คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [ตอนแรก] ฮิบิยะ เด็กเกรียนเจ้าปัญหา
ณ บ้านที่ชุมนุมของ Mekakushi Dan
ภายในบ้านเงียบสนิทไร้วี่แววของคน ตอนนี้ที่บ้านนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว
.
ก็เกือบอะนะ
.
ร่างเล็กร่างหนึ่งซุ่มอยู่ในความมืด ร่างนั้นซุ่มอยู่ด้านหลังโซฟาอย่างเงียบเชียบจนแทบจะไม่มีร่องรอยว่ามีคนอยู่ตรงนั้น ร่างนั้นเป็นร่างของเด็กชายรูปร่างเล็กเพรียวบาง ผมสีน้ำตาลอ่อนสีเดียวกับดวงตา ดวงตาคู่นั้นส่องประกายสีน้ำตาลสดใส ฉายแววซุกซนไปทางประตูราวกับรอคอยใครบางคนมาเปิดมันออก
แกร๊ก...
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นมาจากความเงียบงัน ร่างเล็กแสยะยิ้มออกมาด้วยความพอใจ
“ฮิๆ ในที่สุด ก็มี[เหยื่อ]มาติดกับซักที...”
เสียงกระซิบอบ่างแผ่วเบาของเด็กน้อยเงียบลงไปพร้อมๆกับประตูที่เปิดออกมา...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“โอ้ยย~~ร้อนโว้ยยย~~~”
เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งส่งเสียงบ่นพ้อมกับปาดเม็ดเหงื่อที่เกาะอยู่บนในหน้าและเรือนผมสีดำสนิท
“แหม~~ ชินทาโร่คุงง หน้าร้อนมันก็ร้อนอย่างนี้ละครับบ อ๊ะ แต่ถ้าชินคุงร้อน คราวหน้าให้ชินคุงอยู่เฝ้าบ้าน--”
โป๊ก!!
เด็กหนุ่มที่ชื่อชินทาโร่เขกหัวคนข้างๆให้เขาหุบปากเสียที เด็กหนุ่มที่โดนเขกหัวได้แต่ลูบหัวแล้วหัวเราะคิกๆเท่านั้น
“ไอ้คาโนะ ถ้าแกยังไม่หยุดกวนประสาทฉันล่ะก็ ฉันจะไปฟ้องหัวหน้าคิโดะคอยดู---!!!!”
“อ๊า~~กลัวแล้วคร้าบบ อย่าฟ้องคิโดะนะคร้าบบ~~”
เด็กหนุ่มตาแมวที่ชื่อคาโนะแสร้งทำเป็นกลัว แล้วตอบกลับไปด้วยคำพูดที่ดูยียวนกวนบาทาสุดๆ
“โธ่เว้ย!! ทำไมไมโครเวฟต้องมาพังวันนี้ฟ่ะ ร้อนก็ร้อน คนอื่นก็มีธุระ ฉันเลยต้องออกไปซื้อพร้อมกับหมอนี่---”
ชินทาโร่บ่นด้วยความหงุดหงิดขณะกำลังเดินเข้าบ้าน
ทันทีที่ชินทาโร่ก้าวขาเข้ามาในบ้าน
พรืดดดดดดดด------!!!!!!!!!
พรมเช็ดเท้าที่ชินทาโร่เหยียบลงไปได้ไถลลื่นไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วจนเขาไม่สามารถหาหลักยึดเกาะได้ทัน เขาจึงลื่นและล้มหัวโขกขอบประตูไปตามระเบียบ
-----ฮิๆ สำเร็จ-----
“อู้ยย~~เจ็บ นี่มันอะไรกันเนี่ยย!!!!”
ชินทาโร่เอามือกุมหลังหัวตัวเอง ร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนจะกวาดตามองโดยรอบ
เมื่อเขาลองเปิดพรมดูจึงรู้ว่าใต้พรมนั้นมีเปลือกกล้วยยัดอยู่เต็ม---
“ใครเอาไอ้นี่มาทิ้งตรงนี้กันหาาา?? ไอ้คาโนะ หยุดหัวเราะได้แล้วเฟ้ยยยยย!!!!”
“อุ๊บ..ฮะๆๆ ผ..ผมปล่าวทำนะ แต่ว่า...ก็มันขำจริงๆนี่นา ฮิๆๆ”
“หนอย---ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าให้เจอตัวการนะ----”
ชินทาโร่ถลึงตาใส่คาโนะที่กลั้นขำอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยความหงุดหงิด
“จ๊ากกกกกกก---!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทันทีที่ชินทาโร่นั่งลงบนโซฟา เขาก็แหกปากลั่นบ้านด้วยความเจ็บปวด
“คะ..ครายยอาาวตะปูมาวางไว้หาาาาาาา!!!!!!!!!”
