Life of Aine

บทนำ

ชีวิตของคนเรานั้นมีอยู่เพื่ออะไร เพื่อความฝันอย่างนั้นหรอ ทั้งที่ไร้พลังแท้ๆ แต่กลับคิดต่อต้านโชคชะตา ผมคิดเช่นนั้นพลางโดนโจมตีโดยดาบไม้

แต่ผมก็สามารถรับไว้ได้ ต้องเรียกว่าได้ทันแทนที่จะเรียกว่าได้ละมั้ง

 ทั้งเร็วและหนักแน่น ในการรับแต่ละทีผมแทบเสียท่าได้ทุกเมื่อ ในระหว่างที่การประดาบดำเนินไป ผมก็เห็นช่องโหว่ เป็นจุดตายที่คนปกติ ไม่สิ แต่ให้พอมีฝีมือก็ไม่สามารถรับการโจมตีนี้ได้ 

  ชั่ววินาทีที่ดาบปะทะกัน ผมบิดข้อมือ ใช้จังหวะเพียงเกือบๆ1วินาที ในการเปลี่ยนทิศทางดาบฉับพลัน โดนแน่ๆ ดาบไม้ของผมตัดลำตัวของอีกฝ่ายได้สำเร็จ มันควรจะเป็นเช่นนั้น 

  แต่ชายแก่คนนั้นกลับรับไว้ได้ ก่อนจะโจมตีสวนกลับมา แต่ผมก็สามารถหลบได้ทันก่อนที่ดาบจะถึงตัว แต่สภาพแทบตัวไม่ได้เลย

  "หึ คิดจะเล่นทีเผลอหรือ ยังเร็วไปน่า"

  "เหอะๆ"

  "การเคลื่อนไหวถือว่าทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่เทคนิคดีแล้ง และก็ติดตรงที่พละกำลัง การเคลื่อนไหวที่ไม่จำเป็นเยอะเกินไป"

  "ครับๆ คุณปู่ผู้แข็งแกร่งเอ๋ย"

  ใช่แล้ว คนที่กำลังเทศนาผมอยู่นี้คือ ปู่ของผมเอง คาร์ส แกรไฟต์ 

  เขาเป็นทั้งปู่และอาจารย์ของผม 

 "แกน่ะ มีดีแค่การควบคุมอารมณ์ และการตัดสินใจ คนที่มีดาบที่ไร้อารมณ์แบบแกน่ะ มีอยู่ไม่มากนักหรอก"

 "จะด่าหรือชมกันแน่เนี่ย"

 "ก็ทั้งสองนะน่ะ"

  เหอะๆ ปู่คนนี้ 

  หมู่บ้านที่พวกเราอยู่เป็นหมู่บ้านที่ค่อนข้างบ้านนอกเลยละ มีหิมะตกตลอดปี ทำให้คนนอกไม่ค่อยเข้ามาเยี่ยมเยียนกันเท่าไหร่ 

  ผมในตอนนี้อาศัยอยู่กับปู่และย่า ตั้งแต่ที่จำความได้ในตอนที่พ่อจากไป* ตั้งแต่นั้นมาผมก็อาศัยอยู่ที่นี่มาตลอด จนตอนนี้ผมอายุ 13 ปี หรือก็คือ การที่ผมสามารถออกไปใช้ชีวิตได้แล้ว ฮ่า ไม่ใช่ในโลกนี้ทุกคนต้องอายุ 13 ปีขึ้นไปหรอกนะ แต่เพราะเป็นกฎที่ปู่สร้างขึ้นยังไงละ แถมยังต้องรับการฝึกทุกวันอีก

  และการประลองดาบไม้ในครั้งนี้ก็เป็นครั้งสุดท้ายแล้วด้วย พอมาคิดดูแล้วก็เศร้าใจเหมือนกันแหะ ที่ต้องจากหมู่บ้านแห่งนี้ไป

 -

  ก่อนไปปู่กับย่าได้มาส่งผมที่หน้าหมู่บ้าน เมื่อบอกลากันเสร็จผมก็หันหลังเดินจากไป

  แต่จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้น นั่นคือเสียงของปู่

  "ต่อไปคิดจะทำอะไรละ?"

  "คงเป็นนักผจญภัยละมั้งครับ"

  "ไม่เรียนหรอ..?"

   "คงไม่มีต้นทุนขนาดนั้นหรอกครับ"

  สาเหตุเพราะผมไม่อยากเปลืองเงินไปกับค่าใช้จ่ายต่างๆ ต่างหากล่ะ

   "ถ้ามาขอตระกูลฝั่งนี้ก็ได้นะ"

   "ผมไม่ค่อยชอบให้คนอื่นคาดหวังเท่าไหร่เนี่ยสิ"

   "ทำไมไม่ลองไปขอทางฝั่งนั้นดูละ"

   "คงจะยุ่งยากมากกว่าฝั่งนี้อีก"

   "นั่นสินะ"

    พอจบบทสนทนา ผมก็เดินจากไป เหลือไว้แค่เสียงที่ตามมาจากปู่ที่อยู่ด้วยกันนาน9ปี

  "พยายามเข้าละ"

  และแล้วเรื่องราวของผมก็ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง