คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter (4) - เวลาพูดคำว่าอย่าล้ำเส้นกับใคร ก็คือไม่ให้อีกฝ่ายล้ำเส้นเรา แต่เราล้ำเส้นเขาได้ ถือว่าไม่ผิดกติกา
Chapter (4) - เวลาพูดคำว่าอย่าล้ำเส้นกับใคร ก็คือไม่ให้อีกฝ่ายล้ำเส้นเรา แต่เราล้ำเส้นเขาได้ ถือว่าไม่ผิดกติกา
ซุยเซ็นส่งเด็กวัยรุ่นสองคนที่กำลังบอกลาอิตาโดริเพื่อจะกลับบ้านที่หน้าประตู เธอแปะโป้ง --- หรือที่ภาษาคนยุคนี้เรียกกันว่าอะไรนะ เอฟของ? ใช่ เธอเอฟเสื้อผ้าที่เด็กคนนั้นคิดจะโละไว้ด้วยแหละ
"ไว้คราวหน้าจะมาเยี่ยมนะคะ เก็นซาคุซัง!"
"ข้าจะรอ แม่หนูคุกิซากิ"
สัญญาลูกผู้หญิง
ท่ามกลางความมึนงงของอิตาโดริและฟุชิงุโระ - เด็กหนุ่มสองคนหันมองหน้ากัน ฝ่ายใบหน้าเคร่งขรึมกอดอกแล้วถามเด็กหนุ่มเจ้าของบ้าน "ไหวนะ?"
"คิดว่านะ"
"งั้นก็อย่าตายล่ะ อิตาโดริ"
"เดี๋ยวสิ ฟุชิงุโระ - อย่ามาแช่งกันให้อายุสั้นได้ไหม?"
ทั้งสองต่อล้อต่อเถียงครู่หนึ่งก่อนทีาเด็กสางผมสีน้ำตาลตัดสั้นตะลากแขนของเพื่อนไป ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงแค่เธอและอิตาโดริที่เป็นภาชนะของสามี
"โลกมันเปลี่ยนไปเพียงนี้เชียวรึ?"
หล่อนถามออกไป คนถูกถามขึ้นมาลอยๆแสดงสีหน้ามึนงงก่อนจะหันซ้ายหันขวา คล้ายกำลังสงสัยว่าคำสาประดับพิเศษสาวกำลังถามใคร ตาสีเปลือกไม้ของซุยเซ็นหลุบลงแล้วปรายมองเด็กหนุ่มอีกครั้ง "ข้าถามเจ้าน่ะแหละ พ่อหนุ่ม"
ทางนั้นส่งเสียงหัวเราะแผ่วเบา "ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสมัยที่คุณกับสุคุนะอยู่มันเป็นยังไง" พร้อมเกาท้ายทอย "แต่มันก็คงจะต่างกันมากเลยสินะครับ"
"ฟ้ากับเหว"
ซุยเซ็นตอบตามความเป็นจริงออกไปตามความคิดของหล่อนเอง "มันแตกต่างมากจนมึนงงว่าควรจะทำอะไรก่อนหรือหลัง"
ทางนั้นยืนฟังเธออย่างตั้งใจ
"แต่ถึงแบบนั้น ข้าก็คิดว่ามันเป็นโลกที่ดีนะ"
พอได้ยินแบบนั้นยูจิก็นิ่งไป
อย่างสุคุนะ ยูจิก็พอเก็ทพ้อยท์ว่าชั่วร้ายมากจนกลายเป็นแบบนี้ แต่กลับเก็นซาคุซัง ทำไมถึงกลายมาเป็นคำสาปนะ
"ยุ่งไม่เข้าเรื่อง"
ปากของสุคุนะปรากฎขึ้นมาที่แก้มของเขาอีกครั้งแล้วเอ่ยปาก ยูจิรู้ว่าอีกฝ่ายว่าเขา -- แต่ว่าคนที่เดือดร้อนกับประโยคนี้กลับไม่ใช่เขา หากแต่เป็นคำสาปสาวพันปี
"นี่เจ้าว่าข้าหรือ?"
