รักหมดใจMy Girl (Wonder girls Yuri)SooHeexSunYe

ข้อมูลเบื้องต้น

คราวนี้มาแต่งเรื่องสั้นบ้าง

ลองอ่านดูนะคะ

ถ้าไม่ดียังไงก็คอมเม้นท์มาจะได้ปรับปรุง
มี NC นิดๆนะสําหรับคนที่รับไม่ได้ก็ขออภัย ก็แค่อยากดําเนินตามเนื้อเรื่องเท่านั้นเอง  ไม่มีเจตนาอื่นๆเลย

ขอบคุณค๊า
ปล.รักWonder girls เท่าชีวิตและจิตใจ

I3-ing

เนื้อเรื่อง

 

  ท้องถนนที่รถราวิ่งเต็มไปหมดเมื่อเจอสัญญาณไฟแดงคนฝั่งตรงข้ามต้องเดินผ่านทางม้าลายกันขวักไขว่ไปมา  สายตาของชั้นจับจ้องอยู่ที่คนคู่นี้

‘นี่ใช่มั๊ยที่เป็นเหตุผลที่เธอทิ้งชั้นไปยูบิน ผู้หญิงคนนี้ใช่มั๊ยที่แย่งเธอไปจากชั้น  มันดีกว่าชั้นตรงไหน  แค่เด็กคนนึงเท่านั้นเอง  ชั้นต้องทวงเธอกลับคืนมาให้ได้  ไม่ว่าจะยังไงชั้นก็ยอมทั้งนั้น ถ้าชั้นไม่ได้ใครก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน’

  
ชั้นเริ่มติดตามทั้ง 2 ไปเรื่อยบ่อยเข้าทุกวัน  ทุกวัน  ไม่ว่าเค้าจะทำอะไรอยู่ดวงตาของชั้นคู่นี้แหละที่คอยจับจ้อง  ยิ่งเห็น 2 คนนี้รักกันเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้ชั้นคิดอยากจะแก้แค้นเร็วเท่านั้น  ทั้งที่รู้ว่าการติดตามครั้งนี้ทำให้ชั้นเจ็บปวดมากแค่ไหนเมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจเหล่านั้น  ชั้นรอโอกาสเข้าไปทำความรู้จักกับมารหัวใจของชั้นมานาน  แล้ววันนี้ก็มาถึง  โดยที่ร่างกายของยัยเด็กนั่นไร้เงายูบิน

“อุ๊ย!!!!!!~ ขอโทษค่ะ”ฮ๊ะ...ฮ๊ะ..สะใจชมัดยัยเด็กโง่นั่นก้มขอโทษชั้นใหญ่เลย แถมไอติมยังเปื้อนเสื้อเต็มไปหมด

“ไม่เป็นไร”ชั้นแสร้งพูดไปเพื่อให้เหยื่อตายใจเท่านั้นแหละ”เสื้อเธอเปื้อนหนะเดี๋ยวเช็ดให้นะ”ทำไมกันนะชั้นต้องมายืนเช็ดเสื้อให้ยัยนี่ด้วย  เอียนจะแย่ ดูรอยยิ้มซิน่าหลงใหลชมัดยัยบ๊องเอ๊ย  แต่ชั่งเหอะท่องไว้ซิ ว่า  แก้แค้น.........แก้แค้น

“ว๊า....ไอติมหกหมดเลย”

“ชิ ผู้หญิงอย่างเธอ ให้ท่า อยากให้ชั้นเลี้ยงไอติมหนะซี๊”ชั้นพึมพำอยู่คนเดียว  แต่ยัยนั่นได้ยินได้ไงก็ไม่รู้ ดันถามมาได้ว่าพูดอะไร  ชั้นก็เลยสานต่อความแค้นชวนกินไอติมซะเลย 

   แล้วการเจอกันครั้งแรกกับศัตรูหัวใจก็จบลง  แล้วชั้นก็รู้แล้วว่ายัยนั่นชื่ออะไร

“เธอไม่รอดแน่.....อันโซฮี.....”

