lovely age
*** เมื่อโทนี่ สตา์ค คนเก่งเป็นไข้ไม่สบาย ต้องมีคนดูแล
ทุกคนตรงกลับมาที่ตึกเมื่อทำภารกิจเสร็จแล้ว และกำลังจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน
" เจ้านายค่ะ คุณมีไข้สูงสี่สิบองศา ควรทานยาแล้วนอนพักคะ คุณอาจช็อคได้หากยังฝืนร่างกายแบบนี้ "
" รู้แล้วหน่าฟรายเดย์ " พูดออกไปแต่กลับมุ่งหน้าไปที่แลปด้านล่างแทนห้องนอนของตัวเอง โทนี่ยังคงวุ่นอยู่กับการปรับเปลี่ยนระบบชุดเพื่อแก้ไขส่วนที่มีปัญหา ไข้ที่สูงมากทำให้อาการปวดหัวยิ่งมากขึ้นจนตอนนี้สมองเริ่มเบลอไปหมด เขารู้สึกเวียนหัวและเหมือนจะเริ่มหน้ามืด โทนี่พยายามพาตัวเองเดินไปที่โต๊ะเพื่อนั่งพัก
" ฉันแจ้งกัปตันให้พาคุณไปพักแล้วคะเจ้านาย " เมื่่อตรวจสอบพบอาการของเจ้านาย
ยังไม่ทันได้เอ่ยห้ามก็ทรุดลงไปกับพื้นแล้ว และได้ยินเสียงใครซักคนวิ่งเข้ามาที่ตัวเขา
" โทนี่ !!! " สตีฟรีบเข้ามาประคองพ่อคนเก่งที่นอนอยู่บนพื้นห้องไว้ ที่สลบไปแล้วเพราะพิษไข้ ตัวร้อนขนาดนี้ทำไมไม่ยอมไปพักผ่อน จะฝืนตัวเองไปถึงไหน
" เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมไม่พักผ่อน "
" ตั้งแต่เช้าคะ ฉันเตือนเจ้านายแล้วแต่เจ้านายไม่ฟังคะ กัปตันโรเจอร์ "
" เดี๋ยวผมดูแลเขาเอง ขอบคุณฟรายเดย์ " บอกไปพร้อมกับอุ้มอีกคนขึ้นไปที่ห้องทันที จัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วปลุกมาทานยาลดไข้ก่อน ดื้อเกินใครจริง ๆ ไม่สบายขนาดนี้ยังจะลงไปทำงานที่แลปได้อีก
" โทนี่ ๆ ทานยาก่อนนะครับ "
" อือ ฮืออออ " สตีฟจัดการป้อนยาได้สำเร็จแล้วจัดท่าทางให้อีกคนนอนอย่างสบายตัว และเดินออกไปด้านนอกเพื่อบอกเรื่องนี้กับทุกคน โทนี่จะได้พักผ่อน ตัวเขาเองก็ด้วย
" ทุกคนครับ ถ้าช่วงนี้ไม่มีอะไรสำคัญจริง ๆ ผมขอผ่านนะ โทนี่ด้วย "
" อ่ออ ได้กัปตัน มีอะไรหรือเปล่า "
" มีธุระสำคัญเหรอ "
" โทนี่ไม่สบาย ผมต้องดูแลเขา ขอตัวก่อนครับ " แล้วก็เดินกลับไปที่ห้องโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ ทุกคนได้แต่มองตามสตีฟที่ตอนนี้เดินกลับไปแล้ว โดยที่ยังไม่ได้พูดอะไรออกมาซักคำ
.....................................................................................................................................................................
สตีฟนั่งเฝ้าโทนี่ไม่ห่าง คอยวัดไข้ เช็ดตัวให่เรื่อย ๆ จนตอนนี้ไข้เริ่มลดลงบ้างแล้ว สตีฟลุกขึ้นเดินมาที่เตียงเมื่อเห็นคนป่วยรู้สึกตัว
" คุณรู้สึกยังไงบ้าง รูสึกดีขึ้นมั้ย "
" อือ ยังปวดหัวนิดหน่อย แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ "
" ผมเป็นคนพาคุณขึ้นมาที่นี่ ป้อนยา เปลี่ยนเสื้อผ้าและเช็ดตัวให้ "
" สตีฟ " โทนี่เรียกอีกคนด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนสตีฟแปลกใจแต่ก็ลุกไปหาโดยดี ปกติไม่เคยเห็นแบบนี้ พอไม่สบายอย่างกับคนละคนกันเลย
" ครับ มีอะไรหรือเปล่า "
" เปล่า แค่อยากกอด " พูดออกไปพร้อมกับกอดสตีฟแน่นด้วยท่าทางน่ารักเหมือนแมวเวลาคลอเคลียเจ้าของ ถ้ารู้ว่าไม่สบายแล้วจะอ้อนได้น่ารักขนาดนี้ ชักอยากจะให้ไม่สบายบ่อย ๆ ซะแล้วครับ
" คุณดูน่ารักมากเลยนะเวลาทำตัวน่ารักและอ้อนผมแบบนี้ " บอกออกไปพร้อมกับจูบที่ริมฝีปากที่ซีดเพราะพิษไข้อย่างหมั่นเขี้ยว จูบปากนิ่มเนิ่นนาน จนคนป่วยเริ่มประท้วงแล้ว
" ฉันไม่สบายอยู่นะสตีฟ " บอกไปพร้อมกับหน้าที่เห่อแดงเพราะหายใจไม่ทันกับจูบที่ดูดดื่มนั่น
" งั้นถ้าหายแล้วผมก็ทำมากกว่านี้ได้เหรอครับโทนี่ "
" ทำอะไรของนายกัน " ตอบพร้อมกับหลบตาอีกคนเพราะรู้สึกร้อนที่หน้าไม่รู้เพราะไม่สบายหรือเขินกันแน่
" คุณคิดอะไรอยู่ครับ แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย "
" เปล่าคิดซะหน่อย ที่หน้าแดงเพราะไม่สบายหรอก " สตีฟรู้สึกอย่างแกล้งคนในอ้อมกอดเวลาเขินจริง ๆ จึงก้มไปฟัดแก้มนิ่มทั้งสองข้างแรง ๆ จนอีกคนต้องร้องขัดขึ้นมา
" ฮื้ออออ มันเจ็บนะสตีฟ " ยกมือปิดแก้มทั้งสองข้างไว้ทันที กันไม่ให้อีกคนสัมผัสมันอีก
" ก็แก้มคุณน่าสัมผัสจนผมทนไม่ไหว "
" อย่างนี้ต้องเอาคืน " สตีฟงงกับคำพูดของอีกคนก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าโทนี่จะทำอะไรเขา
" แค่นี้ก็หายกัน " ว่าแล้วก็หันหน้าหนีเพราะเขิน สตีฟมองโทนี่ที่หันหันหน้าหนีเพราะเขินที่จุ๊บแก้มเขาไปเมื่อกี้ เป็นการโดนเอาคืนที่คุ้มค่าจริง ๆ ไม่อยากให้หายป่วยเลยถ้าจะน่ารักแบบนี้ สตีฟจับโทนี่หันหน้ากลับมากอดแน่นกว่าเดิมและจูบอีกครั้งหนักหน่วงกว่าเดิม โทนี่ตกใจเผยอปากทำให้สตีฟใช้ลิ้นหยอกล้อในโพรงปากอุ่นเนิ่นนาน
" อื้มมมมม " ครางออกมาอย่างพอใจกับจูบที่ละมุนนี้ ความรู้สึกวาบหวามที่ได้รับ ก่อนจะถอนจูบออกลงมาที่คอเนียน จูบนุ่มละมุนและดูดเม้มเพื่อสร้างรอยรักฝากไว้ เลื่อนลงมาเนินอกที่จากเสื้อที่หลวมหลุดเผยให้เห็น
" อ่าาา สตีฟ ฉันไม่สบายอยู่นะ " แม้จะรู้สึกดีแต่ก็ห้ามออกมา เมื่อรู้ถึงสิ่งที่จะเกิดต่อไป แต่สตีฟก็ไม่ฟัง