"ตอนแรกข้าก็ไม่ได้ว่า แต่หากเจ้าร้อนตัวไปเอง งั้นคงเป็นเจ้าที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน"
"เอ้า งี้ก็สวยสิ"
"ข้าหล่อ"
ยูจิรีบยกมือชูปางห้ามญาติก่อนที่ฝ่ามืออรหันต์นั้นจะฟาดลงที่แก้มของเขาอีก น้ำหนักมือของซุยเซ็นใช่จะเบาๆ เมื่อกี้ฟาดแก้มเขามาที น้ำตายูจิก็เล็ดออกมาเลย
นั่นทำให้หญิงอายุพันปีเปลี่ยนจากฟาดมือมาเป็นชี้นิ้วใส่ปากที่แก้มของเขา "เจ้านี่มัน - เจ้าเป็นคนกำเริบไม่รู้จักกาลเทศะ วาจาพิกลพิการฟังไม่รู้ความ จิตใจหยาบกระด้างไม่มีเมตตาข้าทาสบริวาร ไม่เอาการเอางาน ขี้คร้านจนตัวเป็นขนได้แต่นั่งอวดดีบนกองกระดูกในจิตใจชาวบ้านชาวช่อง ดีแต่แต่งตัวนั่งชะม้อยชายตาหน้าขาว น่ารำคาญเสียจริง!"
อ - อะไรนะ
เก็นซาคุ ซุยเซ็นเดอะแร็ปเปอร์รึเปล่า
หล่อนพูดอะไรนะ เขาฟังไม่ทันเลยสักนิด
"หา?"
ขนาดสุคุนะก็ยังฟังไม่ทัน
"อะไรของเจ้ากัน ซุยเซ็น"
"แก่แล้ว ฟังไม่ทันหรือไร?"
ซุยเซ็นเย้ยราชาคำสาป "โอ้ หรือว่าเพราะเจ้าหูตาไม่ดีแล้ว นี่แหละหนา คนแก่"
ราชาคำสาปภายในกายของยูจิกำลังไม่พอใจ เด็กหนุ่มภาชนะรู้ตัวดี ฉับพลัน- เขาไม่ได้สติอะไร
ภรรยาของราชาคำสาปเบ้ปากของตัวเอง ยามบรรยากาศโดยรอบของเด็กหนุ่มเจ้าของบ้านเปลี่ยนไปแล้ว หล่อนกอดอกของตัวเอง มองภาพลักษณ์ที่ปรับเปลี่ยนไป ไอ้ราชาคำสาปผู้เป็นสามีเก๊กทำเป็นเสยผมขึ้น
"เจ้าว่าใครแก่?"
"เดี๋ยวนี้สมองเสื่อมหรือไร?"หล่อนยังคงเย้ยหยัน "ข้าว่า ข้าก็ว่าแค่คนเดียวมาตลอด ถ้าจำไม่ได้ เจ้าคงกู่ไม่กลับแล้วหนา เรียวเมน สุคุนะ"
สิ้นคำพูดของเก็นซาคุ ซุยเซ็น - เธอถูกผลักเข้าติดกับกำแพงด้วยราชาคำสาปที่อยู่ในร่างของเด็กหนุ่ม แววตาของเด็กหนุ่มตอนนี้ไม่ได้เป็นแววตาซื่อใส แต่เป็นแววตาหยิ่งยโสของคำสาประดับพิเศษ
"ตั้งแต่ตื่นมาหลังหลับมาพันปี เจ้าเอาแต่แซะข้าเสมอเลยหนา"
"ข้าก็นิสัยเช่นนี้มานานแล้ว"
"นิสัยเสียมาพันปีแล้วนะ เจ้าน่ะ"
"ตัวเองนิสัยดีตายแหละ"
หล่อนตอบ สุคุนะในร่างอิตาโดริกำลังเอาแขนกั้นตัวหล่อนเอาไว้กับผนังบ้าน ซุยเซ็นทำสีหน้านิ่งเรียบไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมามากมาย
"ปล่อยด้วย"
"สามีภรรยาทำอะไรแบบนี้มันเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง?"
"แต่ไม่ใช่สำหรับร่างเด็กอายุสิบห้าสิบหก"
หล่อนพูดน้ำเสียงนิ่ง แววตาจริงจัง หากแต่ราชาคำสาปนั้นแสนเอาแต่ใจอีกฝ่ายโน้มหน้าเข้าหาหล่อน ท่าทางราวจะฉกฉวยริมฝีปาก ทว่าซุยเซ็นขยับนิ้วของตัวเองกั้นเอาไว้ - เธอใช้นิ้วมือของเธอเป็นเส้นแบ่งเขต
"อย่าล้ำเส้นข้า สุคุนะ"
"ทำไม?"
