หมาป่าผู้หิวโหยกับกระต่ายน้อยผู้ถูกล่า

ข้อมูลเบื้องต้น

ความรัก บางครั้งก็ไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน
หากบางครั้ง ความรักที่เป็นอยู่ มันก็อาจทำให้มนุษย์ ฤา มิใช่มนุษย์ตาบอดไปได้ชั่วคราว

เนื้อเรื่อง

นิทานก่อนนอน
ตอน หมาป่าผู้หิวโหยกับกระต่ายน้อยผู้โดนล่า


กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีหมาป่าผู้หิวโหยตัวหนึ่งได้ท่องเที่ยวไปในแดนป่ากว้างที่ทั้งสงบและเยือกเย็น หากอีกด้านมันกลับอบอุ่นและน่าโหยหา แต่มันมิใช่ที่สำหรับที่หมาป่าผู้หิวโหยตนนี้จะได้แสดงถึงความเป็นหนึ่งให้ใครได้เห็น

จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้พบกับมาฮาเดลนางแห่งราตรีกาล ผู้ถือลูกแก้ววิเศษแห่งเมอร์มุตต์ดินแดนศักดิ์สิทธิที่ครอบครองผืนป่าแถบนี้ไว้ทั้งหมด เขาจึงได้ถามกับนางว่า

“มาฮาเดล ข้าอยากถึงสู่ฝั่งฝันที่ข้าหวังไว้”

“แล้วเจ้าหวังสิ่งใดในใต้ล้าเล่า… เรไรอาล”

มาฮาเดลถามกลับอย่างสงบนิ่งและเยือกเย็นพลางพริ้มเปลือกตาที่หลับอยู่ขึ้นอย่างช้าๆ นัยน์ตาสีแดงส่งประสานสายตานั่นกับเรไรอาลก่อนจะแย้มเยือนให้บางๆ

“ข้าต้องการความเป็นหนึ่งที่ข้าโหยหา ข้าต้องการการยอมรับและความสำเร็จ”

“เหตุใดเจ้าจึงต้องการมัน ในเมื่อที่เจ้าเป็นอยู่ก็มากเพียงพอแล้ว” นางถามพลางชี้มายังเขาแล้วจึงเอ่ยต่อ “กงเล็บที่แข็งแกร่ง สายตาเฉียบคม กล้ามเนื้อที่ทรงพลัง เขี้ยวที่ขบขย้ำได้อย่างเลือดเย็น และแววตาที่โดดเด่นและน่าสะพรึงกลัวในยามค่ำคืน เป็นเช่นนี้แล้ว เจ้าย่อมเป็นหนึ่งในผืนป่าได้ไม่แพ้ลิไลอาลเจ้าป่าผู้เป็นไลออนเนส”

“แต่ข้าไม่พอใจเพียงเท่านี้ ข้าต้องการมากกว่านั้น”

มาฮาเดลพยักหน้ารับต่อคำขอของเขาแล้วจึงทำสัญญาตกลงต่อเขา

“ถ้าเช่นนั้น เจ้าจงไปยังที่แห่งหนึ่ง ไปยัง ณ ผืนป่าแห่งกระต่ายภูผา หากเจ้าจับนางกระต่ายที่นั้นกินได้หมดควบคุมหัวหน้าสายพันธุ์กระต่ายได้ทั้งหมดและจับเจ้าหญิงกระต่าย รวมทั้งล้มล้างผืนป่านั้นด้วยตัวเจ้าเองได้ เจ้าจักได้รับการยอมรับจากเมอร์มุตต์”

เรไรอาลกระตุกยิ้มอย่างหมายมาดก่อนจะเปรยออกมา “ข้าทำแน่มาฮาเดล แล้วข้าจักกลับมาบอกข่าวดีของข้าให้ท่านฟัง”


