"อื้อหืม ตาแทบบอด" มาช่าขยี้ตาของตนเองเล็กน้อยก่อนจะเดินหายไปชำระร่างกายของตนเอง
เป็นประจำทุกวันที่เธอจะมานั่งอยู่หน้ากระจกแล้วคิดว่าวันนี้ควรจะแต่งหน้ายังไงดี 'จะไม่ให้แต่งไม่ได้หรอกเดี๋ยวไม่สวย !' สาวลูกครึ่งแต่งหน้าไปตามสเต็ปเช่นเคยเหมือนทุกวัน มือบางควานหาบางสิ่งที่เรียกว่า บลัชออน แต่กลับพบว่ามันหมดแล้ว
"เอ้า นี่ต้องไปซื้ออีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย" เธอกวาดสายตามองไปรอบๆโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อหวังว่าจะคงมีบลัชอีกตลับที่พอจะช่วยชีวิตเธอได้แต่กลับไม่มี เมื่อเห็นว่ามันหมดแล้วจริงๆร่างบางจึงลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าตังพร้อมแว่นตามาสวมใส่
"แต่งหน้าขนาดนี้แต่ไม่มีสีแก้มทุเรศตาย" ว่าแล้วเธอก็หยิบลิปสติกขึ้นมาทาวนรอบปากก่อนจะเม้มปากเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป
สาวลูกครึ่งเดินเข้าไปในช็อป MAC ที่หล่อนเดินเข้าออกเป็นประจำประหนึ่งว่ามันคือบ้านหลังที่สองของเธอ เธอมองหา BA คนสนิทที่คอยคุยกับเธอตลอดวันนี้กลับไม่พบ แต่เธอกลับพบผู้หญิงที่ค่อนข้างตัวเล็กกว่าเธอและผิวออกแทนๆหน่อยยืนอยู่จุดประจำของเธอกับ BA คนสนิท บุคลิกและท่าทางดูจะไม่เหมือนพนักงานมากนักแต่ชุดยูนิฟอร์มกลับเป็นพนักงาน
"ขอโทษนะคะ BA ที่เขาประจำตรงนี้ไปไหนหรอคะ" มาช่าเดินเข้าไปเอ่ยถาม
"พอดีวันนี้เขาลางานน่ะค่ะ ฉันเลยมาประจำแทน" มาช่าพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะฉีกยิ้มให้
"ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ ช่าไม่คุ้นหน้าคุณเลย"
"ซอนย่าค่ะ เรียกพิมก็ได้ ถ้าไม่คุ้นหน้าก็ลองเอาหน้ามาใกล้ๆดูสิคะเผื่อจะคุ้น" ซอนย่าเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงสดใสแต่ฝรั่งตรงหน้าหล่อนกลับขมวดคิ้ว 'เอาหน้าไปใกล้ๆ ? เอาไปใกล้ๆทำไมกัน' ไม่นานมาช่าก็ระบายยิ้มและเค่นหัวเราะออกมา
"คุณนี่ตลกนะคะ คือช่ามีเรื่องอยากจะให้คุณพิมช่วยช่านิดนึง..คือ..ช่าเลือกสีบลัชไม่เป็นอ่ะค่ะปกติพี่ BA ที่ประจำตรงนี้เขาจะเลือกให้"
"มันเป็นหน้าที่อยู่แล้วค่ะ อืม..ขอโทษนะคะ" สองมือของซอนย่าจับเข้าที่ใบหน้าของมาช่า 'โว้ยยยยยยหน้านิ่มมาก น่าบีบจริงๆ คนอะไรน่าฟัดขนาดนี้ฟ้ะ-w-'
