Fic One piece : เริ่มต้นการผจภัญ - นิยาย Fic One piece : เริ่มต้นการผจภัญ : Dek-D.com - Writer
×

    Fic One piece : เริ่มต้นการผจภัญ

    โดย Lกม

    ผู้เข้าชมรวม

    94

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    15

    ผู้เข้าชมรวม


    94

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    6
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  6 ต.ค. 67 / 18:42 น.

    อีบุ๊กจากนิยาย ดูรายการอีบุ๊กทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    แอบมาเปิดเรื่องใหม่ครับ แต่เรื่องเก่ารับรองจบแน่นอนขอแค่ไรท์หายตันน 555

    เรื่องนี้จะเขียนตามในมังงะนะ ตามเนื้อเรื่องแล้วก็ตามตัวละครออริที่ไรท์ใส่เข้าไปด้วย แต่ส่วนใหญ่จะติดตามเนื้อเรื่องไปเลย ไม่ได้เน้นไปเร็ว แต่ไปเรื่อยๆ โดยจะเน้นไปทางความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครด้วย อาจจะยืดยาดน่าเบื่อไปบ้างนะครับ

     

     

     

    ความมั่งคั่ง ชื่อเสียง และอำนาจ ชายผู้ซึ่งได้ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกไว้ในครอบครอง 

    ‘สมบัติของข้ารึ? ถ้าอยากได้ข้าจะยกให้ หึ…’

    ‘ก็ลองหาดูซี่ข้าได้เอาทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ไว้ ณ ที่แห่งนั้นแล้ว’

    โลก 

    ได้อ้าแขนรับยุคสมัยแห่งโจรสลัดแล้ว

     

     

     

    ขออนุญาตเจ้าของรูปด้วยนะคะ : https://pin.it/4NaRyX87b

    เวโรนิก้า (ดี) ลัวร์

    ลูกสาวบุญธรรมของสี่จักรพรรดิผมแดง

     

     

     

     

     

    ตึกๆๆๆๆๆ

    “แฮ่กๆๆๆ”

    “หยุดนะ!!!! ไอ้เด็กเหลือขอ!!!”

    เสียงฝีเท้าเล็กๆย้ำลงบนพื้นถนนตามซอยแคบ ขาเล็กวิ่งสุดแรงเพื่อหนีให้พ้นจากเหล่าชาวบ้านที่วิ่งตามหลังมาด้วยอาวุธครบมือ เด็กน้อยในวัย 7 ขวบกำลังวิ่งหนีตายจากผู้คนที่เธอคิดว่าจะช่วยตัวเองได้ แต่ไม่เลย ไม่มีใครคิดจะช่วยเธอเลย

    “ฮึก! ฮึ หนูขอโทษค่าาา ฮื้อออ!”

    “อย่าฆ่าหนูเลยน่าาาา ฮืออออ”

    เด็กน้อยวิ่งไปจนออกจากซอบแคบได้แล้ว แต่ทางข้างหน้าดันเป็นท่าเรือที่ไม่มีทางหนีนอกจากโดดลงไป แต่เธอว่ายน้ำไปเป็นโดดลงไปเธอก็ตาย แต่ถ้าหันหลังกลับไปเธอก็ตายอยู่ดี

    “มันอยู่นั้น!!!!!”

    “จับมันไว้!!!!”

    “ฮึก!”

    ตู้มมมมม!!!!!! ซ่า!!!

    “มันโดดลงน้ำไปแล้ว!!!”

    เด็กน้อยที่เห็นพวกชาวบ้านไล่ตามมาทันก็ตัดสินใจกระโดดลงทะเลไป อย่างน้อยถ้าโชคดีก็อาจถูกคลื่นซัดไปที่ไหนซักที่ แต่ถ้าโชคร้ายก็คงจมน้ำตายกลายเป็นอาหารปลาไป 

    มือน้อยๆอุดปากอุดจมูกเอาไว้กันลมออกจากปาก ร่างเล็กดิ่งลงไปเรื่อยๆตามความลึกของทะเลที่ไม่รู้ว่ามันลึกมากแค่ไหน

    ปั้งๆๆๆๆๆ!!!!

