คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : sf : กระตุกหนวดมาเฟีย
[TaecKhun]
โกดังร้างแห่งหนึ่ง
ปังๆๆๆๆๆๆ
อ๊ากกกกกก
“เห้ย!ไอ้ชานซองก็ไปทางขวาดิ ดักข้างหน้าไว้เดี๋ยวกูคุมทางนี้เอง”ร่างสูงบอกอย่างหัวเสีย
“เออๆงั้นมึงคุมด้านหลังเลยไอ้แทค ระวังไว้เลยกูจะไปดูในโกดัง”ร่างสูงโปร่งอีกคนบอกอย่างใจเย็น
“ว่าไงไอ้ชาน มีไรบ้าง” แทค
“ไม่มีไรเลยมีกล่องเปล่าอย่างเดียว” ชาน
“เออๆงั้นออกมาข้างนอกเลย กับที่พักก่อนไปเดี๋ยวพวกมันมา”
“เออๆ ....เห้ย!ไอ้แทคด้านหลัง!!!”
.
.
.
.
พรึบ!!!
“เห้ยยยยยย!!! / เหี้ยยยยยย!!!” ชาน / แทค
“ย๊าส์! ไอ้มินจุนนายถอดปลั๊กทำมายยยยยย” แทคยอนเริ่มโอดครวญ
“เออดิกำลังมันส์เลยเนี่ย”ชานซองเริ่มหัวเสีย
“อย่ามาว่ากูนะเว้ย พวกเอ็งนี่เป็นมาเฟียที่ปัญญาอ่อนชิบหายเล่นเกมเป็นเด็กไปได้ พวกมึง 21 กันแล้วนะไอ้พวกเวร ข้าวอ่ะจะแดกไม๊ห้ะ!!! แล้วเมื่อไหร่จะไปเรียนวะเนี่ยกูรอนานจนรากจะงอกละ”มินจุนบ่น
{Taec part}
“เออๆไปแล้วๆ บ่นเป็นตาแก่ไปได้ไอ้แพนด้า ที่เร่งพวกกูเนี่ยจะไปเรียนหรือไปหาไอ้ลูกเจี๊ยบกันแน่ห๊ะ!”
ก็จริงไม๊ล่ะแหม เห็นไปมอทีไรนี่วิ่งแจ้นไปหาไอ้เด็กนั้นตลอดอ่ะ ตอนจะขึ้นเรียนโอดครวญจะอยู่ด้วย โวะ! โอะ! ลืมแนะนำตัว อันยองครับ ผมชื่อ อ๊คแทคยอน หรือ แทค ที่เพื่อนผมเรียก ผมมีเพื่อน 2 คนครับ คือ ไอ้โย่งนี่ มันชื่อ ฮวางชานซอง หรือ ชาน คนที่ผมเล่นเกมด้วยอะแหละ มันเป็นคน มึนๆซึนๆครับ แต่มันโคตรสูง
อีกคนคือไอ้แพนด้า มันชื่อ คิมมินจุน หรือ จุนเค ครับ วันๆมันไม่ทำอะไรหรอกครับ นอกจากแต่งเพลงกับไปหาเด็กมัน แต่ที่ผมเรียกมันว่าแพนด้าเนี่ยเพราะครอบตามันดำครับ -_-
อีกเรื่องนึงคือผมเป็นมาเฟียครับ ไอ้สองตัวนี่ก็เหมือนกัน พวกผมสนิทกันตั้งแต่เด็ก ตอนนี้พวกผมเรียนที่มหาวิยาลัย JYPE คณะบริหารธุรกิจปีที่ 3 ครับ
“นั้นที่รักกูเว้ย น่ารักจะตาย”มันบ่นอุบอิบ
ณ มหาลัย JYPE
วันนี้พวกผมมีเรียนตอนบ่ายครับ ไม่รู้มันจะชวนมาเช้าทำไม เล่นเกมต่อยังได้อ่ะ -_- พวกผมจึงมานั่งรอที่โรงอาหารใต้ตึกครับ
“น้องด้งคร้าบบบบบ ทานนี่หน่อยน้า นี่ด้วย นี่ ๆๆๆๆ %^%%#^&^&3”
“โอ๊ยพอ! จะตักมาทำไมกันนักกันหนาเนี่ย แล้วเลิกเรียกน้องด้งๆซะทีชื่ออย่างกะเด็กน้อย ผมบอกหลายรอบแล้วนะ ผมชื่อ จางอูยอง ครับ” ไอ้ลูกเจี๊ยบบ่นครับ ฮ่าๆๆๆ ไอ้แพนด้าหน้าเหลือนิดนึงฮ่าๆๆๆ
“เค้าขอโทษ....”
“เออๆ ผมจะไปหาเพื่อนผมละมันเพิ่งย้ายมาจากฝรั่งเศส” หืม?
“นายมีเพื่อนคนอื่นนอกจากตี๋ด้วยหรอไอ้ลูกเจี๊ยบ” กูก็สงสัยเหมือนมึงแหละไอ้ชาน
“ผมก็บอกนิว่าเพื่อน ผมบอกเป็นพ่อพี่หรอ?” กวนตีน!!!
“กวนนะมึง”
“ผมไปได้ยัง?”
“พวกกูอยากเห็นเพื่อนมึงวะ หน้าตาจะเป็นยังไง” อันนี้ผมถามเอง
“หึ...เห็นแล้วก็อย่าจีบเพื่อนผมแล้วกัน” มีการยิ้มด้วย เพื่อนมึงเป็นนักเลงหรือไง?
หลังจากที่ผมบอกไอ้ลูกเจี๊ยบไปว่าพวกผมอยากเห็น มันก็พาเดินมาที่คณะมันทันที อ่อ! ผมคงลืมบอกไปว่าพวกผมกับเด็กนี่อยู่คนละคณะกันครับ ที่รู้จักกันเพราะตอนม.ปลายไอ้ลูกเจี๊ยบเป็นน้องรหัสของไอ้แพนด้า ลูกเจี๊ยบหรือน้องอูยอง อยู่คณะนิเทศ ปี 2 ครับ
น้องมันมีเพื่อนอีกคนที่ผมรู้จักคือ ไอ้เด็กตี๋ หรือ อีจุนโฮ นั่นเอง เด็กนั่นเหวี่ยงพอๆกับเด็กนี่อ่ะแหละ สองคนนี้เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ม.ปลายแล้วครับ
ใต้ตึกนิเทศศาสตร์
ตอนนี้พวกผมมานั่งที่โรงอาหารใต้ตึกนิเทศแล้วครับ ไม่ต้องถามว่าทำไมไม่ไปเรียนเพราะจารย์ยกคราสครับ ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบ เรียนแค่ภาคเช้าครับ
“ไหนวะเพื่อนมึงอะ” ไอ้ชาน
“อูยองงงงงงง!” ไอ้เด็กตี๋วิ่งตาปิดมาแต่ไกลเลยครับ มันมองทางเห็นหรอวะ?(หุบฟันพี่ไปเถอะ:จุนโฮ)
“นายจะเสียงดังทำไมเนี่ย แล้วคุณนี่ละ” ใคร? เพื่อนที่มันบอกหรอ?
“ไอ้ลิงหลบ!ฉันจะนั่งกะยองงี่ คุณนี่ยังไม่มาอะเห็นบอกว่ากำลังยื่นเอกสารอยู่” เด็กตี๋ผลักชานซองออก แล้วหันไปคุยกับลูกเจี๊ยบทันที
“นี่! ไม่คิดจะทักพวกฉันบ้างหรือไง” มินจุนถาม
“โอ๊ะ! ลืม...สวัสดีครับพี่จุนเค พี่จอบ แล้วก็ไอ้...เอ้ย พี่ลิง ” ดูมันเรียกผมสิ -_-***
“ทำไมมึงเรียกไอ้มินจุนซะดี แล้วพวกกูเรียกอย่างกะเพื่อนเล่น” ดีมากชานซอง
“ก็พี่จุนเคเคยติวหนังสือให้ผมนิ ผมก็ต้องเรียกดีๆดิ แต่พวกพี่ชอบแกล้งผมอ่ะผมเรียกงี้ไม่เห็นจะแปลก”ดูมัน
“ไอ้-”ชานซองกำลังจะด่าครับ
“คุณนี่! ทางนี้!” ลูกเจี๊ยบตะโกนครับ พวกผมทั้งหมดหันไปตรงหน้าคณะทันที
\0//o//0/ (หน้าผม)
\0 o 0/ (หน้าชานซองกับมินจุน)
\^o^/ (หน้าอูยองกับจุนโฮ)
นางฟ้า!
นางฟ้า!!
นางฟ้า!!!
สวย...สวยมาก ผมสีน้ำตาลดัดลอนนิดๆ ใบหน้าหวานๆแก้มสีอมชมพูเหมือนลูกพีช ตากลมโตทอประกายเหมือนมีดาวนับล้านอยู่ข้างใน เขากำลังเดินมาทางนี่ ริมฝีปากอิ่มนั่นกำลังฉีกยิ้มอยู่ช่างน่าจูบมากเหลือเกิน
แม่ครับ นี่ละสะใภ้ตระกูลอ๊ค โอ้ยยยยยยยยฟินนนนนนนน (-_- : ไรต์)
{End Taec part}
{Khun part}
สวัสดีครับ ผม คุณ นิชคุณ ครับ ผมย้ายมาจากฝรั่งเศสครับ คิดถึงอูยองกับจุนโฮจัง ผมย้ายไปตั้งแต่ ม.ต้น แล้วผมก็กับมาตอน ปี 2 ผมอยู่นิเทศเหมือนอูยองกับจุนโฮครับ ตอนนี้ผมอยู่หน้าคณะกำลังเดินไปหาเพื่อนครับ อ๊ะ! อูยองตะโกนมาพอดีเลย ผมก็รีบเดินไปหาเลยครับ
เอ๊ะ!
สามคนนั้นใครอ่ะ? แล้วผู้ชายฟันเหยิน(?)นั้นใคร ทำไมมองผมแปลกๆ
“ไม่เจอกันนานเลยนะ สองแฝด^^” ผมทักเพื่อนสองคนก่อนเลย
“คิดถึงงงงงงง / คิดถึงจังงงงงง” อูยอง / จุนโฮ
“แล้ว...”ผมแพลนสายตาไปที่สามคนนั้น
“อ่อ! นี่รุ่นพี่ที่เราเคยเล่าให้ฟังไง นี่พี่มินจุน พี่ชานซองแล้วก็พี่แทคยอน”
“อ่อ! คุณ เอ้ย ผมนิชคุณครับ เรียก คุณนี่ก็ได้ครับ”
“อืม...พี่ชื่อมินจุนนะ เรียก จุนเคก็ได้” ^^
“พี่ชื่อชานซองครับ”^^
“เออ...ฉันแทคยอน” -////-
ทำไมพี่เหยิน เอ้ย พี่แทค หน้าแดงอ่ะ จะว่าไปมองใกล้ๆพี่เขาหล่อดีนะ พี่เขาสีออกคล้ำๆหน่อยๆ ผมเซตตั้งขึ้น หน้าเรียวเห็นสันกรามชัดเจน (ถึงฟันจะยื่นไปหน่อย -_-) แล้วมีกล้ามที่แขน ดูก็รู้ว่าออกกำลังกายพอสมควร พอมองตัวเองทำไมผมตัวบางขนาดนี่เนี่ย T^T
“เออนี่ พวกฉันต้องไปเรียนแล้วเจอกันตอนเย็นนะเด็กๆ”พี่มินจุนพูด
“เจอกันครับ/บายยยยย/ครับ” จุนโฮ/อูยอง/ผม
ตอนนี้พวกพี่เขาไปได้ซักพักแล้วครับ
“นี่อูยองเล่าเกี่ยวกับพี่สามคนนั่นให้เราฟังหน่อยดิ” ผมถามอูยอง
“อ่อ พี่สามคนนั้นอ่ะอยู่ปี่สามคณะบริหาร”
“สามคนนนั้นอ่ะฮอตมาเลยนะในมหาลัย ทั้งรวย หล่อ เรียนเก่ง” จุนโฮเสริม
“อืม...ใช่ เราสนิทกับสามคนนั้นเพราะเราเคยเป็นน้องรหัสของพี่มินจุนอ่ะ”อูยองตอบ
“ควบกับเป็นแฟนพี่เค้าด้วยอ่ะดิ” จุนโฮพูดแทรก
“เดี๋ยวนะ! จริงหรออูยอง ทำไมไม่เห็นบอกคุณอ่ะ แล้วเป็นนานยัง?”ผมตกใจครับบอกเลย
“ก็...ก็...เป็นตอนวันจบม.6 อ่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอก T^T”
“อืมๆ แล้วไงต่อ” ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เลยหันไปหาจุนโฮเพื่อฟังสิ่งที่อยากรู้ตั้งแต่แรกต่อ
“นี่อย่าว่าแต่เราเลย นายก็เห็นดูๆกับไอ้หน้าลิงของนายอยู่นิทำมาเป็นไม่สนใจ ว่าแต่เขา ลับหลังนี่ไปไหนต่อไหนกันอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ!” อูยองแซะจุนโฮทันที
“ชิ...ก็แค่ดูๆปะ ยังไม่ได้เป็นแฟนกันซะหน่อย เมื่อไหร่จะขอก็ไม่รู้” จุนโฮเถียงอูยองทันที แต่ประโยคท้ายเหมือนบ่นกับตัวเอง แต่ด้วยความที่เรานั่งใกล้กันเลยได้ยินกันหมด
“แหมมมมมม / แหมมมมมม” ผม/อูยอง
“ช่างเหอะน่า...เออ!มีอีกเรื่อง”จุนโฮบอกปัดๆไป แล้วก้มมากระซิบ
“อันนี้ความลับนะ สามคนนั้นนะ เป็นมาเฟีย”
“ใช่” อูยองเสริม
ผมถึงกับเบิกตากว้าง มาเฟียเนี่ยนะ ให้ตายเถอะชีวิตผมนี่ไปไหนก็เจอแต่มาเฟียเนอะ พ่อผมก็เคยเป็นมาเฟียครับ แต่เลิกไปนานแล้ว เพื่อที่ฝรั่งเศสก็เป็นมาเฟียเหมือนกัน ผมละสงสัยจริงๆว่าแฟนมาเฟียเนี่ยต้องทำใจขนาดไหนกัน ขนาดผมเป็นลูกอดีตยังต้องระวังหลายๆเรื่องเลยครับ
