My Present อธิฐานรัก (wonder girls Yuri)YeEunxSunMi

ข้อมูลเบื้องต้น

แนะนําตัวละคร

ปาร์คเยอึน  รุ่นพี่ ม.6ที่แอบชอบซอนมี  รุ่นน้องม.4  ทำทุกอย่างเพื่อให้รู้ว่าซอนมีรักใคร  ขี้หึงเป็นที่ 1 เวลาโกรธจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น  ชอบตัดสินคนอื่นด้วยอารมณ์ของตนเองทั้งที่เจ้ตัวยังไม่ทันพูดอะไร

ซอนมี  รุ่นน้อง ม.4  ปาร์คเยอึนแอบชอบ  ไม่ค่อยแสดงออกทางอารมร์เวลาที่ใครตะคอกใส่มักจะเงียบเสมอและทำใบหน้าให้นิ่งเฉยที่สุดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  การแสดงออกบางทีเหมือนว่ามีใจให้ปาร์คเยอึน  แต่บางทีก็เหมือนว่าเบื่อคนๆนี้เต็มที

"เจอกันที่โรงเรียนเราไม่เคยทักกันดีดีเลยสักครั้ง  ในเมื่อซอนมีไม่มาทักชั้นก่อน  ปาร์คเยอึน อย่างชั้นก็จะไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีของรุ่นพี่ไปทักเค้าเหมือนกัน"

เนื้อเรื่อง

สวัดดีค่ะ  วันนี้ดูอากาศจะสดใสเป็นพิเศษ เดาไม่ออกหละซิว่าเป็นวันอะไร  อ่ะ...บอกก็ได้  ก็วันวาเลนไทน์ไงหละ  แล้วทีเหรอที่คนอย่างชั้นจะอยู่เฉยๆ  ก็ปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้วที่อยู่ในโรงเรียนนี้  แล้วก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ  ชั้นต้องรู้ให้ได้ว่าน้อง ม.4 คนนี้ที่ชื่อซอนมีรักชั้นบ้างรึเปล่า

     ชั้นไม่เข้าใจนะว่าทำไมเวลาซอนมีมานั่งเล่นกับกลุ่มเพื่อนๆของชั้น  ซอนมีจะคุยกับทุกคนยกเว้นชั้นคนเดียว  จะคุยกันได้ทั้งทีก็กัดกันตลอดเวลา  คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวก็มีแต่ในโทรศัพท์แล้วก็จดหมายนี่แหละ(เห่อๆ...ยุคนี้ยังใช้อีกเหรอเจ๊)

แล้วส่วนมากชั้นก็ชอบถามเค้าว่า ชอบโซฮีเปล่า  แล้วซอนมีก็จะชอบตอบไม่ตรงคำถามว่า  แล้วพี่ปาร์คหละชอบพี่มินรึเปล่า  ก็แหงหละชั้นกับไอ้มินหนะเป็นเพื่อนสนิดกันแต่ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยหรอก  ส่วนโซฮีหนะ  จะไม่ให้คิดได้ยังไงก็ชอบทำท่าทางสวีตกันอยู่เรื่อยแถมยังเป็นดาวโรงเรียนอีก จะไม่ให้ชั้นกลัวได้ยังไง 

“อาการอย่างนี้แสดงว่า......หึง.....รึเปล่า  ซอนมีรักใครพี่จะได้รู้วันนี้แหละ”

------------------------------------------------

    ชั้นส่งจดหมายให้ซอนมีแต่เช้าแล้ว  หวังว่าซอนมีจะตอบกลับมา  ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไงชั้นก็พร้อมจะรับฟังเสมอ เพราะชั้นได้บอกความในใจไปหมดแล้ว

     และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง   จดหมายถูกส่งกลับโดยน้องฮยอนอา  กิ๊กไอ้มิน   เปิดออกมาชั้นไม่ขอดูอะไรทั้งนั้นเป้าหมายอยู่ที่คำตอบ  ชั้นแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง  สติกเกอร์สีขาวถูกติดลงท้ายคำว่าตอบ  มีข้อความว่า    “แอบชอบคุณ” หัวใจชั้นไม่เคยเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน  คาบนั้นทั้งคาบแทบจะไม่มีสมาธิเรียน  ชั้นนึกว่าซอนมีจะรังเกรียจซะอีกที่ชั้นมีรสนิยมแบบนี้  มันก็แหงหละเพราะโซฮีเป็นถึงลูกสาวคนเดียวของผู้บริหารบริษัทใหญ่  ไม่นึกเลยว่าชั้นจะได้ .”    ความรักจากคนๆนี้

