คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : หยาดเพชร & อังกฤษ
"สวัสดีคร้าบ คุณพ่อกัน" เด็กหนุ่มอายุคราวลูกยกมือไหว้พร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม...
"สวัสดีจ้ะ" ยกมือรับไหว้ริทแล้วก็มองเลยไปด้านหลังจึงเห็นตัวลูกชายของเขา...ที่เดินตามมากอดเสียแน่น...
"กันขิดถึงพ้อนะขรั่บ" สำเนียงสุพรรณของกันทำเอาริทแอบอมยิ้ม...แหม...พอได้อยู่กับครอบครัว...กันก็กลายเป็นลูกขี้อ้อนของพ่อกับคนอื่นเขาเหมือนกันแหะ...
"เดี๋ยวจะแยกกันซ้อมนะ...ริท...ไปห้องนู่น..." ครูแหม่มจัดแจงการซ้อม...ริทรับคำแล้วพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินออกไป..กันมองตามแล้วก็อดใจบอกไม่ได้
"เด๋วเจอกัน" ก็รู้ว่าห่างกันแค่แปบเดียว...แต่กันก็แอบเป็นห่วงความรู้สึกของริทว่าจะรู้สึกยังไงบ้างกับการที่เห็นเขาอยู่กับพ่อ...ริทมันจะเหงามั้ย?
"อืม" ตอบทั้งๆที่ยังหันหลังให้อยู่...แล้วก็ออกนอกห้องจากไป...กันลอบถอนหายใจ...ก่อนจะเริ่มตั้งสมาธิกับการซ้อมอีกครั้ง..
...การซ้อมกินเวลานาน...เพราะเป็นการร้องคู่...ครูแหม่มต้องจัดแยกท่อนที่จะร้อง...ว่าท่อนไหนใครร้องถึงจะเหมาะกว่า...เสียงกันกับคุณพ่ออยู่กันคนละคีย์...ถ้าเลือกไม่ดี...ท่อนที่เสียงสูงอาจขึ้นไม่ถึง...และท่อนเสียงต่ำอาจดำหายไป...แต่เมื่อการแบ่งวรรคที่จะร้องทุกอย่างลงตัวแล้ว...ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับการซ้อม...จนกระทั่งเวลาใกล้จะเที่ยงและกันกับคุณพ่อกำลังจะเริ่มซ้อมรอบสุดท้าย...ใครบางคนก็แง้มประตูโผล่หัวเข้ามา
"ซ้อมเสร็จแล้วเหรอริท" ครูแหม่มเป็นฝ่ายที่ทักขึ้นก่อน
"คร้าบ...ครูแหม่ม...ริทมาแอบฟังได้มั้ย" ริทถามครูแหม่มแต่ก็ต้องไปถามทางสายตากับผู้ร้องทั้งสอง...ก็พบว่ากันกับคุณพ่อกำลังมองตอบด้วยสายตาระคนเอ็นดู
"จะเข้าก็เข้ามา...ปิดประตูด้วย" ครูแหม่มรู้คำตอบของคำถามเลยรีบสั่งลูกศิษย์ให้เข้ามา
"ขอบคุณคร้าบ" แล้วผู้ฟังกิตติมศักดิ์คนแรกก็ได้มานั่งยิ้มแป้นอยู่ในห้องซ้อม...
"...เปรียบ....เธอเพชรงามน้ำหนึ่ง.....หวาน...ปานน้ำผึ้งเดือนห้า....หยาดเพชร...เกล็ดแก้วแววฟ้า....ร่วงมา...จากฟ้าหรือไร" คำชื่นชมแสนหวานพร้อมสายตาที่มองมา...อยู่ดีๆริทก็รู้สึกขนลุก...ไม่เคยฟังเพลงไหนที่กันร้องแล้วรู้สึกได้ถึงอินเนอร์ได้มากขนาดนี้เลยจริงๆ
"หยาด...มาแล้วอย่าช้ำโศก.....ปล่อย...คนทั้งโลกร้องไห้.....หยาดเพชร...เกล็ดแก้วผ่องใส.....นั้นอยู่ไกล...เกินผูกพัน.." และถึงแม้จะไม่ใช่ท่อนที่ตัวเองร้อง...สายตาของกันก็ยังมองตรงมายังผู้ฟังคนเดียวในห้องนี้...ริท....หยาดมาแล้วอย่าช้ำโศก...ปล่อยคนทั้งโลกร้องไห้...รู้มั้ยว่าใครคนนึงเขาเศร้าเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักกำลังเศร้า...
