คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF - AGAIN
Title : Again
Pairing : Nut x Sin x Stamp
Author: Kp indigo
Genre: Romantic/Drama
Author’s note : เคยนึกถึงอดีตแล้วอยากให้มันหวนคืนมาอีกครั้งมั้ยคะ ?
ดวงตาเศร้าทอดมองหยาดฝนที่เกาะอยู่ที่กระจกก่อนจะค่อยๆไหลรวมกันเป็นหยดน้ำหยดใหญ่ๆรวมกันไปเรื่อยๆราวกับว่าไม่มีวันสิ้นสุด ซินถอนหายใจออกมาเล็กๆ เขารอให้ฝนนี่หยุดตกมาไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมงในร้านกาแฟเล็กๆแห่งนี้
มือเรียวยกขึ้นมาลูบแขนเนื่องจากอุณหภูมิอากาศในร้านเริ่มลดลงต่ำจนเขาเริ่มหนาวขึ้นมา สายตาเหลือบลงมองแก้วลาเต้เย็นที่ตอนนี้เริ่มละลายจนไม่เหลือเค้าความเป็นกาแฟ ซินลุกขึ้นเดินไปยังเคาน์เตอร์อีกครั้งเพื่อไปสั่งลาเต้แก้วใหม่แทนแก้วเดิม
“อ๊ะ!”
เสียงหวานร้องอุทานเบาๆเมื่อชนเข้ากับใครบางคนที่มีเป้าหมายไปยังเคาน์เตอร์เช่นเดียวกันกับเขา
“ขอโทษครับ”
เสียงเข้มกล่าวขอโทษ ซินขมวดคิ้วนิดๆเมื่อรับรู้ว่าแขนเสื้อตัวเองเปียก ซินเงยหน้าขึ้นมองคู่กรณีก่อนจะอ้าปากค้าง
“นัท..”
“ซินหรอ? เราขอโทษนะที่ชน คือเราพึ่งเดินฝ่าฝนเข้ามาน่ะ”
‘นัท’ ยิ้มแห้งๆก่อนจะกล่าวขอโทษขอโพยอีกที ซินยกมือโบกไปมาเป็นเชิงไม่เป็นไรก่อนจะชิงเข้าไปสั่งลาเต้ร้อนก่อน เพราะรู้สึกถึงจังหวะหัวใจของตัวเองที่เปลี่ยนแปลงไป
“เป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“อือ สบายดี นัทเอาไรเดี๋ยวเราสั่งให้”
ซินพูดเรียบๆ
“เดี๋ยวเราสั่งเอง แล้วเดี๋ยวจ่ายค่าลาเต้ให้ด้วย ขอโทษที่เราทำเสื้อซินเปียก เรารู้ว่าซินขี้หนาว”
หัวใจร่างบางเริ่มผิดจังหวะอีกครั้งเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย ซินเขยิบตัวถอยห่างจากเคาน์เตอร์ทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น เท้าเรียวเดินกลับไปยังโซฟาตัวเดิมก่อนจะเหม่อมองไปยังฝนด้านนอกที่ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดเลย
..ตายแน่ๆซินเอ๊ย!
ไม่นานนักร่างโปร่งที่ตัวเริ่มหมาดก็เดินมาพร้อมแก้วกาแฟสองแก้ว ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามบดบังทัศนียภาพอึมครึม ซินกล่าวขอบคุณเล็กน้อยก่อนจะนั่งจิบลาเต้เรื่อยๆอย่างไม่สนใจคนตรงข้าม
“ซิน.. จะไปไหนหรอ?”
