「Fanfiction Vampire Twilight 」 BORN PINK VENOM - นิยาย 「Fanfiction Vampire Twilight 」 BORN PINK VENOM : Dek-D.com - Writer
×

    「Fanfiction Vampire Twilight 」 BORN PINK VENOM

    คาร์ไลล์นิยามสาวๆบ้านเอเรบัสให้ครอบครัวของเขาฟังว่า [ความงามที่มีพิษ] พวกเธอดูเหมือนแวมไพร์ก็ไม่ใช่ แม่มดก็ไม่เชิง แต่เขารู้อย่างหนึ่งคือสี่สาวเป็นตัวปัญหาที่มีเรื่องกับใครไปทั่ว ไม่เว้นพวกโวลตูรี

    ผู้เข้าชมรวม

    436

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    8

    ผู้เข้าชมรวม


    436

    ความคิดเห็น


    7

    คนติดตาม


    95
    จำนวนตอน :  0 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  26 พ.ย. 67 / 11:18 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

     

     

     

     

     

    พวกเธองดงามไม่ต่างอะไรกับเทพีอโฟรไดท์ หากแต่ความงามนั้นคือพิษที่คอยบ่อนทำลายเหยื่อ

    ที่หลงมัวเมาไปกับความรักจอมปลอมที่พวกเธอไม่มีวันมอบแก่บุรุษแสนละโมภ

    จะมีผู้ใดหรือไม่ที่สามารถเข้าแทรกซึมหัวใจของสี่นางที่มองความรักคือพิษร้าย

    ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นหอกทิ่มแทงสลายตัวตนของเอเรบัส

     

     

    สี่สาวที่เปล่งประกายขัดกับเมื่องห่อเหี่ยวเศร้าซึมและแสนชื้นแฉะไม่น่าอภิรมย์

    กลับทำให้ฟอร์คแห่งนี้ระอุไปด้วยเพลิงเสน่หาหรือจะเป็นไฟสงครามจากพวกเธอกันแน่?

    ทว่า…การมาเยือน ณ ที่แห่งนี้ หาใช่ต้องการขโมยหัวใจบุรุษไม่ 

    พวกเธอแค่ต้องการพักผ่อนอย่างยืนยาวต่อโลกที่วุ่นวายเพียงเท่านั้น

     

     

     

     

     

     

    “เอ็ดเวิร์ด คัลเลน ภาพถ่ายตอนที่นายต้องแสงอาทิตย์มันงดงามมาก”

    “นายควรฟังคำเตือนของคาร์ไลล์บ้างนะ เพราะเราไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่เหมือนพวกนาย ถึงแม้เราจะดื่มเลือดก็ตาม”

    “เราตายไปแล้วครั้งหนึ่งในฐานะอมนุษย์ แต่รู้อะไรไหม? เราจะกลับมาใหม่ทุกครั้งและแข็งแกร่งกว่าเดิม”

     

     

    “ผมไม่เคยชอบการแสดงตนท่ามกลางแสงแดด แต่ถ้ามันทำให้คุณพอใจ ผมว่าผมเริ่มชอบมันแล้ว”

    “บางครั้งคุณก็ร่าเริงไร้เดียงสา หัวเราะขบขันได้อย่างธรรมาติ เวลาอยู่ใกล้คุณที่เป็นแบบนี้ชวนรู้สึกดีบอกไม่ถูก แต่ทำไมบางครั้งคุณก็เย็นชา แข็งกระด้างไปถึงแก่นวิญญาณขนาดนั้นล่ะ?”

    “ผมไม่สน ไม่ว่าคาร์ไลล์จะเตือนอะไร ผมไม่สนด้วยว่าคุณจะเป็นปีศาจมาจากขุมนรกไหน เพราะผมจะตกนรกของความร้ายกาจไปกับคุณ”

     

     

     

     

    “ขอชมเชยในความหน้าด้านของคุณจริง ๆ ไกอัส โวลตูรี ทำเรื่องขนาดนั้นกับลิซ่าไปแล้วยังมีหน้ามาพบกันอีกเหรอ รู้ไหม? ฉันโคตรเกลียดคุณเข้าไส้ถึงขนาดที่อยากให้คุณตายไปซะ”

    “จะสุขหวานฉ่ำเหมือนดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์หรือทุกข์เจียนตาย ความทรงจำพวกนั้นก็แค่ของไร้ค่า เพราะเรื่องราวของพวกเรามันจบไปตั้งแต่หลายศตวรรษก่อนแล้ว”

    “ความรักก็แค่ของจอมปลอม มันเหมือนกับฟองสบู่ที่แตกได้ง่าย ๆ แล้วยิ่งออกมาจากปากคุณด้วยแล้ว…นี่มันคำลวงมากกว่า”

     

     

    “เกลียดสิดี ตอนนี้ข้าไม่สนแล้วว่าเจ้าจะมองข้าแบบไหน ดีหรือร้าย ขอแค่เจ้าสนใจแม้เพียงน้อยนิดทุกอย่างถือว่าทำให้ข้าพอใจ หัวใจเหรอ? ตอนนี้ไม่ต้องการหรอก เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าไม่มีวันได้”

    “งั้นเรามารื้อความทรงจำเลวร้ายหน่อย น้องสาวที่เจ้ารักที่สุด—ลิซ่า ให้ข้าเด็ดหัวและเผานางต่อหน้าเจ้าอีกดีไหมล่ะ คราวนี้ข้าจะทำซ้ำ ๆ จนไม่สามารถกลับมามีชีวิตได้อีก”