"แม้ยามเพชรหยาดจากฟ้า....ร่วงลงมา..ฟ้าคงไหวหวั่น...ดวงดาวก็พลอยเศร้าโศกศัลย์...มิอาจกลั้นน้ำตาอาลัย"
"..เอื้อมมือคว้าหยาดเพชรแก้ว....เผลอรักแล้วจึงฝันใฝ่...หยาดเพชรหยาดละออง..ผ่องใส....แม้อยู่ในความมืดมน"
คนตัวเล็กนั่งปรบมือเสียยกใหญ่หลังจากที่กันกับคุณพ่อร้องเพลงจบ...กันแกล้งโค้งตัวประหนึ่งจบการแสดง...แล้วจึงเดินมาหาคนฟัง
"เพราะมั้ยละ" ทำสีหน้ายั่วจนหน้าหมั่นไส้...ริทเลยต้องตอบไปอีกทาง
"กูปรบมือให้พ่อมึงต่างหากกัน" คร้าบริท...กันไม่ติดใจ...ถึงวันนี้ริทไม่ชม...ปรกติริทก็บอกว่าชอบฟังเขาร้องเพลงมามากแค่ไหนอยู่แล้ว..
"กัน...พ่อเอาข้าวเที่ยงมาด้วยนะ...ริทไปกินด้วยกันมั้ย" คุณพ่อของกันใจดีจริงๆ...ไม่เหมือนลูกชาย...ริทพยักหน้ารับ
"ขอบคุณคร้าบบบ"
"เดี๋ยวครับพ่อ...พ่อเอาอะไรมาครับ...ไม่รู้ว่าริทมันจะกินได้หรือเปล่า"
"ก็น้ำพริกปลาทูกับผักลวก ปลาสลิดทอด แล้วก็แกงส้มชะอมทอดใส่ยอดมะพร้าวอ่อน...ของโปรดกันทั้งนั้น...แม่บอกว่าให้ทานเยอะๆจะได้มีแรงทำคอนพรุ่งนี้" คุณพ่อร่ายรายการอาหารทำเอาคนฟังน้ำลายสอ...
"กันฝากหอมขอบคุณแม่ด้วยนะครับ" แล้วกันกับริทก็ช่วยกันตั้งโต๊ะ..โดยคุณพ่อกันไปยืนคุยกับครูแหม่มอยู่อีกห้อง
"แกงส้มฝีมือแม่กันอร่อยมากเลยรู้มั้ย" คนมีความสุขอดพูดอวดไม่ได้
"ไม่รู้" ริทตอบตัดฉับ...กันเลยละสายตาจากจานข้าวเงยหน้าขึ้นมามอง...
"ก็ยังไม่ได้กิน...ไว้กูกินก่อนแล้วจะบอก" แกล้งไอกันมันก็สนุกดี
"ใครจะให้มึงกินแกงส้มหะ....นู่น...ผักลวก...กินไป" ว่าแล้วก็ดึงชามแกงส้มเข้ามาหาตัวเอง
"กูไม่กินผัก"
"วันนี้ยังไงก็ต้องกิน..." ดันจานผักไปหาริท...ริททำหน้ายู่
"กูกินปลาก็ได้" ไม่สนใจจานผักแล้วก็ตั้งท่าจะถึงจานปลามาหาตัวเอง...แต่กันมันเร็วกว่า
"ปลาก็ไม่ให้" ดึงมาอีกจาน...เท่านั้นแหละ...ริทเงยหน้าขึ้นมองคนขี้แกล้ง...
"กูจะฟ้องพ่อมึง...ว่ามึงแกล้ง"
"คนเขาหวังดีหรอก...ลองกินดูก่อน...ผักลวกมีแต่อันที่สุกแล้ว...ไม่เหม็นเขียวสักอัน...ลองกินดูก่อนนะ" น้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด...แต่ยังไม่ทันที่ริทจะตอบว่าอะไรคุณพ่อของกันก็เดินเข้ามาพอดี...
แล้วมื้อเที่ยงก็เริ่มขึ้น...
