[My Hero Academia] Anywhere (OC)

ลำดับตอนที่ #2 : Aresting

"โยเฮ ! วันนี้พี่มีธุระข้างนอก ถ้าจะออกจากบ้านอย่าลืมล็อคประตูนะเว้ย !" เสียงผู้ชายวัย 24 ปีเรียกฉันที่อยู่ด้านบนชั้น 2   วันนี้ก็ว่าจะออกไปข้างนอกเหมือนกัน วันนี้ก็เบื่อๆอยู่ด้วย 

ฉันตัดสินใจหยิบหูฟังพร้อมกับโน้ตบุ๊คของเธอเดินออกจากบ้านไปโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูก่อนออกจากบ้าน ฉันหยิบโทรศัพท์เครื่องโปรดของฉันเชื่อมต่อเข้ากับหูฟังสุดโปรดของฉัน วันนี้คงต้องไปร้านเดิมอีกแล้วมั้ง "จะได้เจอกันอีกวันไหนกันแน่.."

ฉันพลางคิดเรื่องของอดีตไปเรื่อยๆ ฉันเจอเขาล่าสุดก็ 9 ปีก่อน แต่ฉันก็จำหน้าเขาได้ลางๆน่ะ ก็มันผ่านมาหลายปีใครจะไปจำได้หมดฟระ แต่ว่าฉันก็จำสีผมเขาได้อยู่เหมือนกันนะ มันสวยมากๆเลย..

"สีขาวแดง.."

"โอ้ย" เริ่มปวดหัวขึ้นมาแล้ว ทั้งที่สัญญาไว้แท้ๆว่าจะเป็นฮีโร่มาปกป้องฉัน มาโกหกกันได้ เห้อ..ปกติฉันเป็นคนไม่วิ่งนะเนี่ย เว้นแต่จำเป็นเท่านั้น เพราะฉันจะเหนื่อยเร็วกว่าคนอื่นอ่ะดิ เดี๋ยวเป็นลมกันพอดี..

แต่ในขณะที่กำลังคิดอะไรอยู่นั้นก็เกิด..

ตึง!

"โอ้ย!" เสียงผู้ชายดังขึ้นตรงหน้าฉัน สงสัยฉันมัวแต่คิดจนลืมดูข้างหน้าแล้วสิ

"ขอโทษนะ! นี่ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย" ฉันถามผู้ชายตรงหน้าที่อายุราวๆฉัน ดูท่าเขาจะเจ็บด้วยนะ..

"เอ่อ ม ไม่เป็นไรครับ" ผู้ชายผมสีมรกตสวยพูดกับฉัน

"จะไม่เป็นไรได้ยังไงกัน ขานายมีแผลนะ ให้ฉันช่วยเถอะ" ฉันพูดพลางจับขาเขาเบาๆ โชคดีที่ฉันพกพลาสเตอร์ติดตัวไว้ ฉันจึงเริ่มติดพลาสเตอร์ที่ขาที่ขาวของเขา เขาดูตกใจหน้าฉันแปลกนะ..

วิ้ง!

สีฟ้า 

ความเศร้าใจ..

"ตาเธอ.." เขาพูดพร้อมกับความตกใจที่เกิดขึ้น

"อ๋อ! ตาฉันจะเปลี่ยนสีตามอารมณ์น่ะ.. แต่มันจะเกิดขึ้นแค่แวบเดียวแหละนะ.." สงสัยจะตกใจสิท่า..

"แต่สีเมื่อกี๊สวยมากเลยครับ สีฟ้า.." สีฟ้าหรอ.รู้สึกเสียใจหรอ.. คนนั้นสินะ..

"ข ขอบคุณนะ" ฉันพูดพร้อมยิ้มให้เขา 

"ค..ครับ.." เขาพูดพร้อมกับ..หน้าแดง ? ไม่สบายแน่ๆเลย มันคงเป็นเพราะฉันแน่ๆเลย ฉันควรจะมองทางตั้งแต่แรก..

"ฉันชื่อโยเฮ นายล่ะ?” ฉันมองหน้าเขาที่กำลังมองหน้าฉันพอดี ฉันว่าฉันให้ฮู้ดกับผ้าปิดปากแล้วนะ ทำไมเขายังเห็นอยู่นะ

“ผม มิโดริยะ อิสุคุ ครับ” 

“อ๋อ ฉันต้องไปแล้วนะ นายอย่าล้มอีกล่ะมิโดริยะ!” ฉันพูดพร้อมจากไป เขาจะจำหน้าฉันได้มั้ยเนี่ย ปิดหน้าขนาดนี้..