ชั้นพยายามตีสนิทกับโซฮี  คอยเป็นเหมือนกับฮีโร่  ถ้าโซฮีเจอกับอะไรที่ไท่สามารถแก้ไขได้ชั้นก็จะโผล่ไปเสมอ มีดอกกุหลาบส่งที่บ้านทุกเช้าลงชื่อในการ์ดว่า มินซันเย  เรียกว่าเป็นกิจวตรเลยก็ว่าได้ชั้นออกเดทกับโซฮีหลายต่อหลายครั้ง เอ๊ะ!!  แต่ที่จริงมันไม่น่าเรียกว่าออกเดทหรอกนะ  มันเป็นการทำให้เหยื่อตายใจต่างหากหละ  เพราะชั้นเองก็บอกรักยัยนั่นไปแล้ว  และดูเหมือนว่า เธอจะมีใจให้ชั้นด้วยซิ  ยูบินก็โง่อยู่นั่นแหละ โดนสวมเขาอยู่ก็ยังไม่รู้อีก อย่างนั่นแหละดี  เธอจะต้องเสียใจเหมือนชั้นยุบิน  ส่วนเธอโซฮีเธอจะได้รู้ว่ารสชาติของคนอกหักมันเป็นยังไง

แต่ความรุ้สึกอีกด้านหนึ่งของชั้นหนะซิ  มันตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง  โซฮีเสมือนสิ่งเติมเต็มในชีวิต  ยัยเด็กนี่ไม่รู้ว่ามีพลังจิตอะไรรึเปล่า  ทุกครั้งที่เหนหน้าทำให้ชั้นยิ้ม  หัวเราะได้ทุกครั้ง  จนบางทีก็ลืมไปเลยว่าชั้นกำลังทําอะไรอยู่  ก็ดูหน้าตาซิน่ารักซะขนาดนั้น  ชั้นก็ต้องหวั่นไหวบ้างเป็นธรรมดา

  
พระจันทร์ในตอนกลางคืนสาดส่องมายังหญิงสาว 2 คนที่เมามายอยู่ภายในรถ  ดวงตาคู่หนึ่งหลับสนิด  แต่อีกคู่ซิรู้สึกร้อนๆหนาวๆยังไงชอบกล  ฤทธิ์แอลกอฮอร์จากไนต์คลับในตอนนี้  พาปากสีชมพูอ่อนนุ่มไปประกบเช้ากับริมฝีปากของอีกร่างที่กําลังหลับตาอยู่  ร่างเล็กตกใจไม่น้อยแม้ว่าเธอจะมีใจ  แต่ก็ยังไม่คิดเกินเลยถึงขั้นนี้  เธอผลักร่างมินซันเยจนหลังไปกระแทกกับพวงมาลัยรถ  แล้วตามด้วยฝ่ามืออีกแรงทำเอามินซันเยตั้งตัวไม่ถูก  ก่อนที่จะวิ่งลงจากรถไป

“มันไม่จบลงง่ายๆหรอกสาวน้อย” มินซันเยนั่งคิดอยู่คนเดียว

อันโซฮีวิ่งเข้ามาภายในบ้านด้วยความขุ่นเคือง สาวน้อยตัดสินใจขึ้นไปชะล้างร่างกายอยู่ภายในห้องน้ำ  แต่หารู่ไม่ว่าภายนอกมีคนคอยเธออยู่

“พีซันเย”อันโซฮีตกใจ เมื่อเปิดประตูออกมาพบกับคนที่เธอเพิ่งทำร้ายไป ซึ้งคิดว่าคงโกรธเธอไปแล้ว”พี่เข้ามาได้ยังไง”

“เข้ามาได้ยังไงหนะมันไม่สำคัญหรอก  ที่สำคัญมันอยุ่ที่ว่าเข้ามาทำอะไรมากกว่า”มินซันเยค่อยๆเดินเข้าไปโอบตัวที่เปียกชุ่มจากการอาบน้ำของอันโซฮี  ซึ่งมีเพียงชุดคลุมเท่านั่นที่ห่อหุ้มตัวไว้

