A new kind of life

ในวันที่สภาพอากาศย่ำแย่ ท้องฟ้าเหนือศีรษะของไอน์ คอนเวลล์ มืดสลัวที่เกิดจากการ'cold front'ฝนที่ตกกระทบกับพื้น ให้กลิ่นอายที่ทำให้ร่างกายรู้สึกดีแบบแปลกๆ 

    ขณะที่กำลังหลบฝนในป้ายรถเมล์ ที่เขาขึ้นประจำ เนื่องด้วยวันนี้ไม่มีกิจกรรมชมรม ทำให้เลิกเรียนก่อนเวลาปกติ 

    ส่งผลให้เวลาในการรอรถเพิ่มขึ้นจากเดิม ซึ่งเรื่องนั้นหาใช่สิ่งที่เขากังวล สำหรับไอน์ที่ปกติใช้ชีวิตแบบไร้สีสันนั้น การรอที่มากขึ้นก็ไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อชีวิตเขามากนัก

   การที่ต้องมาเจอฝนตกหนักหรือพายุ ในตอนที่ตัวเองอยู่ในที่กลางแจ้งต่างหากคือปัญหาที่แท้จริง ถึงจะมีที่นั่งกับหลังคา แต่ก็ไม่สามารถกันพายุฝนนี้ได้อยู่ดี

      ท้ายที่สุดเขาก็ยอมเปียกฝนไปในที่สุด 

   ระหว่างที่ใช้เวลาไปกับการรอโดยที่ฝนกระเซ็นใส่ตัวเขาอยู่นั้น ไอน์ก็ได้เปิดมือถือขึ้นมาดูเพื่อฆ่าเวลา ถึงมือถือจะเปียกแต่เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย 

   ในระหว่างที่เลื่อนดูสื่อพลางฆ่าเวลา จู่ๆก็มีอีเมลประหลาดส่งมาถึงเขา เมื่อคลิกเข้าไปและอ่านชื่อผู้ส่ง กลับเขียนว่า'UNKNOWN'เนื้อความข้างในนั้น มีเพียงเเค่บรรทัดเดียว"ทุกสิ่งที่เจ้าปราถนาเราจักมอบให้ จงละทิ้งสิ่งลวงตาทั้งหลายเเล้วก้าวเข้ามาซะ" พร้อมกับแทบลิงก์ซึ่งน่าจะเป็นสิ่งที่สื่อใจความว่า'ทางเข้า' 

   ด้วยความที่ไม่มีอะไรจะทำ หรือเพราะแค่เป็นคนสอดรู้สอดเห็น เขาจึงกดเข้าไปในลิงก์นั้น 

   ระหว่างที่เฝ้ารอดูสถานการณ์ พลางคิดว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม เขาก็เปรยออกมาขณะที่หลับอยู่

   "เหอะๆ ดันเชื่อซะได้ โดนหลอกซะแล้วสิเรา"

   เมื่อย้อนกลับไปคิดถึงตนเองเมื่อครู่ ก็รู้สึกอายขึ้นมา แต่ด้วยความที่เดิมที เขาเป็นคนที่มีหน้าตานิ่งเฉย ราวกับพวกที่ไม่สนใจการเรียนและคนรอบข้าง ในหัวมีแต่เรื่องเกม ทำให้ใบหน้าไม่ต่างจากเดิมนัก ซึ่งในความเป็นจริงแล้วเขาแทบที่จะไม่เล่นเกมเลย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเรื่องที่เขาแทบไม่สนใจเรื่องของคนอื่น

   แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่ว่าไม่รับรู้อะไรเลย ข่าวลือต่างๆในโรงเรียนเขาก็พอทราบบ้าง 

   ระหว่างที่สถานการณ์ดำเนินไปเช่นเดิม โดยที่มีแค่ไอน์ ณ ที่แห่งนั้น ตามปกติ

    ทั้งที่ควรเป็นเช่นนั้นแท้ๆ แต่เบื้องหน้าของเขานั้น'มันไม่ปกติ'เลย พายุที่โหมกระหน่ำราวกับลูกธนูเม็ดเล็กๆ จำนวนนับไม่ถ้วนก่อตัวกัน เมื่อมองดูสถานการณ์โดยรอบ ก็ตระหนักได้ในทันทีว่ามันเกิดขึ้นเฉพาะตรงหน้าเขา

   สายฝนม้วนตัวเป็นเกลียวคล้ายกับประตู สิ่งที่ปรากฏออกมาพร้อมกับปรากฏการณ์เหนือธรรมชาตินี้ คือร่างขนาดใหญ่กว่าตัวเขาถึง3เท่า พร้อมกับขวานในมือ 

   มันพุ่งมาราวกับสัตว์ร้ายที่หิวกระหาย ชั่วพริบตาที่ขวานเกือบจะโดนตัว ไอน์ได้กระโดดหลบทัน 

  ความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ ถ้าคิดจากสามัญสำนึกจากขนาดของตัว พละกำลังที่มหาศาล ที่สามารถทำลายรถยนต์คันเล็กได้ในทีเดียว 

