รักไม่รู้ตัว

                                    เรื่อง...รักไม่รู้ตัว

สวัสดีครับผม เอิร์ธ ครับ. ผมมีเชื้อสายเป็นคนจีนครับ ซึ่งผมได้จากพ่อครับ

  ส่วนแม่เป็นคนไทยเต็มครับ แต่อยู่ในตระกูลที่มีชื่อเสียงพอสมควร ตั้งแต่พ่อกับแม่แต่งงานกันก็ได้มา

ปักหลักสร้างรากฐานที่ประเทศไทยจนได้ผมมานี้เเหละครับ  แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นระหว่างที่พ่อทำงาน

เสร็จกำลังเดินทางกลับบ้านเพื่อมาฉลองวันเกิดให้กับผมตอนอายุครบ10 ปี พ่อเกิดอุบัติเหตุระหว่างกำลังเดินทาง

เสียชีวิตคาที่ ผมเสียใจมากที่ผมเสียพ่อไปเพราะวันเกิดของผม ผมเอาแต่โทษตัวเองจนไม่ยอมออกจากห้องไปไหน

จนแม่ผมได้เข้ามาหาผมที่ห้องแล้วบอกกับผมว่ามันเป็นอุบัติเหตุ

   ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นหรอกเพราะฉนั้นเราควรลุกขึ้นสู้ต่อไป

เพื่อพ่อที่รอดูอยู่และก็แม่ที่คอยเป็นกำลังใจให้ นั้นแหละครับคือสิ่งผมลุกขึ้นสู้

  

      จนวันตอนนี้ผมอายุ19 ปี แล้ว ตอนนี้ผมกำลังเริ่มศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาผมเลือกเรียน คณะนิเทศศาสตร์

ผมก็เข้าเรียนมาได้ประมาณ1อาทิตย์ 

 

                      ระหว่างเลิกเรียนผมได้แยกกับเพื่อน  เฮ้ย!!  พวกเมิงกูไปก่อนนะ

เพื่อน:เอ่อ กลับดีนะเมิง

   

ผมกำลังจะเดินข้ามถนนกำลังจะไปเอารถ เลยไม่ได้ดูรถอีกฝั่งที่วิ่งมาเขาบีบแตรลากยาวผมตกใจจนเป็นลม

เขาพาผมไปที่ โรงพยาบาล  เขานั่งรอจนผมฝื้น

 

  :เอ่อ...ผมลืมบอกไปว่าผมค้อนค้างจะคุณหนูหน่อยตี๋ขาว หน้าตาดีเลยหละ

พอผมฟื้นคนที่พามาก็ได้ถามผมว่าเป็นไงบ้างดีขึ้นยัง ผมเลยบอกไปว่ายังมึนๆอยู่นิดนึ่งครับ

งั้นก็นอนพักต่อไหม ผมบอกไม่เป็นไรครับ 

พูดในใจ:หล่อหว่ะ!!!หล่อมาก

แล้วเขาก็ถามเอ่อเองชื่ออะไร??

  เอ่อ. ...ผมเอิร์ธครับ

อ่อเด็กปี1ฝช่ไหมเรา

เอิร์ธ: ครับ

เอิร์ธ:เอ่อ..เเล้วพี่ชื่ออะไรครับผมจะได้เรียกถูก

พี่เขา:อ๋อ พี่. ชื่อโต๋ 

พี่โต๋:แล้วมึงเรียนคณะอะไรวะ??

เอิร์ธ:ผมเรียน คณะนิเทศ ครับ

พี่โต๋:อ่อ

เอิร์ธ:เเล้วพี่โต๋ล่ะครับเรียนคณะอะไร?

