คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คุณว่าที่ศาสตร์ตราจารย์
เมโรพียัับ้อไปนอหน้า่าหวัว่าะมีนฮูสััวมาส่หมาย
โยมีทอมที่เหมือนระวนระวาย
"แม่ิว่าเาะส่หมายมาไหม?"
"แม่ไม่แน่ใ"เมโรพีอบลูายเสียอ่อน อย่าน้อยเธออยาอบุเา
ทอมยัเียบ เาเินึ้นไป้าบน
เมโรพีมอทอมที่เินึ้นไป่อนะหลุบาล
"แม่รับ ไปันเถอะ?"ทอมเรียเมโรพี
"ไปไหนันทอม?"เมโรพีถามลูายที่เินลมา
เายัเียบ ถืออหมายสีมพูอ่อนไว้ในมือ
"ไปบ้านอัมเบิลอร์ไรับ แม่อยาอบุเานิ้"ทอมว่าเสียิสะบั
"นที่ทำให้แม่อยาอบุเา็ลูไม่ใ่รึไ"เมโรพีมอลูายที่แสนะปาแ็อเธอ ่อนะลุึ้นนไ้
ถนน เรเวส์ อย 6/4
อาารไม้สีส้มที่เป็นบ้านสำหรับเ่า
บ้านเลที่ 611/4 ราม่าหน้าอ มันอยู่ไลาานเมือรอไแออนอเธอพอสมวรเลยทีเียว
่อนที่ะไ้เาะประู เมโรพีะัมอลูาย
"อโทษที่ทำให้เป็นห่วนะรับ "ทอมเปรยออมาเสียื้อๆ
"ที่แม่้อมาอบุเาเพราะลูสำัสำหรับแม่ "
"ผมรู้รับ แ่ผม็ยัไม่อบเาอยู่ี"
เมโรพีมอลูายอีรั้่อนะับมือลูายเอาไว้
เธอเาะลที่ประูไม้
ไม่นานมัน็เปิึ้น
"เมโรพี?"อัลบัสมอเธอเหมือนไม่เื่อ ่อนที่ทอมะระแอ้มเป็นารประท้ว
"ุไม่เป็นอะไรใ่ไหม?"
"ไ้ยาีๆมาน่ะรับ เลยสบายีแล้ว"เาอบ
เมโรพีส่ยิ้มให้เา
"เิีว่ารับ ้านในเลย"อัลบัสเิเราเ้าบ้าน
"ุรู้ที่อยู่ผมไ้ไัน?"อัลบัสถามึ้น
"่าหน้าอ"ทอมอบเสียเรียบ
เาพาเรามานั่ในห้อนั่เล่นประับ้วยสีน้ำาล เหลือ แเป็นส่วนให่
เาเอานมอุ่นและุี้มาให้ทอมรวมทั้เสิร์ฟาให้เธอ
"อบุสำหรับหมายราว่อน"อัลบัสเปรยึ้น โยที่เมโรพีมวิ้ว หมายอะไร? เธอหันมอทอมที่สะุ้และหันหน้าหนี
อัลบัสส่สายาให้เธอมอทอม
ลูายแสนะทะนนอเธอที่บอว่าเลียเานัหนาส่หมายให้เาเหรอ?
"หมายอบุ"อัลบัสยับปาบอเธอ
เมโรพีหันมอลูาย้วยสีหน้าเิล้อเลียน
"ันมาเพื่ออบุน่ะ่ะ"เมโรพีเ้าประเ็น
"เรื่ออะไรเหรอรับ?"เาถาม
"เรื่อทีุ่่วยทอมเอาไว้"เมโรพีอบเา
อัลบัสไม่อบอะไร เาเพียหันไปมอทอมโยทอมหันหน้าออไปทาอื่น
เมโรพีถอนหายใับลูายปาแ็
"ถือว่าเป็นารอบุ "เมโรพีว่าบบทสนทนา่อนะลุึ้น โยมีอาหารเ็มะร้าวาให้เา
"ะให้ผมไปส่ไหมรับ?"
"ไม่ีว่า่ะ ลานะะ"
"เี๋ยว.."