เมื่อคล้อยหลังจากวันนั้นเรไรอาลก็ออกจากเวอร์มุตต์ตรงไปยังดินแดนที่เรียกว่าป่าแห่งกระต่ายภูผาและได้พบกับเจ้าหญิงกระต่ายที่นั้น นางผู้แสนสวยโสภา ด้วยรูปโฉมที่ผุดผาดงามจับตายิ่ง นัยน์ตาของนางเป็นสีแดงราวกับลูกเชอร์รี่ เรไรอาลเห็นครั้งแรกก็ให้ประทับใจนักและตั้งมั่นให้ได้ว่าจะเอานางมาครอบครองให้ได้

ดังนั้นเขาจึงเริ่มต่อรองกับนางด้วยการกางกงเล็บและแยกเขี้ยวให้นางดู แต่เจ้าหญิงกระต่ายก็หาได้พรั่นพรึง นางถามเขากลับด้วยท่าที่เฉยเมย

“นั่นหรือคือสิ่งที่ท่านใช่ข่มขวัญข้า ข้าเพียงคิดว่าเป็นกงเล็บของจอมโฉดที่ไร้กำลังเสียมากกว่า”

“เจ้าพูดแบบนี้ ย่อมไม่เคยเห็นกำลังแห่งข้าแน่แล้ว”

“ใช่ข้ายังไม่เห็น และอยากเห็นกับตาในกาลนี้เสียด้วย” เจ้าหญิงกระต่ายตอบ
ดังนั้นเรไรอาลก็จัดการออกล่ากระต่ายน้อยหลายต้น เขาควบคุมหัวหน้าสายพันธุ์กระต่ายทั้งหมด ทั้งซีแลนไวท์ ฟอร์เนีย แองโกล่า และได้ฆ่ากระต่ายจำนวนมากเพื่อให้รู้ถึงผละกำลังของตน ทำให้กระต่ายทุกตนพากันหวาดกลัวและแกล้งทำเป็นยกย่องเรไรอาลว่ามีพละกำลังเป็นหนึ่ง สามารถให้พวกตนยอมศิโรราบได้

แลเมื่อนั้นเจ้าหญิงกระต่ายจึงตกเป็นของเขาในค่ำคืนที่พระจันทร์เต็มดวง เรือนกายที่ผุดผ่องของนางปรากฏแก่สายตาของเขาในยามที่แสงจันทร์สาดส่องลงมา ริมฝีปากเขาเคลื่อนไปทั่วร่างของนางประทับลงทุกจุดที่มือได้ปัดผ่านไปก่อนที่เจ้าหญิงกระต่ายจะถามเขา

“ท่านสาบานกับข้าได้หรือไม่ หากท่านได้ข้าไว้ในครอบครองแล้วจะไม่ทำให้เราเหล่ากระต่ายเสื่อมเสียในความพ่ายแพ้ต่อฤทธาของท่านและท่านจะไม่ทำร้ายผู้อื่น และจะไม่แว้งกัดพวกเราเหล่ากระต่ายอีก”

“ข้าสัญญา ข้าจะทำตามที่ท่านต้องการ”

“หากผิดสัญญาท่านจะไม่ได้สิ่งใดกลับไปเลยจากดินแดนแห่งนี้ นอกจากความว่างเปล่าและความไร้มิตรที่แท้จริง”

“ข้าสาบานจะเป็นไปตามนั้น”

ในคืนนั้นนางและเขาจึงได้ร่วมหลอมรวมต่อกันด้วยแรงพิศวาสที่บาดจิต ด้วยไฟแห่งความต้องการที่แผดเผาทั้งร้อนแรงและเร้าร้อน และเมื่อนั้นดวงดาวแห่งฟากฟ้าก็ให้ระยิบระยับเหนือม่านเมฆ่าพร้อมกับความสุขของทั้งคู่ที่มีให้กัน