พี่โต๋:กูเรียน สัตวแพทย์. นะ

เอิร์ธ:โห่ๆเก่งนะเนี้ย

พี่โต๋:มันแน่อยู่แล้ว55555

เอิรธ:ครับๆ

พี่โต๋:เอ่อดีขึ้นแบ้วใช่ปะเดี๋ยวพาไปกินข้าว

เอิร์ธ:เห้ย..ผมเกรงใจอะ

พี่โต๋:เฮ้ย..ไม่ต้องเกรงใจกูทำมึงตกใจจนสลบกูต้องรับผิดชอบดิวะ

เอิร์ธ:เอ่อ งั้นไปก็ก็ได้ครับ

พี่โต๋:แล้วมึงพักไหนล่ะ??

เอิร์ธ:อ๋อ..ผมอยู่คอนโดธันวลัยครับ

พี่โต๋:เฮ้ยยยย บังเอิญไปไหมวะ กูก็พักที่นั้น

เอิร์ธ:เฮ้ยจิงดิพี่

พี่โต๋:เอ่อจริงดิวะ

เอิร์ธ:โหยๆโคตรบังเอิญนะ

พี่โต๋:แล้วมึงพักชั้นไหนละ??

เอิร์ธ:ชั้น4ครับ

พี่โต๋:อ่อ กูอยู่ชั้น3นะ ห้อง304 มีอะไรก็ไปปรึกษาได้นะ

เอิร์ธ:โอเคครับ

พี่โต๋:อ่ะถึงละ ร้านเนี้ยอร่อยมากนะ

เอิร์ธ:อ่อ เคครับ

พี่โต๋:พี่ครับสั่งอาหารครับ

แม่ค้า:รับอะไรดีค๊ะ

เอิร์ธ:ผมเอาข้าวพัดหมูไข่ดาว1ครับ

แม่ค้า:น้องล่ะค๊ะ

พี่โต๋:ผมเอากระเพาไก่ไข่ดาว1ครับ

แม่ค้า:รับเครื่องดื่มอะไรดีค๊ะ

พี่โต๋:ผมเอาชาเขียวครับหวานน้อย

เอิร์ธ:ผมเอานมชมพูครับ

พี่โต๋:โอ้โห แดกนมชมพูด้วย จะว่าไปมึงนี้ก็ลูกคุณหนูนะเนี้ย

เอิร์ธ:ทำไมล่ะครับมันแปลกหรอพี่

พี่โต๋:เปล่าๆแค่กูดูและเดากูเดานะมึงเนี้ยลูกคุณหนูแน่ๆ

เอิร์ธ:เอ่อ..5555. มันดูออกได้ชัดขนาดนั้นเลยหรอพี่

พี่โต๋:เอ่อดิวะ

                พอกินข้าวเสร็จก็กลับคอนโดพร้อมกับพี่เขา

ระหว่างเดินขึ้นบันได

พี่โต๋:เป็นไงข้าวร้านนี้อร่อยไหม??

เอิร์ธ:อร่อยถูกปากมากครับ

พี่โต๋:เคๆนึกว่าไม่อร่อยสะอีก

เอิร์ธ:ถูกปากจนต้องชวนเพื่อนไปกินทุกวันเเน่ครับ

พี่โต๋:555555

พี่โต๋:เอ่อ...รู้จักกันแล้วยังไม่ได้เบอร์กันเลย ขอเบอร์มึงหน่อยดิ

เอิร์ธ:จัดปายยยย

พี่โต๋เคแต้งกิ้ว

เอิร์ธ:เค ครับ

พี่โต๋:ไว้เจอกันไปละ 

เอิร์ธเคครับ

พี่โต๋:ฝรรดีนะเอิร์ธ ล็อกห้องด้วยนะ

เอิร์ธ:เคครับพี่ ฝรรดีเหมือนกันครับพี่โต๋

พี่โต๋:เคๆไว้เจอกัน

เอิร์ธ:ครับ

คอมเม้นได้นะครับต้องการให้แก้ตรงไหนบอกกันนะครับพึ่งเขียนเรื่องแรก

????????????