ความทรงจำดีดี

เนื้อเรื่อง

ตอนนี้ฉันกำลังนอนเล่นอยู่ที่ \" satefa  \"  ที่ๆเป็นความทรงจำของเรา

\" น้ำจ๋าเรย์สัญญาว่าจะรีบกลับมานะ น้ำไม่โกรธเรย์นะ เรย์รักน้ำนะ \"
  คำพูดที่เขาบอกฉันไว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะจากฉันไป  ฉันยังคงได้ยินคำๆ นี้กึกก้องอยู่ในหัวราวกับว่า
สิ่งที่เกิดขึ้นเพิ่งผ่านไปไม่นาน

- สองปีเเล้วสินะ -  ที่เขาจากฉันไป เมื่อก่อนทุกๆวันฉันกับเรย์จะมานอนเล่นกันที่นี่ มันคือที่เเห่งความทรงจำระหว่างเรา
\" satefa \" สวนดอกไม้ที่เรย์ชอบมาก เรย์เคยบอกฉันว่า เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ เพราะมันคือที่ที่ ฉันเจอกันเขาเป็นครั้งเเรก

บรื้น บรื้น เสียงรถฮอนด้าแอคคอร์ด สีน้ำเงินของใครคนนึงเเล่นเข้าจอดที่หน้าประตูรั้วบ้านฉัน
\" หนูน้ำ ออกไปเปิดประตูรับน้าเขาหน่อยสิลูก\" เสียงของเเม่ดังมาจากด้านหลัง \" ค่ะ คุณแม่ เดี๋ยวน้ำเปิดให้ค่ะ \"

ตุ๊บ  เสียงปิดประตูดังขึ้นทำให้ฉันมองไปทางต้นเสียง  เด็กผู้ชายอายุพอๆ กับฉันคนหนึ่งกำลังเดินไปทาง สวนดอกไม้
ฉันมองตามเขาไปอย่างรู้สึกติดใจอะไรบางอย่าง ในตัวเขา
  \"คุณค่ะ  คุณเดินไปทางนั้นไม่ได้นะค่ะ \"  ฉันตะโกนดังขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดิน
  \"ทางนั้นมะ... \" คำที่จะพูดออกมาหยุดชะงักลง เนื่องจากชายหนุ่มตรงหน้าเดินมากอดฉันไว้ อย่างไม่บอกไม่กล่าว
  \"คิดถึงจังเลย  เรากลับมาเเล้วนะ น้ำ \" ชายหนุ่มพูด พลางกอดร่างบางไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป
\"เออ คุณคือใครหรือค่ะ ฉันขอโทษนะ  เต่ฉันจำไม่ได้จริงๆว่าเคยรู้จักคุณ \" ฉันพูดออกไปอย่างรวดเร็ว ในใจกลัวว่าจะทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าผิดหวัง แต่กลับผิดคาด เขากลับยิ้มอย่างอ่อนโยน \"เราก็ไม่คิดว่าน้ำจะจำเราได้หรอกนะ เพราะน้ำไม่เคยรู้จักเราเลย\"
\"แต่เรารู้จักน้ำจริงๆนะ เราเป็นหลานของน้าพิมพ์ไง \" น้าพิมพ์เป็นเพื่อนกับเเม่ของฉัน ตั้งเเต่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน ฉันก็รักน้าพิมพ์
เหมือนเป็นเเม่คนที่สองของฉันเลยด้วย  เเต่กลับไม่เคยได้ยินว่าน้าพิมพ์มีหลาน เพราะน้าพิมพ์เป็นลูกคนเดียว
\" น้ำใส  เจอคุณน้ารึยังลูก \"  เสียงของเเม่ดังมาจากในบ้านทำให้การสนทนาระหว่างเราหยุดชะงักลง
\" น้ำเจอเเต่หลานของน้าพิมพ์นะคะแม่ \" ฉันบอกเเล้วหันมาชวนเขาเข้าไปในบ้าน

