React to: Honkai impact 3rd อดัมผู้ชายที่เป็นศัตรูกับโชคชะตา

สวัสดีผมชื่ออดัมผมเป็นแค่คนธรรมดาๆในเมืองนางาโซมะ 2 เดือนก่อนหน้านี้ผมนอนอยู่ในโรงพยาบาลร้างทำไมผมถึงนอนสถานีโรงพยาบาลล่ะ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันผมจำอะไรไม่ได้เลย ผมไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของตัวเองด้วยซ้ำ ถ้าถามว่าทำไมผมถึงรู้ชื่อของตัวเองล่ะ พอผมได้สติตื่นขึ้นมาผมได้ลงจากเตียงผู้ป่วย สายตาของผมมันไปเห็นกระดาษแผ่นนึงที่ติดอยู่ตรงหน้าเตียงที่ผมเพิ่งลุกขึ้นมา มันเขียนไว้ว่า[อดัม] ผมเลยคิดว่าน่าจะเป็นชื่อของตัวเอง

ผมได้เอามือไปจับกระดาษแผ่นนั้น เพื่อให้ตัวเองได้ดูชื่ออย่างชัดเจนผมเห็นว่ามือซ้ายผมมีเส้นเลือดโป่งใสเป็นสีชมพูภายในแขนผมสามารถมองเห็นระบบเส้นเลือดภายในได้เลย นิ้วมือของผมบางส่วน ห่อหุ้มด้วยสีม่วงผสมกับสีชมพูผมตกใจมาก ผมรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำชายและส่องกระจกมองตัวเอง

[คิดว่าเป็นอดัมก็แล้วกัน]

ผมตกใจศิระทางร่างกายของตัวเองมาก ผมแทบสติแตกแต่ก็ยังพอประคองสติได้อยู่ ผมได้ตั้งสติใหม่อีกรอบนึง รูปร่างผมในตอนนี้เป็นใครก็ต้องวิ่งหนีเอาตัวรอดกันทั้งนั้นน่ะ 

หลังจากที่ผมได้ออกจากโรงพยาบาล ผู้คนมากมายตามก็พากันหวาดกลัว ราวกับว่าผมเป็นสัตว์ประหลาดในสายตาของพวกเขาผมก็เดาว่ารูปร่างที่แปลกประหลาดของผมแล้วมั้ง

1 สัปดาห์ต่อมา ผมมาอยู่ตัวคนเดียวตรงฝั่งตะวันตกของเมืองนางาโซระ ตัวของผมพยายามจะทำความเข้าใจแขนข้างซ้ายของผม ที่ดูผิดธรรมชาติ 

ผมได้ยื่นฝ่ามือออก ผมพยายามจะตั้งสมาธิและพยายามเพ่งจิตไปทีมือซ้าย มันมีแสงสว่างออกมาและปล่อยลำแสงสีชมพูออกมา ลำแสงนั้นทำลายอาคารได้ภายในพริบตา 

สัปดาห์ถัดไป จู่ๆเสียงระเบิดสนามไปทั่วเมือง ผู้คนพากันหวาดกลัววิ่งหนีตัวเอาตัวรอดมีสิ่งมีชีวิตมหึมากำลังเดินไปหาพวกเขา แต่ผมไม่ได้คิดจะหนีหรอกนะผมลองใช้พลังที่อยู่ในมือซ้ายในการจัดการพวกมัน ผมสามารถจัดการกับพวกมาได้สบายๆ 

“น่าจะหมดแล้วแหละ”อดัมกล่าวผลงานของตัวเอง ที่ทำไว้เละเทะไปหมดเลย

ผมไม่เข้าใจล่ะนะ พวกมันคือตัวอะไรแถมพวกมันยังมีรูปร่าง ที่แปลกประหลาดอีกด้วย บางตัวก็ถือเชียว บางตัวก็ถือธนู

ผมเดินไปเห็นเด็กสาวผมสีเทาที่นอนหมดสติ ผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่านะไม่ได้ต้องรีบแล้ว! 

“นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า! ทำใจดีๆไว้นะ!”อดัมพยายามเรียกหญิงสาวที่หมดสติ 

ผมเขย่าตัวเธอเพื่อที่จะเรียกสติ มือของผมไปสัมผัสแผ่นหลังของเธอผมรู้สึกได้ถึงของเหลว ผมดึงมือขึ้นมาดูมันคือคราบเลือด!? 