  เมื่อคิดถึงสิ่งที่เจอตรงหน้า ไอน์ คอนเวลล์ ก็ได้ยิ้มอย่างน่าประหลาด เป็นรอยยิ้มที่เขาแทบจะไม่รู้สึกตัว 

   ทันทีที่ไอน์กระโดดหลบ มันก็เกิดความสงสัยขึ้นมาในหัว ความสงสัยเล็กเพียงหนึ่งเดียวของผู้ที่เรียกตัวเองว่า'ผู้ล่า'สำหรับ'ผู้ล่า' การประเมินพลังของฝ่ายตรงข้ามคือสิ่งที่ควรมีอยู่แล้ว

   การโจมตีเมื่อกี้นี้เองก็เช่นกัน มันได้ประเมินไว้แล้วว่า'เหยื่อ'ตัวนี้ต้องตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

  เมื่อเห็นไอน์หลบได้ มันจึงเกิดความสงสัยในสัญชาตญาณของตน สิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวของมัน มีเพียง2คำตอบ คำตอบแรก ตนเองประมาทเกินไป คำตอบที่สอง ศัตรูตนนี้แข็งแกร่งเกินกว่าที่ตนจะรับรู้ได้ 

   เมื่อคิดเช่นนั้น มันก็สลัดคำตอบของไปจนเหลือเพียงหนึ่ง สำหรับผู้ที่เรียกตนว่า'ผู้ล่า'แล้ว การที่ตนเลือกเหยื่อที่ไม่สามารถกำจัดได้นั้น เป็นสิ่งที่งี่เง่ามาก 

   ปลายสายตาของมันจับจ้องไปยังเหยื่อที่เป็นมนุษย์ ช่างน่าแปลกที่มนุษย์ผู้นี้กลับไม่แสดงอาการกลัวแต่อย่างใด 

   "นี่แกตรงนั้นน่ะ เอาจริงแล้วหรอวะ!"

   ถึงจะเป็นภาษาที่ตนไม่เข้าใจ และแม้จะได้ยินไม่ชัดเนื่องด้วยเสียงฝน แต่ก็ทราบเจตนาได้จากน้ำเสียงที่แสดงออกมา บวกกับใบหน้าของมนุษย์ตนนั้น 

   สำหรับ'ผู้ล่า'แล้ว การที่โดนเหยื่อท้าทายแบบนี้ถือเป็นการเสียเกียรติในฐานะ'นักล่า'

   และสำหรับ'เหยื่อ'ที่ท้าทาย'ผู้ล่า' ผลตอบแทนเดียวที่จะได้รับคือความตาย 

   มันได้เหวี่ยงขวานออกไปแทบจะในทันทีที่ เห็นท่าทางอวดดีนั้น 

   ขวานที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจของตนในฐานะ'ผู้ล่า'ที่จัดการเหยื่อไปแล้วหลายร้อยตัว 

   ได้ถูกเหวี่ยงไปด้วยความเร็วและรวมกับพละกำลังของมัน แทบจะไม่มีใครเลยรอดพ้นมันไปได้ 

    ในขณะที่มันฐานะของตนในนาม'ผู้ล่า' และประกาศต่อศัตรูว่าแกเป็นเพียงแค่เหยื่อ 

   แต่มันกลับหารู้ไม่ว่า สำหรับไอน์แล้ว เวลาที่เขาจะยิ้มแบบที่เรียกได้ว่าทุเรศนั้นมีแต่กรณีเดียวคือ'สิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นเขาสามารถจัดการได้อย่างง่ายๆ'

   ขวานที่แสนภาคภูมิใจของตน ถูกเหยื่อรับไว้ได้เพียงแค่มือเดียว 

  ในขณะที่มองดูพลางคิดเช่นนั้น ในที่ที่ต่ำต้อย มันก็ตระหนักแล้วว่าตนนั้นได้เลือกศัตรูผิด 

   หัวของมันถูกไอน์ ต่อยกระเด็นไปในหมัดเดียว 

    สำหรับเขาแล้วถึงจะเป็นเรื่องที่หน้าเสียดาย เพราะปกติไม่ได้มีสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดเช่นนี้โผล่มาให้เห็นเลย 

   สิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดเพียงหนึ่งเดียวที่เขาได้พบนั้น มีเพียงตัวเองที่สะท้อนบนกระจก

  "เหอะ นึกว่าสามารถทำให้อยู่ในสถานการณ์นั้นได้ซะอีก"

   หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็ตัดสินใจ ถ้าเกิดสิ่งที่แปลกประหลาดนั้นโผล่มาจากด้านในนี้ แสดงว่าต้องมีสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่อีก 

   เขาก้าวเท้าเข้าไปในสิ่งที่คล้ายคลึงกับประตู ที่มันจากมา 

  แต่เขาหารู้ไม่ ว่านับตั้งแต่นี้ไป สิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดที่เขาได้เห็นในทุกวัน จะไม่มีเพียงแต่เขาอีกต่อไป