---------------------------------------------------- 

วันนี้มีการจัดช่อดอกไม้ด้วย  ชั้นก็ทำๆพอแค่ให้ส่งเท่านั้นแหละ  ส่วนวันพิเศษอย่างนี้มันต้องมีของขวัญให้คนพิเศษหน่อยสิ  ช่อดอกไม้ไง  แต่คนแข็งๆอย่างชั้นคงจะทำไม่สวยแน่ๆ    ที่จริงแล้วให้เพื่อนทำให้  ออกมาน่ารักเชียว  เป็นช่อเล็กๆมีดอกกุหลาบ 3-4 ดอกจัดอยู่ข้างในแซมด้วยไม้ประดับต่างๆ  ห่อด้วยพลาสติกใส  แล้วหุ้มอีกทีด้วย  ตาข่างสีชมพู

  ชั้นถือช่อดอกไม่ลงจากอาคาร  มันก็เย็นพอสมควรเพื่อนบางคนก็ยังไม่กลับ  นั่งเล่นกันอยู่แถวบบริเวณนั้น  ซอนมีก็ยังไม่กลับซะด้วย  แต่รถก็มารอรับซะแล้ว  ชั้นก็ต้องรีบให้ เพราะซอนมี  ไปเก็บกระเป๋าแล้ว

“ซอนมี...พี่ให้”คำพูดแต่ละคำไม่หวานเลยซักนิด  แถมดอกไม้ช่อสวยก็ถูกวางลงบนโต๊ะอย่างไม่ใยดีอีกด้วย  มันก็ตามประสาคนขี้เก็กอย่างปาร์คเยอึนอยู่แล้ว

“..........”ซอนมีเองก็ไม่แพ้กัน  ยังคงเก็บกระเป๋าต่อ

“จะเอาไม่เอา”โอ๊ย!!!~ไอ้ปาร์คเอ๊ย   พูดอย่างนี้ใครเค้าจะอยากเอาของๆแก

“เก็บกระเป๋าก่อน....”ดีใจว้อยยยย....อย่างน้อย  ซอนมีก็ไม่ได้ปฏิเสธชั้น  แถมยังดผยรอยยิ้มน้อยๆออกมาอีกด้วย

“หยิบเอาเดี๋ยวนี้เลย...”ซอนมีทำท่าจะเดินออกไป  ชั้นเลยต้องบอกแกมขู่ซะหน่อย  ซอนมีน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะไม่ว่าจะยิ้มหรือหน้าบึ้ง

“ฮิ้วววววว~~~…………ทำรัยเกรงใจบ้างดิวะ”แย่หละซิ ทุกคนเห็นหมดเลย  ก็นี่มันที่นั่งรอผู้ปกครองหนิ  ทุกคนมองเรา 2 คนไม่วางสายตา  งานนี้ข่าวต้องแพร่ไปทั่วแน่ๆ

----------------------------------------------------

เวลาผ่านมา 14 วันแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดชั้นเอง  วันนี้วันเกิดชั้นเอง   มีข่าวแว่วๆมาแต่เช้าแล้วว่าน้องซอนมี  เอาของขวัญมาให้ชั้นด้วย  แต่ไม่ยักจะเห็นเอามาให้ซักกะที  รอแล้วก็รออีก  ลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะ  ของขวัญที่คนอื่นๆให้มามากมายชั้นก็ไม่อยากจะดูเท่าของซอนมีเลย  จนกระทั่งเย็น

“พี่จะกลับแล้วนะ   มาซักทีสิ”ปาร์คเยอึนตัดพ้ออยู่คนเดียว  ก่อนจะตัดสิ่นใจเปิดประตูรถกำลังจะก้าวขึ้นไปนั่งเบาะหลังที่ประจำ

“พี่ปาร์ค  พี่ปาร์ค เดี๋ยวๆค่ะอย่าเพิ่งไป”มันเป็นเหมือนเสียงสวรรค์จริงๆ  ชั้นเลยหันกลับไปมอง “ซอนมีฝากของขวัญมาให้ค่ะ”

“ขอบใจนะ”ปาร์คเยอึนเอ่ยเสียงแห้งเพราะผิดหวังไม่น้องที่เจ้าของไม่ยอมเอามาให้เอง

       กลับถึงบ้าน  ชั้นรีบเปิดดูของขวัญซอนมีก่อนใครเพื่อน  สิ่งที่อยู่ในกล่องมันเซอร์ไพรซ์มากๆ  ซอนมีไม่เคยทำอะไรหวานๆกับชั้นอย่างนี้มาก่อน  แม้แต่คําพูดก็ไม่เคยมี     แต่วันนี้สิ่งที่อยู่ในกล่องมันทำให้ชั้นรู้ว่าคนๆนี้โรแมนติกไม่น้อย   กล่องดนตรีสีฟ้า  มีหงส์คู่สีชมพูอยู่ข้างขน  หันหน้าจรดกัน  ปลายปากต่อกันเป็นรูปหัวใจ  น่ารักมากๆ  มันเป็นของขวัญที่ชั้นชอบที่สุด  ไม่ใช่เพราะว่าสวยแต่มันเป็นเพราะคนๆนี้ให้ต่างหากหละ