หล่อนใช้นิ้วมือดันใบหน้าของภาชนะที่สามีควบคุมอยู่ให้ออกห่างจากตนเป็นระยะที่เหมาะสม ดวงตาสีเปลือกไม้มีสีหน้าแววตาแน่วแน่ เธอแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการที่จะทำอะไรมากไปกว่าการพูดคุย
แต่คำถามของเขาก็ทำให้เธอถอนหายใจ
"ข้าไม่อยากจูบเจ้าด้วยร่างของอิตาโดริ เด็กนั่นไม่เกี่ยวอะไรด้วย"
"แบบนี้ - เจ้าหมายความว่าเจ้าอยากจะจูบข้าที่เป็นข้าหรือไร?"
"เพ้อฝันหรือ?"
พอหล่อนถาม นิ้วมือของเขาขยับค่อยๆจับปลายเส้นผมสีน้ำตาลสั้น นิ้วมือลูบบนลำคอของคำสาปสาวพันปี และ ซุยเซ็นก็ไม่ขยับ หล่อนปล่อยให้เขาทำตามใจของตัวเอง "ข้าอาจเหม่อลอยคิดไปไกล แบบที่ข้ามักทำอยู่บ่อยๆก็เป็นได้"
"นิสัยคนแก่"
"เจ้าก็คนแก่"
"ข้าทันสมัยกว่าเจ้าเยอะ"
"เจ้าจะเถียงข้าเรื่องนี้ไปอีกนานหรือไร?"
ซุยเซ็นกลอกตาของตัวเอง ยามที่เขาว่าว่าเธอเถียง
"ข้ารำคาญเจ้าแล้ว"
"อะไรนะ?"
"ข้ารำคาญเจ้าแล้ว"
หล่อนไม่ถนอมน้ำใจของตัวเอง แต่พูดด้วยความนิสัยเสียที่นานนับพันปีก็ยังแก้ไขไม่ได้ ความเป็นคนขี้รำคาญของหล่อนยังติดตัวมาตั้งแต่ยังสมัยเป็นมนุษย์
คำสาปพิเศษที่ถูกขนานนามว่าราชาคำสาปกัดฟันกรอด เพียงครู่เดียวเขาก็สลับไปอยู่ในจิตใจของเด็กหนุ่มอย่างอิตาโดริ เด็กหนุ่มที่พึ่งได้สติกะพริบตา คล้ายกำลังมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ว่าไง พ่อหนุ่ม?"
"อ่า...สุคุนะ ดูหงุดหงิดแบบแปลกๆ"
"ทำไม?"
ซุยเซ็นถาม
"ดูเหมือนน้อยใจ?"
"ข้าไม่ได้น้อยใจ"
ริมฝีปากขยับขึ้นมาบนแก้มของอิตาโดริ ออกมาฌต้เถียงเด็กหนุ่มที่รับรู้อารมณ์ของสุคุนะ ซุยเซ็นเบ้ปาก เดาะลิ้นไป
"อ้อเหรอ"
"ใครจะไปน้อยใจคนอย่างเจ้า"
ซุยเซ็นไม่สนใจอีกฝ่าย ดวงตาสีเปลือกไม้พูดกับเด็กหนุ่มเจ้าของร่างที่กำลังพะวงมึนงง
"เจ้าหนู"
"ครับ?"
"มนุษย์สมัยนี้ เขายังใช้คำว่าหอมแก้ม เวลาสัมผัสที่แก้มอยู่ไหม?"
"ครับ ใช้อยู่ครับ"
"ข้าขอหอมแก้มเจ้าหน่อยสิ"
เธอขอออกไป พลางมองปฏิกิริยาของสามีที่มีเพียงแค่ปาก ทางเจ้าของร่างที่ถูกขอออกมาก็ดูไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไร เขาพยักหน้าขึ้นลงตกลง ซุยเซ็นขยับเข้าไปใกล้ เธอใช้มือข้างหนึ่งจับที่แขนของเด็กหนุ่ม
"ทำไมเจ้าจะต้องหอมแก้ม ไอ้เด็กนี่?"
