คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SF - ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้
วันที่ฟ้าดูไม่ค่อยเป็นใจ
อาจทำให้ใครบางคนนึกหวั่น
หวาดกลัวว่าความรักไม่มีจริง
ความรักมันก็เลยยิ่งห่างไกล ออกไป
เสียงฟ้าร้องครืนใหญ่ในช่วงบ่ายของเดือนมีนาคมทำให้ดวงตาหวานเหลือบมองปฏิทินตั้งโต๊ะพร้อมขมวดคิ้วมุ่น ปากบางพึมพำเบาๆอย่างไม่เข้าใจในสภาพอากาศ
“ฝนตกหน้าร้อนเนี่ยนะ..”
ซินวางดินสอกดในมือลงก่อนจะหยิบมือถือเข้าแอพลิเคชันตัวโปรดที่เด้งเตือนตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว สายตาไล่อ่านข้อความที่รุ่นพี่คนสนิทส่งมาให้แล้วกดส่งสติ๊กเกอร์หมีบราวน์โปรยสายรุ้งกลับไป
ไม่นานหนักฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ซินมองสายฝนที่โปรยลงมาอย่างพิจารณา มือเรียวคว้าดินสอกดมาขีดเขียนรูปตามอารมณ์ ร่างบางอยู่ในสมาธิจนไม่ได้ยินว่าใครเดินเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ
“วาดรูปอะไรอยู่”
ซินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันกลับไปเจอรอยยิ้มอบอุ่นปนขำที่ส่งออกมาจากชายร่างสูง แสตมป์หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาสีเลือดนกที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง ซินหมุนเก้าอี้ให้หันหน้าเผชิญกับรุ่นพี่ก่อนจะบ่นออกมาน้ำเสียงเซ็งๆ
“ฝนตกอีกแล้ว หน้าร้อนชัดๆ”
“อากาศเมืองไทยก็แปรปรวนอย่างนี้แหละ”
“เฮ้อ.. แล้วคนเราจะแปรปรวนแบบอากาศมั้ยพี่แสตมป์ ซินเริ่มกลัวแล้วนะ ชีวิตซินจะเจอรักแท้แบบที่อยากเจอมั้ยเนี่ย”
ซินปล่อยลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อเอาสภาพอากาศที่ปรวนแปรสุดขีดของประเทศแถบร้อนมาเปรียบเทียบกับจิตใจที่ยากจะหยั่งถึงของคนเราก็อดหวั่นใจไม่ได้ ความรักที่เค้าหวังไว้...ถ้าหากมันต้องพังทลายไปเค้าคงเสียใจไม่น้อย
ลองเปิดตามองท้องฟ้าดูใหม่
ลืมและลบความกลัวที่เคยมีออกไป
เธอนั้นจะเข้าใจความรักที่ดีดีมีอยู่จริง
เธอเชื่อมั้ย
จู่ๆ มือหนาก็เอื้อมมาปิดตาซินเอาไว้ก่อนจะมีเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู
“ซินอย่ากลัวนะ... มันก็แค่สภาพอากาศ ถ้าซินอยากจะเปรียบเทียบมันจริงๆ ให้เปรียบเทียบว่าสภาพอากาศก็เหมือนกับความรัก มีฝนตกมีแดดออก มีรักกันก็ต้องมีทะเลาะกัน แต่ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอ เวลาทะเลาะกันมันก็จะทำให้เรารักกันมากขึ้น.. จริงมั้ย?”
แสตมป์ปล่อยมือออกจากดวงตาสวย ซินลืมตาขึ้นมาก่อนพบหยาดฝนที่ตกลงมาเพียงปรอยๆ แสงอาทิตย์เริ่มส่องผ่านเมฆสีเข้ม คนหน้าสวยยิ้มออกมาจางๆ
ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับฉัน
เธออาจได้เจอกับคนที่เธอไม่คาดฝัน
เค้าอาจมายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วบอกรักเธอ
เหมือนดังในความฝัน