“อย่าทำแบบนี้ค่ะ”อันโซฮีบอกห้ามเมื่อมินซันเยเริ่มลุกล้ำเข้ามาที่ซอกคอของเธอ

“อย่าทำเป็นเสแสร้งหน่อยเลย”

“พี่หมายความว่ายังไง”อันโซฮีเริ่มข้องใจ กับคำพูดปริศนา

“ผู้หญิงอย่างเธอโดนมากี่คนแล้วหละ”,มินซันเยเริ่มแสดงคำพูดที่สื่อความหมายออกมา”คืนนี้เพิ่มชั้นไปอีกคนะเป็นไรไป”มินซันเยผลักอันโซฮีลงบนเตียงแล้วเริ่มซุกไซร้อีกครั้ง  โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกลั้นใจแค่ไหน  น้ำตาที่บริสุทธิ์เริ่มไหลอาบแก้มขาวเนียน

“ไหนพี่บอกจะให้เวลาชั้นไง T-Tชั้นขอพูดกับพี่ยูบินก่อนนะ”อันโซฮีได้แต่ร้องขอ  แต่ก็ไร้ประโยชน์มินซันเยไม่ยอมฟังอะไรทั้งสิ้น  กลับลุกล้ำเข้าไปมากกว่าเดิม  จนร่างบางหมดแรงต้านทาน  มือของมินซันเยเริ่มลดลงมาปลดเชือกเสื้อคลุม ออกช้าๆ  ริมฝีปากเริ่มขยับขึ้นไปประกบราวกับประสานกันเป็นหนึ่ง  ลิ้นร้อนๆเริ่มแทรกผ่านริมฝีปากอันโซฮีที่เม้มไว้ตลอดเวลา  เพราะรู้สึกเจ็บบริเวณส่วนล่างที่มือของมินซันเยครอบครองอยู่  จากปากมินซันเยเริ่มเปลี่ยนความสนใจมาที่ยอดอกของร่างบาง  มือทั้ง2ข้างเคล้าคลึงอยู่เป็นระยะ  ช่วยปลุกอารมณ์ได้ไม่น่อย มืออีกข้างเลื่อนต่ำลงมา  นิ้วเรียวของร่างสูงสอดเข้าไปในช่องอารมณ์

“อ๊า!!!!!.............”อันโซฮีที่กำลังหลับตาพริ้ม  ส่งเสียงขึ้นมาลั่นห้อง

“ไม่เคยทำรึไง  ร้องอยู่ได้”มินซันเยเลื่อนปากไปประกบอีกที เพื่อหยุดเสียงร้องก่อนที่วินาทีสำคัญจะมาถึง  นิ้วเรียวเริ่มขยับเข้าออกอย่าช้าๆ  แล้วเริ่มเร่งจังหวะ  เมื่อร่างสูงเห็นว่าร่างบางเริ่มจะหายใจไม่ออกจึงถอนจูบ แล้วเปลี่ยนเป้าหมายมาที่จุดอ่อนไหวของร่างเล็กลิ้นที่ร้อนยิ่งกว่าอุณหภูมิของร่างการสร้างความเสียวซ่านได้ไม่น้อยทั้งที่นิ้วขยับเข้าออกอยุเป้นระยะ

“อ๊า..อ๊า...อื้มมมมม....”เสียงของร่างเล็กดังลั่นทั่วห้องอย่าไม่เป็นศัพท์  แต่หารู้ไม่ว่าเสียงนั้นยิ่งทำให้ร่างสูงแกล้งเธอแรงยิ่งกว่าเดิม

---------------------------------------------------------ราตรีนี้อีกยาวไกล-------------------------------------------------

เมื่อคืนนั้นผ่านไป  มินซันเยยังนอนหลับไม่รู้เนื่องจนถึงเช้าแต่มีอีกร่างที่นอนเคียงข้างเธอไม่ได้หลับตาเลยแม้แต่นาทีเดียวเธอได้แต่นอนร้องไห้กับเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อคืน  แต่เธอยังคงมั่นใจว่าคนข้างๆจะไม่ทิ้งเธอแน่  ก่อนที่ร่างหนึ่งจะเปิดประตูเข้ามา