"ก็ข้าขอ"
เธอตอบไปส่งๆ ปลายเท้าเขย่งขึ้นให้สูงพอประมาณ ขยับปากเข้าไปใกล้แก้มของยูจิ ระยะห่างค่อยๆถูกลดหลั่นลง จนกระทั่งริมฝีปากของเธอแตะลงไป
หากแต่
มันไม่ใช่แก้มของเด็กหนุ่ม
แต่เป็นริมฝีปากของสุคุนะ
สัมผัสแผ่วเบา ลิ้นเรียวจากริมฝีปากของราชาคำสาป กำลังตวัดเล่นสัมผัสกับริมฝีปากของซุยเซ็น มันแผ่วเบา หากแต่ก็ดึงดูดเข้าหากัน
จนยูจิต้องหลับตา เพราะเขินกับภาพตรงหน้า
ใบหน้าของเด็กหนุ่มร้อนเห่อ
พร้อมรำพันในใจว่า โอ้ ไม่นะ ไม่ - ให้ตายสิ
เป็นเวลาเนิ่นนานที่ยูจิต้องทนกับความรู้สึกเขินอายกับคำสาปที่อยู่ในร่างของตนเอง เขาโทษสุคุนะ - สุคุนะบ้า แกทำให้เขาดูแย่ เขาเขินจะตายแล้ว
หล่อนผละปากออกไป
"ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าได้สัมผัสแก้มของไอ้เด็กนี่"
มันเป็นคำประกาศของสามี
"ถ้าอยากหอมแก้มไอ้เด็กนี่นัก ข้ามปากข้าไปก่อนแล้วกัน ซุยเซ็น"
ยูจิรู้
ยูจิรู้ ทุกคนรู้ สุคุนะน่ะ แน่มาตลอด - เก็นซาคุซังก็รู้
"แล้วไง?"
เก็นซาคุ ซุยเซ็นรู้ทุกอย่าง
แต่ก็ยังทำท้าทายสุคุนะเหมือนเดิม
และใครรับกรรม
ก็อิตาโดริ ยูจิ อย่างไรเล่า
"คู่แต่งงานน่ะ เขามักจะสานสัมพันธ์ให้แนบแน่นนะ"
ระหว่างที่เธอกำลังเดินตลาดและนั่งพักเพราะแดดที่ร้อน เสียงซุบซิบจากหญิงกลุ่มหนึ่งก็ดังเข้าสู่โสตสมองของหล่อน พวกหญิงรุ่นราวคราวเดียวกันกำลังพูดคุยถึงชีวิตแต่งงาน
"แต่ข้าไม่กล้านี่"
"จะอะไรกันเล่า เจ้าก็รุกเข้าหาไปเลย"
พึ่งแต่งงานสินะ
หล่อนฟังบทสนทนาของพวกเขาสักพักก่อนจะขยับกายลุกขึ้นกลับเรือนของตนเอง แสงสีทองยามเย็นของท้องฟ้าฉาย พอคิดถึงชีวิตคู่ของตัวเองซุยเซ็นก็หลุดยิ้ม
ตั้งแต่แต่งงานมา หล่อนกับสุคุนะก็แยกห้องนอนกัน เราไม่เคยเข้ามาวุ่นวายหรือสานสัมพันธ์กันแบบคู่รักคู่อื่นกันเลยสักครั้ง มากสุดของเราคือการพูดคุยและพบหน้ากันในเวลาอาหาร
เป็นชีวิตแต่งงานที่แสนอิสระ
ระหว่างที่เธอกำลังคิด สุคุนะก็เดินมาอยู่ตรงหน้าของหล่อน นั่นทำให้ซุยเซ็นหยุดยืน ผู้เป็นภรรยาเงยมองหน้าของสามี
"เจ้าขวางทางข้าอยู่"
"เจ้าต่างหากที่ขวาง"
เธอพ่นลมหายใจ - ขยับกายจะเดินหลบไปอีกฝั่ง หากแต่พอหลบ ร่างของอีกฝ่ายก็มาขวางเอาไว้ พอเป็นแบบนี้เข้าซ้ำสองสามรอบ หล่อนก็หงุดหงิด
"เจ้าก่อนเลย"
"เหตุใดเจ้าจึงหงุดหงิดนัก"ทางนั้นเอ่ยถาม "ไปตลาดมาไม่อารมณ์ดีหรือไร?"