“พี่ว่าในเรื่องของความรัก... มันไม่มีอะไรเลยที่เป็นไปไม่ได้ คนที่รักกันอยู่ดีๆก็กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าได้ในพริบตา คนที่เคยเป็นเพื่อนกันมานาน อยู่ดีๆก็เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นคนรักกันได้ง่ายๆ จริงๆวันนึงพี่อาจจะใส่สูทหอบกุหลาบแดงมาให้ซินก็ได้นะ”
ซินหัวเราะออกมาเบาๆ มือบางหันกลับไปจับดินสอขึ้นมาวาดรูปเล่นดังเดิม
“ความฝันชัดๆ ไม่มีทางเป็นจริงเลยพี่แสตมป์”
เธออาจได้เจอกับคนของเธอเข้าสักวัน
คนที่ทำให้ใจไม่หนาวสั่น
อย่างกับฉันที่ยังคอยบอกตัวเอง
อยู่ทุกวัน ว่าฉันจะได้เจอ
แสตมป์กลับไปนั่งที่โซฟาดังเดิมเมื่อเห็นว่ารุ่นน้องคนสนิทกลับมามีรอยยิ้มดังเดิม ไม่นานนักเสียงหวานก็ดังขึ้นทำลายบรรยากาศสงบ
“เี่แสตมป์ว่าเมื่อไหร่พี่จะเจอรักแท้ของพี่ซักทีมมื่อไหร่ซินจะเจอคนที่เป็นของซินซักที”
แสตมป์เลิกคิ้วเล็กๆ หัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะตอบคำถาม
“พี่ไม่รู้หรอก ไม่แน่นะ ถ้าวันนี้ซินยอมออกจากบ้านไปดริ๊งค์กับพี่ซินอาจจะเจอคนของซินก็ได้”
แสตมป์ยักคิ้วให้อย่างขี้เล่น ในเมื่อเหตุผลหลักที่ยอมขับรถมาบ้านรุ่นน้องที่ไกลแสนไกลวันนี้ก็คือการลากรุ่นน้องผู้รักสงบยิ่งกว่าใครออกไปดริ๊งค์กับเพื่อนฝูงบ้าง
“หลอกซินไปเมาอีกละ ไม่ไปหรอก”
“ไม่ได้หลอก นี่ไง! เหตุผลที่พี่ไปดริ๊งค์ทุกวันนี่ก็เพราะว่าพี่คิดว่าพี่อาจจะเจอคนที่ใช่ของพี่เลยนะเนี่ย”
แสตมป์ยิ้มแป้น ซินเบะปากอย่างไม่เชื่อพลางส่ายหัว
“พอเจอคนที่ใช่แล้วไปจบกันที่เตียง พอออกจากเตียงก็ไม่ใช่แล้ว ซินรู้ทันพี่แสตมป์หรอก”
“เอ่าจริงๆ พี่คิดว่าถ้าพี่จะเจอคนที่ใช่ของพี่ พี่ก็ต้องเจอในที่ที่พี่ชอบดิ ต้องนิสัยตรงกันดิถึงจะอยู่ด้วยกันได้ยืดๆ”
แสตมป์พยายามชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมรุ่นน้องตรงหน้า ซินหรี่ตามองแสตมป์อย่างไม่ไว้ใจ
“แต่ซินไม่ชอบเที่ยว”
“คนที่ใช่ของซินก็ต้องไม่ชอบเที่ยวแต่โดนบังคับไปเหมือนกันแหละ ไปเหอะ... นะ”
แสตมป์ทอดเสียงอ้อนอย่างน่ารัก ซินส่ายหน้าพลางถอนหายใจ
“อือ ทุกทีแหละพี่แสตมป์”
แสตมป์ยิ้มแป้นเมื่อลูกอ้อนของตัวเองยังคงได้ผล ซินรวบกระดาษที่กระจัดกระจายบายใจันแหละ ไปเหอะ... นโต๊ะให้เป็นกองอย่างลวกๆ
เพล้ง~
ซินหันไปมองตามเสียง โหลแก้วรูปหัวใจที่เค้ามักใช้ใส่กระดาษรูปดาวรูปหัวใจที่พับเล่นหล่นไปนอนอย่างไม่สงบ ซินมองโหลแก้วอย่างพิจารณา
“ซุ่มซ่ามจริงๆ ทิ้งหมดเลยมั้ยพี่จะได้กวาดทีเดียว”
แสตมป์บ่นเบาๆ ซินเงยหน้ามามองรุ่นพี่ก่อนพยักหน้าลงเบาๆ
“อือ แต่ซินว่าซินไม่ได้วางให้มันหล่นได้ง่ายขนาดนี้เลยนะ”
“อ้วนขึ้นพอก้นกระแทกโต๊ะแรงสั่นสะเทือนมันเยอะเลยตกลงมาไง”
แสตมป์หัวเราะเบาๆกับการสันนิษฐานตัวเอง มือกวาดเศษแก้วที่ตกกระจายเข้าที่โกยก่อนจะทิ้งลงถังขยะใกล้ๆ จากนั้นก็จูงมือน้องชายคนสนิทให้เดินไปด้วยกันทันที
เธอเคยลองถามตัวเองดูมั้ย
ว่าหนึ่งชีวิตต้องการอะไร
แล้วถ้าสิ่งนั้นมันอยู่ห่างไกล
เธอจะลองเชื่ออย่างฉันมั้ย
“ฝนหยุดตกง่ายดีเนอะพี่แสตมป์”
ซินมองขึ้นไปยังท้องฟ้าที่เริ่มจะกลับมาสดใสดังเดิม แสงอาทิตย์เริ่มสาดผ่านเมฆเป็นสีส้มจางๆ
“เคยมีความรู้สึกที่จะไปอยู่บนเมฆมั้ยซิน.. ?”
“หือ?”
