มีคนเคยบอกว่าเพื่อนคือความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนที่สุด บางคนก็ก็บอกว่าเพื่อนคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของเรา แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าคำว่า "เพื่อน" จะไม่ทำให้เรารู้สึกเสียใจ
วันเปิดเทอม ม.2
" สวัสดีครับ ผมชื่อจอง อิลฮุน ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ! "
วันนี้เป็นวันแรกของผมในรั้วโรงเรียนแห่งนี้ ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายตามพ่อแม่ของผมมา และแน่นอนว่าผมยังไม่มีเพื่อนในโรงเรียนนี้เลยสักคน
" ยังไงก็ฝากดูแลเพื่อนด้วยนะนักเรียน ไปนั่งที่ได้แล้วจ่ะ "
" ครับ "
เมื่อแนะนำตัวเสร็จผมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะที่ว่างอยู่ตรงหลังห้อง แล้วจัดแจงเอาหนังสือกับสมุดขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะเพื่อเตรียมตัวที่จะเรียนวิชาแรก
" แกๆ ขอยืมปากกาหน่อยดิ "
" ห้ะ " ผมหันไปหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆผม
" ขอยืมปากกาหน่อย ลืมเอามา "
" อ่าา " เมื่อพูดจบผมก็ยื่นปากกาแท่งสีฟ้าของผมให้กับเขา
" ขอบใจนะ แกชื่ออิลฮุนใช่มะ เราชื่อซองแจนะ " เขาแนะนำตัวแล้วยิ้มให้ผม
ทันที่ซองแจยิ้มให้ผม ผมรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนชั่วขณะแล้วมีเพลงเวลาเธอยิ้มของPOLYCATดังขึ้นมา คนอะไรยิ้มแล้วโคตรน่ารักเลย หรือว่าผมจะตกหลุมรักซองแจซะแล้ว
วันสอบปลายภาค ม.5
วันนี้เป็นวันสอบปลายภาควันสุดท้ายของโรงเรียนเรา ตอนนี้ผมกำลังนั่งอ่านหนังสือวิชาฟิสิกส์ซึ่งจะเริ่มสอบเป็นวิชาแรกของวันนี้ แต่ยังไม่ทันได้อ่านถึงเนื้อหาสำคัญที่จะสอบวันนี้ผมก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างกำลังวิ่งมาหาพร้อมส่งเสียงเรียกผมอย่างดัง
" ไอ่ฮุนนนน!!! "
และแน่นอนว่าคนที่เรียกผมจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากซองแจที่กำลังวิ่งหน้าตื่นมาจากอีกฝั่งของห้องเรียน ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือแล้วมองหน้ามัน
" มีไร "
" สอบเสร็จไปดูหนังกันมึง " ซองแจถามพร้อมกับทำหน้าอ้อน
" ไม่อ่ะ " ผมตอบ
" ทำไมว้าาาาา "
" กูอยากกลับบ้านไปนอน "
"โห่วววววว รีบกลับไมวะ บ้านไม่หนีมึงไปไหนหรอก "
" ... "
" นะๆๆ พวกไอ่ซิกก็ไปกัน " ซองแจอ้อนผม
" เออๆ "
" เยี่ยมมมม กูไปอ่านหนังสือละๆ "
.
.
.
.
.
" ชีวิตแค่โดนทำร้ายยยย แต่ที่สุดมันก็ไม่โดนทำลายยยยยยยยย "
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้องคาราโอเกะกับเพื่อนๆที่ซองแจชวนมาด้วย มีทั้งฮยอนซิกศิลป์จีน พีเนียลศิลป์ฝรั่งเศส แล้วก็พวกศิลป์คำนวณอีกสองสามคน ทันทีที่เพลงของพี่ตูนดังขึ้นมา ผมก็ได้ยินเสียงโหยหวนของคนในห้องนี้ มันทำให้ผมปวดหูจนอยากจะวิ่งออกมาจากห้องที่สุด
' เมื่อไหร่จะได้ไปเนี่ยยย อยากดูหนังแล้วโว้ยยยย!! ' ผมคิดในใจพร้อมกับทำหน้าหงุดหงิดแบบสุดๆ จนทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างผมสังเกตเห็นสีหน้าของผม
" ไม่สนุกหรอ? ออกไปสูดอากาศข้างนอกกับเรามั้ย? " ฮยอนซิกหันมาถามผม
" อือ ก็ดีนะ " ผมตอบ
" ไปไหน " ซองแจถามเมื่อเห็นผมลุกจากโซฟา
" ขอออกไปข้างนอกแปบ อึดอัด " ผมตอบแล้วเดินตามฮยอนซิกไป
เมื่อผมกับฮยอนซิกเดินมาถึงระเบียงข้างนอกห้องคาราโอเกะ ผมรู้สึกว่ามันคืออีกโลกหนึ่งเลย ในห้องคาราโอเกะนั่นมันนรกชัดๆ
" เวลามันผ่านไปเร็วจังเลยเน๊อะ " ผมหันหน้าไปพูดกับฮยอนซิก
" นั่นสิ ไม่ทันไรก็จะขึ้นม.6ซะละ " เขายิ้มตาหยีให้กับผม
" อืมมม... แล้ววันปัจฉิมซิกได้ขึ้นเวทีไปร้องเพลงกับพวกซองแจป่ะ? " ผมถามฮยอนซิก
" อื้อ เราเล่นกีต้าร์อ่ะ " เขาตอบผม
" อ่อออ "
" มาดูเราด้วยล่ะ อย่ามัวแต่ดูไอ่แจคนเดียว ฮ่าๆ " เขาพูดแล้วหัวเราะออกมา
" บ้าาา เราดูทั้งวงอยู่แล้วป่ะ " ผมตอบไปแบบเขินๆ
" แน่ใจหรอ? เรารู้นะว่าฮุนชอบไอ่แจอ่ะ "
" ... " ผมสตั้นไปหนึ่งวิ
" เห้ย ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ เราไม่บอกไอ่แจหรอก "
" ดูออกด้วยหรอ ว่าเราชอบซองแจอ่ะ " ผมถามฮยอนซิก
" มันก็ไม่ได้ดูออกขนาดนั้นหรอก เราเป็นคนชอบสังเกตเฉยๆ "
" อ่อ "
" แล้วฮุนจะบอกมันมั้ยอ่ะ? "
" ยังไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ขอคิดดูก่อน "
" คิดเรื่องไรวะไอ่ฮุน? " เสียงของคนคุ้นเคยที่มากระซิบอยู่ข้างหูผม มันทำให้ผมสะดุ้งเฮือก
" ตกใจอะไรขนาดนั้นวะ รีบไปกันเหอะ ใกล้ถึงเวลาละ " เมื่อซองแจพูดจบ เขาก็จับมือของผมแล้วพาวิ่งไปโรงหนังก่อนที่หนังจะฉาย
' ถ้ามึงยังทำแบบนี้อยู่ สักวันกูต้องเผลอบอกชอบมึงแน่เลยว่ะ ' ผมคิดในใจ
วันปัจฉิมของรุ่นพี่ม.6
และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่พี่ม.6จะได้ร่ำลากันก่อนที่จะแยกกันไปตามมหาวิทยาลัยที่พี่ๆแต่คนสอบติด แต่จริงๆวันนี้มันก็ไม่ใช่วันสุดท้ายหรอกที่พี่ๆเขาจะได้เจอกัน เพราะยังไงหลังจากวันนี้ไป บางคนก็ต้องกลับมาแก้เกรดอยู่แล้ว ผมก็เลยไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่ แต่คนที่มันตื่นเต้นก็คือคนที่กำลังจะได้ขึ้นเวทีไปแสดงดนตรีจากระดับชั้นม.5
" โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆ!! ตื่นเต้นโว้ยยยย!! " ซองแจพูดพร้อมกับเดินวนไปมาจนทำให้ผมเวียนหัว
" มึงจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นวะ "
" ก็กูตื่นเต้นอ่าาา คนทั้งโรงเรียนกำลังดูกูอยู่อ่ะ! คนทั้งโรงเรียนเลยนะเว้ยย! "
" เออๆ ยังไ- " ผมพูดไม่ทันจบ ซองแจก็วิ่งเข้ามากอดผม
" กูไปขึ้นเวทีก่อนนะมึง รีบๆวิ่งไปหน้าเวทีเร็วว "
" สู้สู้นะมึง " ผมยิ้มให้กับซองแจ
เมื่อซองแจเดินขึ้นไปบนเวที ก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆดังขึ้นมา ผมเพิ่งรู้เลยนะเนี่ยว่ามันฮอตขนาดนี้ สงสัยผมจะมองแค่มันคนเดียวจนไม่สนใจคนรอบข้างของผมจริงๆ
ตอนนี้ผมกำลังยืนมองซองแจที่เป็นนักร้องนำของวงที่กำลังร้องเพลงอย่างไม่หยุดหย่อน ผมเหลือบไปเห็นคนอีกคนที่กำลังยิ้มตาหยีให้กับผม ฮยอนซิกมือกีต้าร์ของวงนั้นเขาเป็นคนที่ดีมากจริงๆ เขาให้คำปรึกษาผมเกี่ยวกับเรื่องของซองแจมาสักพักแล้ว ผมดีใจที่ผมมีเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษาอย่างเขา ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยตอบแทนเขาเลยสักครั้ง
" เอาล่ะครับทุกคน และแล้วก็ถึงเพลงสุดท้ายของวันนี้ " ซองแจพูดขึ้นมาหลังจากร้องเพลงก่อนหน้านี้จบ แล้วพูดต่อ
" เพลงนี้ผมขอมอบให้กับคนที่ผมแอบชอบอยู่ตอนนี้ครับ " ซองแจพูดแล้วยิ้มเขินๆ
" เพลงนี้เป็นเพลงที่ผมฝึกร้องมาสักพักแล้วล่ะครับทุกคน ผมอยากจะบอกรักใครสักคนในที่นี้ แล้วผมหวังว่าเขาจะรับรักของผมนะครับ " พูดจบ ซองแจก็เริ่มร้องเพลง
" อย่าเพิ่งสงสัย ฟังฉันก่อน " ซองแจเริ่มร้อง
" อย่าเพิ่งใจร้อน เดินหนีไป "
" แค่เพียงไม่นาน อยากให้รู้ความจริงข้างใน "
" ที่หยุดเฉยๆ เพราะฉันเองก็ไม่กล้า "
" ชักช้า เพราะมัวเขินอาย "
" แค่สบสายตา ก็หวั่นไหวไปทั้งหัวใจ " ซองแจร้อง แล้วหันมาสบตาผม
" จะเก็บเอาไว้ ไม่ให้เธอรู้ ก็กลัวจะต้องเสียใจ "
"ถ้าบอกคำนั้น ฉันต้องทำเช่นไร "
ความรู้สึกตอนนี้ของผมคือดีใจ ดีใจที่ซองแจคิดเหมือนกับผม ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่ได้คิดไปเองสินะ ทันใดนั้นซองแจก็ถือไมค์แล้วเดินลงจากเวที
" ให้เป็นดอกไม้ จะเข้าใจไหม " ซองแจร้อง พร้อมกับเอาดอกไม้ออกมาจากกระเป๋ากางเกง
" ให้เป็นจดหมาย อาจยังไม่ซึ้งใจ " ซองแจหยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋าเสื้ัอ
" ถ้างั้น ก็คงไม่ดีสักเท่าไร " ซองแจทำหน้าเศร้าๆ
" ถ้าแต่งเป็นคำร้อง จะดีไหม " ซองแจเดินเข้าไปหาคนที่อยู่บริเวณหน้าเวที ทำเหมือนกับถามพวกเขาอยู่
" บอกผ่านทำนอง เธอคงจะเข้าใจ " ตอนนี้ซองแจเดินมาถึงตรงหน้าผมแล้ว