- เช้าวันต่อมา-
\" น้ำๆ เห็นเรย์มั้ยลูก ออกไปไหนเเต่เช้าก็ไม่รู้ \"
\" คงไปโรงเรียนก่อนเเล้วมั้งคะ  เห็นเรย์บอกว่าอยากไปสำรวจ โรงเรียนดูนะค่ะ \" ใช่เเล้วผู้ชายคนนี้ \'เรย์\' เป็นหลานแท้ๆ ของน้าพิมพ์จริงๆ
เมื่อวานหลังจากที่ฉันกับเเม่โทรไปถามน้าพิมพ์ ก็เเล้วรู้ว่าน้าพิมพ์มีน้องคนละแม่อยู่คนนึง เเต่ตอนนี้เธอเสียไปเเล้ว เเละก็ฝากเรย์ไว้กับคุณน้า  แม่ของเรย์เป็นคนอังกฤษ เรย์เลยอยู่ที่นั่นเเต่เกิด แต่ก็ยังกลับมาเมืองไทยทุกปี เเละที่ๆเขามาทุกปีก็ไม่ใช่ที่ไหนเเต่เป็นเรือนไม้หลังเล็กสีขาวที่อยู่ห่างจากบ้านของฉันไปไม่กี่หลัง เพราะฉะนั้นเรย์จึงรู้จักฉัน แต่ฉันกลับไม่เคยเห็นเรย์เลย คงเป็นเพราะว่า ฉันเพิ่งจะหายจาก
โรคประจำตัวที่เป็นมานาน ฉันจึงไม่เคยได้ไปที่ไหนเลยนอกจาก ที่บ้านกับสวนดอกไม้ข้างๆบ้านของฉัน

ฉันเพิ่งได้ไปโรงเรียนเมื่อปีที่เเล้วเท่านั้นเอง เรย์บอกว่าคุณน้าเล่าเรื่องของฉันให้เขาฟังบ่อยๆ เขาจึงคิดว่าฉันเป็ฯเพื่อนคนเดียวที่เขารู้จัก
ในเวลานี้ เพราะตอนนี้น้าพิมพ์ไปทำงาน เเละงานของน้าพิมพ์ทุกๆคนก็รู้ว่าไม่เคยต่ำกว่า 6 เดือน เธอเลยขอให้แม่ของฉันช่วยดูเเล เรย์
แทนเธอ

- โรงเรียน - 9.00 น.
\" น้ำ คนๆนั้นเป็นญาติของเธอจริงๆ หรอ \" แอมเเละ มิ้นเพื่อนสนิทของฉันถามขึ้นทันทีที่อาจารย์ออกไปจากห้อง
มิ้นมองไปทางเรย์เเล้วหันกลับมามองฉัน \" ถึงจะหน้าตาดีเหมือนกัน แต่เธอไม่เห็นจะดูเป็นลูกครึ่งเลยนะ \" เรย์ป๊อปทันทีที่มาถึงจริงๆ
ในไม่ช้าสาวๆในห้องเกือบทั้งหมดก็เข้ามารุมอยู่ตรงโต๊ะของฉันเเละถามคำถามมากมายจนฉันไม่รู้ตอบยังไง
\" เออ เรานั่งตรงนี้ได้มั้ย \" เรย์เดินมาทางฉันเเล้วชี้ไปที่โต๊ะตัวข้างๆที่ว่างอยู่ \" ได้ซิ ตรงนั้นไม่มีใครนั่งอยู่เเล้ว \"
มิ้น กับแอมพูดพร้อมกันอย่างรวดเร็ว เเล้วรีบดึงกระเป๋าในมือของเรย์ไปวางไว้ที่เก้าอี้ทันที เรย์หันมาทางฉันเหมือนจะขออนุญาต
ฉันจึงยิ้มให้เเล้วก็ชวนเรย์นั่งลงเพราะคาบเเรกจะเริ่มเเล้ว