เสียงหวานครางอย่างสงสัย แสตมป์หันมามองหน้ารุ่นน้องก่อนจะยิ้มเชิงขอคำตอบ
“มันเป็นแค่ไอน้ำเองนะพี่แสตมป์”
“ลองเชื่อดูสิ... เชื่อว่ามันสัมผัสได้ เชื่อว่าซักวันนึงเราจะต้องขึ้นไปอยู่บนนั้นได้ มันน่าจะมีความสุขน่าดูเลยนะ ลองหลับตาแล้วนึกดูสิ”
แสตมป์พูดเสียงแผ่วก่อนจะหลับตาลงสัมผัสกับความคิดที่ลอยละล่องไปไกล ซินมองหน้ารุ่นพี่ก่อนจะหลับตาลงบ้าง... เมฆสีขาวสดใสที่ลอยอยู่รอบตัว ไอของดินลอยขึ้นมาปะทะจมูก อากาศเย็นเข้ามาครอบครองทั่วอณูร่างกาย
“จริงด้วย...”
ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ สำหรับฉัน
เธออาจได้เจอกับคนที่เธอไม่คาดฝัน
เค้าอาจมายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วบอกรักเธอ
เหมือนดังในความฝัน
“เห็นมั้ยบอกแล้วว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้.. แค่เราเชื่อว่ามันจะมี มันก็ต้องมี”
แสตมป์ลืมตาขึ้นมาก่อนจะย้ำความเชื่อให้รุ่นน้องผมยาวคนสนิท ซินค่อยๆเปิดดวงตาหวานขึ้นมามองพี่แสตมป์พร้อมพยักหน้าช้าๆ
“ฮะ... ซินเชื่อแล้ว”
เธออาจได้เจอกับคนของเธอเข้าสักวัน
คนที่ทำให้ใจไม่หนาวสั่น
อย่างกับฉันที่ยังคอยบอกตัวเอง
อยู่ทุกวันว่าฉันจะได้เจอ
“ยืนอยู่หน้าร้านก่อนเดี๋ยวพี่เอารถไปจอดละเข้าไปด้วยกันเคป่ะ”
“ฮะ”
ซินมองพรีอุสสีขาวที่วิ่งออกไปอย่างช้าๆก่อนถอนหายใจ ดวงตาสวยเหลือบมองชื่อร้านก่อนจะส่ายหัว
‘อะพอสโทรฟีเอส’
มือสวยยกขึ้นมาปิดจมูกพลางมองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นเด็กวัยรุ่นหน้าตาดีสองคนยืนสูบบุหรี่อยู่อย่างไม่สนใจโลก ซินเดินถอยหลังให้ห่างจากวัยรุ่นสองคนนั้น
“อ๊ะ”
“โอ๊ะ!”
ร่างบางเซล้มลงไปกับพื้นเมื่อสะดุดกับอะไรบางอย่าง ซักพักก็มีมือหนายื่นเข้ามาให้
“ขอบคุณฮะ”
ซินพึมพำเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับกับมือนั้นแล้วค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมา
“ขอโทษฮะ ผมไม่ทันมองว่าคุณเดินถอยหลังมา”
“ไมเป็นไรฮะ ซินไม่เป็นไร ขอโทษเหมือนกันฮะที่เดินไม่มอง”
“ฮะ..”
“นัทท! มายืนทำไรหน้าร้าน”
เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ทั้งซินและชายคนที่ถูกเรียกว่า ‘นัท’ หันไปมองพร้อมกันก่อนซินจะตะลึงนิดๆเมื่อเห็นคนที่หน้าคลับคล้ายคลับคลากับคนที่พึ่งช่วยเขาเมื่อครู่
“เอ่อ.. ไม่ใช่แฝดหรอกฮะ ไม่ใช่ญาติกันด้วยซ้ำ ขอโทษอีกครั้งนะฮะ”
เหมือนคนข้างๆเขาจะรู้ทันความคิด นัทรีบบอกก่อนจะยิ้มให้แล้วเดินจากไปพร้อมกับคนหน้าเหมือนนั้นทันที
..หน้าคุ้นๆแฮะ
..แล้วมือที่จับกันเมื่อกี๊ มันเหมือนมีไฟช็อตเลยแฮะ
“ซิน”
เสียงเรียกทำให้ซินสลัดความคิดตัวเองทิ้งก่อนจะหันกลับไปหารุ่นพี่ทันที
“ครับ”
“บาส..”
นัทเรียกชื่อเพื่อนขึ้นมาเบาๆ บาสหันไปมองเพื่อนก่อนจะทำหน้าหมาฉงนใส่
“มึงเคยจับมือกับใครแล้วรู้สึกเหมือนมีไฟช็อตป่ะวะ...”
“ไม่เคย”
“งั้นมึงเคยรู้สึกคุ้นหน้าใครมากๆทั้งๆที่มึงเคยเจอหน้าเค้าครั้งแรกป่ะวะ”
“ก็ไม่เคยอยู่ดี ทำไมอ่ะ”
“เปล่า กูอาจจะคิดมากไปเองก็ได้..”
เธออาจได้เจอกับคนของเธอเข้าสักวัน
คนที่ทำให้ใจไม่หนาวสั่น
อย่างกับฉันที่ยังคอยบอกตัวเอง
อยู่ทุกวันว่าฉันจะได้เจอ...
-NOTHINGIMPOSSIBLEIFYOUBELIEVEINTHEM-
ความคิดเห็น