Fic One piece : เริ่มต้นการผจภัญ

แอบมาเปิดเรื่องใหม่ครับ แต่เรื่องเก่ารับรองจบแน่นอนขอแค่ไรท์หายตันน 555

เรื่องนี้จะเขียนตามในมังงะนะ ตามเนื้อเรื่องแล้วก็ตามตัวละครออริที่ไรท์ใส่เข้าไปด้วย แต่ส่วนใหญ่จะติดตามเนื้อเรื่องไปเลย ไม่ได้เน้นไปเร็ว แต่ไปเรื่อยๆ โดยจะเน้นไปทางความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครด้วย อาจจะยืดยาดน่าเบื่อไปบ้างนะครับ

ความมั่งคั่ง ชื่อเสียง และอำนาจ ชายผู้ซึ่งได้ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกไว้ในครอบครอง 

‘สมบัติของข้ารึ? ถ้าอยากได้ข้าจะยกให้ หึ…’

‘ก็ลองหาดูซี่ข้าได้เอาทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ไว้ ณ ที่แห่งนั้นแล้ว’

โลก 

ได้อ้าแขนรับยุคสมัยแห่งโจรสลัดแล้ว

ขออนุญาตเจ้าของรูปด้วยนะคะ : https://pin.it/4NaRyX87b

เวโรนิก้า (ดี) ลัวร์

ลูกสาวบุญธรรมของสี่จักรพรรดิผมแดง

ตึกๆๆๆๆๆ

“แฮ่กๆๆๆ”

“หยุดนะ!!!! ไอ้เด็กเหลือขอ!!!”

เสียงฝีเท้าเล็กๆย้ำลงบนพื้นถนนตามซอยแคบ ขาเล็กวิ่งสุดแรงเพื่อหนีให้พ้นจากเหล่าชาวบ้านที่วิ่งตามหลังมาด้วยอาวุธครบมือ เด็กน้อยในวัย 7 ขวบกำลังวิ่งหนีตายจากผู้คนที่เธอคิดว่าจะช่วยตัวเองได้ แต่ไม่เลย ไม่มีใครคิดจะช่วยเธอเลย

“ฮึก! ฮึ หนูขอโทษค่าาา ฮื้อออ!”

“อย่าฆ่าหนูเลยน่าาาา ฮืออออ”

เด็กน้อยวิ่งไปจนออกจากซอบแคบได้แล้ว แต่ทางข้างหน้าดันเป็นท่าเรือที่ไม่มีทางหนีนอกจากโดดลงไป แต่เธอว่ายน้ำไปเป็นโดดลงไปเธอก็ตาย แต่ถ้าหันหลังกลับไปเธอก็ตายอยู่ดี

“มันอยู่นั้น!!!!!”

“จับมันไว้!!!!”

“ฮึก!”

ตู้มมมมม!!!!!! ซ่า!!!

“มันโดดลงน้ำไปแล้ว!!!”

เด็กน้อยที่เห็นพวกชาวบ้านไล่ตามมาทันก็ตัดสินใจกระโดดลงทะเลไป อย่างน้อยถ้าโชคดีก็อาจถูกคลื่นซัดไปที่ไหนซักที่ แต่ถ้าโชคร้ายก็คงจมน้ำตายกลายเป็นอาหารปลาไป 

มือน้อยๆอุดปากอุดจมูกเอาไว้กันลมออกจากปาก ร่างเล็กดิ่งลงไปเรื่อยๆตามความลึกของทะเลที่ไม่รู้ว่ามันลึกมากแค่ไหน

ปั้งๆๆๆๆๆ!!!!

“อึก!”

นัยต์สีดำสนิทเลิกกว้างมองลูกกระสุนที่ถูกยิ่งมาจากพวกชาวบ้านลงมาในน้ำ พวกเขาหวังให้เธอตาย เด็กน้อยหลับตาลงอย่างยอมรับ ละมือออกจากริมฝีปาก ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางรอดชีวิตอยู่แล้ว สู้ให้ไปเร็วหน่อยจะเป็นไรไป

“อั่ก!”

กระสุนหนึ่งลูกเจาะเข้าที่ต้นแขนจนเลือดไหลออกมาผสมกับน้ำทะเล แต่เพียงไม่นานมันก็ลอยหายจางไป สีแดงเพียงน้อยนิดจะสู่มวลน้ำรอบกายได้ยังไง ก็เหมือนกับชีวิตของเธอนั้นแหละ สิ่งไร้ค่าอยู่ที่ไหนก็มักจะต้องสูญสลายเป็นธรรมดา

‘เจ้ามนุษย์ตัวจ้อยเอ๋ย’

‘มันยังไม่ถึงเวลาตายของเจ้า’

น้ำเสียงเยือกเย็นแต่แฝงความอบอุ่นดังขึ้นในห่วงความคิด เปลือกตาสีไขมุกเปิดขึ้นอย่างสงสัย ใครกันที่มาพูดในท้องทะเลที่มืดมิดแห่งนี้ พลันนัยน์ตาพล่ามัวมองเห็นเงาลางๆของบางสิ่งบางอย่างที่ขนาดตัวนั้นใหญ่พอๆกับเกาะเกาะหนึ่ง

ดวงตายักษ์จ้องมองร่างที่จมลงเลื่อยๆอย่างนิ่งงัน แต่เพียงแค่สิ่งนั้นกระพริบตากระแสน้ำอุ่นก็ไหลวนไปรอบด้วยของเด็กน้อย

‘ขอให้เจ้าจงโชคดี’

“แชงค์!! มีเด็กลอยอยู่ในทะเล!!!”

ตู้ม!!!

ร่างชายหนุ่มกระโดดลงไปในทะเลเพื่อช่วยชีวิตเด็กน้อยคนหนึ่งที่รอบคออยู่กลางทะเลในแกรนไลน์แห่งนี้ เมื่อขึ้นมาได้ก็รีบทำแผลให้ทันทีเพราะที่แขนมีรอยถูกยิงแถมเลือดก็ยังไหลซึ่มออกมาเรื่อยๆไม่มีทีท่าจะหยุด จนผ่านไปเกือบครึ่งวันเลือดถึงได้หยุดไหลไป

“เด็กคนนี้เป็นใครกันนะ ทำไมถึงมาลอยคออยู่ในแกรนไลน์แบบนี้ได้กัน”

“ลองตรวจสอบดูแล้วละ แถวนี้ไม่มีเรือหรือเกาะอยู่เลย”

แปลก พวกเขาต่างคิดเป็นเสียงเดียวกัน มองดูเด็กน้อยที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงในห้องของกัปตันเรือ

ผ่านไปอาทิตย์กว่าอาการของเด็กน้อยก็ดีขึ้นและฟื้นมาเจอกับพวกเขาที่คอยผลัดกันมาเฝ้าไข้

“เธอชื่ออะไรจำได้ไหม?”

“เวโรนิก้า ดี ลัวร์”

“ฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอนะเด็กน้อย มาอยู่กับพวกเราสิ มาเป็นลูกสาวของฉัน”