"ได้ยินเรื่องไร้สาระเข้า"
"อะไร?"
"ชีวิตแต่งงานต้องสานสัมพันธ์แนบแน่น"
"ก็ถูกต้องนี่"
"ไม่ใช่ข้ากับเจ้าแล้ว คู่หนึ่ง"
"เจ้าจะลองไหมเล่า?"
สุคุนะบ่นออกมา พลางส่ายหัว "ยังไม่เคยอะไรกันสักครั้ง ทำอย่างกับข้าเป็นชายหนุ่มไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว ไม่มีน้ำยา จนไม่อยากสานสัมพันธ์ไปเสียอย่างนั้น"
"เจ้าไม่ได้น่าสนใจขนาดนั้น"
"เจ้ากำลังทำให้ข้าหงุดหงิดแล้วนะ ซุยเซ็น"
หล่อนส่งเสียงเดาะลิ้นปั่นประสาท - ทันใด สามีก็ขยับเข้าหาผลักหล่อนให้พิงกับบานเลื่อน กักขังร่างของซุยเซ็นไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง เจ้าของตาสีเปลือกไม้ตวัดตาใส่
"อะไร?"
อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่ขยับโน้มหน้าเข้าหา
ซุยเซ็นกั้นมันด้วยนิ้วมือของเธอ หล่อนกดเสียงของตัวเองให้ต่ำลงด้วยท่าทางจริงจัง
"ข้าไม่ชอบคนล้ำเส้นข้า สุคุนะ"
คนที่ถูกบอกว่าอย่าล้ำเส้นขยับผละออก กัดฟันกรอดคล้ายไม่พอใจ - แต่ทว่าซุยเซ็นกลับยกมือของหล่อนจับคอเสื้อกิโมโนที่สามีสวมใส่ ดึงรั้งให้สามีเซกลับมาหาตน
"อ้าปากของเจ้า"
นางสั่งเขา
ภรรยากำลังจ้องมอง และออกคำสั่ง
สุคุนะเผลออ้าปากของตัวเอง และริมฝีปากของเขากับซุยเซ็นก็สัมผัสกัน ภรรยากำลังมอบสัมผัสให้ เป็นสัมผัสที่ชวนให้ในท้องเหมือนผีเสื้อกำลังบินระส่ำระส่ายไปหมด
เนิ่นนานกว่าจะผละออกจากกัน
เขาหอบหายใจ
"เจ้าทำอะไรของเจ้า?"
"ข้าไม่ได้บอกหรือ?"
หล่อนทำเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว ริมฝีปากหล่อนคลี่ยิ้ม นิ้วมือของหล่อนปาดน้ำใสบนมุมปากของสามีออกอย่างเชื่องช้าและกลืนกินมันเข้าไป
"เจ้าล้ำเส้นข้าไม่ได้ แต่ข้าล้ำเส้นของเจ้าได้ เรียวเมน สุคุนะ"
○●○●○●○● - taquila ❤
เข้า! ใจ! หรือ! ไม่! เรียวเมน--
ที่ไม่ให้ทำอะไรในตอนที่สคน.สิง(? /ขออนุญาตใช้คำนี้นะคะ ไรท์เต้อนึกคำไม่ออก) น้องยูจิ เพราะไรท์เต้อมองว่าน้องเป็นลูกสองคนนี้ค่ะ (?) แล้วก็ค้อน้องเป็นเจ้าของร่างใช่ไหม ลองนึกว่าถ้าเราเป็นน้องแล้วสคน.เอาร่างเราไปทำอะไรโดยที่เราไม่ต้องการ เราก็รู้สึกไม่ดีแน่ๆ ดังนั้นทางนี้ก็อยากจะรักษาความเป็นส่วนตัวของน้องยูจิไว้ + ความยินยอมของยูจิ ด้วยค่ะ
ขอโทษที่มาต่อช้านะคะ พอดีปวดหลัง ปวดตัวมากๆเลย แหะ
ตกใจมากพอเจอจำนวนเฟบกับเม้น ขอบคุณที่สนับสนุนกันนะคะ
หวังว่าจะได้รับการสนับสนุนอีกไปตลอดเลย! ขอบคุณค่า
ความคิดเห็น