"อะไระ?"เมโรพีถามึ้นโยมีทอมัสีหน้า้าๆ
"ผมะไปทำานเป็นอาารย์ในฮอวอส์และผมหมายถึ ผมอาะหายไปเลย แ่ผมะพยายามส่หมายไปหา และ เอ่อ ือ ูแลัวเอ้วยนะรับ"เาอบะุะัและร่ายยาว
เมโรพีที่ไ้ยินหลุำเล็น้อย
"ุเ่นันนะะ"เมโรพีอบ่อนที่ะออไปพร้อมับทอม
เมโรพีมอลูายปาแ็้าๆ แล้วยิ้มบาๆ
" อะไรรับ"ทอมบ่ายเบน
"เปล่า๊ะ"เมโรพีอบเสียยิ้มแย้ม
ทาลับเป็นทาเินรวหินมีห้าเป็นทาระเบียบ
แ้าๆทำให้เมโรพีถอเสื้อลุมออ าออให้เาอผ้าลุมให่ๆลุมหัวอเธอและทอม
"วันนี้แแรันะรับ"
"นั่นสิ๊ะ เหมือนวันที่เอเ้าเอร์เรียนเลย"
"ั้นเหรอรับ?"
"ใ่๊ะ อนนั้นลูเ้าไปอุ้มไปอมันนแม่ใ"เมโรพีพูพลาิถึเ้าูอ้วนที่บ้านที่ินและนอนเป็นอาิ
ทอมยิ้มออมา
"ผมลืมไปะแล้ว"
"อนนั้นลูแ่3วบเอ๊ะ55"เมโรพีำเล็น้อย ทอมยิ้มบาๆ
"เล่าให้ผมฟัหน่อยสิรับ"
เมโรพีเล่ามอลูาย ่อนะมออาาศแรๆที่ทำให้ิถึวันวาน
" วันนั้นเป็นวันที่มีแแรมาๆเลยล่ะ แม่ำลัพาลูไปที่หลัป่า มันสบและมีบ่อน้ำใส มีสัว์ร้อเสียับานน่าฟั แม้มันะหายไปเพราะไฟป่าเมื่อ3ปี่อนอนลูเ็วบ็าม แม่ไม่เยลืมเลยล่ะ อนนั้นลูอุ้มเ้าูัวำยาวว่า5เมร อนนั้นเ้าเอร์เรียนมันัวบามาๆเลยล่ะ ลูลามันออมาาพุ่มไม้แล้วบอว่ามันพูไ้อยาเอามันไปเลี้ย อนนั้นแม่แทบอยาะเป็นลม วันนั้นแม่เลย้ออุ้มลูับเ้าเอร์เรียนลับบ้านไปนไ้ "
เมโรพีเล่าเรื่อที่มาอเ้าูประำบ้าน พลาหัวเราะน้อยๆ ้วย
ทอมหัวเราะออมาับวีรรรมวัยเ็
เมื่อลับถึบ้าน
เ้าเอร์เรียนเลื้อยออมาพร้อมล่ออวัสี่ล่อ
"ใรให้มาบ้าทอม?"เมโรพีถามลูาย
ทอมเพียแ่ยิ้มอบ่อนะแะอวัอออย่าประี
ล่อแรมีริบบิ้นวิ้วับหรูหราสีเทา ล่อเป็นสีน้ำเินเียว
้านในเป็นล่อนรีพร้อมระาษแนบมา
"าอบราัส"ทอมบอ
"มันือล่อเ็บนรีเสียลูลอหมุนูสิ"เมโรพีับแนลูายหมุน
เสียไพเราะเสนาะหู
"เพราะเหมือนเสียนาเือเลย๊ะ"เมโรพีว่าพลาละมือออมา
"อบราัส มีเสียอนร้อเพลเหมือนแม่เลยฮะ"
"ั้นเหรอ๊ะ?"เมโรพีเลิิ้วถามลูาย
ทอมยิ้มออมา มันเหมือนรอยยิ้มถูใอะไรบ้าอย่า
ทอมมีลับลมมในับเธอหรือนี่?
เมโรพีพับวามินั้นล มอลูายแะอวัิ้น่อไป
"ลูสนิทอำแะสลัราระูล?"ทอมเหมือนใเล็น้อยับอวัที่ไ้ามาโวโล่ ที่มีศัิ์เป็นลุมันือลูสนิทอำล้วน ลวลายประีโยมีรอยแะสลัราระูล มีำแะสลั้านล่า 'วามยิ่ให่' เมโรพีหัวเราะับเ้นท์ารเลืออวั
ทอมูะอบมาและมือไม่ละไปาล่อนรีสันิ
ล่อ่อไปเป็นล่อสีน้ำเินราม
ริบบิ้นสีเหลือสๆันน่าสนใ
เมโรพีมวิ้วมออที่ออมาาล่อนั่น
"ล็อเ็สลิธีริน..?"
