UNTIL WE LEAVING จนกว่าซากุระจะร่วงโรย

“ รีน….รีน ” ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกของใครบางคน 

ในวันที่บรรยากาศไม่สดใส ข้างนอกฝนตกพร่ำพราย กลบเกลื่อนความวุ่นวายภายในองค์กร ร่างกายของฉันถูกทิ้งตัวลงนอนบนเตียงรองรับสำหรัแพทย์เวรดึก ทำไมเวลาถึงผ่านไปเร็วขนาดนี้กันนะ รู้สึกราวกับว่า แค่กระพริบตา ดวงจันทราก็ลาลับสู่สายันต์ 

รีน…ใช่ นั่นชื่อของฉันเอง แค่ผู้หญิงอายุ 26 คนหนึ่ง อาชีพเป็นเพียงศัลยแพทย์ ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง แม้เงินเดือนจะเยอะมากก็ตาม แต่ก็แลกมาด้วยการยืนผ่าตัดอันยาวนาน เฮ้อ ให้ตายเถอะ ต้องตื่นขึ้นมาทำงานอีกแล้วใช่มั้ย 

“ รีน มีสายสืบมาติดต่อน่ะ ” เสียงเรียกพร้อมเคาะประตูของชายผู้หนึ่ง “ อืม รู้แล้ว ” ( ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอันเหน็ดเหนื่อย ร่างกายฉันยังอยู่ในชุดสครับเลยด้วยซ้ำ ) ทันทีที่เปิดประตูออกไป ก็พบกับบุคคลอันคุ้นเคย พี่พาร์มหัวหน้าแผนกศัลยแพทย์ อายุวัยเพียง 29 ปี อย่าถามว่าทำไมเขาถึงได้ตำแหน่งที่สูงศักดิ์เช่นนั้นด้วยอายุเพียงเท่านี้ คำตอบของคำถามนั้นง่ายมาก เขาเป็นลูกของผู้อำนวยการยังไงล่ะ 

“ มีเรื่องอะไรอีกล่ะ ”