" ออกกำลังกายช่วยให้ไข้ลดเร็วครับโทนี่ " สตีฟถอดเสื้อคลุมออกโดยไม่รอคำตอบของอีกคน เผยให้เห็นผิวสวยที่แดงขึ้นเพราะพิษไข้ สตีฟรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทันที ตอนนี้เหลือแค่ร่างกายที่เปลือยเปล่าทั้งคู่ ก้มตัวลงไปจูบที่ยอดอก หน้าท้องแล้วมาหยุดที่แก่นกายของร่างเล็กที่เริ่มขยายตัว ใช้มือจับรูดขึ้นลงเร็ว ๆ จนร่างเล็กบิดตัวแอ่นหาสัมผัสอุ่นและสุขสมที่มอบให้ เขาทนไม่ไหวและต้องการมากจนต้องร้องขอ
" สตีฟ ฉันต้องการนาย รีบเข้ามาซะที " โทนี่บอกออกไปกับความต้องการภายในตัวที่พลุ่งพล่านจนรู้สึกอึดอัดไปทุกส่วน ถึงจะรู้สึกเหนื่อยมากจนแทบทนไม่ไหวแต่ความต้องการในตัวก็มีมากกว่าจนไม่อาจทนได้
" ตามคำขอครับ " สตีฟจับแก่นกายของตัวเองที่ขยายจนได้ที่จ่อไปที่ช่องทางด้านหลังที่ไม่ได้เตรียมพร้อมอย่างเชื้อเชิญ แล้วดันเข้าไปจนสุดทีเดียว เขารู้ว่าอีกคนไม่สบายอยู่แต่มันก็ห้ามไม่ได้
" อ๊าาาาา เจ็บ...อึก " ร้องออกมาเมื่อรู้สึกถึงขนาดที่ใหญ่ของอีกคนเบียดเข้ามาในตัว มันจุกแน่นไปหมดเลย อ่าาาา แต่กลับค่อย ๆ รู้สึกดีขึ้นเรื่อย ๆ สตีฟเริ่มขยับเมื่อเห็นว่าโทนี่เริ่มปรับตัวได้แล้ว กางขาร่างเล็กออกแล้วเบียดตัวเข้าไปกอดให้ชิดมากขึ้น แล้วขยับสะโพกถี่ด้วยความแรงไม่ยั้ง แล้วเปลี่ยนไปยกสะโพกร่างเล็กให้ตั้งโด่ง แล้วสอดใส่เข้าไปช่วยเพิ่มความเสียวได้มากขึ้น
สตีฟพลิกโทนี่ให้นอนคว่ำแล้วกระแทกแก่นกายเข้าไปอีกครั้ง สตีฟใส่แรงไม่สนใจคนป่วยจนร่างเล็กสั่นเทิ้มตามแรงกระแทกและปลดปล่อยออกมาเลอะเต็มที่นอน และยังคงขยับไปเรื่อย ๆ ไม่หยุดแล้วกระแทกแรง ๆ พร้อมปลดปล่อยออกมาล้นช่องทางรักแล้วถอดแก่นกายออกมา นอนลงข้างคนป่วยที่ตอนนี้หลับไปแล้ว
" หวังว่าพอตื่นมาจะไม่โวยวายใส่ผมนะครับโทนี่ " ก่อนจะลุกไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้อีกคน เอาผ้าปูที่นอนที่เปื้อนออก เข้าไปอาบน้ำ จัดการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วมานอนกอดโทนี่บนเตียงนุ่ม
.....................................................................................................................................................................
" สองคนนั้นหละ ฟรายเดย์ "
" ยังอยู่ในห้องคะ "
" ตั้งแต่เช้าเนี่ยนะ "
" คะ "
คนอื่น ๆ ที่ยังอยู่ที่ตึกที่มาหาอะไรทานตอนเที่ยงถามหาสตีฟกับโทนี่ทันที น่าจะออกมาหาอะไรกินกันได้แล้ว
" ให้ฉันแจ้งทั้งสองคนมั้ยคะ "
" ไม่ต้อง ไม่มีอะไรหรอก ขอบคุณ "
แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันทานข้าวเที่ยงและคุยกันไปจนหมด คุยกันอีกหน่อยและไปทำงานของแต่ละคน
.....................................................................................................................................................................