“ขอบใจมากนะซอนมี”

-----------------------------------------------------

ตั้งแต่วันนั้นมา คู่ของเราก็ไม่ได้หวานขึ้นแต่อย่างใด เราไม่เคยเดทด้วยกันเลยซักครังเดียว โทรไปหาซอนมีก็ไม่เคยรับ  ตอนนี้ก็ไม่เห็นมา 2-3วันแล้ว  หรือว่าตั้งใจจะหลบหน้าชั้นก็ไม่รู้  นี่วันสุดท้ายแล้วนะของการเรียน  ก็ไม่เห็นวี่แววของซอนมี  ส่วนพรุ่งนี้เป็นวันรับเกีรยติบัตรจบการศึกษา  ก็คงจะไม่มีใครมาหรอกนอกจาก ม .6

-----------------------------------------------------

//วันรับเกีรติบัตร//

“เฮ่ย!!เยอึนรอซอนมีอยู่เหรอ”มินซอนเยเดินเข้ามาตบไหล่เพื่อนรักอย่างคุ้นเคย

“ป่าว...ว้อย  ยืนเล่นเฉยๆ”ชั้นแก้ตัว  ทั้งที่สายตามองหาซอนมีแทบทะลักออกมา

“อ้าว....ถ้าไม่รอทัมมัยไม่กลับหละ”

“เออ....เนี๊ยะเดี๋ยวจะกลับแล้ว.....นัดเพื่อนไว้ด้วย”มาถึงวินาทีนี้ชั้นคงต้องตัดใจแล้วหละ  ซอนมีคงไม่มาจริงๆ   คำว่ารักก็คงต้องลืมมันสักที

    แล้วปาร์คเยอึนก็หันหลังให้  เดินออกจากตัวอาคารเรียนไป

“พี่ปาร์ค!!เดี๋ยว.....”นี่ไงเสียงที่คุ้นเคย  เค้ามาจริงๆ  เค้ามาหาชั้น  ถือช็อกโกแลตที่ชั้นชอบมากที่สุดมาด้วย

“เอามาให้พี่เหรอ ในมืออ่ะ”ปาร์คเยอึนเริ่มอ่อนลงเดินไปหาซอนด้วยอาการร่าเริง

“แล้วจะเอามาให้แมวตัวไหน  หละถ้าไม่ใช่พี่”

“โถ่  ซอนมีเร้เลิกทะเลาะกันซักวันเถอะนะ”

“อื้ม.....ก็เอามาให้พี่นั่นแหละ”

“นึกว่าจะไม่มาซะอีก”

“วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะ  พี่เยอึนจะไม่ชวนซอนมีไปเดทหน่อยเหรอ” อ๊า....ซอนมีก็สนใจเรื่องเดทด้วยเหรอ  นึกว่าจะไม่ใส่ใจมันซะอีก  แถมยังเรียกชั้นว่าพี่เยอึนแทนพี่ปาร์คอีก  ดูสนิดกันขึ้นตั้งเยอะ

“ไปดูหนังกันมั๊ยหละ”ชั้นตั้งใจจะชวนตั้งนานแล้วแหละ  วันนี้เลยได้โอกาส  ขอบอกว่าซื้อตั๋วไว้ด้วย

---------------------------------------------------

   ในโรงหนังที่ใหญ่โต  มี 2 ร่าง  นั่วดูภาพยนตร์อยู่ข้างหน้าสุด  ที่นั่งทุกตำแหน่งถูกเหมาโดยปาร์คเยอึนเรียบร้อย   สายตา 2 คู่จับจ้องที่จอภาพจอใหญ่  ที่ฉายภาพยนตร์สุดแสนโรแมนติก  แล้วตอนนี้ก็มาถึง  เป็นฉากที่กระชากอารมณ์ไม่น้อย

นางเอกป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย(อีกแระ)กำลังจะจากโลกนี้ไป  โดยมีพระเอกผู้เป็นที่รักอยู่ข้างๆกาย  ซึ่งก็ไม่แปลกเลยที่คนอ่อนไหวซอนมี  จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  ซึ่งปาร์คเยอึนก็สัมผัสได้