ชินทาโร่ร้องแทบไม่เป็นภาษาคน เขาส่งสายตาพิฆาตไปทางคาโนะ แต่คาโนะกลับโบกมือแสดงการปฏิเสธก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาจนลงไปดิ้นกับพื้นเท่านั้น
“ฮะๆๆๆ ชินทาโร่คุงใจเย็นๆก่อนน่านะ ไปกินข้าวกันเถอะ ผมหิวจะแย่แล้วน้า~~”
คาโนะหัวเราะคิกคักกับท่าทีหัวเสียของชินทาโร่ก่อนจะวางของ แล้วชวนเขาไปในห้องครัว
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ว้าวว~~~ชินคุงในตู้เย็นมีเค้กด้วยล่ะ ต้องเป็นของที่คิโดะแอบเก็บไว้แน่ๆเลย ขอกินซักชิ้นละกันน้า~~~ ชินทาโร่คุงเอาด้วยป๊ะ???”
“ฉันไม่รนหาที่ตายแบบนายหรอก ขอโค้กกระป๋องนึงก็พอ”
“อ๊า~~ชินคุงเหมือนโค้กกระป๋องจะหมดแฮะ เหลือแต่ขวดใหญ่ที่กินเหลืออย่างเดียวอะ เอามั๊ย??”
“เอาๆมาเหอะน่า ร้อนจะแย่แล้วว...”
“ถ้างั้นก็ขอกินละน้าา~~~”
“ว..ไวชะมัด” ทันทีที่ชินทาโร่รับโค้กมาจากคาโนะ เจ้าตัวก็พุ่งไปที่โต๊ะพร้อมกับเค้กทันที มือสองข้างถือช้อนส้อมเตรียมกินเรียบร้อย
เขาหยุดความสงสัยก่อนจะกระดกขวดเพื่อกินโค้กดับกระหาย
[อึก...][ง่ำ...]
“”ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!! เผ็ดดดดดดด!!!!!!!!””
ทั้งสองคนวิ่งพล่านไปมาด้วยใบหน้าแดงก่ำและลิ้นที่พองแดง ความเผ็ดร้อนของอาหารที่กินเข้าไปแสดงออกมาทางเหงื่อที่ แตกพลั่กบนใบหน้า
“ไอ้เค้กนี่ทำไมมันเผ็ดงี้---!!!!!!”
“น้ำๆๆๆๆๆๆขอน้ำที-----”
ชินทาโร่เหลือบไปเห็นกระติกน้ำอยู่ที่บนโต๊ะ เขารีบพุ่งเข้าหากระติกนั่นทันที
“ขอล่ะนะ---”
“เสียใจด้วยนะชินคุง แต่ผมขอนี่ก่อนล่ะ---”
แต่คาโนะกลับไวกว่าเขา เขารีบคว้ากระติกนั้นไว้แล้ว กระดกดื่มทันที
“อ่ออออกกกกกก!!! ค..เค็มปี๋ ค..ใครเอาน้ำปลามาใส่กระติกกันนนน---!!!!!!!!”
ชินทาโร่ไม่มีอารมณ์จะมาหัวเราะคาโนะที่ลงไปชักกับพื้น เขาได้แต่วิ่งพล่านหาน้ำดื่มมาช่วยชีวิตเท่านั้น
---ใครมันเป็นคนทำเรื่องพวกนี้กันฟร่ะะะ--- ชินทาโร่และคาโนะนึกด่าในใจ
“กร๊ากกกก~~~ฮ่าๆๆๆๆ ขำเป็นบ้าเลย พวกลุงนี่แกล้งง่ายชะมัด โอ๊ย--ขำโว้ยย ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะอย่างสะใจสุดขีดของเด็กน้อยดังขึ้นมาจากหลังโซฟา ตัวปัญหากำลังหัวเราะสะใจพร้อมกับทุบเบาะหลังโซฟาไปด้วย
“ก..แกไอ้เด็กเกรียนนน เล่นอะไรของแกหาาาาาา------!!!!!!!”
“แก...ไอ้ฮิบิยะ ฉันจะฆ่าแก---- กล้าดียังไงบังอาจมาวางยาช้านนนน!!!!!!”