ผู้ที่มีอายุมากสุดบนโต๊ะอาหารได้แต่มองดูเด็กหนุ่มสองคนคุยไปกินไปโดยไม่ได้พูดอะไร...มองสำรวจอาการของลูกชายตัวเองแล้วก็ได้แต่นิ่ง...เคยเห็นแต่มาดนิ่งๆยิ้มบ้างหัวเราะบ้าง...บางครั้งก็มาอ้อนกับพ่อกับแม่กับยาย...มาวันนี้...กันในมุมที่แปลกไป...
"ริท...อย่ากินแต่น้ำพริกดิ๊...กินผักด้วย...นี่ไง" ว่าแล้วก็จัดแจงห่อน้ำพริกไว้ในผักกาดลวกแถมแกะเนื้อปลาสลิดไว้ให้ด้วย
"จะให้ป้อนด้วยมั้ย?" กันถามล้อ...แต่ก็โดนริทค้อนตอบ
"ไม่ต้อง...กินเองได้" ว่าแล้วก็ตักเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ...คนลุ้นก็นั่งรอ
"เป็นไง?"
"ก็...อร่อยดี"
"เห็นมั้ย...เนี่ย...ถ้ากินน้ำพริกผักลวกไม่ได้ กันไม่ให้กินแกงส้มกับปลาทอดจริงๆด้วย"
"ไองก" ริทตอกกลับแล้วลงมือกินต่อ...ส่วนกันพอริทหันไปลงมือกินข้าว...ตัวเองก็กินข้าวต่อ...พอเหลือบมาสบสายตากับคุณพ่อก็เห็นแววตาแปลกๆ...เป็นแววตาที่ฉายแววเป็นห่วง...ความเป็นห่วงที่ทำให้กันรู้สึกเจ็บอยู่ในใจลึกๆ...แต่กันก็ไม่คิดจะถามอะไร...
"กัน..ตักไข่ชะอมให้ที" เพราะไกลหรอกนะจึงขอ...กันตักให้แล้วก็ยิ้มจนลักยิ้มขึ้นข้างแก้ม...
"กินเยอะๆจะได้สูงสักที" แล้วกันก็ได้รับค้อนวงใหญ่ไปอีกหนึ่งวงทันที...
พอช่วงบ่าย...กันกับริทก็ต้องไปซ้อมรวมโดยครั้งนี้จะมีเดอะสตาร์รุ่นก่อนมาร่วมด้วย...ทั้งฟลุ๊ค ดิว รุจ แก้ม แกรนด์....คุณพ่อของกันเลยต้องจากลูกชายอีกครั้งจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้...
"พ่อขับรถกลับบ้านดีๆนะครับ..แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเจอกัน" กันกล่าวลาแล้วสวมกอดพ่ออีกครั้ง
"กันก็ดูแลตัวเองให้ดีๆนะลูก...พ่อเชื่อใจและไว้ใจในตัวกันเสมอ" ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนก็ตาม...พ่อรู้ว่ากันคิดไตร่ตรองก่อนจะลงมือทำอะไรๆเสมอ...
"ลาก่อนครับ" แล้วกันก็ยืนมองส่ง...โดยมีริทยืนอยู่ข้างๆ...
"ไปกันเหอะ" ริทเรียกคนที่ยืนนิ่ง...กันพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามเข้ามาในห้องซ้อม...
พอคนเยอะเสียงก็ดังพอเสียงดังคนคุ้มการซ้อมก็แทบลมจับ...จับปูใส่กระด้งยังไงยังงั้น...ผู้หญิงก็จับกลุ่มเมาท์...ผู้ชายก็ไม่ยอมแพ้เอาทุกเรื่องตั้งแต่เรื่องการ์ตูน...เรื่องหนัง...จนมาถึงเรื่องฟุตบอล
"ฟุตบอลโลกจ้า...มาสักทีสิ" ฟลุ๊คเปิดประเด็นแล้วก็ยิ้มมีความสุข...หน้าตาลัลล้า~
"ที่รอเนี่ย...เชียร์ฟุตบอลโลก...หรือเชียร์เบียร์" ดิวแอบกัดพ่อคนขี้เมา...เรื่องพรรค์นี้ขอให้บอก...ฟลุ๊คสู้ไม่ถอย..