Cafe Bunda

"วิปครีมมอคค่า 1 ค่ะ" ฉันสั่งของโปรดตัวเองก่อนที่จะไปนั่งที่โปรดติดหน้าต่าง พร้อมกับหยิบโน้ตบุ๊คมาวางบนโต๊ะแนวเรียบที่คุ้นเคย และต่อโดยการเปิดไปที่หน้าเพจของฉันเพื่อที่จะเช็คยอดผู้อ่านของตนเอง ใช่แล้วล่ะ! ฉันเป็นนักเขียนชื่อดังที่ไม่เปิดเผยตัวตน แต่งานของฉันก็ดีเรื่อยๆ แต่ฉันน่ะเลือกที่จะไม่บอกใครและใช้นามแฝงต่อไป

"วิปครีมมอคค่าได้แล้วค่ะ" พนักงานหญิงแสนสวยวางแก้ววิปครีมมอคค่าข้างๆฉัน พร้อมกับกระดาษติดอยู่..

'รักษาสุขภาพด้วยนะครับ คนสวย'

"อะไรเนี่ย.." นี่มันบ้าบอชัดๆ ฉันเจอแบบนี้มา 1 เดือนแล้ว ฉันอุตส่าห์ใส่ฮู้ดตัวโปรดพร้อมกับผ้าปิดปากสีขาว ยังไม่เนียนพออีกรึไงกัน สตอล์คเกอร์ชัดๆเลย

เดี๋ยวนะ..

ฉันที่กำลังจะหยิบใบกระดาษที่ติดอยู่ข้างแก้วทิ้ง แต่ต้องชะงักกับข้อความที่อยู่หลังกระดาษนั่น

‘โรงเรียน U.A.’

“U.A. หรอ น่าสนใจแฮะ” ฉันคงต้องฝึกฝนให้มากกว่านี้ แต่ฉันก็โชคดีไปที่เคยรู้เรื่องศิลปะป้องกันตัวและการโจมตีอย่างดี แต่โรงเรียน U.A. จะสอบเข้าภายในอีก 5 วันเท่านั้นนี่.. ยังไงก็พอสำหรับการฝึกอยู่แล้วป่ะ เขาประกาศตั้งแต่ 10 เดือนที่แล้ว.. ทำไมฉันพึ่งมาเห็นกันนะ!

ตึ๊ง!

ในขณะที่ฉันกำลังเขียนอยู่นั้น กลับมีการแจ้งเตือนขึ้นหน้าจอเสียงดัง

ข้อความจากผู้อ่าน..

ฉันตัดสินใจเปิดเข้าไปดูเพื่อความมั่นใจในการเขียนมากขึ้น

“ว้าว! นักเขียนแต่งเรื่องแนวการต่อสู้แบบนี้ คงไปสมัคร U.A. ได้เลยนะคะ!”

U.A. หรอ..

ยังไงก็ทำได้อยู่แล้ว แต่เราจะได้เจอเขาคนนั้นรึเปล่าก็ยังไม่แน่ชัดเลย.. ฉันตัดสินใจเตรียมเก็บโน้ตบุ๊ค มอคค่า และโทรศัพท์พร้อมที่จะไปจ่ายเงินและออกจากร้าน แต่ทันใดนั้นก็มีชายที่อายุ 20 กว่าๆมาจ่ายเงินให้ฉัน  พร้อมกับหันหน้ามาหาฉัน ไม่น่าไว้วางใจเลย..

วิ้ง..

สีตาฉันเป็นสีแดงหรอ.. ต้องมีอันตรายเกิดขึ้นแนี่ๆ

“ว่าไงน้อง เห็นเมื่อกี๊มีตาสีแดงแวบๆ แถมสวยซะด้วย..” เขาพูดพร้อมนำมือมาวางบนผมฉัน

“ปล่อยเถอะค่ะ” ฉันปัดมือเขาออก

“ถ้าได้ซักครั้ง คงเอาไปอวดได้หลายคนเลย” เขาพูดพร้อมนำมือมาลูบบนสะโพกฉัน น่าขยะแขยง..

“บอกให้ปล่อยไง” ฉันพูดเสียงเรียบใส่เขา ดูเหมือนเขาจะเริ่มนำมือมาลูบคอฉันเรื่อยๆ

“บอกให้หยุดไง!”ฉันใช้ข้อศอกของฉันกระแทกไปตรงหน้าเขาด้วยความโมโห

“ยัยนี่!” เขาตะโกนใส่ในขณะที่ฉันกำลังวิ่งหนีเขา ฉันสวมฮู้ดลงเงียบๆ โชคดีนะเนี่ยที่เอาของมาครบ 

ฉันวิ่งหนีเขามาเรื่อยๆ เหมือนว่าเขาจะเรียกเพื่อนมา หากว่าฉันใช้อัตลักษณ์ล่ะก็ มันต้องทำให้คนรอบๆบาดเจ็บแน่ๆ เผลอไปแปปเดียวฉันก็เหนื่อยซะแล้ว ก็ฉันเหนื่อยเร็วกว่าคนปกตินี่สิ..