นัทเริ่มบทสนทนา ซินเลิกคิ้วนิดๆก่อนวางแก้วลาเต้ที่พร่องไปไม่ถึงครึ่ง
“จะไปห้างน่ะ แต่ไม่ได้เอารถมา นั่งรถเมล์มาลงป้ายข้างๆนี้แล้วฝนเทลงมาพอดีเลยเข้ามานั่งหลบฝนก่อน”
“ซินยัง... กลัวฝนเหมือนเดิมเลยเนอะ”
ประโยคนั้นทำให้ซินเงียบไปซักพักก่อนจะยิ้มจางๆ
“แล้วนัทมาทำอะไรหรอ”
“นัดเพื่อนไว้ร้านนี้น่ะ”
“แล้วไหนเพื่อนล่ะ”
“ติดฝนอยู่เหมือนกันเลยไม่ออกมา”
“นัทก็ยังถามคำตอบคำเหมือนเดิมนะ”
ซินเผยรอยยิ้มจางๆที่ดูโศกมากกว่าสุข นัทขมวดคิ้วกับรอยยิ้มนั้นหากแต่ไม่ได้พูดอะไร ซินยกลาเต้ขึ้นมาจิบอีกครั้งเมื่อบทสนทนาจบลง
อะไร.. ที่ทำให้เขาต้องมาเจอกับนัทในวันนี้ ?
“ซิน.. เราจับมือซินได้ป่ะ ?”
รอยยิ้มจางๆปรากฎขึ้นพร้อมมือบางที่ประสานเข้ากับมือหนา นัทยิ้มกว้างก่อนจะซบลงบนไหล่มน
“เดี๋ยวจะไม่เจอตั้งหลายวันแน่ะ”
“ไปเที่ยวกับครอบครัวแป๊บเดียวเอง เดี๋ยวเรากลับมาจะให้นัทกอดให้หายคิดถึงเลยโอเคป่ะ?”
“อือออ โอเค อย่าลืมนะ”
“อย่าหลอกหอมแก้มเราอีกแล้วกัน คราวนี้ไม่ยั้งมือแล้วนะ”
“หึหึ วิ่งตามเราให้ทันแล้วกัน”
จบคำนัทก็ฉวยโอกาสหอมพวงแก้มนุ่มแล้ววิ่งหนีไป
ช่วงเวลาแสนหวานในอดีตกลับมากวนใจราวกับมีใครคนตะกอนที่อยู่ก้นแก้วให้ฟุ้งขึ้นมาอีกครั้ง ซินถอนหายใจหนักๆก่อนจะยกแก้วลาเต้ขึ้นมาจิบอีกครั้ง
“เป็นอะไรเหรอ..?”
ซินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงที่แม้จะเลือนลางในความทรงจำแต่กลับเด่นชัดในความรู้สึก
“เปล่า แค่กำลังคิดน่ะว่าอะไรที่ทำให้เรามาเจอกันวันนี้ ทั้งๆที่เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว”
“พรหมลิขิตมั้ง”
ซินส่ายหัวพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ
...เสี่ยวเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
“เราก็เสี่ยวของเราอย่างนี้นานแล้วยังไม่ชินหรอ?”
ราวกับนัทจะรู้ความรู้สึก คนที่มักทำหน้านิ่งเลยพูดดักไว้ก่อน ซินยกมือทำท่ายอมแพ้พร้อมกับเอ่ยประโยคที่ทำให้นัทนิ่งไปบ้างเหมือนกัน
“เคยชิน.. แต่ไม่ชินแล้ว”
“...อือ คงงั้นมั้ง เราไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วนี่นะ”
“อือ นานมาก นานจนเราไม่คิดว่าจะมาเจอนัทอีก”
“ซิน.. เป็นแฟนกันนะ”
“...”
“...”
“เราขอโทษนะนัท”
“...”
“...”
“อะ.. ไม่เป็นไรหรอกเนอะ เป็นเพื่อนกันก็ได้ ยังไงๆเราก็เรียนอยู่ใกล้กันจะตายเนอะ”
“เราได้สถาปัตย์ลาดกระบังแล้ว เรากะจะไปอยู่กับพ่อแม่ที่นั่นเลย คงไม่ค่อยได้เข้ากรุงเทพฯอีก”
“แล้วซินจะทิ้งเราไว้อย่างนี้หรอ?”