    “ข้าไม่ร้องขอความรักจากเจ้าหรอก ข้ารู้ดีอยู่แล้ว แต่เจ้าน่าจะรู้แก่ใจว่าความรู้สึกของข้ามันเป็นยังไง ข้าเคยเสียใจกับสิ่งที่ทำนะ แต่พอมาเห็นเจ้าในตอนนี้—ดีแล้วล่ะที่ข้าทำมันลงไป”

     

     

     

     

    “เมื่อไหร่คุณจะเลิกตามฉันเหมือนเงาตามตัวสักทีนายแกร์เร็ตต์ ไม่ทราบว่าคุณติดใจอะไรฉันนักหนา ฉันแค่ช่วยนายเฉย ๆ ไม่ต้องแอบตามฉันมาตั้งแต่สมัยปฏิวัติอเมริกาก็ได้นะ”

    “นิสัยเสียของตัวฉันในตอนกลางวันคือชอบช่วยเหลือหมาจรจัดเป็นกิจวัตร อ้อ…ลืมไปว่าพวกแวมไพร์ไม่ชอบให้เปรียบเป็นหมานี่นะ ขอโทษที”

    “ภาพที่คุณเห็นมันเป็นแค่ตัวฉันส่วนหนึ่งในตอนกลางวัน ตัวตนอีกครึ่งที่แท้จริงอยู่ตอนกลางคืน มันเป็นภาพลักษณ์ที่ฉันไม่อยากให้ใครเห็นเท่าไหร่แม้แต่ครอบครัวของฉันเองก็ตาม”

     

     

    “คุณช่วยผมจากการพยายามฆ่าตัวตายที่เหมือนกับการหลุดพ้นจนต้องมาจมปลักดื่มเลือดคนไม่ต่างกับสัตว์ประหลาด ใช้ชีวิตเร่ร่อนไปเรื่อยถึงทุกวันนี้ อย่างน้อยมอบชีวิตให้แล้วก็ต้องชดเชยกันบ้างสิ”

    “ไม่เป็นไรแม่นางคนงาม การจิกกัดพวกนี้ไม่คณาผมหรอก และผมยินดีเป็นหมาให้คุณนะ หมาตัวนี้เฝ้าบ้านได้ดีด้วย สัญญาว่าไม่กัดเจ้าของหรอก เว้นแต่แม่นางจะยินยอม”

    “ผมกลับชอบตัวคุณในตอนกลางคืนมากกว่านะ มีหลากมิติหลายมุมมองแม้จะแปลกไปหน่อย แต่มันยิ่งชวนให้ผมถอดสายตาจากคุณไม่ได้เลย”

     

     

     

    “ผูกวิญญาณไปแล้วมันช่วยไม่ได้ เราจะพยายามหาวิธีตัดสัมพันธ์ของพวกเรา ยังไงนายกับเราก็ไม่มีทางเป็นไปได้ คนที่จะเจ็บที่สุดไม่ใช่เรา แต่เป็นนายนะ นายหมาป่าช็อคโกแลต”

    “ในบรรดาครอบครัวเอเรบัส เรากับพี่จีซูยังไม่เคยมีประสบการณ์ความเจ็บปวดจากผู้ชายสักครั้ง พวกเราสองคนปล่อยให้สัญชาตญาณเป็นไปตามธรรมชาติมาโดยตลอด เราจึงไม่มีบาดแผลใหญ่เหมือนเจนนี่หรือลิซ่า”

    “เรารู้แล้วล่ะว่าทำไมธรรมชาติถึงสร้างให้เราจงเกลียดจงชังความรัก เพราะการที่เราหลงไปรักใครสักคนมันกัดกร่อนพวกเราไม่ทางใดก็ทางหนึ่งแบบนี้นี่เอง แต่เราไม่เสียใจหรอกที่ได้พบนาย”

     

     

    “ถ้าคิดว่ามันตัดง่ายขนาดนั้น ผมคงไม่ต้องมานั่งทรมานนึกถึงหรืออยากอยู่ใกล้เธอขนาดนี้หรอกนะโรแชง อีกอย่างความสัมพันธ์ยังไม่ทันเริ่ม จะรู้ได้ไงว่าเป็นได้หรือไม่ได้ เรามาลองกันก่อนดีกว่า”

    “เธอกลัวเหรอ? รู้ไหม ผมก็กลัวนะ กลัวว่าสักวันหนึ่งจะเหมือนกับคนในครอบครัวของเธอ แต่ผมกลัวการไม่ได้เริ่มต้นกับคนที่ใช่มากกว่า ผมจะเสียใจมากถ้าผมปล่อยมือนี้ไป”

    “ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเจ็บปวดตราบจนนิรันดร์ ผมดีใจนะที่วิญญาณของผมได้เลือกเธอ”

     

     

    #พิษรักสีชมพู

    อะแฮ่ม อะแฮ่ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอเดียเกิดจากสี่สาวล้วน ๆ เลยค่ะ ต้อนรับการกลับมาของบพ.ที่หายไป

    คัมแบ็คครั้งนี้ยังไม่รู้ว่าสาว ๆ จะออกมาธีมไหน แต่บลิ้งค์ก็มโนไปไกลแล้วรวมถึงหมีฟ้าด้วย

    *คำเตือน ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เหตุการณ์จริง เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง แม้จะใช้คาร์ของสาว ๆ รวมถึง

    อุปนิสัย บุคลิกบางส่วน แต่ทั้งหมดไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดใดกับสี่สาวทั้งสิ้นค่ะ โปรดใช้วิจารณญาณสูงมากกกกนะคะ

     

    เร็ว ๆ นี้

     

    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น