    “อึก!”

    นัยต์สีดำสนิทเลิกกว้างมองลูกกระสุนที่ถูกยิ่งมาจากพวกชาวบ้านลงมาในน้ำ พวกเขาหวังให้เธอตาย เด็กน้อยหลับตาลงอย่างยอมรับ ละมือออกจากริมฝีปาก ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางรอดชีวิตอยู่แล้ว สู้ให้ไปเร็วหน่อยจะเป็นไรไป

    “อั่ก!”

    กระสุนหนึ่งลูกเจาะเข้าที่ต้นแขนจนเลือดไหลออกมาผสมกับน้ำทะเล แต่เพียงไม่นานมันก็ลอยหายจางไป สีแดงเพียงน้อยนิดจะสู่มวลน้ำรอบกายได้ยังไง ก็เหมือนกับชีวิตของเธอนั้นแหละ สิ่งไร้ค่าอยู่ที่ไหนก็มักจะต้องสูญสลายเป็นธรรมดา

    ‘เจ้ามนุษย์ตัวจ้อยเอ๋ย’

    ‘มันยังไม่ถึงเวลาตายของเจ้า’

    น้ำเสียงเยือกเย็นแต่แฝงความอบอุ่นดังขึ้นในห่วงความคิด เปลือกตาสีไขมุกเปิดขึ้นอย่างสงสัย ใครกันที่มาพูดในท้องทะเลที่มืดมิดแห่งนี้ พลันนัยน์ตาพล่ามัวมองเห็นเงาลางๆของบางสิ่งบางอย่างที่ขนาดตัวนั้นใหญ่พอๆกับเกาะเกาะหนึ่ง

    ดวงตายักษ์จ้องมองร่างที่จมลงเลื่อยๆอย่างนิ่งงัน แต่เพียงแค่สิ่งนั้นกระพริบตากระแสน้ำอุ่นก็ไหลวนไปรอบด้วยของเด็กน้อย

    ‘ขอให้เจ้าจงโชคดี’

     

     

     

     

     

    “แชงค์!! มีเด็กลอยอยู่ในทะเล!!!”

    ตู้ม!!!

    ร่างชายหนุ่มกระโดดลงไปในทะเลเพื่อช่วยชีวิตเด็กน้อยคนหนึ่งที่รอบคออยู่กลางทะเลในแกรนไลน์แห่งนี้ เมื่อขึ้นมาได้ก็รีบทำแผลให้ทันทีเพราะที่แขนมีรอยถูกยิงแถมเลือดก็ยังไหลซึ่มออกมาเรื่อยๆไม่มีทีท่าจะหยุด จนผ่านไปเกือบครึ่งวันเลือดถึงได้หยุดไหลไป

    “เด็กคนนี้เป็นใครกันนะ ทำไมถึงมาลอยคออยู่ในแกรนไลน์แบบนี้ได้กัน”

    “ลองตรวจสอบดูแล้วละ แถวนี้ไม่มีเรือหรือเกาะอยู่เลย”

    แปลก พวกเขาต่างคิดเป็นเสียงเดียวกัน มองดูเด็กน้อยที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงในห้องของกัปตันเรือ

     

    ผ่านไปอาทิตย์กว่าอาการของเด็กน้อยก็ดีขึ้นและฟื้นมาเจอกับพวกเขาที่คอยผลัดกันมาเฝ้าไข้

    “เธอชื่ออะไรจำได้ไหม?”

    “เวโรนิก้า ดี ลัวร์”

     

     

     

     

     

     

    “ฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอนะเด็กน้อย มาอยู่กับพวกเราสิ มาเป็นลูกสาวของฉัน”

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น