ชินทาโร่และคาโนะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“กร๊ากก ยิ่งขำเข้าไปใหญ่ โอ๊ย ปวดท้อง ขำจนท้องแข็งไปหมดแล้ว ฮิๆๆ” เด็กน้อยฮิบิยะหัวเราะเยาะคนโตกว่าทั้งคู่อย่างเอาเป็นเอาตายพร้อมกับทุบพื้นไปด้วย
“ฮิบิยะ ไอ้เด็กเวรร ตายซ้าาาาาาาา”
“มาให้ฉันลงโทษแกเดี๋ยวนี้น้าาาาาา---!!!”
ชินทาโร่และคาโนะวิ่งไปทางฮิบิยะด้วยความเกรี้ยวกราดหวังจะลงโทษที่ในสิ่งที่เขาทำเอาไว้
“อ๊ะ!!ซวยล่ะ เผ่นดีกว่า~~~~~”
เด็กน้อยวิ่งแจ้นไปทางประตูทันที
“กลับมาแล้วครั---อ๊ะ ฮิบิยะคุง??”
เด็กหนุ่มร่างสูงในชุดหมีสีเขียวเปิดประตูเข้ามาเจอเหตุการณ์วุ่นวายตรงหน้า
ฮิบิยะเข้ากอดเอวเขาไว้ทันที
“ฮือ~~~คุณเซโตะ มาพอดีเลย~~สองคนนั้นเค้าจะแกล้งผมอะครับ”
“อย่ามามั่วนะแก แกต่างหากที่--”
“ชินทาโร่คุงแกล้งฮิบิยะเขาอย่างนี้ไม่ได้นะครับ” เซโตะปรามชินทาโร่ที่จะเข้ามาหาเด็กน้อยที่กำลังแอบแลบลิ้นให้เขาอยู่
“หนอยแน่แก---”
“พี่ชาย ทำตัวเป็นผู้ใหญ่หน่อยสิค่ะ” เด็กสาวในเสื้อฮู้ตสีชมพูโผล่มาจากด้านหลังของเซโตะ
“ย..ยัยโมโมะ”
“แต่คิซารากิจัง เจ้านั่นมันวางยาผมนะครั--อ่อกก”
คาโนะพยายามจะเล่าเหตุการณ์ให้โมโมะฟัง แต่กลับถูกดึงฮู้ตจากด้านหลังไว้ก่อน
“อย่างแกน่ะเหรอโดนเด็กตัวเท่านี้วางยา อย่ามาโม้” คนที่ดูภายนอกไม่รู้ว่าเป็นชายหรือหญิงพ่นถ้อยคำเย็นชาใส่คาโนะ
ที่จู่ๆเธอมาอยู่ด้านหลังได้เป็นเพราะเธอใช้พลังซ่อนสายตาพาโมโมะเข้าบ้านเพื่อไม่ให้ใครมองเห็นมาจนถึงเมื่อกี้นั่นเอง
“จ..จริงๆนะคิโดะเจ้านั่นมันเอาพริกใส่เค้กที่ผมจะกิน--”
“หา!?” คิโดะออกอาการตกใจเมื่อได้ยินคำว่าเค้กออกมาจากปากคาโนะ เธอลากคอเขาไปที่ครัวในทันที
“ไอ้เจ้าคาโนะะะะะะะะะะะ!!!!!!!!!!!!!!!! แกบังอาจจจจจจจมากินของๆช้านนนนนนนน”
“ด..เดี๋ยวสิตกลงนี่มันของคิโดะจริงๆเหรอเนี่ย นึงว่าจะเป็นของไอ้เด็กนั่นซะอีก”
“แก...ไปตายซะ”
“ค..คือว่า คิโดะเรื่องนี้ผมอธิบายได้--อ่อกก”
เสียงแห่งโศกนาฏกรรมดังมาจากห้องครัวอย่างต่อเนื่องทำเอาคนในห้องนั่งเล่นไปไม่เป็น มีเพียงเด็กน้อยที่กอดเอวเซโตะอยู่เท่านั้นที่ยังคงยิ้มแสยะอย่างสะใจ
“ฮิๆ วันนี้ก็สำเร็จเหมือนเดิม”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ชินครับ ผมหิวอะ”
เด็กหนุ่มผมขาว ลืมตาขึ้นมาเผยให้เห็นดวงตาสีชมพูก่อนจะยันตัวขึ้นจากโซฟามาบอกข้อความสำคัญ ให้คนข้างๆฟัง แม้จะพึ่งตื่นนอนมา แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงมีสายตาที่ดูง่วงนอนเช่นเดิม การลุกขึ้นมาบ่นหิวสำหรับเขาแล้วช่างกินพลังงานมหาศาลเหลือเกิน
