Fic One piece : เริ่มต้นการผจภัญ
เรื่อยๆ เอื่อยๆ ใช้ชีวิตไปตามใจตัวเอง
ผู้เข้าชมรวม
94
ผู้เข้าชมเดือนนี้
15
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
แอบมาเปิดเรื่องใหม่ครับ แต่เรื่องเก่ารับรองจบแน่นอนขอแค่ไรท์หายตันน 555
เรื่องนี้จะเขียนตามในมังงะนะ ตามเนื้อเรื่องแล้วก็ตามตัวละครออริที่ไรท์ใส่เข้าไปด้วย แต่ส่วนใหญ่จะติดตามเนื้อเรื่องไปเลย ไม่ได้เน้นไปเร็ว แต่ไปเรื่อยๆ โดยจะเน้นไปทางความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครด้วย อาจจะยืดยาดน่าเบื่อไปบ้างนะครับ
ความมั่งคั่ง ชื่อเสียง และอำนาจ ชายผู้ซึ่งได้ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกไว้ในครอบครอง
‘สมบัติของข้ารึ? ถ้าอยากได้ข้าจะยกให้ หึ…’
‘ก็ลองหาดูซี่ข้าได้เอาทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ไว้ ณ ที่แห่งนั้นแล้ว’
โลก
ได้อ้าแขนรับยุคสมัยแห่งโจรสลัดแล้ว
ขออนุญาตเจ้าของรูปด้วยนะคะ : https://pin.it/4NaRyX87b
เวโรนิก้า (ดี) ลัวร์
ลูกสาวบุญธรรมของสี่จักรพรรดิผมแดง
ตึกๆๆๆๆๆ
“แฮ่กๆๆๆ”
“หยุดนะ!!!! ไอ้เด็กเหลือขอ!!!”
เสียงฝีเท้าเล็กๆย้ำลงบนพื้นถนนตามซอยแคบ ขาเล็กวิ่งสุดแรงเพื่อหนีให้พ้นจากเหล่าชาวบ้านที่วิ่งตามหลังมาด้วยอาวุธครบมือ เด็กน้อยในวัย 7 ขวบกำลังวิ่งหนีตายจากผู้คนที่เธอคิดว่าจะช่วยตัวเองได้ แต่ไม่เลย ไม่มีใครคิดจะช่วยเธอเลย
“ฮึก! ฮึ หนูขอโทษค่าาา ฮื้อออ!”
“อย่าฆ่าหนูเลยน่าาาา ฮืออออ”
เด็กน้อยวิ่งไปจนออกจากซอบแคบได้แล้ว แต่ทางข้างหน้าดันเป็นท่าเรือที่ไม่มีทางหนีนอกจากโดดลงไป แต่เธอว่ายน้ำไปเป็นโดดลงไปเธอก็ตาย แต่ถ้าหันหลังกลับไปเธอก็ตายอยู่ดี
“มันอยู่นั้น!!!!!”
“จับมันไว้!!!!”
“ฮึก!”
ตู้มมมมม!!!!!! ซ่า!!!
“มันโดดลงน้ำไปแล้ว!!!”
เด็กน้อยที่เห็นพวกชาวบ้านไล่ตามมาทันก็ตัดสินใจกระโดดลงทะเลไป อย่างน้อยถ้าโชคดีก็อาจถูกคลื่นซัดไปที่ไหนซักที่ แต่ถ้าโชคร้ายก็คงจมน้ำตายกลายเป็นอาหารปลาไป
มือน้อยๆอุดปากอุดจมูกเอาไว้กันลมออกจากปาก ร่างเล็กดิ่งลงไปเรื่อยๆตามความลึกของทะเลที่ไม่รู้ว่ามันลึกมากแค่ไหน
ปั้งๆๆๆๆๆ!!!!
“อึก!”
นัยต์สีดำสนิทเลิกกว้างมองลูกกระสุนที่ถูกยิ่งมาจากพวกชาวบ้านลงมาในน้ำ พวกเขาหวังให้เธอตาย เด็กน้อยหลับตาลงอย่างยอมรับ ละมือออกจากริมฝีปาก ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางรอดชีวิตอยู่แล้ว สู้ให้ไปเร็วหน่อยจะเป็นไรไป
“อั่ก!”
กระสุนหนึ่งลูกเจาะเข้าที่ต้นแขนจนเลือดไหลออกมาผสมกับน้ำทะเล แต่เพียงไม่นานมันก็ลอยหายจางไป สีแดงเพียงน้อยนิดจะสู่มวลน้ำรอบกายได้ยังไง ก็เหมือนกับชีวิตของเธอนั้นแหละ สิ่งไร้ค่าอยู่ที่ไหนก็มักจะต้องสูญสลายเป็นธรรมดา
‘เจ้ามนุษย์ตัวจ้อยเอ๋ย’
‘มันยังไม่ถึงเวลาตายของเจ้า’
น้ำเสียงเยือกเย็นแต่แฝงความอบอุ่นดังขึ้นในห่วงความคิด เปลือกตาสีไขมุกเปิดขึ้นอย่างสงสัย ใครกันที่มาพูดในท้องทะเลที่มืดมิดแห่งนี้ พลันนัยน์ตาพล่ามัวมองเห็นเงาลางๆของบางสิ่งบางอย่างที่ขนาดตัวนั้นใหญ่พอๆกับเกาะเกาะหนึ่ง
ดวงตายักษ์จ้องมองร่างที่จมลงเลื่อยๆอย่างนิ่งงัน แต่เพียงแค่สิ่งนั้นกระพริบตากระแสน้ำอุ่นก็ไหลวนไปรอบด้วยของเด็กน้อย
‘ขอให้เจ้าจงโชคดี’
“แชงค์!! มีเด็กลอยอยู่ในทะเล!!!”
ตู้ม!!!
ร่างชายหนุ่มกระโดดลงไปในทะเลเพื่อช่วยชีวิตเด็กน้อยคนหนึ่งที่รอบคออยู่กลางทะเลในแกรนไลน์แห่งนี้ เมื่อขึ้นมาได้ก็รีบทำแผลให้ทันทีเพราะที่แขนมีรอยถูกยิงแถมเลือดก็ยังไหลซึ่มออกมาเรื่อยๆไม่มีทีท่าจะหยุด จนผ่านไปเกือบครึ่งวันเลือดถึงได้หยุดไหลไป
“เด็กคนนี้เป็นใครกันนะ ทำไมถึงมาลอยคออยู่ในแกรนไลน์แบบนี้ได้กัน”
“ลองตรวจสอบดูแล้วละ แถวนี้ไม่มีเรือหรือเกาะอยู่เลย”
แปลก พวกเขาต่างคิดเป็นเสียงเดียวกัน มองดูเด็กน้อยที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงในห้องของกัปตันเรือ
ผ่านไปอาทิตย์กว่าอาการของเด็กน้อยก็ดีขึ้นและฟื้นมาเจอกับพวกเขาที่คอยผลัดกันมาเฝ้าไข้
“เธอชื่ออะไรจำได้ไหม?”
“เวโรนิก้า ดี ลัวร์”
“ฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอนะเด็กน้อย มาอยู่กับพวกเราสิ มาเป็นลูกสาวของฉัน”
ผลงานอื่นๆ ของ Lกม ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Lกม
ความคิดเห็น