"โอ๊ยยคุณพิมคะ บีบแก้มช่าทำไมช่าเจ็บค่ะ" สติของซอนย่ากลับมาอีกครั้งหล่อนรีปล่อยมือออกจากใบหน้าของสาวลูกครึ่งทันที
"ขอโทษค่ะแก้มคุณนิ่มพิมเลยเผลอบีบไป" คำตอบของซอนย่าทำเอามาช่าหัวเราะลั่นออกมา
"หน้าคุณใสมากเลยนะคะ แก้มก็นิ่มคุณผิวดีจัง"
"ทราบค่ะ"
"..." ซอนย่าอ้าปากหวอ เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงอะไรมั่นขนาดนี้แต่ถ้าสวยแบบนี้จะมั่นก็ไม่แปลกและก็ไม่น่าหมันไส้ น่าหมันเขี้ยวมากกว่า 'เห็นแล้วอยากจับทำเมี-!#$%^&*%*$^&*) โว้ยยยซอนย่าเขาคือลูกค้า ท่องไว้ลูกค้าๆๆ'
"ทีนี้เลือกสีบลัชให้ช่าได้ยังคะ"
"อ่อได้แล้วค่ะ ลองสีนี้มั้ยคะผิวขาวๆแบบนี้สีชมพูพิมเห็นคนใช้บ่อยแล้วลองเป็นสีส้มดูมั้ยคะ ปัดอ่อนๆน่ารักดี"
"อืม..ลองดูก็ได้ค่ะ" มาช่าชั่งใจอยู่นานก่อนจะเอ่ยตกลงไป ซอนย่าเริ่มหยิบแปรงขึ้นจิ้มๆกดๆเข้าที่บลัชก่อนจะเคาะหนึ่งทีแล้วหล่อนก็สั่งให้สาวลูกครึ่งตรงหน้ายิ้ม มาช่าหยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะฉีกยิ้มออกมา ขนแปรงเริ่มสัมผัสเข้าที่หน้าปัดขึ้นลงเบาๆอย่างทะนุถนอมผิว 'ฮ๊าาานุ่มจัง' มาช่าเผลอทำหน้าฟินออกมา เธอรู้สึกว่าขนแปรงที่ปัดตอนนี้มันหยุดชะงัก สาวลูกครึ่งจึงลืมตาขึ้นมามองคนตรงหน้าที่ตอนนี้หยุดชะงักมือและสีหน้าของหล่อนดูขึ้นสีแดงอ่อนๆ
"ช่าขอโทษนะคะ ตะกี้น่าเกลียดมากแน่ๆเลย"
"ไม่หรอกค่ะ น่ารักดี.. นี่ค่ะปัดเสร็จแล้วก็จะเป็นแบบนี้คุณชอบมั้ยคะ" มาช่าหันไปมองกระจกเธอรู้สึกแปลกตาตัวเองไปนิดๆ ปกติเธอจะปัดแต่สีชมพูพอมาได้ปัดสีส้มแบบนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองดูดีไปอีกแบบ
"สวยดีค่ะ สีดูธรรมชาติดี คุณพิมว่าสวยมั้ยคะ" สาวลูกครึ่งหันมาถามอีกคน
"สวยค่ะ สวยมาก" แค่สี่พยางค์ของซอนย่าทำเอาเธอรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาแปลกๆ "คุณช่ายังไม่ต้องซื้อก็ได้ค่ะแต่ถ้าสนใจแล้วค่อยกลับมาซื้ออีกทีก็ได้" หล่อนยื่นตลับบลัชมาให้สาวลูกครึ่ง
"ช่าขอเบอร์คุณพิมได้มั้ยคะ"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด !! สาวสวยขอขนาดนี้ให้ค่ะ ให้ ให้ !! / ไม่ได้สิซอนย่าเอ็งต้องคีพลุคอย่าแตกตื่นสาวแค่ขอเบอร์ !
