My Love_เรื่องเล่าของหัวใจ

เนื้อเรื่อง

เรื่องเล่าของหัวใจ

                ใต้ต้นไม้ใหญ่บรรยากาศร่มรื่น มีโต๊ะหินอ่อนวางเรียงรายเป็นแนว มีนักศึกษาจับกลุ่มบ้างคุยกับบ้าง อ่านหนังสือบ้าง หยอกล้อกินขนมกันบ้าง...........

                “เอ เย็นนี้แนนไปทำวิทยานิพนธ์กับเพื่อนนะ”  แนนพูดพลางเก็บหนังสือ

                “ไปทำวิทยานิพนธ์กับใคร” เอหงายหน้าขึ้นมองแนนทันที

                “ไปกับกิ้ฟกับฝนหนะ นะๆๆๆ” แนนพูดพลางเดินไปนั่งข้างๆเอ เขย่าแขนเหมือนเด็กอ้อนวอนผู้ใหญ่

                “ให้เอ ไปส่งไหมเอว่างนะ” เอพูดพลางยิ้ม ลูบผมแนนเบาๆ

                “ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฝนเอารถมา” แนนพูดพลางซบหน้าลงบนบ่าของเอ

                “นี่ แล้วกินข้าวเสร็จแล้วอย่าลืมกินยาล่ะ เข้าใจมั้ย กลับถึงบ้านก็อย่าลืมโทรมาบอกด้วย”  เอพูดพลางจ้องหน้าแนนด้วยสีหน้าจริงจัง

                “ค่ะ หัวหน้า สั่งจริงๆเลย” แนนพูดพลางยิ้ม เอามือหยิบจมูกเอด้วยความเขิน

                “กิ้ฟๆ แฟนแกเป็นงัยบ้าง” ฝนเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในรถ ขณะที่ตนอยู่หลังพวงมาลัย

                “ปวดหัวสุดๆ เจ้าชู้เป็นบ้าเลย” กิ้ฟพูดปัดๆ คล้ายกับไม่ค่อยพอใจในแฟนตัวเองนัก

                “ทำไมไม่เลิกๆ ไปสิ จะได้ไม่กลุ่ม”  ฝนเสนอความคิดเห็น มองหน้ากิ้ฟผ่านกระจกมองหลัง

                “หน่า.....................ให้โอกาสสักครั้ง” กิ้ฟพูดพลางซบหน้าลงที่กระจก หันหน้ามองออกนอกรถด้วยอาการเอือมระอา

                “โอกาสสักครั้ง  รอบที่ล้าน” เสียงหัวเราะดังขึ้นเกือบพร้อมกับในรถ

                “แล้วแนนล่ะ แหม....เจ้าชายเธอเอาใจเธอดีนะ”  ฝนพูดขึ้นพลางหันหน้าไปมองแนนที่นั่งอยู่ข้างๆ

                “โอ๊ย รายนั้น ไม่รู้กี่ปีแล้ว ยังจับไม่ได้สักที ว่าทีกิ๊กเก็บไว้ที่ไหน “  แนนพูดยิ้มพลางหันไปมองหน้าฝน

                “แปลได้สองอย่าง.....ถ้าแฟนเธอไม่รักเธอคนเดียว เค้าก็เก่งมากที่หลอกเธอมานานหลายปี” เสียงหัวเราะดังขึ้นแทบจะพร้อมกันทั่วรถ

                “เอี๊ยยดดด..............” เสียงเบรกลากล้อดังยาวากด้านข้างตัวรถ  คนทั้งรถหันไปมองแทบจะพร้อมกัน รถบรรทุกฝ่าไฟแดงพุ่งเข้าชนรถเก๋งของฝนอย่างจัง  แรงอัดทำให้กระจกทุกบานแตกละเอียด ห็องโดยสารด้านหน้าฝั่งคนนั่งยุบเข้ามาอย่างเห็นได้ชัด.......ร่างไร้สติของแนยังคงสงบนิ่งติดอยู่ในรถเก๋งขนานสองตอน  มัจจุราชอาจฉุดวิญญาณเธอออกจากร่างได้ทุกเมื่อ

สองเดือนผ่านไป........