"แหม...รู้ทัน" ฟลุ๊คตอบได้แค่นั้นก็โดนเรียกไปซ้อมพอดี...ทิ้งกลุ่มเดอะสตาร์6ให้นั่งขำต่อ..
"มึงเชียร์ทีมไหนวะเซน" เซนที่กำลังสนใจอย่างอื่นก็หันมาเจอะคำถามพี่โตโน่พอดี
"ฟุตบอลเหรอ?...เซนไม่ได้ดูอ่ะ"
"ไม่ได้ๆ...มันต้องมีสักทีมสองทีมที่รู้จักแล้วเชียร์บ้างดิ" เซนนิ่งไปสักพัก...ยิ้มแล้วตอบ
"ทีมไทย"
"โหยยยยยยย" ทั้งกัน ริท เก่ง และโตโน่อดจะร้องออกมาไม่ได้
"เซนคร้าบ...เชียร์ทีมไทยในฟุตบอลโลกเนี่ย...เซนเชียร์ของปีไหนครับ"
"อ้าว...ก็เซนบอกแล้วว่าไม่ได้ตาม..."
"อังกฤษเลยเซน...เชื่อกู" กันตะล่อมเพื่อนด้วยสายตาวิบวับแปลกๆ...แปลกจนเซนอดถามไม่ได้
"ทำไมต้องอังกฤษว่ะกัน"
"ก็กูเป็นคน อิงริท (English)...กูเลยเชียร์อังกฤษ" กันตอบไม่ตอบเปล่า...เพราะมันตอบแล้วก็เอนตัวเองไปทั้งพิงทั้งอิง ริทที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ...แต่พอริทฟังแล้วเลยแกล้งกันกลับโดยการเขยิบตัวถอยจากไอกัน...ทำให้ทันเอนตัวจนล้มไป...
"โหย...เจ็บนะริท...ใจร้ายจริง"
"มึงจะได้กลายเป็นคนญีปุ่นแทนไง...เจ๊บเป็นนี่ส์ (Japanese)...เปลี่ยนไปเชียร์ญี่ปุ่นเลยมึง.." ริทย้อนกลับ...กันเถียงไม่ออกเลยได้แต่ขำตัวเอง...ส่วนพี่โตโน่กับเซนก็ขำกลิ้งกันไปนานแล้ว...ทั้งมุกกันทั้งมุกริท...เจิ๊ดจริงๆ...
"แล้วพี่โตโน่อ่ะ...เชียร์ทีมไหน" กันถามพี่ชายใหญ่ที่ดูท่าจะขำไม่ยอมหยุด
"พี่เป็นคนไทยที่เชียร์อังกฤษวะกัน" ตอบแล้วก็ขำต่อ...ขำจนริทมันค้อน..
"ตกลง...กันกับพี่โตโน่เชียร์อังกฤษ...เพราะฉะนั้นเซน...เชื่อกู...มึงต้องเชียร์ทีมอังกฤษ" ตบบ่าเพื่อนสั่งเสียเป็นหมายมั่น
"เซนต้องเชียร์อังกฤษ?" ถามทวนอีกรอบ...ชักไม่แน่ใจ...ตัวเองจะไม่เชียร์ยังไม่ได้เลย...เพราะตัวพ่อมันบังคับ..
"ใช่"
"ได้...ถ้ามีใครมาถามเซนจะตอบว่าเชียร์อังกฤษเพราะกันมันเป่าหู..." ประโยคแรก...เซนตอบตกลงกัน...แต่ประโยคหลัง...เซนกันไปถามใครอีกคน...
"แล้วเซนต้องบอกมั้ยว่าทำไมกันมันถึงเชียร์อังกฤษ"
เพราะ กันเป็นคนอิงริท...กันมันเลยเชียร์ทีมอังกฤษ
--------------------------------------------------------------------------------
วันนี้วันศุกร์...พรุ่งนี้วันเสาร์ ^^
เอะ...หรือตอนหน้าจะเป็นศุกร์เย็น?
ปล..เสียใจกับอังกฤษด้วยนะกัน...พอดีเบสเชียร์ญี่ปุ่น55+(วันนี้ผลจะเป็นอย่างไร???)
ปลล...ทำไมเนื้อหาตอนนี้มันแอบไร้สาระเนี่ย 555+
ความคิดเห็น