" อื้อออออ อือ " โทนี่บิดตัวไล่ความเมื่อยในตัว อ่า ปวดชะมัดเลย รู้สึกอาการปวดหัวดีขึ้นแล้วอย่างที่สตีฟบอกจริง ๆ พร้อมกับยกมือปิดหน้าเพราะความเขินกับเหตุกการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทั้งที่บอกไม่เอาแต่พอเอาเข้าจริงกลับไปร้องขอเขาเองซะนี่ น่าอายชะมัดเลยมีหวังล้อเขาแน่เลย
" ทำอะไรครับโทนี่ ปิดหน้าทำไม " สตีฟที่นอนมองอีกคนได้ซักพักแล้วหลังจากที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ขยับหน้าเข้าใกล้เพื่อวัดไข้ รู้สึกว่าไข้ลดลงแล้ว
" ไม่มีไข้แล้วครับ ออกกำลังกายลดไข้ได้ผลดีทีเดียว " สตีฟพูดออกไปยิ้ม ๆ ที่แกล้งให้อีกคนเขินได้ ซึ่งผลตอบรับก็อย่างที่คิดไว้เลย
" ได้ผลอะไรของนายกัน ฉันใกล้หายอยู่แล้วต่างหาก " เสียงดังกลับไปเพื่อปกปิดอาการเขินของตัวเองกับคำพูดของอีกฝ่าย
" ครับ ๆ ถ้ารู้ว่าได้ผลดีแบบนี้ น่าจะทำตั้งนานแล้ว " สตีฟยังคงแกล้งคนตรงหน้าอยู่ ใครจะยอมหยุดง่าย ๆ ถ้าจะน่ารักขนาดนี้
" หยุดพูดไปเลย "
" หรืออาจจะทำให้ไข้ขึ้นกว่าเดิมเพราะออกกำลังกายมากไปกันนะ " ก็คนป่วยน่าแกล้งนี่นาแถมยังน่ารักกว่าปกติอีกต่างหาก จะอดใจไหวได้ยังไงกัน
" ไอ้บ้า.....สตีฟ หุบปากเดี๋ยวนี้ " ตะโกนไม่หยุดจนเหนื่อยหอบ เพราะไข้พึ่งจะลดลงยังไม่หายดีเท่าไหร่ ใช้แรงมากไปเลยเหนื่อยง่าย
แล้วโน้มไปจูบปากที่กำลังจะด่าเขาให้เงียบลงทันที " เป็นไงครับ เงียบพอรึยัง "
โทนี่หันหน้าไปอีกทางเพราะความเขินจากสายตาและการกระทำตรงหน้า หมอนี่รู้จุดอ่อนของเขาเลยใช้ไม้นี้ตลอดเลย แพ้จริง ๆ เลยกับดวงตาสีฟ้าขี้อ้อนและการกระทำที่อบอุ่นนั่น โทนี่ยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น จนสตีฟไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเขายังเขินอยู่หรือว่างอนเขาไปแล้ว
" โทนี่ครับ "
" อะไร...... " จุ๊บไปอีกหนึ่งที พอเงยหน้าขึ้นมาก็โดนขโมยจุ๊บไปหน้าตาเฉย
" จะเอาคืนมั้ยครับ "
" ไม่ " ปฏิเสธเสียงดังเพื่อกลบความเขินและเสหน้ามองไปทางอื่นเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงขึ้น ทำไมชอบทำให้เขินได้อยู่เรื่อยเลยนะ ฮึ้ย ไอ้กัปตันหลงยุค
" เสียดายจังครับ "
" เสียดายอะไรของนายฮะ สตีฟ " ถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของอีกคน
" นึกว่าคุณจะเอาคืนซะอีก " พร้อมกับจ้องหน้าโทนี่ด้วยความหวังว่าอีกคนจะทำแบบเมื่อกี้อีกครั้ง