หลังจากนั้นต่อมา เจ้าหญิงกระต่ายก็ได้ให้กำเนิดทายาทสองเผ่าพันธุ์ขึ้นมาถึงสิบตัว ห้าตัวแรกเป็นกระต่าย ห้าตัวถัดจากนั้นเป็นหมาป่า แต่ทว่าไรเรอาลกลับผิดสัญญาต่อนาง เขาสอนลูกๆ หมาปาให้ฝึดกัดพวกกระต่ายและได้พูดจาว่าร้ายกระต่ายว่าเป็นสัตว์ที่อ่อนแอและที่เขายอมมาอยู่ที่ดินแดนแห่งนี้ก็เพราะต้องการเป็นหนึ่งในใต้ล้า มิเช่นนั้นคงไม่มาง่ายๆ เพราะที่นี่ไม่มีอะไรดีเลย ตอนนี้เขาก็ได้อย่างที่ต้องการ เพราะฉะนั้นพวกกระต่ายเป็นพวกหน้าโง่
ความรู้ถึงเจ้าหญิงกระต่าย นางให้โกรธมากและให้เหล่ากระต่ายทั้งหมดรวมตัวกันเพื่อขับไล่เขาออกไปจากดินแดน เรไรอาลและลูกอีกห้าตัวออกมาจนพ้นเขตของกระต่าย จึงได้พบกับมาฮาเดล เขาต่อว่านางที่ผิดคำพูดและเอ่ยคำสัตย์ผิดว่าเขาจะยิ่งใหญ่ ทำไมในเมื่อเขาประสบความสำเร็จได้ลูกกับนางกระต่ายตั้งหลายตัวแต่เขากลับไม่ได้อะไรกลับมาจากที่นั้นเลยนอกจากถูกไล่ออกมา

มาฮาเดลจึงกล่าวกับเขาว่า

“เพราะเจ้าสาบานกับนางและเจ้าทะเยอทะยาน ทำไมในเมื่อเจ้ามีพร้อมอยู่แล้วจึงได้ทะเยอทะยานอีก ในเมื่อเจ้าได้ครอบครองเหล่ากระต่ายแล้วทำไมจึงไม่รู้จักตั้งสติให้พอ เจ้าแว้งกัดพวกที่เจ้าอยู่ด้วยกัน อย่างนี้หรือนางกระต่ายจะทนได้ คนอย่างเจ้าต่อให้ประสบความสำเร็จไปสุดท้ายก็ไม่พ้นความตายอยู่ดี”

“ข้าไม่เข้าใจ ทำไมความสำเร็จของข้าจึงเป็นเช่นนี้?”

“เพราะเจ้าไม่มีไมตรีจิตที่แท้จริงอย่างไรเล่า หากพูดไปเจ้าจักเหมือนหมาป่าไม่จริงใจและหากเป็นข้า ข้าคงเลือกที่จะให้เจ้าออกไปดีกว่าอยู่ให้เจ้าทิ่มแทงข้าเบื้องหลัง”

กล่าวจบมาฮาเดลก็หมุนกายหมายเดินจากไป หากชั่วครู่เรไรอาลกลับได้คำตอบจากนัยน์ตาสีแดงนั้นแล้วว่า มาฮาเดลตรงหน้าก็คือเจ้าหญิงกระต่ายผู้ที่ตนเคยผูกพันธ์และทรยศนาง

“มาฮาเดล… เจ้าหญิง ข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดให้อภัยข้าเถิด…”

หากเจ้าหญิงกระต่ายไม่ยอมฟัง นางกลายร่างเป็นกระต่ายขนปุยและจากไปทันที ทิ้งเรไรอาลที่ทรยศต่อนางไว้เบื้องหลัง หากเขาไม่ทะเยอทะยานไม่ถือตนไม่อวดตนเมื่อได้รับความสำเร็จแล้วคงไม่จบเช่นนี้ เขาคงมีความสุขและมีกระต่ายน้อยทั้งหลายชื่นชอบมากกว่านี้ หากเขาไม่กระทำตนเสมือนคนที่ไม่สำนึก






จบ