A wounded former

"ลูน่า ฉันอยากให้เรื่องมันจบ ฉันไม่คู่ควรกับเธอ....." เดรโกพูดพร้อมกับมองคนร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างสะเทือนใจที่ต้องพูดแบบนี้กับเธอ "ทำไม..." "เธอจำไม่ได้เหรอลูน่า ว่าเมื่อปีที่แล้วครอบครัวของฉันทำร้ายเธอยังไงบ้าง ลองนึกดูสิลูน่า" เดรโกพูดพลางนึกถึงเหตุการ์ณที่เกิดเมื่อปีที่แล้วที่เหล่าผู้เสพความตายจับตัวลูน่ามาขังไว้ที่คุกใต้ดินของคฤหาสน์มัลฟอย "ฉันไม่สน!!! ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเลย ฉันเข้าใจว่าสิ่งที่ครอบครัวของเธอทำไปน่ะ มันจำเป็นนิ จริงมั้ย ฉันไม่โกรธ ฉันเข้าใจ" ลูน่าพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาสีฟ้าหม่นคู่สวยนั่นของเธอ "ลูน่า..." "เธอรู้สึกยังไงกับฉันเดรโก รู้สึกยังไง ช่วยทำให้มันชัดเจนทีฉันขอร้อง" "ฉันรักเธอ ลูน่า สำหรับชีวิตของฉัน เธอคือแสงสว่าง คือคนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนที่คอยหวงฉันเสมอ เธอสำคัญกับฉันลูน่า" เดรโกพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ลูน่าอย่างเบามือ "แต่ฉันรักเธอไปมากกว่าไม่ได้แล้วลูน่า" "ทำไม..."  ลูน่าถามด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินสิ่งที่เดรโกพูด "เธอเห็นรอยนี้มั้ยลูน่า รอยแห่งความอัปยศที่น่าขยะแขยง!!! รอยที่บ่งบอกว่าในอดีตฉันกับครอบครัวทำอะไรลงไปบ้าง!! เธอเห็นมั้ยลูน่า!!!" ชายหนุ่มเปลื่ยนจากเสียงปกติเป็นตะคอกพร้อมกับถกเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่ปิดรอยตรามารบนท้องแขนขาวซีดของตนเอง "เห็นมั้ยว่ามันแย่ขนาดไหน เห็นมั้ยลูน่า" พูดจบร่างสูงทรุดลงกับพื้นอย่างรู้สึกหมดแรง "เดรโก... เธอเป็นบอกใช่มั้ยว่าฉันเป็นแสงสว่างของเธอ แล้วแสงสว่างอย่างฉันจะช่วยลบความมืดในอดีตของเธอได้หรือเปล่าล่ะ" ลูน่าทรุดลงนั่งลงข้างๆเดรโกทันทีที่พูดจบพร้อมกับดึงร่างสูงเค้ามาในอ้อมกอด.............