“อย่าว่าเรานะ....แต่ว่าเราคิดว่า พี่แทคอ่ะ...ชอบคุณนี่” จุนโฮพูด
“จะบ้าหรอใครเขาจะชอบคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกกัน” ผมถึงกับตกใจ
“คุณนี่ไม่รู้จักรักแรกพบหรอ เห็นครั้งแรก สบตาครั้งแรกก็รักแล้ว”
“จุนโฮอ่า”
“ก็จริงนะคุณนี่ ขนาดยัยฮานิคู่ควงที่พี่เขาควงนานที่สุดพี่เขายังไม่มองแบบนี้เลย”อูยองเสริม
“แบบนี้นี่แบบไหนอ่ะ”
“ก็แบบนี่ของฉัน ของฉันคนเดียวไรงี้อ่ะ”
“-/////-”
“หึหึ”จุนโฮ
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบคนเจ้าชู้”
“หราาาาาาา/หราาาาาาาาาา” อูยอง/จุนโฮ
.
.
.
.
.
ตอนเย็น
ตอนนี้ผมอยู่หน้าคณะคนเดียวครับ เพราะสองคนนั้นต้องรีบกลับก่อน ผมเดินออกจากหมาลัยมาเรื่อยๆครับ
“สวัสดีครับคุณหนูนิชคุณ เจอกันอีกแล้วนะคนสวย” เห้ยมาตอนไหน?มาได้ไง?ตกใจหมดเลยอยู่ดีๆเขาก็เดินมาโอบไหล่ผม
“อ๊ะ!...เอ่อ...สะ...สวัสดีครับพี่แทคยอน” ผมพยายามแกะมือเขาออก
“หึ...เวลาสวัสดีผู้ใหญ่เขาต้องมองหน้ากันสิครับ แล้วมือนะไม่ต้องพยายามแกะหรอกครับ ยังไงซะก็แกะไม่ออกอยู่ดีเพราะพี่อยากกอดไว้แบบนี้ตลอด...
.
.
.
.
ตลอดชีวิตพี่ก็ทำได้ครับJ”
“ไอ้...ไอ้...หึ๊ย”ผมเตรียมจะด่าครับแต่พี่เค้ายื่นหน้ามาใกล้ผมก็ไม่กล้าด่า
“หึหึ...แล้วจะหายใจอีกนานไม๊ครับ สวัสดีใหม่- โอ๊ยยย!”ผมกัดเข้ากับมือของเขาจนต้องสะบัดมืออกจากไหล่ผม ผมรับวิ่งให้ห่างจากเขาทันที่แล้วหันไปพูดกับเขาว่า
“สวัสดีครับไอ้มาเฟียจอมหื่น หวังว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกนะ ฮ่าๆๆๆ” แล้วผมก็รีบชิ่งทันที สะใจชะมัดเลย
คิดจะเล่นกับผมงั้นหรอ ง่ายไปครับมาเฟียแล้วไงละ พ่อผมก็เคยเป็น
{End Khun part}
{Taec part}
หลังจากที่แยกจากเด็กคุณนั้น ผมก็สั่งให้ลูกน้องผมสืบประวัติเขาทันที ปรากฏว่าเขาเป็นลูกของหุ้นส่วนบริษัทผมเอง แถมพ่อของเขาและพ่อของผมยังเป็นเพื่อนสนิทกันด้วยสิ
นายเสร็จฉันแน่...นิชคุณ
ตกเย็นผมไปดักรอเขาที่หน้ามหาลัยครับ โชคดีซะด้วยที่เขากลับบ้านคนเดียว พอผมเดินไปโอบกอดเขาด้านหลัง เขาตกใจใหญ่เลยครับ ดูสิขนาดตกใจยังน่ารักเลย ตาที่กลมโตทอประกายของเขาเบิกกว้างขึ้นทัน พอผมยื่นหน้าไปใกล้ๆแก้มขาวเริ่มขึ้นสีอมชมพู ดวงตากลมเริ่มสั่นไหว ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเองไปผมคิดว่า...