“พี่ยูบิน………!!!!!!-!!!!!”อับโซฮีตกใจดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายไว้”พี่ซันเยตื่นซิ”อันโซฮีเอื้อมมือไปปลุกคนข้างๆให้ตื่นตัว

“ฮึ...ฮึ”สิ่งเดียวที่อันโซฮีได้รับจากคนข้างกาย  เมื่อพบกับคิมยูบิน  คือเสียงหัวเราะที่นิ่งเฉยแทนที่จะเป็นเดือดเป็นร้องซะมากกว่า  ไม่ต่างอะไรจากเมื่อคืนแม้แต่น้อย  ทำให้เธอชักจะไม่แน่ใจในตัวซันเยซะแล้วซิ

“ซันเย”คิมยูบินอุทานออกมาเมื่อเห็นคนที่คุ้นตา อยู่ตรงหน้า

“หวัดดีจ๊ะที่รัก  ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง  มาเร็วกว่าที่คิดนะ”มินซันเยกล่าวทักมายพลางลุกขึ้ยใส่เสื้อผ้า

“ทำแบบนี้เพื่ออะไร”คิมยูบินถาม

“แก้แค้นไงหละ  เธอทำให้ชั้นเจ็บเธอก็ต้องเจ็บเหมือนกัน”

“แก้แค้นอะไรกันชั้นงงไปหมด.......  แล้วเรื่องเมื่อคืนหมายความว่ายังไง”อันโซฮีตกใจกัยค่พูดของมินซันเย จึงถามออกไปแต่น้ำตาของเธอเตรียมจะไหลออกมาอยุ่แล้ว

“เรื่องเมื่อคืนหนะเหรอ...หึ...หึ  เกมส์ของชั้นทันจบลงแล้ว เธอ 2คนรู้รึยังหละว่าโดนคนรักหักหลังมันเป็นยังไง”

จากวันนั้นชั้นก็ไม่ได้เจอโซฮีและยูบินอีกเลย  ชั้นไม่สนหรอกนะว่าจะเครียร์กันยังไง  แต่แค่รู้ว่า
พวกเค้าเจ็บปวดเหมือนชั้นก็พอใจแล้ว  แต่เวลาผ่านไป 3เดือนกว่าๆแล้วชั้นยังชินกับการปกป้องโซฮีอยู่เลยหรือว่าชั้นจะรักยัยเด็กนั่นเข้าจริงๆ ยิ่งนานวันความรู้สึกมันก็ยิ่งบอกว่าชั้นรักโซฮีมากแค่ไหน  ชั้นเลยตักสินใจโทรไปหายูบินซะให้รู้แล้วรู้รอด  ยูบินบิกว่าเธอเลิกคนกับโซอีตั้งแต่3เดือนก่อนที่เหนชั้นกับโซฮีอยู่ด้วยกัน  โซฮีเป็นคนขอเลิกเองเธอบอกว่าคนที่เธอรักคือชั้นไม่ใช่ยูบิน  แม้ว่าชั้นจะไม่กลับไปหาก็ไม่อยากคบกับยูบินต่อเพราะกลัวจะจะเจ็บวดมากไปกว่านี้  แล้วยูบินยังบอกต่ออีกนะว่าชั้นคือคนแรกของโซฮี แต่คืนนั้นชั้นดูถูกโซฮีไปไม่น้อยเลยอ่ะนี่ชั้นควรจะดีใจหรือเสียใจดี  แล้วยังบอกส่งท้ายอีกนะว่าโซฮีทำงานอยู่ร้านอาหารแถวชานเมืองโน่น  บอกขนาดนี้ก็ต้องไปหาแล้วหละไม่รู้ว่าจะยังจำกันได้อยู่รึเปล่า

“ขอพิซซ่าหน้าปลาทู”ชั้นสั่งอาหารกับโซฮีเพราะมั่นใจว่าจำชั้นไม่ได้แน่เพราะชั้นใส่หมวกอยู่

“ไม่มีในเมนูนะคะ  กรุณาสั่งใหม่ด้วยค่ะ”

