The Listen man (T.M)

                    ผมไม่เข้าใจ และก็ไม่ได้ยินตั้งแต่เกิด พ่อแม่พยายามหาเครื่องช่วยฟังให้ผม แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ไม่สามารถช่วยผมได้ ผมพูดไม่ได้ ไม่ได้ยินอะไร ผมไม่ได้เรียน วันเวลาผ่านไป ผมมีอายุได้7ขวบ ในห้องนอนของผม จู่ๆผมกลับได้ยินอะไรบางอย่างในห้อง เสียงของมันทำให้ผมตื่นขึ้น เพียงแค่ผมลืมตา มันกลับดังขึ้น ดังขึ้น และดังขึ้นจนผมรู้สึกเหมือนเหัวจะระเบิด ผมเปิดประตูห้องนอนของตัวเอง พยายามเดินไปหาพ่อแม่อีกห้องหนึ่ง แต่ผมก็กลับรู้สึกว่ามีบางอย่าง เปื้อนมือผมก่อนจะหยดลงพื้น นั้นคืออะไร มันเป็นสีแดงเต็มมือผมไปหมด หรือว่านี้จะคือเลือดที่เค้าว่ากัน ผมรู้สึกหน้ามึดก่อนจะชนกลับกำแพงแล้วล้มลงนอนกองเลือดที่ไหลออกมาจากหู  ผมเริ่มมองไม่เห็น แต่ก่อนที่จะหลับตาพ่อกับแม่ก็วิ่งออกมาจากห้อง แล้วผมก็หลับลงไป

            ผมชื่อ เอวาดิโก้เม็ก พ็อตสัน อายุ17ปี พ่อผมเป็นนักวิทยาศาสตร์ชื่อดั้งที่เก่งมาก ดร. นิโคลัส เบ็น พ็อตสัน และแม่ เอเรีย พ็อตสัน พ่อมักจะพาผมไปที่ๆนึงเค้าเรียกว่าแล็ป ผมได้รู้จักกลับเพื่อนร่วมงานพ่อสองคน ดร.มาร์ติน  ฮอป

และดร. เดล์เรน่า แบล็ค์ พ่อแม่มักไม่ให้ผมออกจากบ้าน ผมฟังเพลงไม่ได้ ดูหนังไม่ได้ทำอะไรไม่ได้ แต่10ปีที่แล้ว จากเหตุการณ์วันนั้นมัน  มันเปลี่ยนผม  ผมกลับได้ยินทุกอย่างในบางครั้งทำให้ผมอ่านหนังสือได้  แต่บางครั้งมันดังเกินไป  การได้ยินของผมมันมากเกินไป   แต่วันนั้นหมอกลับX-ray แล้วบอกว่า ผมไม่ได้หายดีหรือได้ยินอะไรเลย แต่เป็นเพราะเวลาผมเสียบหูฟังด้วยความที่ไม่ได้ยินอะไรเลยเปิดเสียงดัง ทำให้มีแผลเกิดขึ้นในหูของผม เหมือนผมบ้าน้อทั้งที่ไม่ได้ยินแต่กลับเปิดเพลงฟัง เพราะผมแอบหนีออกจากบ้านแล้วใส่หูฟังเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าผมพิการทางหู และวันนั้นก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมได้ยินเสียง  

7ปีที่แล้ว วันเกิดเหตุ

                    

              ผมแอบหนีออกจากบ้านมาเพื่อสำรวจดูล้อบๆ ผมใส่หูฟังเปิดเสียงเพลงในโทรศัพท์มือถือที่พ่อซื้อให้เล่นแก้เหงา เปิดจนสุดเสียง ผมพยายามทำตัวกลมกลืน ทำตัวปกติแต่ ผมอาจจะเกรงเกินไปจนชนเข้ากับชายคนนึง หูฟังผมกระเด็นรวมทั้งตัวผมด้วย ชายคนนั้นรีบลุกขึ้นมาเรียกผม เค้าพยายามจะคุยด้วยแต่ผมไม่ได้ยินอะไรเลย "เวรเอ้ย เอาไงละทีนี้" ผมคิดในใจ ก่อนจะรีบหยิบหูฟังกลับมา

"นี้ ได้ยินที่พูดมั้ย" เค้าสกิดผมแต่ผมก็ไม่ได้ยินที่เค้าพูดเลยพยายามเงียบไว้

"เฮ้ เปิดดังขนาดนี้หูไม่แตกหรอ" เค้าถามก่อนชี้มาที่หูฟัง ผมก็ได้แต่เงียบอย่างไม่เข้าใจ

"ไม่ได้ยินหรอ?" ถามเสร็จเค้าก็ดึงผมขึ้นแล้วไปนั่งเก้าอี้สาธารณะใกล้ๆ

"เธอ-ได้-ยิน-มั้ย" เค้าพยายามสื่อสารมือใส่ผม แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