"เอาไปทำไมคะ" ซอนย่าหันไปถามเสียงเรียบ
"เผื่อช่าสนใจช่าจะติดต่อกลับมาค่ะ บางทีก็ขี้เกียจถอดสังขารมาช็อปน่ะค่ะกะไว้ว่าจะสั่งแล้วให้จัดส่งไปให้หน่อยที่บ้าน"
"0985XXXXXX"
"ขอบคุณค่ะ งั้นช่าไปแล้วนะคะ"
"ค่ะขอบคุณที่มาใช้บริการค่ะคุณมาช่า สวัสดีค่ะ" ซอนย่าส่งยิ้มบางๆให้แล้วยื่นมือไปจับมือสาวลูกครึ่ง ไม่นานทั้งก็ผละมือออกจากกัน สาวลูกครึ่งเดินออกจากช็อปแล้วพุ่งตรงเข้าร้านอาหารทันทีเมื่อสั่งอาหารเสร็จสรรพเธอก็เปิดโทรศัพท์ของตนเองเล่น สายตาคู่สวยเห็นเบอร์แปลกที่ตนเองเมมเมื่อกี้ก็ได้แต่มานั่งคิด
"อะไรเนี่ยยัยช่า มาซื้อบลัชออนดันได้เบอร์ BA มาเนี้ยนะ" ถึงจะบ่นไปอย่างนั้นแต่เธอก็ไม่วายละสายตาจากเบอร์นั้นสักที มือบางล้วงเข้าไปในกระเป๋าตนเองหวังจะหยิบลิปสติกมาเติมแต่ดันหยิบโดนตลับบางอย่างที่ปกติเธอไม่น่าจะมี เมื่อหยิบสิ่งนั้นออกมาก็พบว่ามันคือบลัชที่เธอหยิบติดมาจากช็อป 'ตายล่ะหว่าาา จะโดนจับมั้ยเนี่ยหยิบของเขามาแต่ไม่ได้จ่ายตัง'
"อย่าโง่สิฉัน ก็แค่โทรไปหาคุณพิมเองแล้วบอกพรุ่งนี้จะคืนแค่เนี้ยทำไมคิดไม่ได้" สาวลูกครึ่งต่อว่าตนเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดโทรไปยังเบอร์ที่เธอเมมไว้ล่าสุด
ตี๊ดด..ตี๊ด..
"ฮัลโหลค่ะ ใครคะ" ปลายสายเอ่ยขึ้น
"คุณพิมใช่มั้ยคะ นี่ช่าเองนะคะคือช่าเผลอหยิบบลัชติดมือมาน่ะค่ะจะโอเคมั้ยถ้าพรุ่งนี้เดี๋ยวช่าเอาไปคืนให้" มาช่ากล่าวไปพลางเม้มปากไป "เอ่อ..แล้วแบบนี้ช่าจะโดนจับมั้ยอ่ะคะที่เอาของช็อปมาแต่ไม่ได้จ่าย" เธอไม่ได้คำตอบอะไรเลยนอกจากเสียงหัวเราะแสนอร่อยนั้นตอบกลับมา
"อย่าขำสิคะ ! ช่ายิ่งกลัวๆอยู่นะ"
"โอ๊ยขอโทษค่ะๆแต่มันอดไม่ได้จริงๆ คงไม่โดนจับหรอกค่ะ ใครจะจับคุณช่าบอกพิมมาค่ะเดี๋ยวพิมปกป้องคุณเอง" มาช่าสตั้นไปประมาณสามวิ ตะกี้หล่อนหยอดเธอหรอ ? หรือแค่เล่นๆ มาช่าส่ายหน้าไปมาไล่ความคิดในหัวให้ออกไป
"ว่าแต่ช่ารบกวนเวลาทำงานคุณมั้ยเนี่ย"
"นิดหน่อยค่ะแต่ไม่เป็นไร คุณช่ามีอะไรอีกมั้ยคะ"
"ไม่มีแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่โทรมากวนตอนนี้ จะรบกวนแค่นี้แหละค่ะ"
"ค่ะงั้นสวั.."
"เดี๋ยวค่ะ ๆ ...คือว่า..พรุ่งนี้ปัดให้ช่าอีกรอบได้มั้ยคะ มือคุณเบาดีช่าชอบ" ปลายสายเงียบไป ตอนนี้จิดใจของมาช่าเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข 'ฮืออออยากจะตีปากตัวเองพูดอะไรออกไปเนี่ยยัยช่าเอ้ยยยยยย'
"ได้ค่ะ เพราะพิมก็ชอบคุณเหมือนกัน"
"..."
"หมายถึงแก้มคุณน่ะค่ะ พิมชอบแก้มคุณเหมือนกันมันนิ่มแล้วก็เด้งดี" สาวลูกครึ่งจิกเล็บเข้าที่กระโปรงของเธอ เธออยากจะกรี๊ดออกมาแต่ทำไม่ได้ ทำได้เพียงกรี๊ดในใจ ถึงจะชมแค่แก้มเธอก็เถอะแต่ประโยคเมื่อกี้ซอนย่าทำเธอใจสั่นแปลกๆ ยังไงมันก็..เขินอยู่ดีนี่นาาาา -///-
"แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะคะ ...เจ้าก้อนของซอนย่า"
ฮะอร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!