“งั้น..ขอไอติมรสหอยทอด”ไม่ต้องสงสัยในชื่อเมนูหรอก  เพราะอาหารพวกเนี๊ยะชั้นชอบไปสั่งอำพนักงานร้านอาหารเล่นๆอ่ะ

“เอ๋....ไม่มีนะคะ”อันโซฮีเริ่มแปลกใจใครกันที่สั่งเมนูได้เหมือนกับเธออย่างนี้

“ยังจำไม่ได้อีกเหรอ”ชั้นเริ่มถอดหมวกออก  ทำให้โซฮีตลึงเล่นๆ

“พี่ซันเย” อันโซฮีดีใจจนเนื้อเต้น  แต่พยายามทำตัวให้นิ่งเฉยแล้วหันหลังให้

“จะไปไหน  รอพี่อยู่ไม่ใช่เหรอ”มินซันเยคว้าหลัง อันโซฮีมาไว้ในอ้อมกอด

“รออะไร ไม่ได้รอซะหน่อย.”อันโซอีทำหน้าตาทะเล้นปฏิเสธอย่างไม่น่าเชื่อ

“ไหนบอกว่ารักซิ”

“รักอะไร๊....พูดไม่เป๊นนนนนนน”

“ไม่พูดเด๋วจะจูบให้คนทั้งร้านเห็นเลย”ชั้นขู่ยัยเด็กดื้อ

“ไม่พูดหรอก ยงัไงพี่ก้ไม่กล้าอยู่ดีคนเยอะจะตาย”ยัยเด็กน้อยเริ่มท้าทาย  ไม่รู้ซะแล้วว่าชั้นเป็นคนยังไง  ฮะ..ฮ๊ะ  ก็จะจูบหนะซิ

“จะจูบแล้วน๊า”ชั้นค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อกดดันคู่ต่อสู้(ไม่ใช่มวยย๊ะ)

“รักก็ได้”

“ฮ๊ะ..อะไรนะ”

“รัก”

“ดีมากกกกกกกกก”

  คำนี้แหละที่ชั้นอยากได้ยินมาตลอด  ในที่สุดมันก็ถูกเผยออกมา  ความรักครั้งนี้เกิดขึ้นจากความแค้นของชั้นแท้ๆ  แต่ความรักจากความแค้นมันไม่ได้ดีไหร่หรอกนะ  เพราะต้องมีใครอีกหลายคนที่ต้องเจ็บปวดเพราะมัน  และแล้วสิ่งที่ชั้นกลัวมากที่สุดก็เกิดขึ้นจริงๆ  ชั้นหลงรักยัยเด็กโง่ที่เป็นต้นเหตุของความแค้นในวันนั้น  แต่สำหรับตอนนี้ก็กลายเป็นองค์หญิงตัวน้อยๆของชั้นไปแล้ว

“ชั้นสัญญาว่าจะพยายามรักษาความรักครั้งนี้ให้ดีที่สุด”

มินซัยเยปิดสมุดบันทึกลงอย่างเหนื่อยล้า  เธอต้องเข้านอนแล้วแม้จะไม่ใช่เวลาปกติแต่เธอก็ต้องนอน  เพราะพรุ่งนี้เช้าเธอมีนัดกับคนพิเศษ  เธอตั้งใจหาเอาไดอารี่เก่าๆมาของเธอมาเปิดดูรวบรวมเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับเธอและอันโซฮี  ตลอดเวลา1ปี ลงในสมุดบันทึกเพียงเล่มเดียว  เพื่อบอกแทนความรู้สึกทั้งหมดของเธอ  หวังว่าคนรักจะพอใจกับของขวัญที่เธอมอบ  ในวันพรุ่งนี้วันครบรอบ 1ปีของความรักที่ไม่ได้เริ่มจากความรักทั้ง 2 ฝ่าย  แต่วันนี้เธอมั่นใจว่าทั้ง 2 มีความรักให้แก่กัน  มินซันเยไม่กล้าจะพูดว่ามันจะจบด้วยความรัก  แต่เธอก็มั่นใจว่าจะพยายามดำเนินมันต่อไปด้วยความรักและความเข้าใจ