" ถ้าเป็นอย่างนั้น จะบอกเธอให้ฟัง ว่าทั้งหัวใจ " ซองแจยิ้มให้กับผม แล้วเขาก็เดินผ่านผมไป
" ฉันรักเธอ " ผมหันไปมอง มันทำให้ผมรู้ว่า คนที่ซองแจชอบไม่ใช่ผม
ผมยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้นไปชั่วครู่ แล้วก็มือของใครสักคนจับมือของผมแล้วพาผมวิ่งออกไปจากตรงนั้น วิ่งจนมาถึงหลังโรงเรียน
" ฮุน แกโอเครึเปล่า? " ผมเงยหน้ามองคนที่ยืนตรงหน้าผม
" ซิก... " เมื่อผมรู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าผมคือใคร ผมก็ปล่อยโฮออกมา
" ไม่เป็นไรนะ อยากจะร้องก็ร้องเลย " ฮยอนซิกคว้าตัวผมเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
" ฮึก.. ทำไมอ่ะ ทำไมคนคนนั้นไม่ใช่เรา "
ผมจำไม่ได้ว่าผมยืนร้องไห้ในอ้อมแขนของฮยอนซิกนานแค่ไหน แต่มันคงจะนานพอที่ทำให้เสื้อของเขาเปียกเหมือนกับโดนน้ำที่ไหนไม่รู้มาสาดใส่เขา ผมไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้มันจะเกิดขึ้นกับผม ตลอดเวลาที่ผ่านมามีแค่ผมที่คิดไปเองคนเดียวเท่านั้น ซองแจไม่เคยมีผมอยู่ในสายตาเลย
วันเปิดเทอม ม.6
วันนี้เป็นวันที่ผมกำลังจะได้เป็นพี่ใหญ่ในโรงเรียนแห่งนี้ ตั้งแต่วันนั้นที่ผมวิ่งออกมาพร้อมกับฮยอนซิก ผมไม่ได้ติดต่อกับซองแจอีกเลย ในช่วงปิดเทอมนั้นเป็นช่วงที่ทรมานมากที่สุด ทุกครั้งที่ผมเปิดอินสตาแกรมนั้น ผมจะเห็นรูปที่ซองแจกับรุ่นพี่คนนั้นไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดปิดเทอม แต่ถ้าไม่ได้ฮยอนซิกที่คอยมาหาผมตลอดทั้งปิดเทอม ผมคงนอนร้องไห้จนอืดตายในห้องแน่ๆ
" ตั้งใจเรียนนะฮุน เราไปก่อนนะ " ฮยอนซิกพูด แล้วเอามือมาโยกหัวผมเบาๆ
" อื้อ " ผมยิ้มให้
" ตอนเที่ยงเจอกันที่โรงอาหารนะ " พูดจบ ฮยอนซิกก็เดินไปที่ห้องเรียนของเขา
" วันนั้นมึงวิ่งไปไหนกับไอ่ซิกอ่ะ " เสียงของใครบางคนกำลังพูดอยู่ข้างหลังผม แต่ผมก็พอจะเดาได้อยู่ว่าคนนั้นคือใคร
" หืม วันนั้นกูไม่สบายอ่ะ เลยรีบกลับก่อน " ผมตอบ
" แล้วมึงไม่คิดจะบอกกูหน่อยหรอ? " ซองแจถาม
" กูเห็นมึงกำลังร้องเพลงอยู่อ่ะ เลยไม่ทันบอก "
" มึงโกรธกูรึเปล่าฮุน? "
" โกรธ? เรื่องไรอ่ะ? "
" เรื่องพี่ชางซอบอ่ะ "
" อ่อ กูจะโกรธมึงทำไมอ่ะ มึงไม่ได้ทำไรผิดสักหน่อย "
" ก็กูไม่เคยบอกมึงเรื่องพี่เขาเลยอ่ะ " ซองแจทำหน้ารู้สึกผิด
" เห้ยย แค่นี้เอง ไม่เห็นเป็นไรเลย "
" จริงอ่ะ รักมึงที่สุดเลยฮุน " ซองแจเดินมากอดคอผม
" กูก็รักมึงเหมือนกัน " ผมยิ้มแห้งๆให้ซองแจ
หลังจากวันเปิดเทอมนั้น ซองแจก็ยังคงอยู่ในชีวิตของผมเรื่อยมา เขาไม่เคยรู้ว่าในใจของผมมีแต่เขาคนเดียว หรือจริงๆแล้วเขาอาจจะรู้ว่าผมคิดยังไงกับเขา เพียงแต่ว่าเขายังคงอยากให้เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไป
- END -
