Mystery Book...

คลอดีน เวลเดอร์ฟีลกำลังนั่งอยู่บนชิงช้าของสนามเด็กเล่นโดยมีเป้ใบเล็กๆสะพายอยู่ที่หลัง เธอรู้สึกเหมือนทั้งสนามเป็นของเธอ ซึ่งจะว่าอย่างนั้นก็ได้ เพราะวันนี้อากาศร้อนเกินกว่าที่เด็กคนอื่นๆจะออกมาเล่นไล่จับหรืออะไรทำนองนั้น เเต่คลอดีนก็ยังมาอยู่ดี

เด็กหญิงวัยเเปดขวบ ผมสีคาราเมลยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลดูเป็นสีซีดภายใต้เเสงเเดดร้อนเปรี้ยงของบ่ายวันเสาร์

เธอนั่งไกวชิงช้าไปเรื่อยๆ เเต่ละเก้าที่พื้นรองเท้าผ้าใบสีม่วงของเธอครูดกับพื้นดินเเห้งๆของสนามเด็กเล่นทำให้ฝุ่นตลบขึ้นมาโดนหน้า คลอดีนสูดจมูกฟุดฟิด...จริงอยู่ว่าการได้มายึดครองสนามเด็กเล่นคนเดียวเป็นเรื่องน่าสนุก เเต่เอาเข้าจริงๆตอนนี้มันไม่ใช่อย่างนั้นซะเเล้ว

คลอดีนลุกขึ้น เธอย้ายไปที่ม้านั่งของสนามพลางเปิดดูในเป้หลังของเธอ

เด็กหญิงหยิบกล่องขนมในกระเป๋าขึ้นมา เธอลองเขย่าดูสองสามครั้ง...อาจจะเป็นเเซนด์วิชมั้ง เธอไม่ได้รู้หรอก เพราะจังหวะที่เธอกำลังจะเปิดกล่อง มือหนึ่งก็ยื่นมาจากข้างหลังของเธอเเล้วฉวยมันไปอย่างรวดเร็ว

"เฮ้!!"

คลอดีนลุกขึ้นยืน เธอทันได้เห็นหลังของเจ้าหัวโขมยเเวบๆ ก่อนที่เขาจะหายไปทางมุมตึกเเถวๆนั้น ให้ตายสิ ไวชะมัด...

เด็กหญิงวิ่งตามไปดู เเต่เจ้าหัวโขมยหายไปเเล้ว เธอมองซ้ายมองขวาอยู่พักหนึ่ง เเละตระหนักได้ว่าเจ้านั่นหายไปเเล้วจริงๆ...

ลินดา เวลเดอร์ฟีลค่อนข้างเเปลกใจเมื่อเห็นว่าลูกสาวของเธอกลับมาบ้านก่อนสี่โมง เเละยิ่งเเปลกใจเมื่อเห็นว่าเธอมีสีหน้าค่อนข้างจะหงุดหงิดขณะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ในครัว 

มิสซิสเวลเดอร์ฟีลเป็นนักจิตวิทยาในโรงพยาบาลจิตเเพทย์โดยเฉพาะ...เหมือนกับสามีของเธอ ดังนั้นเธอจึงเริ่มใช้หลักจิตวิทยาในการคุยกับคลอดีน

"ท่าทางลูกโกรธนะ"มิสซิสเวลเดอร์ฟัลนั่งลงข้างลูกสาว"มีอะไรจะเล่าให้เเม่ฟังไหม"

คลอดีนรู้สึกดีที่เเม่ของเธอไม่ถามว่าทำไมกลับเร็ว หรือทำไมเป้ของเธอดูเเฟบๆ เด็กหญิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เเม่ฟัง

มิสซิสเวลเดอร์ฟีลนิ่งไปหลังจากฟังคลอดีนเล่าจบ เธอไม่ได้นึกโกรธคนที่โขมยของ เเละไม่ได้สนใจว่าเขาเป็นใคร เธอสงสัยเเค่ว่าทำไมเขาต้องทำอย่างนี้ ฟังจากที่คลอดีนเล่า เธอคิดว่าหัวโขมย(ตามที่คลอดีนเรียก)น่าจะเป็นเเค่เด็กเท่านั้น เพราะถ้าเป็นคนร้ายจริงๆ เธอว่าเขาน่าจะเอาอะไรที่มีค่ากว่ากล่องขนมพลาสติกไป...อาจจะเป็นลูกสาวเธอก็ได้

มิสซิสเวลเดอร์ฟีลขนลุกกับความคิดนั้น

"เอาเถอะ"เธอพูดกับคลอดีน"ลูกคงหิวสินะ อยากกินเเซนด์วิชไหม"

คลอดีนเริ่มอารมณ์ดีขึ้น

"เอาซักชิ้นก็ได้ ขอบคุณค่ะเเม่"

ไม่นาน คลอดีนก็นั่งเคี้ยวเเซนด์วิชไข่ดาวของโปรด เธอนั่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไปด้วย คลอดีนไม่ได้คิดเหมือนเเม่ เธอสงสัยว่าเจ้านั่นเป็นใครกัน เเละเขาอดอยากมากจนต้องมาโขมยขนมคนอื่นเละเหรอ

คลอดีนปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปไกล ตอนที่เสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้น

เด็กหญิงลุกขึ้นไปส่องดูที่หน้าประตู

มิสเเอสดีน...ผู้ดูเเลสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ายืนอยู่หน้าบ้านของเธอ