นั่นเป็นความทรงจำที่ฉันได้พบกับเรย์เป็นครั้งเเรก
หลังจากนั้นมาฉันก็สนิทกับเรย์มากขึ้น ต่อหน้าคนอื่น เรย์จะเป็นคนไม่ค่อยพูดเเต่อยู่กับฉันเขากลับ ดูน่ารัก ขี้เล่นที่สุด
เขาบอกว่า ไม่ค่อยชอบคุยกับใครนัก เพราะเขาพูดไม่ค่อยเก่ง

ผ่านไป6 เดือน น้าพิมพ์ก็กลับมา ตอนนั้นฉันกับเรย์มีความรู้สึกดีๆให้กันมากมาย จนเรียกว่ารักได้เเล้ว
\" น้าต้องพาตัวเรย์กลับอังกฤษ \" คำพูดที่เหมือนกับมีอะไรหนักๆ มาทุบหัวฉันอย่างเเรง ฉันอึ้งไปนานเมื่อหันไปทางเรย์
ฉันก็เห็นว่าเขามองมาทางฉันอย่างปลอบใจ \" พ่อของเรย์อยากให้เรย์กลับไปอยู่กับเขา \"

ตึกๆๆๆ  ฉันวิ่งออกมาทางสวนดอกไม้ \" satefa \" สวนที่เรย์ตั้งชื่อให้ เขาบอกว่าความหมายของมันคือ \'รักนิรันดร์\'
\" น้ำ  รอก่อนสิ น้ำฟังเรย์ก่อน \"  \"เรย์ต้องไปจริงๆ พ่อกำลังไม่สบาย เรย์อยากไปอยู่กับท่าน เรย์ขอโทดที่ไม่เคยบอกน้ำว่าเรย์
ว่าเรย์จะต้องไป \"  \" น้ำไม่โกรธเรย์หรอก น้ำเเค่ยังไม่ทันตั้งตัว  ขอน้ำทำใจก่อนได้มั้ย \"

\" เรย์จะไปวันไหนล่ะ \"  \" อาทิตย์หน้า คุณน้าจะมารับวันอังคาร \" ฉันนั่งคุยกับเรย์ที่สวนดอกไม้ทั้งคืน ราวกับจะเก็บช่วงเวลานี้ไว้
เเต่มันก็เหมือนที่ใครๆ เคยบอกไว้ว่า สิ่งที่เราอยากให้อยู่กับเรานานที่สุดมักจะผ่านไปเร็วที่สุดเช่นกัน  เเละเเล้ววันอังคารก็มาถึง

\" เรย์สัญญากับน้ำนะว่าจะกลับมา \" ฉันย้ำอีกครั้งหลังจากพูดมาเป็นล้านๆ รอบเห็นจะได้
\" เรย์สัญญา \" เเละเรย์ก็พูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาอีกเหมือนกัน

\' เที่ยวบินที่จะเดินทางไป London ขณะนี้ได้เวลาออกเดินทางเเล้ว กรุณามาที่gate 11 ได้เเล้วค่ะ \'
เสียงประกาศดังขึ้นทำให้ฉันรู้ว่าถึงเวลาที่จะต้องจากกับเรย์เเล้ว
\" น้ำจ๋าเรย์สัญญาว่าจะรีบกลับมานะ น้ำไม่โกรธเรย์นะ เรย์รักน้ำนะ \" เขาพูดคำๆ นี้เป็นประโยคสุดท้ายเเละเดินจากไป


- สนามบิน -  
ตอนนี้ผ่านมาสองปีเเล้ว  เเละฉันก็จะได้พบกับเขาเสียที การรอคอยจะจบลงเเล้ว
เพราะตอนนี้ฉันได้พบกับคนที่ได้หัวใจฉันไป อีกครั้งเเล้ว เขาคนนี้ยืนอยู่ข้างหน้าฉันเเล้วคนที่ฉันรักมากที่สุด \' เรย์ \'