คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คุณ...
วันนี้ทอมัสินใที่ะไปร่วมวับลุอเาหรือพี่ายอเธออย่ามาโวโล่ที่ะพาเาไปเที่ยวห้อสมุเวทย์มน์ที่ให่ที่สุอลอนอน
เธอเลือที่ะไม่ไปเพราะเหนื่อยับานที่ทำมาลอสอสัปาห์
อีอย่าทอม็เริ่มมีร่าายเ้าวัยรุ่นแรๆ
แล้ว ารให้ลุหลานอยู่้วยันามประสาหนุ่มีว่าารมีแม่อยอยู่ามัวลอเี๋ยวะอึอัเอา
เมโรพีมอหมายที่ไม่ิะับมาลอเือนนั่น โยมีเนื้อหาเพียสอบรรทัเล็
ผมเป็นอาารย์แล้วนะรับ
รารีสวัสิ์เมโรพี
เมโรพีมอลายมือเหมือนเรื่อพิมพ์เสียนน่าอิา
อาาศยามสายอลมที่เริ่มพับอว่าอีไม่นานหน้าหนาวและหิมะะมาเยือน
เมโรพีเรียมถัเสื้อันหนาวและอ่าๆที่ให้วามอบอุ่นเอาไว้แ่เนิ่นๆ เลยทีเียว
ทอมออาบ้านไปว่า3ั่วโมแล้ว บ้านเียบริๆแม้ปิะเียบอยู่แล้ว็าม
๊อ ๊อ
เสียเาะประูที่นานๆทีมีรั้ทำให้เมโรพีนใเล็น้อย
แ่เธอ็ลุไปที่ประูนไ้
เธอบิลูบิแะสลัั้นีออ
"สวัสีรับ ทอมอยู่ไหม?"อบราัสถามหาลูายเธอ
"ไม่๊ะ เาไปห้อสมุใลาเมือ อีนานว่าะลับ"เมโรพีอบ มอสีหน้าอเ็ายผมบลอน์
"รับ"เ็ายอบเรียบ่ายเหมือนะหมุนัวลับ
"อยู่บ้านน้า่อนไหม๊ะ เี๋ยว่อยลับ มาทั้ทีนี่นะ ลำบาแย่เลย"
"ไม่นานั้นหรอรับ"อบราัสอบนอบน้อม
เธอพาเ็น้อยาฟ้าสใส ผมสีบลอน์ เธอูมือเ็ายมืออเ็ายบ้านมัลฟอยนี่ผิวละเอียนุ่มเสียนเธอที่เป็นหิแท้ยัอาย ่าัวสินสอแพน่าู เลี้ยลูมาีเสียริ
เมโรพียอมละมือาเ็าย
"อีหน่อย็เที่ยแล้ว ทานอาหาร่อนไหม๊ะ?"
"รับ"อบราัสยัอบรับ่ายๆเสียนน่าเอ็นู เมโรพีลูบหัวเ็น้อยผมบลอน์ าสีฟ้าอเ็ายสใสเสียนน่ามอไม่เบื่อ
อบราัสสะุ้เล็น้อย
"ใเหรอ๊ะ?"
"นิหน่อยรับ รอบรัวผมไม่ทำอะไรแบบนี้เพราะเราือมัลฟอย ้อมาับวามสมบูร์แบบ"
เมโรพีหันมอเ็ายผู้แบรับวศ์ระูล้วยสายาอ่อนโยน เหมือนทอมที่ทะนในศัิ์ศรีไม่ยอมให้ใร่ายๆเสียริ วามทะเยอทะยานอเ็รหน้า่าล้ายรึับทอมที่ฝันอยาะมีวามยิ่ให่
เธอไม่แปลใที่เ็สอนะสนิทันเร็วเสียริ
"รู้ไหม๊ะ ว่าทำไมถึสามารถแยเพรออาันไ้ว่าอันไหนเพรปลอมอันไหนเพรริ"เมโรพีถามเิับ้อนับเ็ายบ้านมัลฟอย
"ผมไม่ทราบรับ"อบราัสอบพลาเินามเมโรพีเ้ามาในรัว
เมโรพีหยิบมันฝรั่ เบ่อน และพาส้ารวมทั้อทำอาหารเรื่อปรุออมา
อบราัสูลัเลและเหมือนอยาะ่วยไปพร้อมๆัน
เธอหยิบมันฝรั่ไปล้า เินวลับมาพร้อมับมีปลอเปลือมันฝรั่สออัน