                “แนนๆ” เสียงกระซิบเบาๆ ดังข้างหูทำให้แนนค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมา

                “อยู่ไหน..โอ๊ยเจ็บ” แนนค่อยๆ อ้างปากพูด แต่ไม่ชัดนักเฝือกขาวถูกแต่งแต้มถามร่างกายของแนนคล้างกับเป็นเครื่องประดับ

                “ใจเย็นๆ แนนเธอสลบไปตั้งสองเดือน” ......สองเดือน สองเดือน แนนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง....ฝนค่อยอธิบายเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้แนนฟัง....

“แล้วสรุปว่าฉันเจ็บคนเดียวใช่มั้ย” แนนพยายาบพูด เสียงพูดของแนนแทบจะไม่ได้ยิน

                “อืม.........” ฝนพยักหน้าเบาๆ กำมือแนนไว้นิ่งๆ

                “เอ ล่ะ เออยู่ไหน” แนนเพิ่งนึกขึ้นได้ แฟนเธออยู่ไหน

                “เอมาหาเธอครั้งเดียว วักแรกที่ชนแล้วหายไปเลย” ฝนพูดพลางลูบหัวแนนเบาๆ

                “ไม่เป็นไรนะ ไม่มีเอ เราก็อยู่กันได้ จริงมั้ยเพื่อน” ฝนพยายามพูดปลอบใจแนน

                “อืม.......” น้ำตาค่อยๆกลั่นตัวหยดลงมาจากนัยน์ตาของแนน คำพูดของฝนตอนคุยกันในรถคงเป็นความจริง......เขาเก่งมากจริงๆ เก่งมากที่หลอกแนนมาหลายปี เก่งมากที่หลอกว่ามีแนนคนเดียว...ทำไมผู้ชายทั้งโลกถึงนิสัยเหมือนกันหมดเลย เสียดายเวลาที่อยู่ด้วยกัน เสียดายความรักที่มอบให้......เสียดาย เสียดาย เสียดาย

                “คุณแนน ค่อยๆ ก้าวนะครับ ช้าๆ” บุรุษพยาบาลพยายามพยุงขึ้นเดิน  แนนยังคงไม่หายเจ็บดี ยังคงต้องทำการกายภาพบำบัดอีก

                “ระวังลมนะครับ จับผมไว้ดีๆ”บุรุษพยาบาลเดินช้าๆเพื่อให้แนนเกาะแขนเดินตามช้า...ทำไมบุรุษพยาบาลถึงไม่ใช่เอนะ  ทำไม ทำไม

                “คุณบุรุษพยาบาลค่ะ นี่ฉันสลบไปนานถึงขั้นต้องกายภาพบำบัดกันเลยเหรอ” แนนถามด้วยความสงสัย

                “โห...คุณไม่ได้เดินสามเดือนนี่ มันนานนะครับ” บุรุษพยาบาลตอบด้วยความสุภาพ

                “จะว่าอะไรมั้ยค่ะ ถ้าจะถามชื่อเล่น คือถ้าเรียกว่า บุรุษพยาบาล เกรงว่ามันจะยาวไปนะคะ” แนนพูดพลางยิ้ม

                “ผมชื่อ กอล์ฟ ครับ” บุรุษพยาบาลตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม น้ำเสียงเรียบๆ

นับจากวันนั้นแนนและกอล์ฟเริ่มสนิท ทุกเย็นกอล์ฟจะพาแนนออกไปทำกายภาพบำบัด ไม่นานแนนก็สามารถเดินเองได้และออกจากโรงพยาบาลในที่สุด.....