เขา เขิน ผม
ถึงแววตาเขาจะเริ่มสั่นไหว แต่ความอวดดีอวดเก่งของเขาไม่เป็นลองใคร ผมไม่เคยกวนประสาทใครแล้วรู้สึกสนุกแบบนี้มาก่อน
“หึหึ...แล้วจะหายใจอีกนานไม๊ครับ สวัสดีใหม่- โอ๊ยยย!”
หึ...เขากัดมือผมครับ ฟังไม่ผิดหรอก เขากัดเข้ากับมือของผม คิดว่าแรงแค่นี้ทำอะไรผมได้ อย่างกับแมวข่วน ผมแค่แกล้งปล่อยเขาไปนั้นแหละ...มีเวลาสนุกอีกเยอะครับ...ผมเริ่มรู้สึกชอบเขาแล้วสิ
.
.
.
.
.
หรือผมควรมัดมือชกเขาดีนะ เขาจะได้เป็นของผม...คนเดียว
{End Taec part}
ณ โรงอาหารใต้คณะนิเทศ
{Khun part}
สวัสดียามเช้าวันสดใส
.
.
.
กับ ผี อ่ะดิ
อะไรเนี่ยทำมชีวิตผมถึงได้บัดซบขนาดนี่วะครับ เมื่อวานหลังจากที่ผมหนีไอ้มาเฟียฟันจอบนั่นมา พอผมกลับคอนโดปุ๊บนะ พ่อผมก็โทรมาบอกว่า
‘คุณลูก พ่อต้องไปจีนสามเดือนนะ’
แต่มันยังไม่น่าโมโหเท่ากับการที่ประโยคหลังพ่อทิ้งระเบิดไว้ว่า
‘พ่ออยากให้คุณหมั้นกับตาแทค ลูกเพื่อนพ่ออ่ะ’
ดูสิครับ!ดู! พอพ่อพูดจบก็วางสายไปเลย ไม่ถามความสมัครใจของลูกซักคำ แล้วไอ้ตาแทคลูกเพื่อนพ่อเนี่ย มันจะเป็นใครได้นอกจาก ไอ้มาเฟียจอมหื่นกามนั่นอ่ะ บ้าๆๆๆๆๆๆ อ๊ากกกกกกกกกก
“เป็นอะไรครับคนสวย พี่เห็นเราทึ่งหัวตัวเองนานแล้วนะครับ”
ทำไมพอผมคิดถึงมัน มันถึงมาเลยวะ
ไอ้มาเฟียหื่นเอ๊ยยยยย
“แล้วคุณจะยุ่งอะไรด้วยครับ ไม่มีเรียนหรือไง” สุภาพไว้ก่อนครับ ถ้าโวยวายไปได้มีคนสงสัยแน่
“วันนี้ไม่มี...เป็นห่วงหรอ”ดูทำหน้าเข้า ยกยิ้มมุมปาก หรี่ตาก้มลงมามองผม (ตอนนี้ผมนั่งอยู่ส่วนเขายืนครับ) แขนเขายกขึ้นมากอดอก
“ชิ!หลงตัวเอง...แล้วอย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าเรื่องงานหมั้นอะไรนั่นฝีมือคุณ” ผมเบะปากทันที แล้วสวนกลับไป
“ว๊า! ถูกจับได้ซะแล้วสิ...แล้วยังไงครับว่าที่คู่หมั้น ทางผู้ใหญ่เขาก็เห็นดีเห็นงามด้วยสิ”ยังมีหน้ามากวนประสาทอีกนะ
“นี่คุณ!”
“นายไม่มีสิทธิปฏิเสธอยู่แล้วนะ...นิชคุณ”
“ก็ผมจะปฏิเสธซะอย่างคุณจะทำไมผมครับ”ถ้าเขากวนประสาทผมได้ ผมก็กวนประสาทผมได้เหมือนกัน
“อย่าทำให้ฉันโมโหนายดีกว่านะนิชคุณ เพราะถ้าฉันโมโหอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ว้าวสรรพนามเปลี่ยนแล้วสิ แล้วไงใครสนเขาจะทำอะไรผมล่ะ? ฆ่าผมงั้นหรอ?
“ถึงยังไงผมก็ยืนยันว่าผมไม่หมั้น แล้วมันต้องไมเกิดขึ้น เพราะผมไม่ได้ชอบคุณ!”
“นายอยากลองดีกับฉันเองนะ...มานี่!” หลังจากนั้นเขาก็ลากผมไปที่รถของเขาทันที เขาจะพาผมไปไหนเนี่ย! อย่าบอกนะว่าเขาจะฆ่าผมจริงๆ! ไม่นะ!