“หยุดนะเว้ย” เสียงผู้คนที่ดังขึ้นจากหลังฉัน แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ แล้วถ้าฉันโดนล่ะก็.. อนาคตฉันจะเป็นยังไงล่ะ! โอ้ยยย ฉันไม่มีที่ไปแล้ว!

ฟึบ!

“เอ๊ะ!” ฉันพูดขึ้นด้วยความตกใจ อยู่ดีๆแขนฉันก็ถูกดึงเข้ามาในซอกตรอกของซอยแบบนี้ เขาจะช่วยฉันใช่มั้ยเนี่ย

“ขอบคุ-“ แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะพูดอยู่นั้น เขาก็เอามือมาปิดปากฉัน 

“อยู่เงียบสิเธอน่ะ เดี๋ยวได้ตายคู่พอดี” ชายสวมฮู้ดสีขาวมองหน้าและพูดกับฉัน แต่เขาดูเหมือนจะอายุเท่าๆกับฉันเลยนะ แบบนี้คงคุยปกติได้อยู่แหละมั้ง เขาอุตส่าห์ช่วยไว้ทั้งที 

“ดูเหมือนจะไปกันแล้ว” เขาปล่อยมือออกจากปากฉัน แล้วเขาจะเอามือมาปิดปากทำไมเนี่ย! ฉันใส่ผ้าปิดปากไว้อยู่แท้ๆ เขาก็ไม่ได้ยินกันหรอกน่า!

“ขอบคุณนายมากนะที่ช่วยเอาไว้” ฉันพูดขอบคุณเขา

“ช ช่วยอะไรไว้เล่า ฉันก็แค่บังเอิญเจอเธอพอดี” เขาดูพูดรนๆไปหน่อยนะเนี่ย.. แต่ก็ช่างเถอะ..

วิ้ง..

สีเหลืองหรอ..

‘ความพึงพอใจ’

“สีสวยมากๆเลย..” อะไรกัน ทำไมเขาพูดเสียงเบาๆ แต่ยังไงก็เริ่มร้อนแปลกๆแฮะ

 ฉันตัดสินใจถอดฮู้ดสีดำที่คลุมหัวและผ้าปิดปากสีขาวออก เผยให้เห็นผมสั้นบ่าสีน้ำตาลอ่อนพร้อมกับกิ๊บสีดำเบสิคที่เข้ากันได้ดี พร้อมกับดวงตาสีเบจอ่อนๆ ทำให้เห็นความใสของตาได้สวยงาม และซอกคอขาวๆของเธอ

สวยจริงๆ..

“มองอะไรหรอ?” ฉันพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางเขา อะไรกันเนี่ย ทำไมเขาหน้าแดงแบบนั้น มองฉันแบบนิ่งๆ.. มีวิปครีมติดหรอ?

“ ล หลงตัวเองละ ฉันมองถนนฝั่งนั้น” เขาพูดมาหาฉัน อ้าวหรอ นี่ฉันเริ่มหลงตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ เริ่มเพ้อขึ้นทุกวันเหมือนที่พี่บอกจริงๆ

“คือ..ฉันขื่อโยเฮ นายอ่ะ?” ฉันถามเขา หน้าเขาเริ่มหายแดงแล้วล่ะ สงสัยเป็นหวัด ช่วงนี้คนเป็นหวัดเยอะจริงเลย

“บาคุโก คัตซึกิ” เขาบอกฉันแค่นั้น แถมยังหยิบมอคค่าฉันไปดื่มด้วยอ่ะ แต่ช่างเถอะ เพราะยังไงฉันก็ดื่มไปจนพอใจแล้วล่ะ

“เห้ย! นี่มันเลยเวลาลงแล้วนี่ ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ!” ฉันพูดพร้อมเก็บโน้ตบุ๊คที่วางไว้บนพื้น

“แล้วเจอกันนะ บาคุโก!” ฉันโบกมือเขาแล้วเดินจากไป ทำไมเขาหน้าแดงอีกแล้วเนี่ย!

ตลอดระยะเวลา 5 วันที่ผ่านมา ฉันไม่ได้ทำอะไรนอกจาก นอน แล้วก็เขียนนิยาย

จนถึงเวลาสอบ..

.

.