" ไม่มีทางให้นายสมหวังหรอก " ปฏิเสธออกไปแต่กลับยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าของอีกคน ก่อนจะใช้มือสองข้างประคองหน้าสตีฟขึ้นมา แล้วจูบกลับไปอย่างดูดดื่ม ดุดัน สตีฟที่รู้สึกตัวอีกทีใช้มือตัวเองดันท้ายทอยโทนี่ให้แนบชิดริมฝีปากเข้ามาอีก จูบตอบด้วยความร้อนแรงไม่แพ้กัน ก่อนโทนี่จะผละออก สตีฟมองตามอย่างเสียดายอีกครั้ง
" พอใจรึยัง " สตีฟกอดอีกคนแน่นพร้อมกับหอมแก้มโทนี่ฟอดใหญ่
" พอใจมากครับ " ยิ้มกว้างกับการกระทำที่น่ารักแล้วก็หอมแก้มไปอีกหนึ่งที
" พอเลย แก้มช้ำหมดพอดี "
" อื้อ งานยังค้างอยู่นี่ " พูดขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้ว่าก่อนที่จะสลบไปงานที่ทำยังไม่เสร็จ
" โทนี่ครับ ถึงจะดีขึ้นแล้วแต่ก็ยังไม่หายดีนะ เกิดไข้ขึ้นมาอีก ผมจะฉีดยาให้หลาย ๆ เข็มจนลุกไม่ขึ้นเลย "
" ยาอะไรของนายกัน ไม่เอาหรอก " ทำท่าเหมือนจะลุกออกไป แต่สตีฟก็คว้าเอวเล็กไว้ทัน
" คุณน่าจะรู้ว่ายาของผมหมายถึงอะไรนะครับหรือว่าอยากลองดู " สตีฟพูดด้วยใบหน้าที่ดูเอาจริงจนโทนี่ต้องยอมแพ้นอนลงที่เตียงเหมือนเดิม
" ไม่ ๆๆๆ ฉันไม่ไปก็ได้ " รีบนอนลงเหมือนเดิม
" แต่ผมว่าฉีดอีกรอบดีกว่าจะได้หายขาด "
" ไม่เอา ฉันหายแล้ว " ถ้าโดนอีกรอบมีหวังนอนซมไม่ได้ลุกไปไหนกันพอดี แต่ดูเหมือนจะไม่รอดซะแล้ว ไอ้คนตรงหน้าใช้แขนกอดเขาไว้จนขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย
" เชื่อผมเถอะ อีกรอบนะครับ " แล้วกดจูบโดยไม่รอให้อีกคนได้ปฎิเสธอะไรได้อีก ไอ้ปู่บ้านี่จะทำให้เห้เขาเป็นหนักกว่าเดิมหรือไง ถ้าออกไปมีหวังพวกนั้นล้อเขาไม่หยุดแน่
" สตีฟ...... "
" เรียกทำไมครับ คนดีของผม "
" ไม่เอาแล้วไม่ได้เหรอ หายแล้วเชื่อฉันเถอะ "
" ไม่ได้ครับ ยายังไม่หมดคุณต้องกินให้หมด " ได้แต่มองหน้าอึกคนอยู่อย่างนั้นเมื่อลูกอ้อนไม่ได้ผล
ทั้งคู่ยังคงหยอกล้อกันอยู่ในห้องสองต่อสองและดูเหมือนโทนี่จะเหนื่อยจากการโดนฉีดยามาก ๆ ได้แต่นอนซบอกแกร่งอยู่อย่างนั้น โดยมีสตีฟคอยแกล้งหยอกไม่สนใจภายนอกเลย มีความสุขกันแค่สองคนด้วยความสบายใจที่ได้แสดงความรักซึ่งกันและกัน เติมความสุขให้ตัวเองและคนที่รักอย่างสม่ำเสมอ
" ผมรักคุณ โทนี่ "
" ฉันก็รักนาย สตีฟ "
End
แถม
" สองคนนั้นยังไม่ออกมาอีกเหรอ "
" ครับ ตั้งแต่เมื่อเช้า "
" โทนี่จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย สตีฟคงไม่ดูแลดีเกินไปหรอกมั้ง "
" นานเกินไปนะ "
" ข้าก็ว่างั้น แต่ว่านานขนาดนี้ก็น่าคิด "
" ท่าจะอาการหนัก "
" โทนี่คงไม่สบายมากกว่าเดิมแน่ ๆ "
ทุกคนได้แต่จินตนาการไปต่าง ๆ นานา ถึงสองคนที่อยู่ในห้องตั้งแต่เช้ายังไม่ออกมาข้างนอกเลยซักครั้ง คนป่วยจะหายไข้หรือเป็นหนักกว่าเดิมกันแน่หละ
ฟิคยาใจลูกเรือstony มั่กๆค่ะ ฮรือออ