“คุณแนนค่ะ น้ำดื่มค่ะ” พยาบาลชุดขาวเดินถือแก้วน้ำมาวางข้างๆเธอขณะนั่งรอกอล์ฟที่ล๊อบบี้ของโรงพยาบาลเธอได้แต่พยักหน้าและยิ้มให้ด้วยไมตรี

“กอล์ฟๆ ไปดินข้าวกัน” แนนพูดทันทีที่เห็นกอล์ฟเดินออกมา มีพยาบาลหลายคนยกมือไว้แนน แนนก็ได้แต่พยักหน้ารับไหว้ด้วยสีหน้างงเล็กน้อย

“ไปสิครับ” กอล์ฟพูดพลางค้อมตัวลงมาผายมือไปที่ห้องอาหารของทางโรงพยาบาล  ดูกอล์ฟค่อนข้างสุภาพและให้เกียรติแนนมาก.....มากจนหน้าแปลกใจ ท่าทางโรงพยาบาลนี้จะเข็มงวดเรื่องมารยาทกับพยาบาลมาก  แนนและกอล์ฟสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ ........จนบางครั้งแนนก็อยากให้กอล์ฟมาแทนที่เอ บ่อยครั้งเราแนนคิดถึงเอ เอก็ไม่โทรมา  บ่อยครั้งมาแนนอยากคุยกับเอ  เอก็ไม่ติดต่อมา บ่อยครั้งที่แนนนั่งเหงาอยากให้เอนั่งเป็นเพื่อน แต่เอก็ไปปรากฏตัว เอ....เอ...เอหายไปไหน ไหนล่ะหัวใจที่เอบอกว่าจะให้แนน ไหนล่ะหัวใจที่เอเคยเขียนไว้บนฝ่ามือแนน มันคงหายไปแล้ว.....หายไปพร้อมกับเอ  หายไปพร้อมกับผู้ชายโกหก.....ผู้ชายเจ้าชู้ ทำไมผู้ชายเหมือนกันทั้งโลก......ทำไม ทำไม ทำไม

ใกล้วันวาเลนไทน์เข้าไปทุกที ปีนี้ไม่เหมือนกันปีก่อนๆ ไม่มีเอค่อยให้ดอกกุหลาบแดง ไม่มีอีตาบ๊องทำท่าเขินอายให้ดู

“แนนๆ วาเลนไทน์นี้ว่างหรือเปล่าครับ” เสียงกอล์ฟดังตามสายโทรศัพท์

“ว่างค่ะ ทำไมค่ะ” แนนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“พอดีผมมีของจะให้แนนนะครับ เดี๋ยววันวาเลนไทน์บ่ายสามโมงเจอกันที่สยามนะครับ” กอล์ฟเสนอความเห็น

“ตกลงค่ะ” แนนพูดพลางกดวางสาย สีหน้าแววตาเปี่ยมด้วยความหวัง...หวังว่ากอล์ฟคงจะมาแทนที่เอได้เสียที วันวาเลนไทน์วันที่กุหลาบแดงบานสะพรั่งพร้อมกันทั่งโลก แม้ในลานที่สยามหรือที่วัยรุ่งเรียกกันสั้นๆว่า “เซนเตอร์พอยต์” ยังถูกละเลงด้วยดอกกุหลาบสีแดง......นักเรียน นักศึกษาต่างถือกุหลาบแดงในมือเดินกันขวักไขว่ทั่งลาน

“ขอโทษค่ะ มาสาย” แนนพูดพลางยิ้มก่อนดึงเก้าอี้มานั่ง

“ไม่เป็นไรครับ” กอล์ฟพูดพลางยิ้ม

“อืม.....ว่าแต่มีอะไรจะให้แนนเหรอ” แนนพูดพลางจ้องตากอล์ฟ...หากกอล์ฟมีพิรุธ แนนจะจับได้ทันที

“อันนี้ของแนนนะครับ” ดอกกุหลาบสีแดงถูกดึงออกมาจากถุงอย่างช้าๆ วางลงบนโต๊ะอย่างนิ่มนวล

“หมายความหายังไงค่ะ จะขอหัวใจแนนเหรอ” แนนพูดติดตลกพลางยิ้ม เธอคิดว่าเธออ่านเกมส์ออกหมด

“ผมคงไม่กล้าขอหัวใจแนนหรอก” กอล์ฟพูดพลางยิ้ม แต่กลับทำให้แนนงง

“อ้าว...แล้วกุหลาบสีแดงนี่.....” ไม่ทันแนนจะพูดจบ กอล์ฟต่อคำพูดของเค้าทันที

“ผมไม่กล้าขอหัวใจของแนนหรอก เพราหัวใจของแนนไม่ใช่ของแนน” ปั้ง...เหมือนมีแม่เหล็กหนาหลายฟุตทุบลงกลางสีศีรษะ  แนนเริ่มงงกับความหมายขึ้นไปทุกที....มันแปลว่าอะไร???

“หัวใจของคุณ คือเจ้าของกุหลาบดอกนี้” กอล์ฟพูดต่อ....แนนทำหน้างงๆไม่เข้าใจความหมายแม้แต่นิดเดียว

“ตอนคุณประสบอุบัติเหตุเข้ามาที่โรงพยาบาล  คุณเสียเลือดมาก...หัวใจคุณเต้นออกจนแทบจะล้มเหลว พวกผมและหมอพยายามเยียวยาจนถึงที่สุด” กอล์ฟเริ่มอธิบายกันเรื่องที่เกิดขึ้น....เรื่องที่แนนไม่เคยรู้

“มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามา  บอกว่าเป็นแฟนคุณ เค้าบอกให้ช่วยคุณให้ได้ เสียเงินเท่าไรไม่ว่า...เค้ายอมจ่ายไม่อั้น ไม่ว่าทางเราจะขออะไร เค้าจะจัดหาให้หมด...คำพูดของเค้าทำให้ผมประทับใจมาก” กอล์ฟหยุดพูดชั่งครู่...แนนรู้ทันทีว่ากอล์ฟหมายถึงเอ

“ผมยอมแลกทุกอย่างกับชีวิตเธอ – เขายอมแลกทุกอย่างกับชีวิตคุณ” กอล์ฟพูดพลางจ้องหน้าแนนนิ่ง แต่แนนยังคงทำสีหน้างงอยู่

“เขายอมทุกอย่างจริงๆ ทีแรกหมอบอกว่าทางเราหาเลือดไม่บอกให้คุณ เขาวิ่งหาเลือดให้คุณไปทั่งโรงพยาบาล แต่กลับไปพบว่ามีเลือกถุงไหนที่ตรงกับคุณเลย” กอล์ฟพูดด้วยน้ำเสียงปกติ สายตามองไร้จุดหมาย

“สุดท้ายเราตรวจเลือดของเขา พบว่าตรงกับของคุณพอดี เขาบอกให้ทางเราเอาไป เอาไปให้คุณ....ไม่ต้องห่วงว่าเขาจะเป็นอย่างไร แค่คุณปลอดภัยก็พอ” กอล์ฟหยุดพูดชั่งครู่ พยายามกลั้นน้ำตา....แต่นัยน์ตาแนนเริ่มเจิ่งนองไปด้วยน้ำใสๆ

“ต่อมา...ตอนพวกผมถ่ายเลือกให้คุณ หัวใจคุณเต้นอ่อนลงเรื่อยๆ จนหมอต้องเดินออกไปบอกให้เขาทำใจ.....ทำใจว่าเขาต้องเสียคุณ” กอล์ฟพยายามเล่าต่อไปเรื่อยๆด้วยน้ำเสียงปกติ นัยน์ตาแนนเริ่มแดงก่ำ เขาถามหมอว่า

“เธอต้องการอะไร........” ใช่ เอถามหมอว่าแนนต้องการอะไร

“เธอต้องการหัวใจครับ หัวใจเธอเต้นไม่ปกติ การสูบฉีดล้มเหลว เราหาเลือดให้เธอช้าไป เพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอต้องการคือ หัวใจ” หมอหวังว่าเอคงจะเลิกหวังในตัวแนน.....หยุดเล่นเกมส์กับมัจจุราชเสียที

“ ‘ตกลงผมหาให้’ เขาตอบสั้นๆ โดยไม่ลังเล” ตกลงผมหาให้.....เอจะหาหัวใจให้แนนทั้งๆที่รู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้.....เขาไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียวเพื่อจะทำให้เธอ

“คุณรู้ไหมว่าคำพูดของเขา ทำให้ผมและหมออึ้งกันไปหมด โรงพยาบาลยังหาหัวใจให้คุณไม่ได้ เขาจะมีปัญญาที่ไหนหาหัวใจให้คุณได้” กอล์ฟพูดพยายามหลบสายตาแนน.....ตอนนี้กอล์ฟเริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้ว

“เขาถามเลขบัญชีของโรงพยาบาลกับหมอ.....เขาไม่ได้โอนเงินมาซื้อหัวใจเทียมให้คุณ แต่เขาโอนเงินมาตั้งมูลนิธิการกุศลให้โรงพยาบาล มูลนิธิช่วยเหลือผู้ป่วยด้านหัวใจเทียบ นานา คุณดูดีๆ คำว่า แนน และ เอ ถ้าเขียนติดกัน มันคือ นานา นี่คือความปรารถนาสุดท้ายของเขา....เขาอยากให้ตัวเขาเองเป็นคนสุดท้ายที่ไม่ได้อยู่กับคนที่เขารัก....เพราะไม่มีหัวใจเทียบสำรอง”

เปี๊ยง...แนนโดนสะกิดต่อมความจำเข้าเต็มเปา....เธอเคยเห็นป้ายมูลนิธิขึ้นหราที่โรงพยาบาล  แต่เธอไม่เคยเฉลียวใจสักนิด..มิน่า ทำไมหมอและพยาบาลต้องให้เกียรติและดูแลเธอดีเสียจนหน้าแปลกใจ ทั้งๆที่เธอไม่มีส่วนได้เสียกับโรงพยาบาลแม้แต่บาทเดียว

“ทันทีที่มีการยืนยันว่ามีเงินเข้าบัญชีโรงพยาบาล เขาก็ยิงตัวตายในห้องน้ำโรงพยาบาลครับ ทิ้งโน้ตไว้ว่า มอบหัวใจให้เธอ – เขามอบหัวใจของเขาให้คุณ” ทันทีที่กอล์ฟพูดจบ แนนปล่อนโฮออกมาเหมือนกับว่าไม่มีใครอยู่ข้างๆ โต๊ะรอบข้างหันมามองแนนเป็นตาเดียว

.....เอคือเจ้าของหัวใจ หัวใจที่อยู่ในร่างของแนน

“เขายอมแลกทุกอย่างกับคุณจริงๆ”  กอล์ฟพูดพลางวางของทั้งหมดที่เอเคยฝากไว้กับทางโรงพยาบาลคืนให้แนน มีทั้งเครื่องเล่นเทป ม้วนเทป จดหมาย.......

“ผมคงไม่กล้าขอหัวใจของคุณหรอก หัวใจคุณเป็นของเขา หัวใจเขาเป็นของคุณ” ใช่ หัวใจเอเป็นของแนน เป็นของแนนจริงๆ...ตอนนี้หัวใจแนนตายไปเรียบร้อยแล้ว ตายไปพร้อมกับเอ ตายไปพร้อมกับผู้ชายที่ยอมทุกอย่างเพื่อเธอ

“กุหลาบดอกนี้ เขาบอกผมก่อนเข้าห้องน้ำว่า....วาเลนไทน์ที่จะถึง รบกวนซื้อกุหลาบให้คุณสักดอก ขอแค่ดอกเดียวก็พอ...เป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายของเขา” กอล์ฟพูดพลางเช็ดน้ำตา นั่งนิ่งๆสักพักก่อนลุกจากโต๊ะไป...ทิ้งแนนนั่งนิ่งอยู่เพียงลำพัง

“เอรักแนนนะ” “เอรักแนนนะ” “เอรักแนนนะ”

คำพูดซ้ำๆดังมาจากเครื่องเล่นเทป

เป็นคำพูดเดียวกันที่พูดซ้ำๆ โดยไม่มีการตัดต่อเทป.......เทป 120 นาที

โดยมีเพลงประกอบเบาๆ

แนนค่อยคลี่จดหมายออกอ่าน....จดหมายที่มีเนื้อความเพียงบรรทัดเดียว

“หัวใจเอ...เขียนคำว่ารักไว้ เขียนให้แนนคนเดียว”