[My Hero Academia] Anywhere (OC)

[ไม่แนะนำอะไรมาก]


ในวันที่ท้องฟ้าสีชมพูสวย พร้อมกับลมอ่อนๆ ฉันในอายุที่ประมาณ 7 ปีได้เดินมาที่ม้านั่งอย่างโดดเดี่ยว พร้อมกับคิดอะไรที่มันคงเป็นเพียงความฝันเล็กๆที่ไม่ควรเกิดขึ้นได้ หากทำได้ก็ไม่สำเร็จผลที่ดีได้อย่างแน่นอน


“ขอนั่งข้างๆเธอได้มั้ย?” เด็กชายที่ใส่หมวกคลุมผมได้ถามเธออย่างนุ่มนวล


“อื้ม” เด็กหญิงตอบเขาไปโดยไม่คิดอะไรมาก เขานั่งลงพร้อมกับมองหน้าเด็กหญิงด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย เด็กหญิงที่รู้สึกอึกอัดเกินไป จึงถามคำถามที่แก้สถานการได้ดีที่สุดตามที่ได้รู้มาจากแม่ของเธอกับเพื่อนๆ


“ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ”

“ถ้าฉันบอกชื่อไป เธอคงเกลียดฉันแน่ๆเลยล่ะ”

“เอ่อ งั้น.. นายเรียกฉัน โยเฮ ก็ได้นะ”

“อืม.. โยเฮ”


“ฉันเป็นเด็กไม่ดี มีนายคนเดียวที่คุยกับฉันวันนี้นะ” เด็กหญิงพูดด้วยสีหน้าที่ดูสดใส เพื่อไม่ให้เด็กชายนั้นคิดมากไปกว่านี้ เด็กชายหันมามองหน้าเธอ และเขาก็พูดขึ้นมาว่า “ถึงเธอจะเป็นคนไม่ดี ฉันก็อยากเป็นเพื่อนกับเธอได้นะ”


“จริงหรอ!” เธอพูดด้วยความตื่นเต้น

“อืม เธอก็คนแรกของฉันเหมือนกัน” เขาหันหน้าไปหาเธอ


“แต่ว่าฉันช่วยใครไม่ได้เลยนะ อัตลักษณ์ของฉันช่วยใครไม่ได้เลย..” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เธอช่วยใครไม่ได้เลย รวมถึง พ่อแม่ของเธอเหมือนกัน ถึงเรื่องนี้ผ่านมาหลายปีแล้ว คุณครูและเพื่อนๆก็ยังไม่อยากคบกับเธออยู่ดี

“ฉันถู-“ ในขณะที่เด็กชายจะพูดนั้น เด็กหญิงเอามือปิดปากเขาทันที

“ไม่ได้นะ! นายห้ามพูดเด็ดขาดเลยนะ”

“แต่..”

“ฉันไม่อยากให้นายเครียดเลยนะ”

“แต่เธอจะเจ็บคนเดียวไม่ได้นะ”


“ฉันเจ็บอะไรล่ะ ไม่มีเลยนะ!” เด็กหญิงเธอพูดพร้อมหัวเราะเบาๆหาเด็กชาย พวกเราสองคนเล่นกันมาเรื่อยๆ จนท้องฟ้าเริ่มมืดลงมา


“ฉันต้องไปแล้วล่ะโยเฮ”

“ยังสนุกอยู่เลย..” เธอพูดพร้อมดึงชายเสื้อเขา

“งั้นเดี๋ยวเรามาเจอกันวันที่ท้องฟ้าเป็นสีชมพูแล้วกันนะ!” เขาพูดพร้อมถอดหมวกขนาดใหญ่มาใส่มือฉัน


ผมสีขาวกับสีแดงนี้.. สวยจัง


ทั้งฉันและเขาได้เล่นกันทุกวันในเวลาที่ท้องฟ้าสีชมพู ซึ่งมันเป็นเวลา 18.45 ของทุกๆวัน พวกเราสองคนมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกันมาก.. มากๆเลยแหละ แต่ยังไงก็ต้องถึงเวลาที่ต้องจากลาอยู่แล้ว.. ฉันตัดสินใจย้ายบ้านกับพี่ชายของฉัน วันสุดท้ายที่เราตัดสินใจมาเจอกันที่เดิม ฉันกับเขาคุยกันปกติ ถึงจะมีเศร้าเล็กน้อยบ้าง สีหน้าเขาดูเรียบเฉยมากๆ..


“เราจะได้เจอกันอีกใช่ไหม..” เขาถามฉันราวกับจะจากไปตลอดกาล

“เราจะกลับมาเจอกันอีกนะ”

“อย่าลืมหมวกที่ฉันให้ไปล่ะ”

“ไม่ลืมหรอก” เธอพูดพร้อมใส่หมวกสีขาวใบใหญ่ที่เขาให้มา

“นายก็อย่าลืมที่สัญญาด้วยนะ”

“ใครจะลืมล่ะ“ เขาก้มหน้าพูดพร้อมกับจับมือฉัน


สุดท้ายเราก็ต้องจากลากันอยู่ดี.. ถึงหมวกนี่จะใหญ่เกินไป แต่มันก็ใส่อยู่ถึงตอนโตได้แหละนะ แต่ฉันก็ให้กำไลสีฟ้าที่สวยงามที่สุดที่ฉันเคยเจอมาให้เขาไป แต่ก็ปรับขนาดได้พอที่จะใส่ตอนโตเหมือนกัน แต่สัญญาก็คือสัญญาแหละนะ ฉันไม่ลืมหรอก


“ฉันจะเป็นฮีโร่แล้วมาปกป้องเธอเอง!”

“สัญญาแล้วนะ!”


ฉันจะหาเขาไปจนถึงทางสุดท้ายล่ะ!

B
E
R
L
I
N
?