ผมพยายามจะรักษาเธอโดยการเอาผ้าพันแผลหันไปที่ตัวที่บาดเจ็บของเธอ อะไรเหตุการณ์ที่ไม่พลาดผมก็เกิดขึ้นผมสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่กำลังมาทางนี้ ผมรีบคว้าตัวหญิงสาวจะรีบกระโดดจากตรงนั้นทันที

เปรี้ยง!!?!

ฟ้าได้ผ่าลงมาในจุดที่ผมกำลังรักษาให้กับผู้หญิงผมสีเทา หางตามผมได้สังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังลอยในกลางอากาศได้ ผมแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ผมเห็นเลย มนุษย์สามารถลอยได้ด้วยงั้นหรอ!?!

ผมได้เข้าเผชิญหน้า และปะทะกับเธอผลของการต่อสู้ผมสามารถเอาชนะเธอได้แบบหวุดหวด และอีกไม่นานก็มียานลำปริศนาลงจอดตรงหน้าผมพอดี

นั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวของผมเอง ยานปริศนาลำนั้นได้เข้ามาแนะนำตัวเองพร้อมกับสมาชิกลูกเรือ เล่าเรื่องเกี่ยวกับความลับของโลก 

ส่วนมากแล้วพวกเธอก็จะเล่าเรื่องเกี่ยวกับฮงไกพลังงานปริศนาที่ได้เข้ามาทำลายอารยธรรมของมนุษย์และต้องการทำลายล้างมนุษย์ให้สิ้นซาก โดยพวกสัตว์ประหลาดพวกนี้ มีตัวตนพิเศษที่ถูกเรียกว่าผู้คุมกฎหรือในนามของเฮอร์เชอร์ 

พวกเธอได้เข้ามาควบคุมสถานการณ์ พวกเธอได้ยื่นข้อเสนอให้ผมมาเป็นไนน์ของทางองค์กรผมได้คิดอยู่สักพักหนึ่งแต่ก็ได้ตอบตกลงไป

2 เดือนผ่านไป ผมได้เข้ามาหนึ่งในสมาชิกของเซนต์เฟรย่า แต่สิ่งที่ผมไม่ได้คาดฝันนั้นก็คือผมเป็นเพียงแค่ผู้ชายคนเดียวในเซนต์เฟรย่า 

“ขี้โกงชะมัดเลยนาย! ถ้าฉันตีนายได้เมื่อไหร่ล่ะก็นายไม่มีทางชนะได้แน่!"เคียน่าตะโกนความหงุดหงิด

“เคียน่าจังเงียบๆหน่อยนี่มันดึกแล้วนะ ”เมย์พยายามไม่ให้เคียน่าโวยวายมากเกินไป

“ยัยโง่เคียน่าไม่มีทางเอาชนะพี่อดัมได้หรอก ยัยโง่เอาแต่โจมตีไม่กดปุ่มป้องกันเลยเอาแต่กดปุ่มสามเหลี่ยมอยู่ได้”โบรเนียกล่าวสีหน้าที่ตาย

โอ๋ใช่ ผมได้มีเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นอีก 3 คน เคียน่า เมย์ โบรเนีย 

“โธ่หนูแพ้อีกแล้วอ่ะ...( > ∆ < ) ”เคียน่าพูดด้วยความสิ้นหวัง

“หลีกหน่อยยัยโง่เคียน่า เดี๋ยวโบรเนียเล่นเอง ”โบรเนียกล่าวพร้อมกับถือจอยในมือ

หลังจากนั้นพวกผมก็ได้เล่นเกมกันสักพักนึง จนถึงตี 1 แล้วค่อยหลับกันเนื่องจากพรุ่งนี้ไม่มีเรียน

พอตื่นมาตอนเช้าผมผมผมได้ล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำเสร็จแล้วก็มาเดินชมวิวสักหน่อย พอเปิดหน้าต่างออกไปปุ๊บผมได้เห็นสิ่งแปลกประหลาดที่ช่วยทำให้ผมยังอยู่พอสมควร 

มีหน้าจอขนาดยักษ์ที่ข้อความไว้ว่า อดัมผู้ชายที่เป็นศัตรูกับโชคชะตา ผมก็ตกใจมากถึงกับพูดอุทานออกมาว่า นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย! 

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือภาพนี้มันไม่ได้ฉายอยู่ที่บนโลกอย่างเดียว แต่มันฉายไปทั่วต้นไม้จินตภาพ 

และในวันนั้นมันทำให้ชีวิตของอดัมต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล