหญิงของเขาเปลี่ยนจากนั่งขัดสมาธิเท้าคางมองอยู่ข้างเตียง มาเป็นนั่งข้างๆคนป่วยบนเตียงนุ่มนิ่ม แววตาเป็นประกายมองเขาอย่างที่ฮันบินก็แปลความหมายไม่ออก เขารู้แต่ว่ามันอบอุ่น และทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

"ขอบคุณเหมือนกัน ขอโทษด้วยที่ชอบเอาแต่ใจ ถือว่าวันนี้ไถ่โทษหมดเลยแล้วกันนะ"

ใบหน้าเรียวสวยที่เขารัก บัดนี้ก้มต่ำจนแทบจะมุดหายเข้าไปในคอเสื้อของเจ้าตัว ถึงอย่างนั้นก็ยังซ่อนริ้วแดงบนใบหน้าหวานและใบหูขาวนั้นไม่ได้ ฮันบินมองการกระทำเหล่านั้นด้วยรอยยิ้มโดยที่ไม่รู้ตัว วงแขนแข็งแรงเอื้อมไปดึงร่างเล็กมากอดเอาไว้หลวมๆ

"ขอบคุณที่เป็นเจ้าหญิงของผมนะ ..จินฮวานฮยอง"

มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมเส้นเล็กของคนในอ้อมกอด ใบหน้าเรียวเล็กแนบเข้ากับอกเสื้อของฮันบินครู่ใหญ่ ก่อนจะยอมเงยแหงนขึ้นสบตากับเจ้าของอ้อมกอดอุ่น

ไม่มีแรงดึงดูดใดๆทั้งสิ้น ฮันบินแค่ทอดมองเจ้าหญิงของเขาไปเรื่อยๆ ไม่ได้วาดหวังถึงอะไรที่มากกว่านั้น แต่คนน่ารักที่คอยปฏิเสธมาตลอดกลับเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ ริมฝีปากเรียวสวยแนบเข้ากับปากหยักของเขาทั้งที่เจ้าตัวเล็กยังหลับตาปี๋

เสียงหัวเราะดังขึ้นเพียงในลำคอเท่านั้น เมื่อคิมฮันบินกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น แล้วกดริมฝีปากทาบเข้ากับปากเล็ก ค่อยๆบดเบียดมันเนิ่นนานจนเจ้าหญิงของเขาหอบหายใจถี่หนัก ฮันบินจึงยอมปล่อยเรียวปากเล็กให้เป็นอิสระ

เจ้าหญิงของผมไม่ร้องไห้ง่ายๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ซ้ำยังปากหนักเกินกว่าจะบอกรักกันตรงๆ

แต่เขาพยายามแสดงมันออกมาผ่านการกระทำอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

...และเท่านี้แหละที่คิมฮันบินต้องการ

คุณรู้จักเขาไหมครับ

เจ้าหญิงของผมน่ะ

♡

เจ้าหญิงของผมชื่อคิมจินฮวาน

คุณพอจะรู้จักเขาไหมครับ

♥♥♥


happy ending




fiction by qwinnet