เธอ่อยๆปลอมัน้าๆอยาให้เ็าย้าๆไู้อย่าละเอีย เ็ายหยิบมีและมันฝรั่ในะร้า่อนะเริ่มปอออเธอับมือเ็ายให้มีลที่มันฝรั่และับให้ถูป้อันมือบอบบาสีน้ำนมนั่นะโนปลายมีเีย
อบราัสายแววาื่นเ้นและอบใ อบราัส่อยๆปอเปลือมันฝรั่ออ นเมโรพีิว่าเาน่าะทำไ้แล้วึละมือที่ประอออให้เาทำเอ
"เพรปลอมะสมบูร์แบบที่สุ แ่เพรริะมีำหนิ อแท้ืออที่มีำหนิ นที่สมบูร์แบบือนที่ทำามสิ่ที่ผู้น่ามอว่าเหมาะว่าวร แ่ถึอย่านั้น็เป็นเพียอปลอมามรอบที่สมบูร์ ำว่าสมบูร์แบบือนที่มีำหนิแ่ำหนินั้นะ้อไปเหนี่ยวรั้อนา"เมโรพีไ้อสสัยอเ็ายรหน้า
อบราัสเยหน้ามอเธอสายาอเาสื่อแววเหมือนอยาะถามอะไร่อ
เมโรพียิ้มส่ให้เ็น้อย
"บาทีำหนิ็ทำให้ีวินเรามีสีสันึ้นเยอะ"เมโรพีพูิหัวเราะ
ผมรวบเรียบร้อยเาสวยอเ็ายบ้านมัลฟอยสะบัามลมหนาวทาหน้า่า
เมโรพียัปลอมันฝรั่่อไปเรื่อยๆ
"ุอบอุ่นมาๆเลย"อบราัสเปรยออมาเสียเบา
"พ่อแม่ทุนรัลู แ่รัในมุมมอที่แ่าันและปิบัิในสิ่ที่แ่าันอวามรั พ่อแม่อเธอ็รัเธอไม่น้อยว่ารอบรัวที่อบอุ่นอื่นๆ๊ะ บานอารู้สึเหมือนไม่เยไ้รับวามรัแ่แท้ริแล้ว เาไ้มาเสียนมอ้ามารปิบัินั้น"เมโรพีเอ่ยยาวไปเรื่อยๆพร้อมับนำเบ่อนออมา
เธอหั่นมันฝรั่เป็นรึ่หนึ่
อบราัสทำามพลามอไปเรื่อยๆ
"ผมรู้ว่าพ่อแม่รัผม แ่ถ้าผมไม่สมบูร์แบบ พวเาะยัรัผมอยู่ไหม"เสียที่แสนหหู่นั่นทำเอาเมโรพีใสะท้าน เมโรพีมอเ็ายรหน้าที่แม้ะูเ้มแ็แ่่าอ่อนไหวเสียริ
"รั๊ะ แ่ารแสวามรัะแ่าาเิม เพราะยัไวามสัมพันธ์ระหว่ารอบรัวมันัไม่าหรอ"เมโรพียิ้มอบ ่อนะวัมันฝรั่เป็นล่อลว้านใน ใส่ีสลไป และห่อเบ่อนรอบๆโยมีเือรั
เธอประอมือออบราัสให้ห่อหมุนรอบๆ
และใ้เือรั
"ุน้าเมโรพี ิว่าผมเป็นเพรแท้หรือเพรปลอมรับ?"
เมโรพีะัมอเ็น้อย้าๆที่แววาสับสนอย่ามีหวั
"น้าัสินใไม่ไ้หรอ๊ะ เพราะไม่มีใรรู้ำหนิอัวเราเอเท่าัวเราอี ะนั้นมันึ้นอยู่ับว่าำหนิที่เรามีะนำเราไปสู้วามยิ่ให่หรือเหนี่ยวรั้ันแน่ แ่เมื่อไหร่ที่ำหนินั้นเหนี่ยวรั้และลายเป็นวามสมบูร์นั่นืออปลอม แ่หาำหนินั้นทำให้เราทะยานไปสู่วามสำเร็เมื่อนั้นเราะเป็รเพรเนื้อแท้ที่เ็มไป่วยมูล่า" เมโรพีอบออไป้วยเสียเื่อยๆให้ิาม
ารทำอาหารรั้นี้แม้ะ้าว่าทุวันแ่็เป็นวามทรำีๆที่เธอไม่ลืมเี่ยวับุายน้อยบ้านมัลฟอยเลยทีเียว
"เี๋ยวน้ายหม้อลเอ๊ะ"เมโรพีบออบราัสแล้วรไปเอาหม้อล
"ริสมาส์นี้ไปบ้านผมไหมรับ?"อบราัสถาม
"านสัสรร์หรือ๊ะ?"