"ทำไมเหรอรับ?"ทอม้มมอสร้อยที่ไ้ามอร์ฟิ่น
"ลูือนสืบสายเลือสลิธีรินเพียนเียวในอนนี้๊ะ นี่ือัวยืนยันว่าลูือทายาทที่แท้ริและหนึ่เียว"เมโรพีบอลูายแล้วลูบหัวเบาๆ
"ว่าแ่ล่อสุท้ายนี่อใรัน?"เมโรพีหันไปสนใล่อสีแริบบิ้นสีเหลือ
ทอมแะมันออ
แ่พอเาเห็นื่ออนที่แนบมาในล่อเา็เหมือนะเบ้ปาทันที
อัลบัส ัมเบิลอร์ ส่อวัิ้นน้อยมาให้เธอ
มันือลูบอลที่แสสภาพอาาศท้อฟ้าที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ
เธอิว่าทอมะละมือออาอวัแ่เาลับเ็บเอาึ้นไปบนห้อนไ้
เธอสาบานไ้ว่าทั้เย็นเธอไ้ยินเสียนรี้านบนาอวัุหนูบ้านมัลฟอยทั้เย็น
วามสัมพันธ์แบบนี้ือเพื่อนริหรือ ?
หรืออาสนิทมาๆ แ่็ไม่น่าใ่
เมโรพีที่ล้าานยัิเรื่อนี้ไปเรื่อยๆ
หรือลูายเธอะอบุหนูบ้านมัลฟอยเ้าัน
เมโรพีมวิ้วหนั
สมัยนี้เธอไม่แน่ใ
ารบร่วมเพศสมัยนี้ะโนเหยียไหมนะ ทั้ารไม่ยอมรับอี
านเือบหลุามือเมโรพี โยที่เ้าัวหน้าึ้นสีับวามิน นี่เธอำลัิอะไรันทอมพึ่ะ10วบมันอาะแ่เพราะเอเพื่อนร่วมรุ่นที่เ้าันไ้ี็ไ้นี่!!
เมโรพีแหนหน้ามอั้นสอที่มีเสียเพลัลมา
นี่เธอ้อหา่าสินสอริหรือ? เมโรพีวาานที่ล้าลั้น ในหัวยัวนเวียน
อย่าว่าทอมพึ่ะ10ปีว่าะิเริ่มแยอยะวามรู้สึออ็อน14-15ที่แหนุ่ม
วัย่อ้านอเาอาะ่ว12 ปี แ่ถึอย่านั้นเธอ็อิไม่ไ้เสียที
ะว่าไปแล้วามระแส
อัลบัส ับ เลเลิร์?
วามสัมพันธ์ลุมเรือในหนัที่ถูีวามไป่าๆ แ่ถึอย่านั้นในระแอริเ ภาพที่สะท้อนสิ่ที่้อารอเาือรินเลวัล์?
เมโรพีรุ่นิ
"ผมอบแววาุมั้.."
ประโยนั้นทำให้เมโรพีสะิใ
แววาหรือ?
เธอำใพับวามิพิลั่นที่เอามา่อันไม่ินั่นทิ้
นี่เธอว่ามาิอะไรแบบนี้เหรอ?