“เพิ่งตื่นมาก็จะกินเลยเหรอ เฮ้..ฟังอยู่รึปล่าวโคโนฮะ” ชินทาโร่วางโค๊กกระป๋องในมือแล้วถามโคโนฮะ แต่ดูเหมือนเขาจะหลับก่อนที่จะได้คำตอบจากชินทาโร่ซะอีก
“อ๊ะ ชินทาโร่ผมอยากกินบาร์บีคิวอะ พาไปหน่อยน๊าา~~~”
“เออๆรู้แล้ว อย่ามาง้องแง้งน่า ฉันไม่อยากฟังเสียงเด็ก---” ที่เขาหัวเสียกับปฏิกิริยาแบบเด็กๆของโคโนฮะก็เพราะไอ้เด็กเกรียนที่แกล้งเขาเมื่อวาน เขาลุกขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะจูงมือ โคโนฮะไปที่ประตู
--หนอยย ไอ้เด็กบ้า เจอกันเมื่อไหร่แกโดนแน่--
ชินทาโร่นึงเคียดแค้นเด็กเกรียนที่วันนี้ไม่ได้มาที่นี่
เขาเหวี่ยงประตูออกแล้วลากโคโนฮะออกไปด้านนอกทันที...
ตูมมม!!!
ทันทีที่เขาเหยียบพื้นก็เกิดหลุมขนาดใหญ่ทำเอาทั้งเขาทั้งโคโนฮะร่วงลงไปทันที
“ว๊ากกกกกกก!!!! ไอ้เด็กบ้า ไม่มายังอุตส่าห์วางกับดักทิ้งไว้อีก แล้วนายจะลงไปได้รึยังฟ่ะ มันหนักนะโว้ยยย!!!!”
“ชิน ผมหิวอ่ะ”
“โธ่ว้อยย!!!นายก็ลุกสิฟะ คอยดูเถอะไอ้เด็กเวร ฉันจะเล่นงานแกให้ด้ายยยยย!!!!”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ฉันจะไม่ทนแล้วว้อยยย ไอ้เด็กบ้านั่นมันหาทางแกล้งฉันได้ทุกวันเลยนะ” ชินทาโร่ใส่อารมณ์กับคาโนะในเรื่องเหตุการณ์ที่ผ่านมา
“ผมรู้น่า หลังจากโดนคิโดะกระทืบวันนั้นผมก็โดนเอากาวติดกางเกงกะเก้าอี้ โดนเอาตะปูตอกรองเท้ากับพื้น แถมยังโดนสลับยาขัดรองเท้ากับโฟมล้างหน้าอีก” คาโนะทำหน้าเจ็บปวดกับเรื่องที่โดนแกล้งก่อนหน้านี้
“จะทำยังไงถึงจะปราบเจ้าเด็กเกรียนนั่นได้นะ”
“ฮิๆๆๆ คิดเรื่องสนุกๆออกแล้ว”
“หา..อะไร??”
"ฮิๆ จะต้องสอนให้เจ้านั่นรูว่าใครคือเจ้านายยังไงล่ะ”
ชินทาโร่ขนลุกซู่เมื่อเห็นคาโนะแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์และหัวเราะอย่างสยดสยอง
“อย่างนี้คงต้องเรียกกำลังเสริมซะหน่อยแล้วสิน้าา~~~ฮิๆๆๆ”
มารร้ายแลบลิ้นเลียที่มุมปากราวกับจะเขมือบอาหารก่อนจะกดโทรศัพท์หาใครบางคน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงกันบ้างฮะ ชอบกันไหมฮะ แต่งครั้งแรกอาจจะผิดเยอะหน่อย ถ้าเจอการสะกดผิด รบกวนช่วยเตือนด้วยนะฮะ ตอนแรกจะเป็นช่วงแสดงความเกรียนของฮิบิยะฮะ เดี๋ยวตอนสองที่เป็นตอนจบจะเป็นการลงโทษของจริงล่ะฮะ ฮิๆ ใครรอดูฉากอย่างว่าอยู่ จะจัดให้ตอนหน้านะฮะ รอชมตอน 2ได้เร็วๆนี้นะฮะ เจอ Xenon ได้ใหม่คราวหน้านะฮะ
ชอบไม่ชอบอย่าลืมเมนท์บอกกันด้วยนะฮะ ขอบพระคุณที่อ่านฮะ
ความคิดเห็น