"ไม่รับ มีแ่รอบรัว "
"วันสำัแบบนั้นใ้ับรอบรัวะไม่ีว่าเหรอ๊ะ น้าิว่าถ้าน้าไปะวุ่นวาย"
"ุพ่อมัะไม่อยู่รับ "เสียเศร้าๆนั่นทำเมโรพีใอ่อน เธอ่อยๆออบราัสอยาึมับวามอบอุ่นไปให้
"น้าะไป๊ะ อีสอเือนสินะ"เมโรพีอบเสียสใสให้แ่เ็ายผมบลอน์
อบราัสอเธออบเาหน้าลที่ไหล่เธอเหมือนอยาะรับวามอบอุ่นรั้นี้ให้มาที่สุ
"แม่รับ ผมลับมาแล้ว"เสียอทอมบอเรียบๆ เาเินเ้ามาในรัว มวิ้ว
"ยินี้อนรับลับมา๊ะ วันนี้มีอบราัส่วยทำอาหาร้วยมาิน้วยันีว่า"เมโรพีเอ่ยบอ
อบราัสยิ้มบาส่ไปให้ทอม ทอมไม่ไ้ว่าอะไร่อนะ่วยยอออไปที่โ๊ะ
เธอสัเมอทอมที่ทานอาหารเยอะผิปิ รวมทั้สอนทีุ่ยันนลืมเธอเลย็ว่าไ้
เมโรพีปล่อยให้เ็ายทั้สอุยเล่นันไปเรื่อยๆบนโฟาและอหนัสือ
พวเาถเถียันเรื่ออะไรสัอย่าแ่เธอไม่ใส่ใะฟันั
เธอเ็บานที่ล้าในั้น เมโรพีเินไปที่หน้า่าโยมีเ้าเอร์เรียนเลื้อยไปเล่นับอบราัส เาูะลัวูในะที่ทอม็แล้ไม่หยุอีนเิเสียรี๊อเ็ายบ้านมัลฟอยัออมาาห้อนั่เล่น
เมโรพีวัสายาไปที่หน้า่า่อนะมอเ้านฮูแนิเนเวียสีน้ำาลบินมาแ่ไล
มันบินมาเาะที่หน้า่า เธอหยิบนมอบแผ่นให้ับมัน
่อนะมอุหลาบสีาวบริสุทธิ์ 20อ
ุหลาบ20อมีวามหมายว่าะมีวามริใ่อเธอ?
เา้อารสื่ออะไรัน
เธอบอระาษที่แนบมามันเียนแ่ื่อนส่เท่านั้น
เมโรพีเินเ้าไปั้นบนลับลมาพร้อมไม้ายสิทธิ์ประหลาๆที่ื้อาร้านโอลิแวนเอร์
เธอเสาถา่ายๆอย่าวาถาเปลี่ยนสีใส่
่อุหลาบทั้่อลายเป็นสีำทั้่อ
เธอส่ลับไปให้เา้วยารแนบื่อนส่เ่นัน
ไม่นานพ่อหนูบ้านมัลฟอย็อัวลับทาผฟลูไป
อัลบัสนั่ในห้อเรียนที่อนนี้เาไม่มีสอน
เาิเรื่อภาพสะท้อนในระแอริเเือบเือน ในใเาแอบหวัลึๆว่าอยาให้มันลับไปเป็นรูปอเลเลิร์
อัลบัสมอไปที่ระภายในห้อ
เาอยาเอหน้าเมโรพี
นั่นือสิ่ที่อยู่ในหัวาวโพลนอเาอนนี้
อัลบัสหลับาลิถึใบหน้าอเลเลิร์ ผมสีบลอน์าสอสีที่ประายเสมอเมื่อเราสอนุยเรื่อที่สนใร่วมัน วามสุอน่วอายุ18-19นั้น ่วที่เายัมีเลเลิร์อยู่้าๆ่อนทุอย่าะหายไปเพราะเา
เารู้ีว่าาถาที่ไปโนแอรีอาน่าือาถาอเาที่ร่ายใส่เลเลิร์
แอรีอาน่าายเพราะเา แม้อาเบอร์ฟอร์ธะบอว่านั่น้อเป็นาถาอเลเลิร์
รอบรัวพัพินาศเพราะเา อาเบอร์ฟอร์ธไม่ยโทษให้เา มันือราบาปที่ิัวเาเสมอ อัลบัสหลับาล ปล่อยน้ำาให้ไหลอออย่าไม่ปิบั เาแอบหวัว่าแยามบ่ายที่มีลมะทำให้น้ำาเาเหือแห้ไปบ้า แ่ไม่ เารู้ี
เาปล่อยเลเลิร์ออไปาเาอย่าไม่หวนลับมา
แล้วอนนี้เายัมีใให้ับผู้หินอื่น
เามีใให้เมโรพีริๆหรือเพียเว้ในเวลาที่ไม่มีเลเลิร์?
วามโลเลอนนี้ทำให้อัลบัสไม่ล้าะเียนอะไรลไปในระาษแนบไปับุหลาบเมื่อเ้า
ถ้าเลือไ้ เาะเลือ เลเลิร์หรือเมโรพีัน?
