รุ่นพี่แสนดีของสาวแว่น

ข้อมูลเบื้องต้น

ผู้ชายคนหนึ่งชื่อ “ มิน ” เป็นผู้ชายที่เงียบๆไม่ค่อยยุ่งกับใคร แต่ลึกๆแล้วเป็นคนที่จิตใจดีมากๆ มินจะแพ้ให้กับของกิน เพื่อนๆเลยชอบเอาของกินมาให้เพื่อแลกกับการช่วยทำงาน แต่ถ้าทำในสิ่งไม่ดี มินจะไม่ตอบรับและจะปฏิเสธทันที                      วันหนึ่งมินกำลังกินขนมอยู่กับเพื่อนๆ มีเด็กสาวน่ารักใส่แว่นคนหนึ่ง เดินถือหนังสือที่เหมือนกองภูเขา มินรู้สึกกลัวว่าหนังสือจะร่วงลงมา เลยเดินไปช่วยถือหนังสือ เด็กสาวรู้สึกเกรงใจ “ค-คือ พี่! ไม่ต้องช่วยก็ได้นะคะ” แต่หยุดมินไม่ได้ “จะให้พี่เอาหนังสือไปไว้ที่ไหนล่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวไม่ช่วยยกแล้วนะ” เด็กสาวไม่ปฏิเสธเพราะหนังสือมันหนักจริงๆ เลยบอกว่าจะนำหนังสือไปเก็บที่ไหน ทั้งสองนำหนังสือไปเก็บที่ห้องสมุดเสร็จ เด็กสาวรีบแนะนำตัว “ขอบคุณนะคะ ฉันชื่อ โม อยู่ปี 1 ค่ะ” มินก็แนะนำตัวกลับไป “พี่ชื่อ มิน อยู่ปี 2 ยินดีที่รู้จัก” นาฬิกาเตือนของโมดังขึ้น “อ๊ะ! ถึงเวลาเรียนแล้ว ขอบคุณที่ช่วยนะคะ” โมรีบวิ่งไป มินก็กลับไปหาเพื่อนเพื่อที่จะกินขนมต่อ “เฮ้ย! ไอมินกลับมาแล้ว เป็นไงเพื่อน” เนม เพื่อนมินพูดพร้อมกับโบกมือเรียกมิน “ไปช่วยน้องมา เป็นคนดีเหลือเกินนะเพื่อน” บอล เพื่อนอีกคนของมิน “คนดีอะไรของพวกนาย ฉันก็ช่วยคนรุ่นน้องทุกคนเป็นปกติอยู่แล้วเว้ย เฮ้ย เดี๋ยวนะ! แล้วขนมที่ฉันกินอยู่มันหายไปไหนล่ะ" “พวกเรากินหมดแล้วอะ ฮึๆ” เนมกับบอลพูดพร้อมกัน บอลเลยพูดตะโกนออกมา “ไอเพื่อนพวกนี้!” ช่วงเลิกเรียนโมกับมินก็มาเจอกันอีกครั้ง บอลเลยพูดว่า “นี่มันเหมือนพรหมลิขิตเลยอะเพื่อน” มินหันไปทำหน้าเหมือนจะบอกว่า หยุดพูดซักครั้งได้ปะ ไอบอล บอลรู้สึกตลกแล้วก็หยุดพูด โมเริ่มพูด “โอ๊ะ! พี่ที่ใจดีตอนนั้นนี่น่า” โรส เพื่อนสนิทโมกระซิบข้างหูโมว่า “โม! ขอไลน์เลยดิเพื่อนฉัน หล่อขนาดเนี่ยพลาดไม่ได้ปะ” โมก็คิดแล้วยื่นมือถือแล้วบอกว่า “คือ…ฉันขอไลน์พี่ได้ไหมคะ อ๊ะ! ถ้าพี่ไม่ให้ไม่เป็นไรหรอกนะคะ” โมเลิ่กลั่ก มินเห็นก็คิดในใจว่าน่ารักจัง เลยแกล้งน้องสักหน่อย “พี่ไม่มีไลน์อะ คงให้ไม่ได้นะ” โมรู้สึกเศร้าหน่อยๆ “ฮึๆ ล้อเล่นพี่มีไลน์ครับ มาเอาคิวอาร์โค้ดมาสิ” โมรู้สึกดีใจ ยื่นคิวอาร์โค้ดให้มินสแกน “ขอบคุณนะคะพี่” โมพูดพร้อมกับยิ้มน่ารักๆไปหนึ่งครั้ง มินรู้สึกว่าโมน่ารักมากหูเลยแดงขึ้นมาแต่โมไม่ได้สังเกต แล้วเดินไป เนมพูดขึ้นมา “อุ้ย~เพื่อนเรามีความรักว่ะ” มินรู้สึกเขิน “มีความรักอะไร บ้าบอ!” พร้อมเดินแก้เขิน เนมกับบอลก็เดินตามไปพร้อมแซวไปด้วย มินกับโมเริ่มสนิท มินก็เริ่มมีใจให้โมมากขึ้นจนถึงวันปิดเทอม มิน โมและเพื่อนสนิทของพวกเขาได้นัดกันไปสวนสนุกหลังปิดเทอม                           ณ สวนสนุก ทุกคนได้มาร่วมตัวกัน มินพูดชมโมทันที “ทำไมแต่งตัวได้น่ารักขนาดเนี่ย” โมก็ชมมินกลับ “วันนี้พี่มินก็แต่งตัวได้หล่อมากเหมือนกันนะคะ” พร้อมกับยกนิ้วเยี่ยมให้มิน มินโดนตกไปอีกแล้ว เพื่อนๆที่อยู่ตรงนั้นเหมือนเป็นได้แค่ตัวประกอบที่ไม่มีตัวตน โรสพูด “ทุกคนคะ วันนี้เรามาเที่ยวให้หมดแรงกันเลย!” โรสไปกระซิบข้างหูมิน“พี่ต้องทำให้ได้นะ โมมันชอบของกินค่ะ”    มินนรู้สึกดีใจที่โมชอบการกินเลยพาโมไปซื้อของกินหลายอย่าง และไปเล่นเครื่องเล่นมากมาย พอถึงช่วงเย็นๆ มินได้พาโมมาที่สวนสวยๆ โมได้หยุดและมองวิวที่สวยงาม มินได้ไปหยิบตุ๊กตากระรอกน่ารักและเรียกโม โมได้หันมา “คือ…พี่ชอบโมนะ เรามาเป็นแฟนกันไหม” โมรู้สึกตกใจและเขินมากจนไม่รู้จะทำยังไง โมได้พยักหน้าตอบตกลง มินรู้สึกดีใจและยิ้มอย่างมีความสุข ทั้งสองได้ออกมาหาเพื่อนๆ เนมกับบอลได้ปรบมือให้กับมินและแซวมิน ส่วนโรสก็ดีใจที่เพื่อนตัวน้อยๆของเธอได้มีแฟนแล้ว ทุกคนรู้สึกสนุก แต่คนที่สนุกและดีใจที่สุดก็คงจะเป็นมินกับโม ทั้งสองก็ได้เป็นแฟนกันและมินรู้สึกดีใจที่ได้เจอกับโมในวันนั้น ถ้าไม่มีโมในวันนั้น มินคงจะไม่ได้มีความสุขแบบวันนี้ จบอย่างมีความสุข