คำสาปรักจอมมาร

สงครามระหว่างมนุษย์และจอมมารดำเนินมาถึงบทสรุปที่โหดร้าย สนามรบเต็มไปด้วยศพ ท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับร่ำไห้ให้กับเหล่าผู้กล้าที่สละชีพเพื่อความหวังของมวลมนุษย์ ราฟ และไอรีน คือผู้กล้าที่ยังคงยืนหยัด พวกเขาต่อสู้เคียงข้างกันด้วยหัวใจที่เด็ดเดี่ยว แต่สุดท้าย พลังของจอมมารก็แข็งแกร่งเกินไป

“จงศิโรราบต่อข้า มิฉะนั้นข้าจะกวาดล้างมนุษย์ให้สูญสิ้น” จอมมารกล่าวเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยพลังอำนาจที่สะท้อนอยู่ในสายตาของทุกผู้คน ราฟกำหมัดแน่น เขารู้ว่าการต่อต้านต่อไปมีแต่จะพาทุกคนสู่หายนะ

“ราฟ...ได้โปรด...” ไอรีนกระซิบ เธอรู้ว่าหากพวกเขาไม่ยอมสยบต่อจอมมาร ทุกคนจะต้องตาย เธอจึงเลือกที่จะคุกเข่าลง พร้อมทั้งจับมือราฟไว้แน่น ดวงตาสีฟ้าเต็มไปด้วยความหวังว่าการเสียสละนี้จะช่วยมวลมนุษย์ได้

ราฟมองเธอ ความรู้สึกภายในขัดแย้งกันอย่างรุนแรง แต่สุดท้าย เขาก็ยอมคุกเข่าลงตามเธอ น้ำตาร่วงหล่นลงกับพื้นหินเย็นเฉียบ แต่จอมมารเพียงยิ้มเย้ยหยัน

“ยังใจอ่อนเหมือนเคย...เช่นนั้น จงเลือก” จอมมารชี้ไปยังมนุษย์ที่เหลืออยู่ “หากเจ้าต้องการให้พวกเขารอด จงสังหารนางเสีย”

ราฟเบิกตากว้าง ใจเขาเต้นรัว “ไม่...ข้าจะไม่ทำเด็ดขาด”

“แต่พวกเขาจะทำ” จอมมารหัวเราะพลางสะกดจิตมนุษย์ที่เหลืออยู่ให้หันอาวุธเข้าหาไอรีน นางคือความหวังสุดท้ายของพวกเขา และการเสียสละของเธอคือหนทางรอด พวกเขาตะโกนกึกก้องพร้อมเงื้อดาบขึ้น ราฟรีบขวางกั้นและรับคมดาบไว้แทนเธอ

“พวกเจ้ากำลังทำอะไร!?” เขาตะโกน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือแววตาที่เต็มไปด้วยความกลัวและความโลภ ความศรัทธาของเขาต่อมนุษย์แตกสลายไปในวินาทีนั้นเอง

จอมมารสบโอกาส ใช้พลังดูดกลืนจิตวิญญาณของราฟในขณะที่เขากำลังอ่อนแอ ราฟรู้สึกถึงความมืดที่คืบคลานเข้าสู่หัวใจเขา ก่อนที่ทุกอย่างจะ

ดับวูบ...