"หู-เธอ-ไม่ได้-ยิน?" แต่ประโยคนี้ผมรู้ พ่อมักจะใช้ทุกครั้งที่ซื้อเครื่องช่วยฟังอันใหม่ให้จนผมเข้าใจกับการสื่อสาร ผมพยักหน้าตอบกลับไป จู่ๆเค้าก็ยิ้มแล้วพาผมไปที่ๆนึ่ง ที่นี้ลับตาคน เค้าพาผมเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ข้างในแตกต่างจากข้างนอกมากมีพวกนักวิทยาศาสตร์เดินไปเดินมา เค้าพาผมไปที่แล็ปห้องหนึ่งแล้วให้ผมนอนลงที่เตียงคนไข้ ผมเห็นชายคนหนึ่ง มีชื่อติดที่เสื้อด้วย ดร.แต่ชื่อเค้าหายไปมีเพียงแค่ดร. และผมไม่เห็นหน้าเค้าเพราะเค้าใส่หน้ากากไว้ สักพักชายคนนั้นก็เดินออกไป ดร.เดินเข้ามามองผมก่อนจะชีดยาให้ผมสลบไป  เค้าใช้เครื่องอะไรสักอย่างสวมที่หัวผม ก่อนจะชาร์จพลังงานไฟฟ้าแล้วเปิดเครื่อง ผมรู้สึกเหมือนถูไฟฟ้าแสนโวต์ช็อตเข้าที่หัวก่อนเครื่องจะหยุดชายคนเดิมีบวิงเค้ามา แล้วพูดกลับดร. แต่ครั้งนี้ ผมกลับได้ยินอะไรสักอย่าง

"คุณทำเกินไปแล้วนะแจ็ค แบบนี้เด็กก็ตายสิ" ชายคนนั้นเอ่ย 

"ตายแล้วไง เราแค่ทดลอง"ดร.ตอบกลับ

"แต่นี้พ็อตสันนะ ถ้าเค้ารู้ว่าลูกเค้าเป็นหนูทดลองให้คุณ เค้าไม่เอาคุณไว้แน่"

"ก็อย่าให้เบ็นรู้สิ"  ผมได้ยินเสียงพวกเค้าพูดแทรกเข้ามาในเสียงวิ้งที่ดังกว่าในหัวผม ก่อนจะหลับไป ตื่นมาอีกที ผมก็นอนอยู่ที่เตียง แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นตามนั้น     

          บางครั้งผมก็ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้างผมจึงเริ่มหัดเรียนรู้แล้วอ่าน จนอ่านหนังสือออก พ่อผมตกใจมากผสมกับความดีใจจึงส่งผมไปเรียน ตอนนั้นผมอยู่เกรด8 ครูใรโรงเรียนรู้ว่าผมไม่ได้ยินและพูดไม่ได้ แต่ทุกคนกลับตกใจที่เมื่อครูเขียนบนกระดานผมสามารถตอบลงในกระดาษได้หมด นักเรียนโรงเรียนนี้ไม่รู้ว่าผมพิการเพราะพ่อขอไว้ว่าไม่ให้เล่าให้เด็กในโรงเรียนฟัง  เวลาที่ผมเริ่มได้ยิน มันจะมีเสียงวิ้งขึ้น เริ่มที่เบาก่อนและผมจึงเริ่มใช้มือปิดไว้ก่อนมันจะดังขึ้นและมีเลือดออกอีก ไม่ช่ว่ามันเป็นแค่ครั้งเดียวนะแต่หลังจากครั้งแรกที่มีเลือดออกมาก็มีอีก แต่พ่อกับแม่ไม่รู้  วันหนึ่งมันดังขึ้น ผมเลยใช้มืออุดหูไว้ตามเคย แต่ครั้งนี้แปลกไป มันดังกว่าเดิม ดังมากกว่าครั้งแรก ผมต้านไม่ไหวแล้ว เลือดค่อยๆไหลออกมา ทำให้เด็กแถวนนั้นตกใจกรีดร้อง แล้วเสียงกรีดร้องนั้นก็ทำให้ดังกว่าเดิม ผมอยากหันไปบอกพวกเธอให้หยุดกรีดแต่ทำไม่สุดท้าย ผมก็สลบลง และตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลอีก ครั้งนี้หมอบอกเกิดจากการคิดมากของผมส่งผลกับระบบหลายอย่างในสมอง และหลังจากนั้นผมก็กลับมาเรียน ผมค่อยๆศึกษามัน ว่ามันคืออะไร แต่คนที่จะให้คำตอบผมได้คือ ดร.คนนั้น

เรื่องที่2 มาแบบแนวแฟนตาซี ฝากด้วยนะครัชชชชช