สิ่ที่เธอวระใส่ใือทอมสิ
เมโรพีแหนหน้ามอเ้านฮูสีำในรเธอเลี้ยไว้แ่ไม่ใ้านมันนั
เมโรพีหลุบาลหยิบระาษมาพับอหมายับนนและวหมึ
เธอเียนลายมือวัๆลไป
า เมโรพี ๊อนท์
อให้านราบรื่น
ถึ อัลบัส ัมเบิลอร์
(ุว่าที่ศาสร์ราารย์)
เ้านฮูอ้วนๆบินออไปทาหน้า่า
เมโรพีมอท้อฟ้าสีส้มในยามเย็น
วามสุในระแอริเอเาอนนี้ืออะไรันนะ
อัลบัส ัมเบิลอร์ว่าที่อาารย์วิาแปลร่าและอาารย์ประำบ้านริฟฟินอร์
"ันไม่ิว่าเธอะอบลมาสอนที่นี่ อัลบัส"ศาสร์ราารย์ให่ิพพิเอ่ยเสียอ่อนโยน
อัลบัสยิ้มอบ
"อนแรผม็ยัลัเล " อัลบัสอบทิ้ท้าย
"เธอิถึเ้านั่น"
"ระแอริเน่ะเหรอรับ?"อัลบัสถาม
"รู้อะไรไหม อัลบัส เธอะยิ้มอย่ามีวามสุแท้ริไม่ใ่ฝืนเพาะอนที่มอระนั่น แ่อนนี้ ันว่าเธอไม่้อพึ่มันแล้ว"อาารย์ให่พูให้อัลบัสิ เาผลัประูออ อัลบัสเินามเ้าไปเียบๆนถึระบานให่
"ที่ันเห็นในนั้นือ ันในวันเษียรในบ้าน และหลานๆอัน รวมทั้เธออัลบัสที่ันะฝาฝัใหู้แลฮอวอส์"
"ผมะีเหรอรับ?"อัลบัสถาม อัลบัสไม่เินไปใล้ระนั่น
"เธอเหมาะที่สุ"
ิพพิเพียยิ้มและพยัหน้ารับเาเินหายไปทาประูปล่อยอัลบัสไว้ในห้อ
อัลบัส้อมอไปที่ระ ่อนที่ิ้วะมวเ้าหาัน
ภาพในระมัะเป็นภาพอเลเลิร์ รัแรอเา หรือไม่็รอบรัวอเาอย่าแอรีอาน่าหรือพ่อแม่รวมทั้อาเบอร์ฟอร์ธ
แ่อนนี้ไม่...
"เมโรพี" อัลบัสพูเสียเบา ภาพสะท้อนในระือเมโรพีในุแ่านสีาวับ่อุหลาบสีาวบริสุทธิ์
เายัรัเลเลิร์ หรือมีใให้ับเมโรพีัน
อัลบัสหลุบาล
ที่เาพยายามเ้าหาเธอเพราะแววาอเธอที่เหมือนับแม่และน้อสาว มันอบอุ่นและเหมือนแสอาทิย์ประายในัวเา เารู้สึมีหวัที่ไ้มอ แม้เ้าัวะทำิริยายัไ็าม
เามอภาพในระอีรั้
ภาพยับอเมโรพีที่ยิ้มส่มา แววาที่แสเปี่ยมล้น้วยวามอบอุ่น ุลูไม้ระโปรยาวแ่านับ่ออไม้ เ้าอผมำน้ำาลาสีน้ำาลปนแำลัยิ้มในระนั้น
นี่เป็นอีสาเหุที่ลูายหวเธอนานี้
แววาที่อบอุ่นเหมือนแสประายไม่ใ่ะหาไ้าทุน...
อัลบัสลับไปที่ห้อ้วยิใที่ว้าวุ่น ทั้เรื่อรินเลวัล์หรือเรื่ออแม่ม่ายสาว็าม
แ่่อนที่ะไ้ล้มัวลนอน เา็ีัวไปที่หน้า่า
นฮูอ้วนุมีำมาส่หมายที่หน้า่า
แ่พอเห็น่าหน้าอเา็อยิ้มไม่ไ้ เ้านฮูบินลับไปทันที โยที่อัลบัสยัยิ้มอยู่ที่หน้า่า
"รารีสวัสิ์ เมโรพี"
เมโรพีที่นั่หน้าเาผิำลัทัผ้าพันอสีเทาเป็นอวัแ่านให้พี่ายสะุ้ทันทีเหมือนมีประุไฟฟ้าแล่นผ่าน
"แม่เป็นอะไรฮะ?"ทอมที่นั่้าๆถาม
"เปล่า๊ะแม่แ่รู้สึแปลๆ ลาอะไรไม่ีรึเปล่านะ "เมโรพีอบพลาพึมพำ หาแ่สุท้าย็วาไหมลับโ๊ะ แล้วบอลูายไปนอน
เธอแหนหน้ามอวันทร์สีฟ้าสวย แล้วเินหายึ้นไปบนั้นสออบ้านนไ้
เป็นไบ้าะรีเอร์
อีเรือ็ือ น้อทอม x น้ออบราัส
เนื้อเรื่อยัอียาวไล
อมเม้นท์เยอะๆนะรีเอร์!!!!!
ความคิดเห็น