“เรา... ขอโทษนะนัท ขอโทษจริงๆ เรารักนัทนะ”
“...”
“...”
“..อือ ไม่เป็นไร ว่างๆก็โทรมาหาเราบ้างก็ได้นะ เราก็รักซินเหมือนกัน ไหนมากอดทีก่อนซินจะไป”
“ขอโทษนะนัท...”
“แล้วเรียนเป็นไงบ้าง หนักมั้ย? ยังรับสอนวาดรูปอยู่รึเปล่า”
“ไม่สอนแล้ว ช่วงนี้เรียนหนักน่ะ นัทล่ะเป็นไงบ้าง ยังสอนอยู่กับพี่แสตมป์รึเปล่า”
“ก็สอนอยู่นะ นี่ก็รอพี่แสตมป์อยู่อ่ะเลยมาเจอกับซินนี่ไง”
“นัทเลทอีกแล้วใช่มั้ย”
ซินหัวเราะในลำคอเบาๆหลังจากที่เริ่มเดาเหตุการณ์ได้ ...นัทไม่เคยไม่เลท
“เอ่อ... ก็ใช่”
นัทเกาหัวแก้เก้อก่อนยกเอสเพรสโซ่มาจิบ
“เกาหัวอีกแล้ว..”
“ขอโทษๆ ชินน่ะ”
นัทยิ้มแหยเมื่อโดนอีกคนติเล็กๆ มือกร้านฉวยแก้วกาแฟขึ้นมาจิบอีกนิดพลางมองคู่สนทนาที่ดูสวยขึ้นจากเมื่อก่อน ดวงตาคู่นั้นเขายังจำมันได้ดี.. มันเป็นดวงตาคู่เดียวที่ทำให้ใจของเขารัวจนผิดจังหวะเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อก่อนจนปัจจุบัน
ประโยคสนทนาสั้นๆถูกตัดบทไปอีกครั้งเมื่อแต่ละคนวิ่งเข้าสู่ห้วงความคิดของตัวเอง
“คิดถึง..”
“โม้! เราไม่เชื่อนัทหรอก ป๊อปจะตายมีรุ่นน้องมาชอบเต็มไปหมด ไม่มีเราก็ไปหากิ๊กได้อีกตั้งเยอะ”
“ไม่หนีไปหากิ๊กหรอก จะมีซินคนเดียวเลย”
“ให้มันจริงแล้วกัน”
“สัญญาด้วยหัวใจเลยครับผมมม!”
นัทเหลือบมองคนฝั่งตรงข้ามที่ทอดสายตาผ่านเค้ามองไปยังสายฝนด้านนอก
...คิดถึง
...คิดถึงช่วงเวลาเก่าๆที่เขาสองคนเคยทำด้วยกันเมื่อนานมาแล้ว คิดถึงถ้อยคำแสนหวานที่เคยพูดให้กันและกันฟังยามห่างไกล คิดถึงอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นที่เขาสองคนเคยมอบให้กัน
...เขาคิดถึงคนตรงหน้านี้เหลือเกิน
นัทขยับมองซินเต็มตา ก่อนจะเริ่มพูดเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังเลื่อนสายตามามองที่เขาเช่นกัน
“คือ..”
“เรา..”
สองเสียงเอ่ยขึ้นมาพร้อมกันก่อนจะหัวเราะขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงอีกครั้ง นัทยกมือยอมแพ้เป็นเชิงว่าให้ซินพูดก่อน
“ไม่อ่ะ นัทพูดก่อนละกัน”
ซินลังเลอยู่ซักพักก่อนโยนให้คนตรงข้ามที่นั่งจ้องหน้าตนอยู่
“คือ... เรา...”
“...”
“...”
นัทสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดออกมาเสียงแผ่ว
“...คิดถึงซิน”
เสียงรัวกลองดังขึ้นในอกด้านซ้าย ซินเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำสารภาพนั้น นัทเกาท้ายทอยแก้เก้ออย่างที่เคยทำ
“คือเรารู้ว่ามันงี่เง่า แต่จะว่าอะไรเรามั้ยที่เราภาวนามาตลอดว่าให้เรากลับมารักกับซินอีกครั้ง เราเคยคิดว่าเราไม่คิดถึงซิน เราคิดว่าเราหมดรักซินไปแล้ว แต่สุดท้ายเราก็รู้ว่าสิ่งเหล่านั้นมันก็แค่สิ่งที่เราคิดขึ้นมาเอง จริงๆแล้วเรายังคิดถึงซินอยู่”
“...”
“...เรายังรักซินอยู่”
ซินยิ้มอ่อนโยน.. เป็นรอยยิ้มที่นัทคิดว่ามันไม่เศร้าเหมือนรอยยิ้มเมื่อครู่ที่นัทเห็น
“อืออ จริงๆเราก็กำลังจะบอกว่าเราคิดถึงนัทเหมือนกัน”
นัทกระพริบตาปริบๆคล้ายคนที่ไม่ได้ยิน มือกร้านคว้ามือบางมากุมอย่างฉวยโอกาส ซินยิ้มให้กว้างขึ้น
“เราเอง.. ก็คิดถึงมือที่อบอุ่นของนัทเหมือนกัน เราเองก็อยากให้นัทกลับมายืนข้างๆเราเหมือนเดิมเหมือนกัน”
“...”
“เรา... พูดจริงนะ”
“...งั้น”
“...?”
“เป็นไปได้มั้ยที่เราจะกลับมาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง?”
“เราต้องถามนัทมากกว่า ว่านัทกล้าที่จะเอาหัวใจของนัทมาเสี่ยงกับเราอีกครั้งมั้ย เพราะถ้าถามเรา เรากล้าพูดเลยว่าหัวใจเรามันยังอยู่กับนัทไม่เคยไปไหน”
“...หัวใจเราก็อยู่กับซินไม่เคยเปลี่ยนไปเหมือนกัน”
นัทพูดเสียงแผ่วแต่กลับเผยรอยยิ้มกว้าง
“ขอบคุณนะ..”
“หือ? ขอบคุณเราเรื่องอะไร”
“ขอบคุณที่กลับมาเจอกัน ขอบคุณที่กลับมารักกันอีกครั้ง”
ซินวางมือทับมือของนัทก่อนส่งยิ้มอบอุ่นให้
“...รักกันนานๆนะ”
PLEASECOMEBACKTOMEANDLOVEMRFOREVER
อ่อมเอิ่ม สวัสดีค่ะ J
มันเน่าค่ะ 555555 เฟะเละเทะเลอะเทอะมาก สัญญาเถิดว่ามันคือฟิค 55555
สาเหตุมาจากคิดถึงกิ๊กเก่าเท่านั้นไม่มีอะไร 555555 มันคงจะดีนะคะว่ามั้ยถ้าสมมติความรักหวานชื่นของเราในอดีตกลับมาสร้างความหวานในปัจจุบันอีกครั้ง
นั่นแหละค่ะประโยคเดียวเลยทำให้เกิดฟิคภาษาห่วยๆเรื่องนี้ขึ้นมา อิอิ
ติชมได้นะคะ สวัสดีค่ะ J
พี่ HUE ข้าวจำพี่ได้ กรี๊ดๆ 5555 คิดเถิงงงง มาจูบที <3
ภาษาไหลลื่นหรอคะ ขอบคุณมากกกกกกกก > < คือจะบอกว่าที่ข้าวหายไปคือไปเอ็นท์แหละแหละ คือพึ่งกลับมาเขียน 5555 เรื่องนี้เจ้ฮิวก็ด่าข้าวได้เหมือนเดิมละค่ะว่าภาษาห่วย 5555555
ความคิดเห็น