อัลบัสหยิบนิยสารเี่ยวับ่าวอเลเลิร์ึ้นมาอ่าน
มันยัเป็น่าวที่ลวให้นอ่านเสียเสมอ
อัลบัสอยาเห็นแววาที่อบอุ่นนั่นอีรั้
เ้านฮูบินโบเ้ามาในห้อพร้อม่อุหลาบ 20 อสีำล้วน
อัลบัสมวิ้วมอ
"ถ้าทำแบบนี้ผมะเลิยุ่ับุไ้ยัไันล่ะ?"อัลบัสพูับ่อุหลาบสีำล้วนในมือ
ยามเ้าวันใหม่นี้มีลมพัไม่แรมานั แ่็หนาวพอสมวร เมโรพียันั่อยู่หน้าเาผิ
อีสอวันทอมะไปูานเวิร์ัพแ่วิิับมาโวโล่ มอร์ฟิ่นและเเลียน่าที่มีศัิ์เป็นป้าอทอม เเลียน่าเอ็นูทอมมาเลยทีเียว
้วยที่เมโรพีไม่อบอาาศหนาวๆ แ่็อยาไปเพราะอยาอยู่ับทอมันลายเป็นว่าทั้พี่สะใภ้ และพี่ายทั้สอรวมทั้ทอมห้ามไม่ให้เธอไปันหมเพราะลัวเธอะล้มป่วย
นั่นทำให้เธอรู้สึัใแ่็ยัใ้หลัเหุผลมาว่าวามรู้สึ
เมโรพีมออาาศยามเ้าที่มีหยาน้ำิพระพราวเ็มไปหมที่ระ
าแฟร้อนๆทำให้ยามเ้ามีอรรถรสมาเลยทีเียว
สาวร่าระหผมสีำปนน้ำาล วาในวามมืเป็นสีำสนิท ทั้ๆที่ยามเอแสอาทิย์ะมีสีน้ำาลแปน
"อัลบัส..."ปาอเมโรพีเอื้อนเอ่ยเสียหวานปนหอบ
เ้าอปาระับ้มลมาประทับราที่ปาหยัออัลบัส วามเสียว่านและแรปราถนาสะท้านไปทั่วร่าาย
อัลบัสทำารเลี่ยลิ้นไปทั่วโพลปา มือหนาับไปที่เอวอ เหื่อามไรผมและใบหน้าหอบอเมโรพีทำให้อัลบัสเลือสูบีไปทั่ว
เาทำารพลิร่าอเมโรพีระทบลเียทันที เา่อยๆ้มหน้าลไปหวัะลิ้มรสหวานอีรั้
ึ้
อัลบัสที่มีผ้าห่มหนาพันรอบัวนอนเลียอยู่บนพื้น เามีเหื่อท่วมัวและหอบ
อัลบัสุมมับทันที
นี่เาฝันอะไรัน ให้ายเถอะ
อนนี้เาโล่ใที่มันเป็นแ่ฝันและเสียายไปพร้อมๆัน
นี่เาำลัเสียาย?
ผมออัลบัสยุ่ว่าเิมเพราะเาออแรยี้หัวไปมาับวามฝันเมื่อี้
เมโรพีือใรันแน่ถึไ้มีน้ำหนั่อัวเานานี้ัน?
พอิไ้หน้าออัลบัส็ึ้นสีระเรื่ออย่าอไม่ไ้
เพล้
แ้วาแฟแอย่าแรบนพื้นระเบี้ย นั่นทำให้เมโรพี้อสะุ้และถอนหายใอย่าแร
"เิอะไรึ้นรับ?"ทอมวิ่าห้อน้ำทั้ๆที่มีฟอยาสีฟันิปา้วยสีหน้าื่นๆ
"แ่แ้วาแฟแ๊ะ เี๋ยว้อใหม่"เมโรพีว่าเสียอ่อนพลาใหาย เธอำลัมีลาไม่ีหรือ? แล้วเรื่ออะไรล่ะ ทอมเินลับไปที่ห้ออาบน้ำหลัเห็นว่าไม่เป็นอะไร
เมโรพีหยิบไม้ายสิทธิ์้าๆร่ายเอาเศษแ้วลอยไปใส่ถัยะ
เมโรพีไ้แ่มวิ้ว่อนะัสินใละาลาสัหร์แปลๆนั่นไปาแฟแ้วใหม่แทน
อมเม้นท์เยอะๆนะะรีเอร์
อนละเม้นท์ว่าิยัไับพล๊อนิยายและอนนี้นะะถ้ามีอะไรไม่สมุลเราะวาเนื้อเรื่อแยีๆใหม่
เอันอนหน้า่ะ
ความคิดเห็น