“ถ้าพี่เป็นแบบในหนัง  ซอนมีจะร้องให้รึเปล่า”

“ฮื้อ.....ฮื้อ.....ฮึก.....ฮือ.....Y.Y”

“ใช่ซิ   คงไม่ร้องหรอกมั๊ง ก็พี่มันไม่สำคัญนี่นา  ขนาด 2-3 วันที่แล้วซอนมียังหลบหน้าพี่เลย”ชั้นแกล้งพูดแหย่ๆไปตามประสา “อุ๊บ -.-”อะไรกันซอนมีจูบชั้นงั้นเหรอ   ทำไมกัน ทำไมซอนมีถึงมาจูบชั้น  “เดี๋ยวซอนมี  เป็นอะไรไปพี่ขอโทษนะที่ถามอย่างนั้น”ปาร์คเยอึนเริ่มรู้สึกผิด  ผละตัวออกจากใบหน้าหวาน  ไม่คิดว่าเพียงประโยคเดียวจะทำให้ซอนมีที่แสนจะเย็นชาร้องไห้ พลางเช็ดน้ำตาที่นองเกลื่อนแก้ม   “ขอโทษนะ  พี่มันปากไม่ดีเองแหละ ไอปาร์คคนนี้มันปากไม่ดี  ซอนมีอย่างถือสานะ”ปาร์คเยอึนตบปากตัวเองยกใหญ่   จนซอนมีต้องจับมือไว้

“พี่จะพูดอไรก็ได้แต่ห้ามบอกว่าซอนมีไม่รักพี่  ห้ามบอกว่าพี่ไม่สำคัญ  2-3 วันพี่ซอนมีหลบหน้าพี่ก็เพราะว่า  ซอนมีอยากจะลืมพี่  ซอนมีรู้ว่าถ้าพี่จากโรงเรียนนี้ไปซอนมีต้องทำใจไม่ได้แน่ๆ  แต่ต่อไปนี้ซอนมีจะไม่พยายามลืมพี่อีก  เพราะซอนมีรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้  กับการที่จะลืมคนที่เรารักที่สุด”ซอนมีพร่ำบอกทุกๆสิ่งที่อยู่ภายในหัวใจเสมอมา   ที่ปาร์คเยอึนไม่เคยรู้

“พี่รักซอนมีนะ ”ปาร์คเยอึนเอ่ยก่อน  จะประคองใบหน้าขึ้นมาบรรจงจูบสุดี่รักอย่างนุ่มนวล

แป๊ะ...แป๊ะ...เสียงปรบมือของปาร์คเยอึน ส่งสัญญาณให้บริกรหนุ่มยกโต๊ะมาจัดวางข้างหน้า โดยที่บนโต๊ะมีกล่องดนตรีของขวัญที่ซอนมีเคยให้ปาร์เยอึน วางอยู่  ไฟสปอตไลท์ฉายไปที่โต๊ะนั้นให้เด่นเพียงจุดเดียว  ก่อนที่บริกรหนุ่มจะเดินออกไปโดยที่ไม่สนใจ 2 ร่างที่ถ่ายทอดความหวานให้กันเลยแม้แต่น้อย  แล้วริมฝีปากก็ห่างออกจากกันอีกครั้ง

“จำของขวัญอันนี้ได้มั๊ยซอนมี”

“จำได้ซิคะ”ซอนมีตอบก่อนหันไปมองปาร์คเยอึน  ที่นั่งหลับ ตาเอามือกุมกันระดับอกอยู่

“พระเจ้า  เป็นพยานให้ลูกด้วย  ถ้าวันไหนหงส์คู่ข้างหน้าลูกนี้แตกออกจากกัน  แสดงว่าคนที่นั่งข้างๆลูกคนนี้ได้ลืมลูกไปอย่างหมดใจแล้”อธิฐานเสร็จปาร์คเยอึนก็หันมามองใบหน้าหวานอีกครั้ง

“ทำไมถึงได้ขออะไรอย่างนั้นหละคะ”ซอนมีถามด้วยความสงสัย

“ไม่รุ้หละ  ขอไปแล้ว”ปาร์คเยอึนหัวเราะราวกับเป็นเรื่องเล่นๆ แต่ในจิตใจเธอจริงจังกับคำอธิฐานนี้ทุกๆถ้อยคำ  ที่เอ่ยก่อนจะหันหน้าไปเอ่ยกับ  คนข้างๆอีกครั้ง

“แล้วเราจะมาเดทกันอีกนะซอนมี   ถ้าหงส์คู่นี้ไม่แตกออกจากกันซะก่อน”

ติชมด้วยนะจ๊ะ