“จะพาผมไปไหนปล่อย”ผมขัดขืนเต็มที่ เขาน่ากลัวมากตอนนี้ เขาจะโมโหอะไรกันนักกันหนาในเมื่อเราไม่ได้รักกัน
“เงียบไป!ก่อนที่ฉันจะจัดการนายตอนนี้เลย” เขาเร่งเครื่องออกไปทันที เขาขับไวมาก จะฆ่ากันให้ตายหรือยังไง
“คุณไม่เห็นต้องโมโหขนาดนี่เลยนี่ ในเมื่อเราไม่ได้รักกันซะหน่อย การที่ผมขัดงานหมั้นมันก็เป็นผลดีของเราไม่ใช่หรอ คุณก็มีชีวิตของคุณ ผมก็มีชีวิตของผม เราไม่จำเป็นต้องบังคับใจตัวเองเลย ที่คุณทำแบบนี้อ่ะก็เพื่อเอาชนะผมก็แค่นั้นแหละ!” ผมไม่เข้าใจเขา....ไม่เข้าใจเลย ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย
“หึ...บังคับงั้นหรอ...ไม่รักงั้นหรอ...นายต่างหากที่คิดไปเอง ฉันบอกตอนไหนว่าอยากเอาชนะนาย มันก็ใช่! ฉันอยากเอาชนะนาย อยากเอาชนะหัวใจของนายให้ได้ อยากให้นายเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว! ฉันถึงโทรไปบอกป๊าให้ขอหมั้นนายเพื่อผูกมัดนายเอาไว้! เพราะฉันชอบนาย! นายได้ยินไม๊!!! ” เขาหันมาหาผมแล้วพูดว่า เขาชอบผม ตอนนี้เขาเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ของเขา
“แล้วคุณจะมาชอบผมได้ยังไงในเมื่อเราเพิ่งรู้จักกัน!”ตอนนนี้ผมก็เริ่มโมโหแล้วเหมือนกัน มันไม่มีเหตุผลเลยที่เขาจะมาชอบผมเพียงแค่พบเจอแค่วันเดียว
เอี๊ยดดดดดดด!
“แล้วฉันบอกตอนไหนว่าฉันเพิ่งรู้จักนาย! ฉันบอกตอนไหนว่าเราเพิ่งรู้จักกัน! นายจำฉันไม่ได้งั้นหรอ...จำพี่ไม่ได้หรอคะคนดี” ตอนนี้เขาจอดรถที่คอนโดแห่งหนึ่งผมคิดว่าเป็นคนโดของเขา พอรถหยุดเขาหันมาตะคอกใส่ผม แล้วก็อ่อนลง ทำไมถึงแสดงสีหน้าเจ็บปวดแบบนั้น
หมายความว่ายังไง เราเคยรู้จักกันงั้นหรอ ทำไมประโยคสุดท้ายของเขาช่างคุ้นเคนเหลือเกิน...
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้เขาใจเย็นลงแล้วครับเขาพาผมเข้ามาในโรงแรม ขึ้นมาชั้นบนสุดครับ
“ถ้านายยังยืนยันว่านายไม่ได้รักฉันหลังจากเข้าไปในห้องแล้ว...ฉันจะปล่อยนายไป
มาแข่งกันไม๊ละ ถ้าฉันทำให้นายรักฉันได้...นายต้องเป็นของฉัน”
ผมเงียบครับผมไม่รู้เขามาไม้ไหน เขาต้องการอะไร ที่เขาพูดหมายความว่ายังไง ผมสับสนไปหมดความคุ้นเคยนั้นอีก มันคืออะไร
“เข้าไปสิ...หวังว่านายจะนึกออกนะ สิ่งที่นายสงสัยและสับสน ข้างในมีคำตอบอยู่” พอเขาพูดเสร็จก็ดันผมเข้ามาในห้องที่มืดสนิท
{End Khun part}
{Taec part}
ทุกคนคงสงสัยเหมือนคุณเขาใช่ไม๊ งั้นผมจะเล่าให้ฟัง....
ผมกับคุณเราเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็ก อย่างที่บอกพ่อของเราเป็นเพื่อนกันเราจึงรู้จักกันไปด้วย ผมและคุณถูกส่งไปเรียนม.ต้นฝรั่งเศสด้วยกัน แต่คนละโรงเรียน ความผูกพันเหล่านั้นทำให้เปลี่ยนสถานะพวกเราจาก ‘พี่น้อง’ เป็น ‘แฟนกัน’ แน่นอนว่าครอบครัวเราทั้งสองรู้ แต่เพื่อนของเราสองคนยังไม่รู้ ผมวางแผนอนาคตทุกอย่างแล้ว ทั้งเรื่องเรียนและ แต่งงาน แต่มันเกิดเรื่องซะก่อน ในวันจบม.3 ของคุณ
วันนั้นหลังจากที่ผมไปรับคุณกับบ้านหลังเลิกงานปัจฉิม...มันก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น
[วันเกิดเหตุ ]
ตอนนั้นผมมารอรับคุณที่หน้าโรงเรียนครับ เรากำลังจะไปที่รถของผม
“คุณอยากไปไหนไม๊เดี๋ยวแทคพาไป” ผมถามพร้อมรอยยิ้ม
“อืม...อยากกินไอติมอ่ะแทค” จัดไปครับที่รัก
“ได้ครับเดี๋ยวแทคพาไป” ;)
“เย้! รักแทคที่สุดเลยยย” ยิ้มอีกแล้ว...จับจูบตอนนี้เลยดีไม๊นะ
ฟอดดดด
“น่ารัก”
“แทค! คนเยอะแยะไปได้แล้ว”
ผมออกรถออกทันที
ที่ร้านไอติม
ร้านนี้ค่อนข้างเป็นส่วนตัวครับ แยกห้องชัดเจนทำให้ไม่เห็นว่าด้านนอก(ห้องอื่น)ทำอะไร แต่มองออกไปด้านนอก(นอกร้าน)ได้ครับ มันเป็นกระจกใส
“แทคเดี๋ยวคุณมานะ” หืม? ไปไหน
“ไปไหนครับ”
“เดี๋ยวมาน่า แป๊ปนึง” แล้วคุณก็เดินไปเลย สงสัยไปสั่งกลับบ้าน ไม่ก็ไปเข้าห้องน้ำมั้ง
ผ่านไป 10 นาที
ทำไมคุณยังไม่มาอีกนะ ผมกำลังลุกออกไปแต่
“แทค!!!” เสียงคุณตะโกนเข้ามาจากด้านนอก เขายืนอยู่ถนนฝั่งตรงข้ามของร้าน ในมือเขาถือดอกกุหลาบสีขาวช่อหนึ่ง พร้อมรอยยิ้มที่ผมชอบ
เข้าใจแล้วที่แท้ก็ไปซื้อดอกไม้มาให้...น่ารักจริงๆ
.
.
.
.
.
.
.
แต่ขณะที่เขากำลังจะข้ามมาหาผม มีรถคันนึงพุ่งตรงไปหาคุณอย่างเร็ว
“คุณระวัง!!!”
ไม่ทัน...คุณหลบไม่ทัน ร่างของเขากระเด็นไปที่ฟุตบาท หัวเขากระแทกไปที่ฟุตบาทอย่างแรง เลือดเขาออกมามาก ผมวิ่งออกจากร้านไปดูเขาทันที
“คุณ!ตื่นสิ!คุณครับ...ฮึก...คุณมองแทคสิ....มองแทคอย่าหลับตา...ฮึก...ต้องไม่เป็นอะไรนะคะ”
หลังจากนั้นซักพักรถพยาบาลก็มารับเขาไปโรงพยาบาลทันที ครอบครัวของเราทั้งสองมาที่โรงบาลทันทีที่รู้ข่าว หมอบอกว่าสมองเขาได้รับความกระทบกระเทือนรุนแรง แขนและขาของเขาถลอกเป็นทางยาว พ่อของคุณโกรธผมมากในตอนนั้น จึงสั่งห้ามผมใกล้คุณทันที ผมจึงได้แค่ฟังข่าวจากพ่อผมเท่านั้น พ่อผมบอกว่าตอนคุณตื่นมาคุณจำใครไม่ได้เลยต้องสร้างความทรงจำใหม่ พ่อผมที่โกรธผมเหมือนกันจึงสั่งให้ผมกับมาที่เกาหลีเพื่อมาต่อม.ปลายที่นี่ นั่นเป็นเหตุที่ทำไมคุณจึงจำผมไม่ได้ครับ
ผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับคุณ ผมยากให้เขาจำผมได้ ความทรงจำต่างๆของเราอยู่ในนี้
รูปต่างๆที่เราเคยถ่ายด้วยกันตอนเด็กๆผมนำมาติดไว้ทั่วห้อง วีดีโอที่เราอัดเล่นด้วยกันถูกเอามาฉาย ของขวัญต่างๆที่เราเคยซื้อให้กันถูกผมวางไว้ที่เตียง
“จำได้ไม๊...ฮึก...จำได้หรือยังคุณ...จำเรื่องราวของเราได้ไหม...ฮึก...จำแทคได้ไม๊คะ” ผมร้องไห้พร้อมถามเขาเสียงสั่น
“ไม่มีทาง...เป็นไปไม่ได้... ” เขาพูดแค่นั้นก่อนเดินไปดูรูปของเรา เดินไปดูของๆเรา
ผมกลัว...กลัวเขาจำไม่ได้
“ฮึก...”ผมมองเขาไปเรื่อยๆพร้อมพยายามหยุดน้ำตา
เขามองไปเรื่อยๆก่อนหยุดนิ่ง แล้วค่อยๆหันมาหาผม
“แทค...แทคเองหรอ” สรรพนามที่คุ้นเคยถูกนำมาใช้ เขาจำได้แล้ว?
“จำ..ได้...แล้วหรอคะ” ผมถามเขาเสียงสั่น
เขาไม่ตอบผมแต่พยักหน้าอย่างเดียว แต่แค่นั้นมันก็ทำให้ผมดีใจมากแล้วล่ะ ผมรีบไปกอดเขาทันที
“ฮึก...ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่จำได้ ขอบคุณที่กลับมา แทครักคุณนะ” ผมบอกความรู้สึกผมไป
“คุณก็รักแทค...ขอบคุณที่ยังรักคุณ ขอบคุณที่ทำให้คุณจำได้...ฮึก” คุณกอดผมแน่นแล้วพูดออกมา
“ไม่ร้องนะคะ ไม่ต้องร้องแล้ว รู้ไม๊แทครอคุณนานขนาดไหน”ผมพยายามหยุดน้ำตา และพูดกับเขา
“ขอโทษที่ให้รอนานนะแทค ต่อไปนี้ไม่ต้องรอแล้วนะ คุณจะอยู่กับแทค” ผมบอกเขาว่าไม่เป็นไร แล้วเราก็กอดกันแน่น ผ่านไปสักพักคุณก็หยุดร้อง
“คุณ”
“หืม” ตอนนี้ผมผลักคุณออกเบาๆแล้วนั่งคุกเข่าลง
“แต่งงานกับแทคนะ”
“ฮึก” คุณเริ่มร้องอีกครั้ง แต่คราวนี้ร้องด้วยความดีใจ
“แต่งงานกับแทคนะคะ สัญญาว่าจะไม่ทิ้งคุณไปไหน จะดูแลให้ดีที่สุด” ผมพูดออกไปแล้ว
“ครับ คุณจะแต่งงานกับแทค คุณรักแทคนะ” คุณตอบแล้วยิ้มให้ผม
ผมยิ้มดีใจแล้วผมก็สวมแหวนให้คุณพร้อมกับยืนขึ้นเพื่อกอดเขา คุณก็กอดผมเช่นกัน
“คุณ”
“ครับ?”
“คืนนี้เป็นของแทคได้ไม๊...ให้คืนนี้เป็นคืนที่พิเศษที่สุดของเรา” ผมพูดพร้อมมองที่ตาของคุณ
“ได้สิ...คุณเป็นของแทคเสมอ”
คืนนี้จะเป็นคืนที่พิเศษที่สุดของเรา...ผมสัญญา
The end
Talk 2 พอๆๆๆหัวใจจะวาย อ่านแล้วไปส่องแท็ก #13alltheway #Taeckhun #ทีมชงแทคคุณ และ#คิดถึงแทคคุณ ด้วยนะ และอย่าส่องอย่างเดียวหยิบโมเม้นความจิ้นที่มีทวิตไปแล้วใส่แท็กด้วยน้า
Talk ภาพแต่ละภาพจะสื่อถึงหน้าตาของตัวละครนะคะ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ เดี๋ยวต่ออีก^^อยากให้ทำอะไรก็บอกนะ ส่วนจะทำไม๊ขึ้นอยู่กับความว่างค่ะ จะเปิดเทอมแล้วภายในสองปีนี้เราต้องเรียน+อ่านหนังสือเยอะๆเพื่อเตรียมสอบเน่อ อาจจะแค่ใส่รูปอย่างเดียวหรืออาจหายไปเลย เราค่อนข้างจริงจังนะถ้าได้ทุนคือดีมาก มันก็พอๆกับการที่บ่ายเข้ากรมอ่ะ บ่ายกลับมาครบตอนเราม.5 พอดี แปลว่าเราอาจจะเว้นไปอีกเพื่อสอบมหาลัย (อนาคตนี่เนอะ-_-) เอาเป็นว่าเราจะตามบ่ายเหมือนเดิมแต่อาจจะห่างๆ รีดคนไหนเรียนอยู่ชั้นไหน หรือทำงานแล้วเล่าประสบการณ์ให้ฟังบ้างก็ได้นะ เราอยากรู้ เรื่องส่วนตัวก็ได้ หรือเกี่ยวกับบ่ายก็ได้ (อันนี้อยากมาก) เราเป็นคนนึงที่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับบ่ายเลยนอกจากรูปและความรัก เราอยากไปคอนมากเลยT^T
ความคิดเห็น